I want my daddy!

Ongeduldig zijnde stak Runa haar kopje naar buiten om te kijken of haar vader er al was, maar zoals altijd was hij er nog steeds niet. ‘Ik haat mama,’ mompelde ze zachtjes. Het was immers de schuld van haar moeder dat ze haar vader nog altijd niet te zien kreeg. Haar moeder hield haar waarschijnlijk weg van haar vader met gemene leugens. Zo was ze wel. Misschien was haar vader dan een heel zorgzaam iemand die haar een goed leven zou geven, maar wilde haar moeder dat per se voorkomen en hield ze haar daarom op haar plaats. Als haar moeder er echter niet was, ging Runa naar buiten om te kijken of er nog iets te beleven was. Ze rook de geur van haar moeder, maar deze was niet vers wat wilde zeggen dat ze het kamp al eerder verlaten had. Ze herkende haar pels ook niet van de katten die er wél rondliepen en met een uitgelaten schreeuw die waarschijnlijk tot aan de kampuitgang te horen was, ging Runa naar buiten. Ze opende haar bek om nog eens van haar te laten horen, maar een koude wind streek langs haar pels en verontwaardigd zijnde sloot Runa haar bek weer. Ze ging zitten en sloeg haar kleine staart om zich heen zodat ze warmer kon worden. ‘Papa!’ schreeuwde ze zo hard ze kon, maar geen enkele tom keek haar richting uit op de manier die een vader zou moeten doen. Boos zijnde streek ze met haar klauwtjes langs de grond. Dan ging ze haar papa zelf wel zoeken! En vastbesloten liep Runa op de eerste best tom cat af die ze tegenkwam en stootte hem aan met haar schouder. ‘Ben jij mijn papa?’

Het was niet bepaald een geheim dat Runa meer een voorkeur had voor toms dan voor she-cats. Ze haatte she-cats omdat haar moeder vreselijk tegen haar was en omdat ze het idee had dat ze nooit op een fatsoenlijke manier bevriend met ze zou kunnen raken. Ze hadden veel te ingewikkelde gevoelens en reageerden soms overdreven voor geen reden. Toms hadden dat niet. Met toms kon ze het dan ook veel beter vinden en dat was de reden dat ze haar vader wilde zoeken. Dan had ze natuurlijk ook nog het feit dat toms eerder voor haar schattigheid vielen, maar ze dacht wel dat ze het later ook veel beter met toms zou kunnen vinden dan met she-cats. Als ze al vrienden zou maken, zou het zeker weten met een paar toms zijn. Haar oortjes gingen dan ook lichtelijk teleurgesteld naar achteren toen de tom al zo reageerde. Hm. Dit was dus niet haar vader, dat kon ze wel merken aan zijn reactie. Had haar vader überhaupt het idee dat ze bestond? Klopte haar theorie wel dat haar moeder haar expres weg wilde houden van haar vader? Ze had zin om weer een keel op te gaan zetten en heel hard te roepen dat ze de aandacht van haar vader nodig had en wel nu meteen, maar voordat ze dat kon doen, ging de tom voor haar alweer verder met zijn verhaal. Ze wiebelde kort met haar oortjes toen hij bevestigde wat ze al eerder had geconcludeerd: hij was haar vader niet. Ze keek boos zijnde naar haar pootjes, maar draaide haar kopje weer in de richting van de tom toen deze opnieuw een vraag stelde. ‘Brat,’ antwoordde ze weinig enthousiast. ‘Een stomme rode she-cat met een lelijk gezicht.’ Ja, ze was echt behoorlijk positief over haar moeder. Niet dus. Ze haatte die kat. Ze wilde dat ze een andere moeder had die meer om haar had gegeven zodat ze she-cats niet zo zou haten en zodat ze tenminste iemand had die fatsoenlijk zorg over haar nam, maar haar moeder was er bijna nooit en Runa weigerde om melk te drinken van een vreemde she-cat. ‘Ik wil gewoon mijn vader hebben,’ zei ze kwaad. ‘Mijn moeder heeft een hekel aan me en ik aan haar. We kunnen niet met elkaar overweg en ik kan verder bij niemand terecht omdat iedereen zo zwak en zielig is. Die andere kittens zijn echt dom en er valt gewoon niks mee te bereiken.’ Kwaad zijnde sloeg ze met haar staart en wachtte op zijn reactie.