Just leave your memory on the shelf

Zoveel dingen waren er gebeurd de laatste tijd, dat hij zich even gewoon weer had moeten afzonderen van de Clan. Snowdrop was terug gekomen met kittens, drie om precies te zijn. Het was raar. Daar hield hij het bij. Er was weer een gevecht geweest en geez... Teveel. Rust. Dat had hij even nodig gehad want de tijd vloog weer voorbij. Nu was hij toch echt wel een oudje, dat wel, maar ah. 55 moons and still standig... right? Niet dat hij erg stabiel was. Fysiek gezien wel, hij zag er goed uit, stevig, een kater die je niet snel dood zou krijgen om maar zo te zeggen. Emotioneel was hij erg onstabiel. Nu moest hij wel zeggen dat het wel redelijk ging de afgelopen tijd, maar het was zeker niet optimaal. Totaal niet eigenlijk. Oh well.. Zolang hij niet helemaal flipte zou hij als warrior blijven functioneren. Als het echt niet meer ging zou hij wel naar Silverstar gaan en overleggen om iets als Elder te worden. Want als het emotioneel echt niet meer ging, zou het ook niet lang meer duren voordat het fysiek ook niet goed meer zou gaan. Jaytail zuchtte even en ging met zijn poot even over zijn gezicht heen om deze schoon te maken, waarna hij zijn staart rond zich krulde. Hij wist nu tenminste wel zeker.. dat hij niet naar BloodClan wilde. Wat zijn verleden was maakte niet uit, hij moest zich focussen op de toekomst. En de toekomst kon hij alleen maar beter maken, slechter kon vrijwel niet. Hij moest zich volledig focussen op ThunderClan, niet op andere clans of whatever. ThunderClan was waar hij behoorde en daarom wilde hij een band vormen met andere katten binnen de clan. Want tja... als hij eerlijk was..? Hij had niet echt katten waar hij binnen de Clan mee om ging, buiten Snowdrop. Hij wist ook wel dat dit zijn eigen schuld was maar alsnog zou het wel tijd worden om wat... vrienden te maken..? Het zou wel beter zijn voor zichzelf. Misschien ook wel voor zijn emotionele kant. Alleen tja, hij was het niet echt meer gewend om het maar zo te zeggen? Hij wist niet meer goed hoe je vrienden moest maken..? Tja, wat wilde je dan. Hij was 55 moons en had maar eigenlijk één vriendin. Verder was hij vroeger close met Littlewish maar dat contact was ook verwaterd, helaas. En voor de rest? Niet echt. Naja, Colorpaw, Sunpaw, maar daar was al het contact ook mee verwaterd. Zelfs met Snowdrop was het verwaterd sinds ze een lange tijd in het RiverClan kamp had gezeten. En zelfs toen ze terug was had hij niet met haar gepraat. Sigh... Oh en Swiftheart mochten ze ook niet vergeten maar na de aanval van de hond had hij haar ook niet meer gesproken. Helaas. Steeds nadat dingen gebeurde met ze stopte hij met praten met ze. Hij was best lame... ah... Het hielp zeker niet voor zijn emotionele kant. Wie weet. Als hij echt een goede vriend zou krijgen, zou het misschien wel helpen hm? Ze zouden wel zien.

Open c:

Willowpaw liep door het territorium. Ze voelde zich eenzaam, nadat haar hele familie was overleden had ze niemand meer, en haar verlegenheid maakte contact leggen niet zo makkelijk. Kortom: ze had geen vrienden, en was bang om die te maken. Eigenlijk maakte dat de jonge kattin nog niet eens zoveel uit, maar het feit dat er echt niemand meer was die ze echt vertrouwde, dat was wat haar pijn deed. Geen moeder, geen vader, geen kin. Niks. Niemand. Ze had gezien hoe haar familie leed onder groenhoest, en het enige wat ze kon doen was machteloos toekijken. Sindsdien had de kattin zich niet meer blij gevoeld. Willowpaw wist dat de enige manier om daar af te komen was om gewoon nieuwe vrienden te maken, en het verleden los te laten. Maar ze wou het nog niet loslaten, ze wou haar moeder, vader, en broer nog niet loslaten. Zij waren de enige vrienden die ze had gehad. Diep in gedachten verzonken liep ze bijna tegen een boom aan, wat haar deed grinniken. Daarna zag Willowpaw Jaytail staan. Ze was eigenlijk te bang om op hem af te lopen, maar deed het toch. "H-hallo"

Het was wel droog, voor deze tijd van het jaar en dat was wel iets aparts. Maar het was pas het begin... dus misschien... Misschien veranderde het nog wel. Hij hoopte van wel want het mocht wel iets beter worden. Iets meer regen mocht hierbij wel even. Want het water leek steeds schaarser te worden. Naja, bij de rivier konden ze gelukkig nog wel drinken, dus dat scheelde wel iets moest hij zeggen. RiverClan zouden er al helemaal geen problemen mee hebben, maar Clans zoals WindClan en ShadowClan zouden er wel problemen mee krijgen, of ze het nou wilden of niet. Jaytail zuchtte even, maar keek op toen hij een clangenoot rook. Eh... Hij draaide zijn hoofd even richting de geur, waarna hij knipperde. Het was een, voor hem, klein grijs poesje, met groenige ogen. Hij herkende haar als Willowpaw, een poes die niet veel geluk had gehad met haar familie. Greencough om precies te zijn. Noodlottig was het zeker voor haar. "H-hallo." klonk er van haar af, waar op Jaytail even zijn kopje neeg. "Goedemiddag Willowpaw." sprak hij rustig tegen de grijze poes, waarna hij even naar haar keek. "Alles oke?" vroeg hij even, waarna hij zijn kopje iets scheef hield.

"Goedemiddag Willowpaw." Willowpaw keek de oudere kater aan, en knipperde met haar ogen, al snel wendde ze haar blik af toen hij zei: "Alles oke?" Willowpaw keek naar haar poten. "Ja hoor, alles is oke.." Ze nam diep adem en keek weer naar de kater - iets wat ze best eng vond - "En met jou?" Jaytail leek niet vijandig, wat trouwens raar zou zijn van een kat in dezelfde Clan als zij, wat de jonge kattin een klein beetje geruststelde. Nog steeds was het eng om tegen een ander te praten, maar daar hoopte de apprentice aan gewend te raken, als ze laten een warrior was zou ze tegen anderen moeten kunnen praten zonder weg te willen rennen.

De kleine grijze poes wendde haar blik af. Eh? Ze was misschien wat schuwtjes, dat kwam wel eens vaker voor bij apprentices. De poes was naar haar poten gaan kijken, waarop Jaytail even knipperde. "Ja hoor, alles is oke.." klonk er van haar af, waarna ze diepe adem teug nam en weer naar hem keek. "En met jou?" klonk er van haar af, waarop Jaytail even glimlachte en geruststellend naar haar keek. "Ach, het gaat zo zijn gangetje." besloot hij te zeggen tegen haar, waarna hij even nadacht. "Hoe gaat het met je trainingen?" vroeg hij even rustig aan de poes. "Zit er voortgang in?" vervolgde hij even met een rustige toon.

"Ach, het gaat zo zijn gangetje." Willowpaw glimlachte. "Mooi" "Hoe gaat het met je trainingen?" Vroeg Jaytail toen aan haar. "Zit er voortgang in?" Willowpaw dacht na. "Het gaat redelijk, niet heel snel en ook niet heel langzaam" Haar trainingen gingen redelijk, en ze had het erg naar haar zin met de andere apprentices. Kortom, ze had een standaard leventje, en het beviel haar best, behalve dan dat ze zich niet standaard voelde. Alle apprentices hadden gespreken met elkaar en andere katten, en zij durfde nauwelijks haar mond te openen. Gelukkig had ze zo haar "sociale" momenten, maar dan was er meestal niemand, en zodra ze een andere kat zag klapte ze weer dicht.

De poes glimlachte even op zijn antwoord. "Mooi" klonk er dan ook van haar af, waar op Jaytail even rustig knikte. Ah tja, je zou kunnen zeggen dat het één van zijn betere dagen was, mentaal gezien. Als hij er mentaal door heen zat, dan was hij lastig om tegen te praten en negeerde hij je eerder dan als hij er wat beter mee zat. Toen hij aan Willowpaw had gevraagd hoe het met haar trainingen ging, dacht ze even na. "Het gaat redelijk, niet heel snel en ook niet heel langzaam" Jaytail knikte even begrijpelijk, waarna hij even glimlachte naar haar. "Geniet maar van je apprentice tijd." sprak hij even met een glimlach tegen haar. "Het is één van de beste periodes die je hebt." vervolgde hij met een bemoedigende glimlach.

De kater knikte begrijpelijk. Willowpaw glimlachte. "Geniet maar van je apprentice tijd." sprak Jaytail toen. "Het is één van de beste periodes die je hebt." De poes keek hem bezorgd aan. 'De beste tijd die ik heb..' herhaalde ze in haar hoofd. Daarna knikte ze vriendelijk, "Ik zal mijn best doen." Misschien was dat niet helemaal een standaard antwoord op 'geniet van je apprentice tijd' maar de tabby had niet echt een ander antwoord. Aan de ene kant was ze meer gemotiveerd om echt wat van haar tijd te maken, maar aan de andere kant was ze bang voor wat haar te wachten stond. Als je apprentice tijd de beste tijd is die een kat heeft, vroeg ze zich af wat voor narigheid nog op haar pad lag. "Persoonlijk vond ik het leuker als kit" Besloot ze daarna te zeggen.

De grijze poes keek hem even bezorgd aan, oeps... Had hij dat niet moeten zeggen? Hij had haar niet bang willen maken, echt niet. Het was gewoon als een soort aansporing geweest..? Ongeveer dan. Hij wilde haar gewoon duidelijk maken dat ze nu moest genieten, iets wat hij niet echt kon doen op die leeftijd. Uiteindelijk knikte ze dan toch nog even, al wist hij niet zeker of dat uit beleefdheid was. "Ik zal mijn best doen." klonk er van haar af, waardoor hij even moest glimlachen. Ah, wat was het fijn om de jeugd van tegenwoordig zo te zien. Dat was voor zijn gevoel zeker anders dan toen hij zo oud was hoor, maar dat was misschien meer om de dingen die gebeurd waren. "Persoonlijk vond ik het leuker als kit" Eh... hij grinnikte even. Tja... Dat was ook wel een tijd die ok was voor hem. "Als kitten wilde ik altijd het kamp uit, als apprentice kreeg je eindelijk wat meer vrijheid." sprak hij even met een rustige glimlach, waarna hij even naar zijn poten keek. En het feit dat er dan geen bloed aan je poten hoefde te plakken was ook wel een groot voordeel. Dat had hij wel, maar ah... Daar kon hij niet echt iets aan doen... non?

"Als kitten wilde ik altijd het kamp uit, als apprentice kreeg je eindelijk wat meer vrijheid." Willowpaw knikte. "Dat is waar, het kamp uit kunnen is leuk, maar ik heb toch de voorkeur voor familie in plaats van de vrijheid om het kamp uit te gaan" Daarna dacht de tabby even na, het kamp niet uit kunnen voor de rest van haar leven was waarschijnlijk toch veel erger. "Nou ja... Aan de andere kant, als ik mijn hele leven het het kamp niet uit kan en wel familie heb.." Ze glimlachte even. "Dan heb ik dit toch liever."

De grijze poes knikte even rustig, "Dat is waar, het kamp uit kunnen is leuk, maar ik heb toch de voorkeur voor familie in plaats van de vrijheid om het kamp uit te gaan" klonk er even van de poes af, waardoor Jaytail even slikte. Ah... Dat had hij niet als kitten, niet als apprentice... dus.... Het maakte hem niet echt uit? Hij zou geen goede vader zijn, dat wist hij wel. Hij had er gewoon geen ervaring mee omdat hij zelf ook niet echt een vaderfiguur had... eh... Ah tja, daar kon hij niks aan doen en dat was wel te merken ook. Misschien was dat ook wel de reden dat hij geen mate kon vinden eh? "Nou ja... Aan de andere kant, als ik mijn hele leven het het kamp niet uit kan en wel familie heb.." De grijze poes glimlachte even. "Dan heb ik dit toch liever." Jaytail glimlachte even en knikte even begrijpend. "Ik was heel blij met de vrijheid die ik kreeg. Ik heb er ook een goede vriend aan over gehouden." sprak hij even tegen de poes met een glimlach. "Mijn mentor werd mijn beste vriend, hij voelde als familie voor me." De familie die hij nooit had gehad. Ah tja.

Onderwerp: Re: Just leave your memory on the shelf