Floating out of the tide

Volepaw had gisteren bijna heel de dag geslapen, met als gevolg dat ze bijna heel de nacht wakker had gelegen. Haar heldere oogjes waren, sinds ze een vergiftigde rat had gegeten en ziek was geworden, doffer geworden. Met deze doffe ogen staarde ze naar het hoopje kruiden dat naast haar nest lag. Er werd geacht dat ze deze op at, maar daar had ze gewoon geen fut voor en geen zin. Stel je voor dat een dier alleen maar kruiden en planten moest even om te overleven, dat zou een marteling zijn voor haar. Iets stevig eten was ondertussen ook al even geleden, maar dat wilde niet zeggen dat ze ineens graag planten at. Volepaw schuifelde haar poten wat meer onder haar lichaam. Nu het kouder en kouder begon te worden, begonnen haar poten wat gevoelloos te worden, mede omdat ze ze niet veel had bewogen de laatste dagen. Wat al wel beter was, was dat haar geest terug wat stabieler was geworden. Niet dat Volepaw een overzicht van haar vooruitgang of wat dan ook. Ze had haar kopje neergelegd en probeerde deze te bedekken met haar staart, om de koude tegen te gaan. Ze opende één oogje toen er een schaduw op haar viel en liet haar blik naar de zwarte schim in de den opening gaan. "H-hallo," mauwde ze met een schorre stem. Het was vreemd voor haar om een dag stil te zijn, laat staan 2 dagen en 2 nachten.

Eerste post voor Harepaw

Het was twee dagen geleden dat Innerstar gestorven was. De clan was in diepe rouw en hij kon maar niet wennen aan het nieuwe leider-deputy ding. Ooit staat daar Lionstar en Haretail als leader en deputy, dat wist hij zeker. Nu had hij een klein muisje in zijn mond en een iets grotere naar de medicine cat's den. Daar stapte hij een beetje aarzelend naar binnen. De slanke kater wierp een grote schaduw op de kleine poes die daar lag. Ze klonk schor. "Hweeey, Wherepwaa weew." Hij ging een eindje bij haar af staan en dropte de prooi. Niemand wou prooi op zijn kop toch? Met zijn neusje schoof hij de kleinste dichter. "Sorry, maar ik hou de grote." Hij gaf haar een vette knipoog. De lichtgekleurde kater keek mijn zijn zachte blauwe ogen naar de poes. "Al wat beter?"

Er verscheen een klein glimlachje op haar snoetje toen ze Harepaw herkende. Hij had twee prooien met zich mee, iets wat ze direct rook en uiteindelijk ook zag. Sorry, maar ik hou de grote." Ze grinnikte heel zachtjes bij wat hij zei en de knipoog die vervolgens volgde. "Zelf gevangen?" mauwde ze korte en stak haar kopje wat uit om met haar neus het muisje aan te raken. Het rook enorm goed, maar de gedachten aan eten lieten haar maag omdraaien. "Al wat beter?" Ze wist zelf niet goed of ze zich beter of slechter voelde en kon het hem ook niet echt vertellen. "Ik heb geen flauw idee," mauwde ze gewoon eerlijk en liet haar blik even naar de achterkant van de den gaan, waar Bitterpaw en Acefray verbleven. "Ik denk dat Acefray je wel meer erover kan vertellen." Ze glimlachte wat onschuldig en krolde zich wat meer op tegen de koude. "Starclan is ons niet gunstig gezind." mauwde ze, verwijzend naar de kou.

Hij lachte gelaten en schudde zijn kop. "Zelf van de prooistapel naar hier gebracht." Hare deed alsof hij heel trots was en ging voor haar liggen. Zijn tanden zonken in het geurige vlees. Hmmm! "Ik heb geen flauw idee." De witte kater kauwde op zijn stuk muis en wiebelde met zijn oren. Oké dan. "Starclan is ons niet gunstig gezind." Hij slikte zijn stuk op en zette zijn vacht op tegen de kou. "Nee, maar zonder leaf-bare zou er ook geen new-leaf zijn hé." Hij knipoogde. Wiebelend met zijn snorren nam hij nog een hap. De kater was geen stilzitter, hij wiebelde met alles wat bewegen kon. Oren, neus, snorharen, staart.