It’s a cat and mouse game

Hij lag bij de doorgang van het kamp. Hij zorgde er wel voor dat hij net goed lag en niet buiten het kamp. Aan de rand van de doorgang zodat niemand over hem zou struikelen. Zijn staart lag stil achter hem terwijl hij steeds zijn nageltjes in en uit deed. Hij maakte krassen in het zand en deed steeds wat stof opwaaien. Even gleed de blik in zijn tweegekleurde ogen naar de gaten die hij in de grond maakte, maar daarna ging zijn blik weer naar de omgeving buiten. Er was eigenlijk niets boeiends te zien, want het was rustig in het oude gedeelte van het park. Toch was het beter dan binnen in de barn waar hij zich soms opgesloten voelde. Ondanks dat hij weer bij zijn moeder en siblings in het nest kon liggen. Het benauwde gevoel was nog steeds niet weg. Het was de reden van zijn nachtmerries ’s nachts. Die nachtmerries leken hem alsmaar te achtervolgen zo snel hij zijn ogen ook maar dichtdeed. Daardoor was hij vaak vermoeid.

[Open]

Judge me

by the cats I avoid

Koel stapte de kater het kamp in, tussen zijn kaken had hij een mollige houtduif geklemd die hij zojuist had weten te overmeesteren. Waarom hij besloten had het hier mee naar toe te nemen, wist de kater niet precies. Waarschijnlijk omdat hier leven was; de katten hier waren altijd wel bezig met iets, het kamp was nooit leeg, integendel tot de koude straten die de laatste tijd wel heel erg onheilspellend leken.
Zijn blik viel op een eenzaam, zwart figuur die zich had neergezet bij de uitgang van het kamp. Vaag herkende hij hem als Chawl, een zoon van Claw die kennelijk een tijd ontvoerd was geweest door mensen. Tegen beter weten in stapte Jinx op hem af, en liet de houtduif voor zijn poten vallen. "Honger?"Bromde hij enkel.

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

Hij keek op toen beweging in het oude gedeelte van het park de eentonigheid verbrak. Het was een Elite member die een vogel in zijn bek meedroeg. Chawl trok iets met zijn oren terwijl hij toekeek hoe Jinx zijn kant op kwam. Het was Jinx, de vader van Nyra. Even keek hij verrast naar zijn voorpoten waar de member de houtduif liet vallen. “Ehm jawel, maar deze is toch van jou?” Hij was het niet gewend dat katten prooi aan hem gaven. Behalve katten uit zijn familie of Shark, die had dat ook wel eens gedaan. Maar verder had hij het nog niet zo vaak meegemaakt. Hij stak zijn neus naar voren en snuffelde eventjes aan de prooi, voordat hij Jinx weer aankeek. “Ruikt goed.” Grijnsde hij een beetje ondeugend.

Judge me

by the cats I avoid

De jonge kat leek nogal overrompeld door zijn vriendelijke gebaar. “Ehm jawel, maar deze is toch van jou?” Hij haalde simpel zijn schouders op. "Ik heb hem gevangen, ja, maar mijn eetlust is toch niet zo groot," hij keek toe hoe de kitten voorover boog en aan de duif snuffelde. “Ruikt goed.” Het jonge katertje keek naar hem op met een ondeugende grijns op zijn gelaat die zelfs Jinx deed doen glimlachen. De zwarte kater duwde de duif zijn aanmoedigend zijn kant op. "Ik deel het liever met jou dan een van die andere mormels daar,"Even trok hij met zijn oor naar achteren, waar een stel jonge katten aan het stoeien waren, al leek het meer weg te hebben van vechten. De kater liet zich met een zachte plof naast Chawl vallen, waarna hij even oogcontact maakte. "Je vind het toch niet erg als ik je even gezelschap houd, Chawl?"Onderzoekend keek hij het katertje, de zoon van hun almachtige leider Claw, aan.

"Nostrum divellite corpus et scelerata fero consumite viscera morsu."

"Sed timidi est optare necem."

Toen de member aangaf dat hij toch niet zo’n grote eetlust had. Keek hij hem toch nog eventjes onderzoekend aan. Straks was het een grapje en kreeg hij een poot in zijn gezicht als hij een stuk van de prooi af zou scheuren. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand het nodig vond om hem te treiteren en daarna uit te lachen. Hij had dat nooit aan zijn ouders verteld, want dan was die kat waarschijnlijk vermoord. Hij kon wel wat hebben, tenminste dat vond hijzelf. Jinx leek het alleen echt te menen, dus boog hij weer naar voren en scheurde een stuk van de houtduif af. De rest schoof hij terug naar de andere kater. “Natuurlijk vind ik dat niet erg.” Zei hij toen hij zijn deel tussen zijn poten neerlegde. Hij grijnsde nog een keer naar de kater, voordat hij een hap van het vlees nam. Elke keer weer waardeerde hij de smaak van prooi en bloed in zijn bek, wat hij bij de twolegs had moeten missen.

Judge me

by the cats I avoid

Onderwerp: Re: It’s a cat and mouse game