Time to learn[Flintpaw]

Winterbird was onderweg naar de plek waar ze met Flintpaw had afgesproken waar ze zouden beginnen met de eerste training. Ze zou moeten kijken wat de apprentice al wist en wat ze hem nog zou moeten leren. Branchpaw was ook al wat ouder geweest toen ze hem als apprentice kreeg, dus ze zou hier hetzelfde doen als bij hem. Eerst kijken wat Flintpaw al kon en daarna zouden ze gaan focussen op wat de apprentice nog moest leren en wat er nog te verbeteren viel. Ze zette zich dan ook neer en sloeg haar staart om haar poten heen terwijl ze wachtte tot de apprentice zou komen.

[Flintpaw]

De jonge kater haastte zich naar de plek waar hij had afgesproken met zijn nieuwe mentor Winterbird. Vandaag was de dag dat hij zijn eerste training zou krijgen en daar had hij al een tijdje naar uitgekeken. Eindelijk was het moment daar dat hij zichzelf echt kon gaan ontplooien. Natuurlijk had hij de laatste tijd niet stilgezeten en kon hij redelijk jagen, maar er was zeker ruimte voor verbetering. Ergens in de verte zag hij de kattin al zitten. ”Hi,” groette hij toen hij eenmaal aangekomen was. Hij was benieuwd naar wat Winterbird voor hem in petto had.

Het duurde niet al te lang voor ze de jonge kater aan zag komen. "Hallo," Begroette ze hem dan ook zodra hij er was. Ze had al even na kunnen denken over waar ze mee wilde beginnen en het leek haar het beste om eerst te kijken hoe Flintpaw was met jagen en dan ook vooral op verschillende prooien. Er was namelijk aardig wat variatie en dat zou dan ook betekenen dat er weer aparte technieken waren voor elke prooi. "Ik wilde vandaag beginnen met jagen om te kijken wat voor een technieken je al bezit en wat je nog hebt bij te leren." Zei ze dan ook helder. "We gaan dus jagen en als we prooi tegenkomen ga je ze proberen te vangen, ik zal dan daarna zeggen wat je goed hebt gedaan en waar je je nog op kunt verbeteren." Dit leek haar duidelijk genoeg, toch wachtte ze op de reactie van de apprentice om te kijken of hij haar ook had begrepen.

Aandachtig luisterde hij naar wat Winterbird allemaal te vertellen had. Ze wilde eerst zien of hij een beetje kon jagen en welke technieken al hij had. "We gaan dus jagen en als we prooi tegenkomen ga je ze proberen te vangen, ik zal dan daarna zeggen wat je goed hebt gedaan en waar je je nog op kunt verbeteren," luidde het plan. Hij vond het allemaal helemaal prima. Jagen was wel een van zijn beste punten en hij deed het dan ook graag. Wat betreft vechten kon hij wel nog veel leren, maar zou later in zijn trainingen wel komen. ”Is goed,” liet hij zijn mentor weten. ”Welke kant gaan wij op?”

Het leek erop dat de apprentice had begrepen wat ze wilde gaan doen. "Laten we die kant uitgaan." Zei ze op zijn vraag en wees met haar staart de richting die ze had gekozen. Het scheelde dat het groenblad was en dat ze daarmee dus een vrij grote kans hadden om veel prooi tegen te komen. Dit zou lastiger zijn geweest als het bladkaal was geweest. Nu zouden ze in ieder geval op muizen, eekhoornen en misschien nog andere prooi kunnen jagen. Vogels waren er ook nog, ook al waren die lastiger te vangen en het zou haar dan ook niet verbazen als Flintpaw dat nog niet echt onder de knie zou hebben. "Laten we gaan." Zei ze voor ze in de richting begon te lopen welke ze net had aangewezen. "Hou je omgeving goed in de gaten en als je een prooi opmerkt, probeer hem dan te vangen." Dit was misschien logisch en de apprentice begreep dit waarschijnlijk al, maar het was altijd goed om nog een keer te herhalen. Zelf hield ze ook haar omgeving in de gaten, zodat ze kon kijken of de apprentice hetzelfde als haar op zou merken.

”Laten we die kant uitgaan,” sprak zijn mentor, terwijl ze met haar staart de richting aan gaf. Flintpaw begon met lopen en kreeg ondertussen nog een paar laatste instructies. Hij moest vooral goed opletten, dus hield hij zijn oren en ogen open voor alles wat er op zijn pad kwam. Het duurde een tijdje voordat er iets op dook wat als prooi zou kunnen dienen. Het was een kikker, maar op het moment dat hij nog een stap in de richting van het beest zette, verdween het in het struikgewas. Dat had hij weer.. Niet dat hij groot van was van kikkers, maar het was iets geweest. Dus liep hij maar door totdat hij ergens in de verte iets zag bewegen. Het was een muis die zich ergens onder een tak verscholen hield. Hij wisselde even een korte blik met zijn mentor, maar stortte zich daarna op het dier. Hij bleef even laag bij de grond, terwijl hij de afstand tussen hem en de muis probeerde te verkleinen. Eenmaal vlak bij de muis sprong hij naar voren en probeerde met z’n klauwen het dier te grijpen. Even had hij het idee dat hij mis had gegrepen, maar toen hij goed keek zag hij het beestje onder een van zijn klauwen. Snel greep hij het dier in zijn nekje en beet totdat er geen beweging in zat. Trots en met het dier in zijn bekje liep hij naar Winterbird. ”Ik hoop een beetje dat ik het goed gedaan heb,” sprak hij, nadat hij de muis voor zich had neergelegd.

De eerste prooi die haar aandacht trok was een kikker. Zelf was ze niet eentje die graag kikkers ving of überhaupt at, maar als Flintpaw besloot het diertje te vangen, dan was dat zijn beslissing. Echter sprong de kikker al weg voor de apprentice een kans had gehad om het te proberen te vangen. Kikkers waren tenslotte ook vrij gevoelig voor als je dicht in de buurt kwam en ze waren al snel geneigd om weg te springen. Ze moesten nog een stukje verder lopen tot ze een muis tegenkwamen. Ze had het diertje al vrijwel gelijk met Flintpaw opgemerkt en ze hield dan ook halt zodra het erop leek dat de apprentice van plan was het diertje te vangen. Ze hield goed de houding van de apprentice in de gaten terwijl hij naar de muis toesloop, waarna de laatste sprong gemaakt werd en de prooi succesvol gevangen werd. De houding was duidelijk al goed geweest en het was ook zeker goed dat de muis hem niet had opgemerkt, echter leek het op het laatst dat Flintpaw voor een moment niet had geweten waar de muis was en of hij hem wel gevangen had, daar zou ze dus nog wel wat over kunnen zeggen. ”Je sluiphouding was zeker goed, de muis merkte je ook niet op tot je er al zo goed als bovenop was.” Begon ze dan ook. ”Het leek echter wel op het laatste moment dat je even niet wist waar de muis was, probeer je prooi in de gaten te houden ook als je er al naartoe springt. Mocht de prooi dan wegrennen, kun je nog snel je plan aanpassen om erachteraan te gaan.” Legde ze uit. Als je het diertje uit het zicht verloor zou je ook niet kunnen bepalen wat te doen als je hem niet zou vangen.

Hoe dan ook, het gaf zeker een lekker gevoel. Hij was er in ieder geval in geslaagd om iets te vangen. Het had ook zo kunnen zijn dat ze nu nog steeds hadden rondgelopen en dat hij al een paar keer iets door zijn poten had laten glippen. Winterbird was ondertussen begonnen aan haar evaluatie. Veel dingen waren goed, maar hij moest de volgende keer beter gefocust blijven. Dat was inderdaad een puntje om aan te werken. Hij had nog wel eens te neiging om te enthousiast te zijn op het moment van aanvallen. ”Dankjewel, ik zal mijn best doen om eraan te werken,” gaf hij aan bij zijn mentor. ”Ik vroeg mij dus even af,” begon hij toen. ”Wat is het grootste prooidier wat jij ooit gevangen hebt?” Winterbird was zijn mentor en hij nam daarbij aan dat ze al redelijk wat ervaring had in het vangen van prooien. Flintpaw hield het voornamelijk nog bij de kleinere prooien, maar er waren ook katten die ouder waren en daarmee ambitieuzer.

Ze was blij dat Flintpaw het commentaar goed leek te nemen. Ze kende hem namelijk nog niet echt goed en ze wist dat er ook apprentices konden zijn die niet tegen commentaar zouden kunnen. Ook al verschilde dat natuurlijk weer per apprentice. Zelf had ze het ook niet erg gevonden om commentaar te krijgen en ze probeerde het ook vrijwel meteen toe te passen. De vraag over wat haar grootste prooi was dat ze ooit had gevangen deed haar denken voor een moment. Eekhoorns en muizen waren niet echt groot en die vind ze het meeste en soms een vogel, maar dat waren ook niet echt grote dieren. Ze kon zich nog wel een keer herinneren dat ze een konijn had weten te vangen welke op de een of andere manier hun territorium op was gekomen. "Ik denk een konijn, ook al kom je die niet heel vaak tegen." Zei ze. Ze had nooit echt wat groters proberen te vangen. "Had je een prooi die je wilde vangen?" Besloot ze te vragen, gezien ze niet wist of Flintpaw het uit interesse vroeg of dat er een onderliggende gedachte achter zat.

Winterbird dacht dat het een konijn was, maar die waren niet in grote getallen aanwezig. Zelf had hij nog nooit een konijn gevangen of zelfs een poging gedaan. Tot nu toe zocht hij vaak de kleinere dieren en makkelijkere dieren op. Konijn stond echter wel op z’n verlanglijstje. Wie weet zou hij er binnenkort een poging aan wagen. ”Had je een prooi die je wilde vangen?” vroeg Winterbird. Hij schudde zijn hoofd. ”Niet een speciaal dier wat ik perse wil, maar hoe groter hoe beter toch?” Tenminste zo dacht hij erover. Groter betekende meer vlees en dus meer eten. Wie wilde dat nou niet? "Ik hoop binnenkort mijn eerste konijn te pakken," liet hij Winterbird weten. Misschien had ze wel tips hoe hij dat het beste kon aanpakken. Immers had de kattin ervaring hierin.

Dat was ergens wel waar, een groot prooidier zou meerdere katten kunnen voeden en dat was vooral handig als er weinig prooi zou zijn. "Groter is altijd beter, dan is er namelijk meer eten." Stemde ze dan ook in. Ook al moest Flintpaw oppassen dat hij niet wat zou proberen te vangen wat hij nog niet aankon. "Dan hebben we een doel." Merkte ze op toen de apprentice vertelde dat hij een konijn wilde gaan vangen. "Je zult moeten oppassen dat ze vrij snel zijn, dus je moet het proberen te vangen voor het de kans krijgt om op snelheid te komen. Het beste zou natuurlijk zijn als je het kan vangen zonder dat het je opmerkt, maar konijnen zijn gevoelig voor veranderingen in de omgeving, dus de kans dat dat lukt is vrij klein." Legde ze uit. Er was ook altijd een risico dat je een vos tegen kon komen als je achter konijnen aanging en daar moest je dan ook op letten.

Winterbird legde hem uit hoe je het beste een konijn kon vangen. Konijnen waren snel en daarom moest je ervoor zorgen dat je zo onopvallend mogelijk te werk ging. Flintpaw was ervan bewust dat zijn sluipskills wel wat beter konden. Geheel geruisluis ergens heen sluipen was nog niet zo simpel. Je veroorzaakte altijd wel wat geluid door op wat blaadjes te stappen. ”Dankjewel,” zei hij. ”En hoe zit het met het vechten?” Geheel ander onderwerp, maar hij was zich er bewust van dat katten ook wel eens een iets te verhitte discussie konden hebben wat uiteindelijk in een gevecht uitliep.

De kater bedankte haar voor de uitleg wat een klein glimlachje op haar gezicht bracht. Dan had hij in ieder geval begrepen wat ze hem had verteld. Bij de vraag hoe het dan zat met vechten hield ze haar kop voor een moment vragend schuin. Ze begreep niet helemaal hoeveel hij erover wilde weten, ze kon tenslotte een algemene beschrijving geven of wat specifieker, ook al was ze zelf met vechten meer voor het eerst uitproberen en dan uitleg te geven. "Bedoel je hoe het in het algemeen zit met vechten? Het licht namelijk aan je tegenstander wat voor een manier je gebruikt om te vechten. Ben je een stuk kleiner dan je tegenstander, dan zijn er weer andere manieren dan als je even groot of zelfs groter bent dan je tegenstander. Ook zullen er verschillen zijn in kracht en snelheid, daar zul je allemaal rekening mee moeten houden tijdens een gevecht." Ze hoopte dat dit zijn vraag een beetje beantwoordde en als hij meer wilde weten kon hij altijd specifiekere vragen stellen.

Misschien ging hij wat te snel, maar hij wilde nou eenmaal zo snel mogelijk klaargestoomd worden om een echte warrior te worden met alle skills en kwaliteiten die daar bij hoorden. Winterbird leek zijn vraag niet helemaal te begrijpen en keek hem met een vragende blik aan. "Bedoel je hoe het in het algemeen zit met vechten? Het licht namelijk aan je tegenstander wat voor een manier je gebruikt om te vechten. Ben je een stuk kleiner dan je tegenstander, dan zijn er weer andere manieren dan als je even groot of zelfs groter bent dan je tegenstander. Ook zullen er verschillen zijn in kracht en snelheid, daar zul je allemaal rekening mee moeten houden tijdens een gevecht,” legde zijn mentor uit. Hij knikte even toen ze was uitgesproken. ”En dat gaan wij ook oefenen binnenkort?” Hij had al redelijk wat geleerd over jagen, maar vechten en zichzelf verdedigen stond nog in de kinderschoenen.

"Natuurlijk, we kunnen er bij de volgende training mee gaan oefenen." Gaf ze snel als antwoord. Ze was al van plan geweest om bij de volgende training te kijken naar het vechten van de kater en hem ook nieuwe dingen te leren, dus de vraag kwam haar eigenlijk wel gelegen uit. Het was puur omdat ze een nieuwe apprentice had gekregen dat ze wilde peilen hoever hij met alles was en dan zouden ze daar op voort kunnen borduren. Ze kon echter wel begrijpen dat de kater misschien nu al had willen beginnen met vechten. Ze hadden ook nog wel wat tijd en het leek erop dat Flintpaw al aardig goed was in jagen. "We kunnen anders nu ook al wat doen als je wilt? Dan gaan we naar de Sandy Hollow en dan kunnen we kijken hoever je ermee bent?" Het was maar een voorstel, maar misschien wilde Flintpaw het wel doen.

Winterbird vertelde dat ze bij de volgende training zouden oefenen met vechten en alles wat erbij komt kijken. Flintpaw kon alleen maar hopen dat hij er wat van bakte, want over het algemeen was hij niet zo’n vechter. ” We kunnen anders nu ook al wat doen als je wilt? Dan gaan we naar de Sandy Hollow en dan kunnen we kijken hoever je ermee bent?” stelde Winterbird plots voor. ”Ik vind het goed.” Sandy Hollow was een plek waar de meeste trainingen plaats vonden voor apprentices. Een prima plek om aan de slag te gaan met het onderdeel vechten.

Flintpaw stemde met haar voorstel in, waarna ze kort knikte. "Zullen we dan naar de Sandy Hollow gaan?" Vroeg ze, ook al wist ze eigenlijk al wel dat Flintpaw ermee zou instemmen. Ze wachtte dan ook op zijn antwoord voor ze in de richting van de Sandy Hollow begon te lopen. Ondertussen begon ze te bedenken waar ze het beste mee zouden kunnen beginnen. Als Flintpaw nog niet heel goed was in vechten zouden ze bij de basis moeten beginnen, maar was de kater al wat ervarener, dan zouden ze al wat specifiekere technieken kunnen gaan proberen.

"Zullen we dan naar de Sandy Hollow gaan?" vroeg Winterbird ter bevestiging. Flintpaw knikte, waarna hij in de richting liep naar de plek waar de meeste apprentices werden getraind. Ergens keek hij er wel naar uit, want nu kon hij eindelijk aan iets werken waarin hij nog niet veel ervaring had. Echter, vreesde hij ook een beetje dat hij behoorlijk ging tegenvallen tegenover Winterbird. Dat hij, vooral vergeleken met zijn leeftijdsgenootjes, nogal achter liep. Achja, het beste was om het allemaal op z'n beloop te laten gaan. Wie weet was hij wel een natuurtalent.

Nieuw topic?