More or less [ + Brat ]

Somber staarde Muta voor zich uit. Sinds de dood van Zira was Muta niet meer de sarcastische, soms gemene kattin die ze daarvoor was. Nu voelde ze zich alleen maar leeg, en deed niks anders dan voor zich uit te staren en nadenken of ze nou wel of niet op Jinx boos moest worden. Het was immers deels wel zijn schuld. Als hij eerder Zira te hulp was geschoten was ze vast niet dood geweest, toch? Ze fronste even. Misschien was het wel door iemand bedacht, jeweetwel, zo'n Starclanding, hoe die dooie katten van de overige clans ook mochten heten. Misschien waakte die ene Starclan ook wel over Zira, omdat ze geboren was in Thunderclan. Muta schudde haar kop. Het was allemaal zo ingewikkeld ook. Het leven en de dood. En toch wilde Muta het begrijpen. Misschien dat er wel iets bestond dat je niet dood kon gaan. Dat je voor eeuwig bleef leven. Ze fronste even, en keek vervolgens naar een zeer bekende kattin. "Brat!" riep ze, maar al gauw had ze spijt dat ze dat gezegd had. Maar misschien was gezelschap ook niet zo heel verkeerd trouwens. Alleen niet van de oranje poes, die haar vroeger vaak uitgescholden had.
- eerste post voor Bratje c:

Muta keek de ander met geheven hoofd aan, maar zodra ze merkte dat Brat vandaag in een vriendelijk bui was, kalmeerde ze een beetje. 'Muta' sprak haar tante haar rustig toe. Muta knikte terug, terwijl haar blik nogmaals over de openplek van het kamp ging. "Lang niet gesproken." miauwde ze met haar schorre, lage stem. Ze keek de rode poes doordringend aan. Ze wist nooit goed wat ze van Brat kon verwachten. Het enige wat ze wel wist was dat Brat erg scherp uit de bocht kon komen, en dat je moest oppassen wat je tegen haar zei. Althans, dat was toen ze een kit was zo. Nu was Muta opgegroeid tot een mooie, slanke poes, en kon ze katten steeds beter in de ogen kijken. Wat ze eigenlijk best wel fijn vond.

'Dat kun je wel zeggen ja' bromde haar tante terug. Muta keek de ander oprecht nieuwsgierig aan, maar zei geen woord. Ze keek enkel, om zo misschien iets te weten te komen over de andere poes. 'Hoe gaat het met je?' vroeg Brat ineens. Muta schudde even gedesoriënteerd haar kop, maar wist bijna meteen al wat ze zeggen moest. "Tja, het klinkt misschien een beetje raar, maar eigenlijk ben ik ook wel een beetje opgelucht dat Zira dood is. Hoewel het natuurlijk wel een klap voor me was. Zira was niet de beste moeder die je kon hebben, weet je." begon ze luchtig, alsof het niks was. Nog steeds keek Muta de rosse kattin strak aan, alsof ze bang was om haar blik los van de ander te scheuren. "Dus, ik ben opzich wel boos en verdrietig om Zira's dood, maar verder gaat het wel goed. Hellhound is een goeie mentor na Vitani en ga met sprongen vooruit volgens mij." ging ze verder, hopend dat Brat verder geen vragen meer stelde over Zira. Ze vond het niet een bepaald een prettig onderwerp. Niet alleen omdat de brok in Muta's keel steeds vergrootte, en dat die wel eens binnenkort is naar een huilbui kon veranderen, maar ook omdat de bruine tabby liever niet herinnert wilde worden aan het feit wat voor moeder Zira was.

Muta knikte bij het antwoord van Brat. Ze nam aan dat die 'mooi' bedoelde op de kwestie dat ze met sprongen vooruit ging. Muta bleef de ander strak aankijken; ze probeerde de blik van Brat vast te houden zodat ze mogelijk wat meer te weten zou komen van Brat. Ze wist namelijk echt bar weinig van de kat die nu tegenover haar stond. Haar mondhoeken gingen eventjes omhoog, maar al snel stonden ze weer in de strakke, iet wat strenge lijn waar die steeds vaker in stond. Je kon het net geen glimlach noemen, omdat haar ogen nog steeds vreugdeloos er bij stonden. 'Als je wilt kan ik je ook altijd nog wat dingen leren?' vroeg haar tante opeens, out of the middle of nowhere. Iet wat verrast keek Muta de rosse poes aan. Deze vraag had ze echt niet zien aankomen. "Lijkt me wel interessant." miauwde ze enkel. Als Brat haar bijvoorbeeld de clangebieden kon laten zien, of wat vechttechnieken kon leren zou ze echt geen nee zeggen.

Een onhoorbaar zuchtje verliet Muta's mond toen Brat haar strenge toon in het spel bracht. "Ja, Brat." miauwde ze. Er was geen emotie in haar stem te horen, want die hield ze weer eens onder haar masker verborgen. Muta keek even naar haar poten. Ze hoopte maar dat Hellhound het niet erg vond. Misschien dat ze het eerst aan hem zou moeten vragen. "Denk je dat Hellhound het oké vindt?" miauwde ze voorzichtig, zonder op te kijken. Shit, misschien had ze dat niet moeten zeggen. Straks werd Brat wel boos.

Muta negeerde de opmerking van Brat. Maar toen ze zei dat Hellhound het vast wel goed vond, keek ze weer omhoog. "Oké." sprak ze op een vriendelijke toon terwijl ze even kort glimlachte. De bruine tabby hervatte weer het aanstaren naar Brat, en bestuurde ditmaal haar vacht. Het eerste wat in Muta's hoofd opkwam was dat het fluffy was. Ontzettend fluffy, alsof Brat zelf nog nauwelijks een apprentice was. Bij die gedachte grijnsde Muta kort, maar besefte snel dat Brat vast zou vragen waarom ze zo idioot grijnsde. Ze beet op haar lip, een poging om het grijnzen te doen stoppen. Mousedung, het lukte niet.
- flut :')