Us {moonhigh patrol}

Blijkbaar had een van de beesten het gehoord. "Ja, dat is het," Miauwde een wit met grijs en bruine kater. "Wat doe je hier überhaupt midden in de nacht? Scheer je weg, ga lekker terug naar je kamp!" De krijger zette een stap naar voren. Gelukkig bleef hij op zijn territorium. Een andere kat ging verder. Ze herkende haar als Roughflower, alleen nu had ze haar vacht nogal opgezet. En niet plat zoals bij gatherings. "Scheer je weg, maar zonder dat konijn, die behoort tot Shadowclan!" Blaasde de boze krijgster. Triggered. Maar even serieus, Shadowclanners waren altijd boos, maar nu was er blijkbaar iets aan de hand wat hun 'gedrag' twee keer zo erg maakte.
"Hebben jullie niet al genoeg van ons afgenomen?" Miauwde Amberhunt kalm. Hij was nog volwassener dan de oudere krijgers in het groepje. Een grote zwart-witte kater schraapte zijn keel en kwam op een driegende langzame manier naar Bronzemask toegelopen. Hij gromde nog een paar dingen en beval haar om weg te gaan zonder prooi. De radertjes in het hoofd van de gestippelde Windclanner begonnen te draaien. Als zij niet deed wat ze zeiden, zou er een gevecht uitbreken wat ze sowieso zou verliezen. Maar als ze doodleuk de broodnodige prooi zou afstaan en vluchten was dar weer drie hongerige buikjes leeg. Plus, ze zouden haar laf vinden. Maar wat moest je anders? De enige optie was doen wat ze zeiden. Het hoofd van de kater was gevaarlijk dichtbij en zijn felgroene ogen priemden zich in de hare. Bronzemask liet het konijn voor zijn neus vallen. ''En nu niet denken dat ik laf ben, ik heb geen keuze.'' Fluisterde ze in het oor van de zwart-witte krijger waarna ze zich omdraaide en wegliep. Af en toe keek ze even om om zeker te weten dat de kater terug naar zijn territorium ging. Maar uiteindelijk verdween ze in het hoge gras.

-Topic uit-

Ik hoorde hoe Roughflower ook dichterbij kwam, en dat ze eiste dat het konijn aan Shadowclan toebehoorde. Even verstrakte mijn kaak. Hiervoor waren geen bewijzen, enkel het woord van de poes, en ik wilde de situatie niet uit de hand laten lopen. Echter besefte ik me dat dit niet het moment was om hier iets over te zeggen, dus knikte ik enkel om haar woorden te steunen. Dit zou ik wel oplossen zodra de Windclanner weg was. Plotseling ging mijn kopje naar Lurkingshade, die zijn keel schraapte en naar voren begon te lopen. Ik hield hem nauwlettend in de gaten, niet luisterend naar zijn woorden. Hij ging toch niet.. geïrriteerd keek ik toe hoe hij achteloos de grens over stak, zonder dat ik daar enig teken voor had gegeven. Ik zei er op dat moment nog niks van, maar zijn actie was dom en bracht ons in gevaar. Hij was nu degene die fout zat. Gelukkig gaf de poes zich snel gewonnen, en ze liet het konijn voor mijn broertje vallen en verdween vervolgens. Vrijwel meteen toen ze uit het zicht was richtte ik me tot de zwart witte kater. "Wat dacht je wel?" sprak ik tegen hem. "Je had nooit zomaar de grens moeten oversteken, al helemaal niet zonder bevel. Ik wil nu dat jij dit konijn meeneemt en begraaft, en vervolgens ons spoor oppikt en je weer bij ons voegt. Aan het einde van de patrouille zal je hem weer opragaven en meenemen naar het kamp. En als je nog één keer zo'n streek uithaalt, kun je vertrekken en zal ik het melden bij Tallshadow. Begrepen?" Mijn stem klonk streng. Ik pikte dit niet zomaar. Zonder zijn reactie af te wachten richtte ik me tot de andere twee leden van de patrouille. "Wij gaan gewoon verder met de controle," sprak ik simpel maar duidelijk, terwijl ik gebaarde dat ze me moesten volgen en verder begon te lopen.

Roughflower keek geschokt naar het zwart-witte gestalte van Lurkingshade die zonder enige respect te tonen toch de grens gewoon overstapte. Maar wacht, dat was niet wat ze had gewild. Ze had gewild dat de Windclanner, die waarschijnlijk Bronzemask heette, gewoon de prooi op de grens had gelegd en daarna weg was gegaan, zodat Shadowclan deze gewoon had kunnen pakken. Dit ging haar toch wel iets te ver. Maar het was zoals het was en ze hield haar strakke houding verder vast, de schok al snel weer verdwenen van haar gelaat. Lurkingshade slaagde er in de prooi van Bronzemask af te pakken en keerde terug met het konijn. Bronzemask verdween terug in haar eigen territorium.
Emberspark was zeker niet blij met de actie van haar partner en foeterde hem helemaal af. "Kunnen we het konijn beter niet gewoon mee dragen? Ik persoonlijk verwacht niet nog veel bijzonders bij de grenzen te treffen, dus gewoon even door markeren en dan weer terug. Ik denk dat Tallshadow en... hier ook wel vanaf wilt weten," sprak Roughflower, even hakkelend toen ze Innerstar's naam wou noemen, maar Innerstar was niet aanwezig. Zij was nog steeds vermist, al een aantal dagen. Ook verwachtte ze Innerstar niet aan deze kant te treffen, gezien hier al zoveel gezocht was en nog geen spoor gevonden was.

Lurkingshade scheen het een goed idee te vinden om de grens over te steken. Het was misschien niet volgens de regels maar Amberhunt moest toegeven dat het wel een effectieve manier was om dit probleem op te lossen. De Windclanpoes ging ervandoor, De rode kater had bijna medelijden met haar, bijna. Uiteraard vond Emberspark de actie van Lurkingshade minder fijn, hij liet zijn broer meteen horen wat hij ervan vond en dat hij het zou melden als het nog eens gebeurde. Amberhunt begreep hem wel, hij probeerde orde te houden en Lurkingshade ondermijnde zijn gezag. Roughflower miauwde dat ze de prooi gewoon mee konden nemen en dat ze niet zo heel veel meer verwachtte aan te treffen aan de grens. Ze hakkelde toen ze het over Tallshadow en waarschijnlijk Innerstar had. Amberhunt knikte "ik ben het met Roughflower eens, Tallshadow moet zo snel mogelijk ingelicht worden. Als het geen probleem is kan ik dat konijn wel dragen'

Het was gebeurd en hij kreeg wat ie kreeg. Mooi zo. Hij keek kalm naar de windclan kattin en knikte even naar haar. ''En nu niet denken dat ik laf ben, ik heb geen keuze.'' hij knikte nogmaals, ditmaal met enig begrip voordat hij toekeek hoe ze wegliep. Hij pakte het konijn, draaide zich om en liep zo langs de patrouille heen en legde de prooi terug neer. Zijn broer die maar door bleef zagen over dit en dat kreeg eerst een giftig lege blik op hem geworpen. "Waar is het dank je? Hiermee kunnen we drie of vier buiken vullen," het was niet eerlijk, maar dat was overleven. Hij keek daarna kalm naar Amber en Rough en knikte even. "Het is beter te melden dat er 's nachts windclanners rond dartelen dan klagen om een konijn dat ze waarschijnlijk op onze kant van de grens heeft gevangen," zei hij neutraal. Yeah.