So, who are you again? [Lola]

Corra liep rustig door de straten van de plaats waar ze woonde, nou ja rustig, ze was constant om zich heen aan het kijken ookal had ze het allemaal al honderd keer gezien. De grijze kattin had zoals altijd ongelooflijk veel energie en ze wilde het kwijt door een wandeling te maken en daarna even te jagen, ja ze jaagde, voor zichzelf, als een Kittypet... De poes was weer bij het parkje waar zij en Ash waren geweest toen ze samen waren gaan jagen. Ze snoof, weer rook ze de vertrouwde geur van prooi, Corra concentreerde zich op de plek waar de geur vandaan leek te komen en sloop er op af. Toen ze wilde springen bleef haar achterpoot haken achter een boomwortel en ze viel voorover, de muis ging er gauw vandaar. Nu maar hopen dat niemand dat gezien had.

Lola, die voor de verandering weer eens door de Twoleg Place liep, zat nu rustig op een plekje omringd door begroeiing . Blijkbaar noemden de Twolegs het een park, wat ze niet echt begreep, maar Twolegs waren nu eenmaal raar. Ze zat buiten het zicht, genietend van het zwakke Leaf-Fall zonnetje, toen haar rust verstoord werd door een Kittypet. Lola keer op en zag een grijze poes op iets afsluipen. Waarschijnlijk was de Kittypet een poging aan het doen te jagen. De poes wilde net op het beestje afspringen, toen ze met een van haar achterpoten bleef haken achter een boomwortel. Het zicht was zo komisch, dat de zwart-witte poes haar gelach niet binnen kon houden. Ze wist dat sommige Kittypets voor de lol jaagden, maar die konden het meestal wel, en deze poes voor haar neus had net een grote blunder ondergaan.

Terwijl Corra overeind krabbelde hoorde ze iemand lachen, was het echt zo grappig? Ze liep rustig op het geluid af en zag een zwart-witte kat zitten, De grijze kattin ging voor haar zitten en keek haar aan. Ongeveer dezelfde leeftijd, Allebei best wel slank en klein van stuk. Maar daar hielden de gelijkenissen ook weer meteen op. "Lachen he? wanneer iemand valt." vroeg ze droogjes terwijl ze de kat, die overduidelijk een roque was, aankeek. Het viel haar wel meteen op dat degene die ze voor zich had geen lieverdje was en het waarschijnlijk niet zo op haar 'soort' hadden.

Lola greens toen de poes droogjes reageerde, "Lachen he? Wanneer iemand valt." Haar staart zwiepte even op en neer. "Tja, dat moet je het er niet zo komisch uit laten zien." Zei ze, op een zoet toontje, alsof het niet spottend bedoeld was. "Maar veel verwacht je ook niet, van zo'n huispoesje." Zei ze, nu geamuseerd. Ze vond het altijd wel leuk, kijken hoever ze kon gaan met haar beledigingen, haar spelletjes, vooral bij Kittypets. Natuurlijk deed ze het ook wel eens bij andere katten, vooral die voor een gevecht wegliepen.

Kregen ze dit uit de hoogte gedrag weer. Nou ja, zij stierf in elk geval niet elke winter van de kou, dacht Corra. Ze besloot niet boos te worden, dat was precies wat die Roque wilde. Ze besloot haar irritante zelf weer eens tevoorschijn te halen, hoelang was dat wel niet geleden? Gisteren ofzo? "Oke, dus nu is de Oh zo sterke en angstaanjagende Roque natuurlijk beter dan het nietige stadsmeisje. Hoe kon ik er wil niet aan denken om zo tegen U te spreken." Miauwde ze met een irritant, onderdanig stemmetje.

"Oke, dus nu is de Oh zo sterke en angstaanjagende Rogue natuurlijk beter dan het nietige stadsmeisje. Hoe kon ik er wil niet aan denken om zo tegen U te spreken." Zei de ander met een irritant stemmetje. Lola rolde haar ogen. "Ik val niet over een boomworteltje de grootte van een pasgeboren kit." Zei ze sarcastisch. Zelf had geen fijne herinneringen aan bomen, aangezien ze er, toen ze klein was, headfirst tegenaan was geramd. Vandaar het kleine litteken achter haar oor, een herinnering aan een domme wond. "Maar als je zo graag U wilt zeggen, doe je het lekker." Zei ze, een beetje achterbaks. Tja, ze was nu eenmaal geen lieverdje door alles wat haar leven overhoop had gehaald.  

Ahw, het had niet gewerkt. "Maar mevrouw, U begrijpt toch wel dat ik, een weerloos huiskatje niks durf te beginnen tegen iemand als U?" Vervolgde ze op dezelfde irritante toon en ze boog sarcastisch naar de Roque. "Ohw ja en ik ben Corra" Miauwde ze er droogjes achteraan. Wat een leuk gesprek was het toch, dacht Corra. Zolang het een gesprek bleef zou ze hier heel veel plezier uithalen. "en ehm, wie was jij ook alweer?"

Lola rolde haar ogen weer bij het antwoord van de grijze poes, "Maar mevrouw, U begrijpt toch wel dat ik, een weerloos huiskatje niks durf te beginnen tegen iemand als U?" De ander boog sarcastisch voor haar. "Ohw ja en ik ben Corra" Voegde ze er droogjes achteraan. "En ehm, wie was jij ook alweer?" In plaats van haar naam te geven, gaf ze een sarcastische reactie. "Ik ben je vriendin." Zei ze, het totaal niet menend natuurlijk. Deze poes probeerde alles wat zijzelf zei, terug te laten kaatsen, maar Lola kon door de façade heen zien. Het was immers wel een Kittypet, die een makkelijk leventje had, en dacht dat ze makkelijk een potje gebekvecht kon winnen.

Zij stelde zichzelf voor als 'je vriendin' nou ja, sarcastisch zijn kon Corra ook. "wat een rare naam, hadden je ouders echt de pest aan je?" Vroeg ze medelevend en ze grijnsde, hopelijk had de roque daar geen creatief antwoord meer op. Corra keek om zich heen, had ze een veilige route om weg te rennen als de Roque voor haar besloot heel boos te worden en haar aan te vallen. Niet echt nee... misschien moest ze toch iets minder irritant doen.. of niet.

Bij die woorden van de Kittypet kon ze haast voelen hoe haar bloed begon te koken. Woedend was ze. Niemand beledigde haar ouders, niet na ho haar moeder was vermoord, en haar vader zo veel voor haar had gedaan, gezorgd dat ze een zo'n goed mogelijk leven had. Nee. Dit was een paar stappen te ver over de lijn heen. De zwart-witte poes sloeg met een kwade blik haar klauwen uit. "Dat was een paar stappen te ver." Gromde ze ziedend. Corra moest nu voorzichtig treden, een verkeerde pas en de Kittypet zou haar klauwen zeker voelen. Lola nam langzaam een paar stappen dichterbij.

Ja ze was te ver gegaan, ze had duidelijk een heel gevoelige snaar geraakt die de zo kalme Roque had doen omslaan. Die roque maakte duidelijk dat Corra, als ze nog verder ging, het er niet ongedeerd vanaf zou brengen. Het was dus iets persoonlijks geweest, iets over ouders. "Sorry, denk ik, wat is het probleem?" vroeg Corra nieuwsgierig en medelevend-ish tegelijk. Want aan de ene kant had ze het niet kunnen weten maar aan de andere kant, als de ouders van deze roque dood waren en veel voor haar betekend hadden...

"Sorry, denk ik, wat is het probleem?" vroeg Corra nieuwsgierig, misschine met een wat medelevende toon er tussendoor. Nou, gelukkig genoeg was deze poes niet vreselijk dom. "Waarom zou ik jou dat vertellen?" Vroeg Lola snauwend. Haar geschiedenis was wat het was, van haar, daar had de ander dus niks in te zoeken. En daarbij, ze was nog steeds woedend op de grijze huiskat. HEt was niet zo dat je 1, 2, 3 terug kon gaan naar je vorige status. Ze ademde diep in en uit, proberend tenminste wat kalmer te worden. Ze werd soms te snel kwaad, dit was niet een van die keren, maar daardoor had ze wel geleerd hoe ze wat kalmer kon worden.

Ja, waarom zou ze dat aan Corra vertellen? Het was duidelijk iets wat erg gevoelig lag als ze er zo boos om werd. "Het was gewoon een vraagje" Miauwde Corra schouderophalend, eigenlijk kon ze nu beter gaan. Maar ze had geen goede ontsnappingsroute en anders moest ze langs een uiterst boze Roque. En daarbij wilde de grijze kattin zichzelf niet voor schut zetten door weg te rennen. "maar als het gevoelig ligt dan vertel je het niet, het maakt mij echt niet zoveel uit"

Lola geloofde er niet veel van. Waarschijnlijk vertelde de kattin dit om haar eigen hachje te redden. Ze snoof. "Let gewoon op wat je zegt, anders zul je wel merken wanneer je fout zit." Waarschuwde ze Corra. Langzamerhand werd ze zelf kalmer, maar ze wist dat de grijze poes voor haar nog steeds op haar stappen moest letten, want zo makkelijk kwam je niet van haar af.

Corra merkte nu heel erg dat ze even moest dimmen. "Oke ik zal erop letten" Miauwde ze en ze deed een stap naar achteren zodat ze wat veiliger was van de klauwen van deze boze roque. "Mag ik nu gaan?" Vroeg de grijze poes terwijl ze weer om zich heen keek voor een vluchtweg die er nog steeds niet weg. De roque leek wat gekalmeerd maar toch... ze wilde niet dat dit eindigde met een gevecht.

Corra zei dat ze er op zou letten."Mag ik nu gaan?" Vroeg de grijze poes terwijl ze weer om zich heen keek. Lola haalde haar schouders op. "Aangezien je niks belangrijks meer hebt te vertellen kun je voor mijn part gaan." Reageerde ze onverschillig



~Sorry flut en kort

Mooi zo, zo mocht gaan. Corra liep langzaam om De roque heen zonder haar uit het oog te verliezen, "Ik zie je nog wel, misschien" Miauwde ze terwijl ze snel de beschutte plek uit trippelde en van de Roque weg 'sloop.' Nou dat was interessant geweest, Corra had zonder het te willen een Roque boos gemaakt. Misschien moest ze gaan trainen in nadenken over wat ze zei.

OOC: Topic uit.