Vicious predator

Ah! Yes! Daar was hij dan eindelijk! De poes sprong haast een gat in de lucht toen ze haar vader zijn grijze vacht tussen de menigte van andere grote katten zag. De poes was net wakker geworden en had besloten dat ze zich enorm verveelde. Het was nu ongeveer een maand geleden dat ze ter wereld was gekomen en de poes had al een aardig karakter ontwikkeld. Daarbij was ze er ook achter gekomen dat met haar Ma niet echt te spotten viel, dus besloot ze haar vader maar het slachtoffer te maken van haar kitten streken. De poes waggelde nog wat onhandig door het kamp, dwars door een stel pratende katten heen. Pas toen ze in de buurt kwam verminderde ze haar snelheid en deed een nogal vreselijke poging tot sluipen. Thronfang zat met zijn rug naar haar toegekeerd en zijn pluizige, grijze staart leek haar haast uit te dagen. Dus besloot Wolfkit daar een eind aan te maken en sprong ze bovenop het ding, terwijl er een bijzonder felle strijdkreet uit haar kleine keel weerklonk.


-Thornfang eerste post

Samen met een andere Warrior bracht Thornfang de prooi binnen die ze samen gevangen hadden en grinnikte geamuseerd toen de Warrior vertelde over een aanvaring die hij de andere dag had gehad met een RiverClan Apprentice. De kater kon dan ook niet laten om de meest overdreven bewegingen te maken om uit te leggen hoe erg de Apprentice wel niet was geschrokken. Persoonlijk dacht Thornfang dat de kater het verhaal wat ophemelde om er zelf beter uit te zien, maar hij kon de kater geen ongelijk geven dat hij een trotse houding weergaf tegenover de andere Clans en moedigde dat dan ook alleen maar aan. De andere Clans moesten nu ondertussen al wel weten dat ShadowClan de beste was. Hij gaf dan ook een goedkeurend knikje naar de kater, maar je kon duidelijk van zijn blik lezen dat hij het verhaal niet geloofde. De kater tegenover hem besteedde daar echter geen aandacht aan en ging verder met opscheppen naar andere katten toe. Thornfang wilde zich dan ook net omdraaien om een kijkje te gaan nemen bij zijn kittens omdat hij nu toch niks meer te doen had toen hij plotseling gewicht op zijn staart voelde. Het was niet al te hard, maar toch schrok de kater even en keek hij achterom. Hij grijnsde toen hij Wolfkit, zijn prachtige dochter die ook nog eens behoorlijk op hem leek, op zijn staart zag zitten. ‘Oh, help!’ riep hij dramatisch. ‘Een kitten heeft mijn weerloze staart aangevallen. Wat moet ik toch doen?’ Hij keek haar met een dramatische blik aan, maar schudde zijn staart zodat het haar kietelde en draaide zich daarna om. Met één poot duwde hij haar om en hield hij haar tegen de grond. ‘Zou dit misschien helpen?’ Hij grijnsde en gaf een lik over haar kopje waarna hij haar losliet en luid snorde.

‘Oh, help!’ Klonk zijn stem dramatisch. Ha! Ze had hem goed te grazen genomen, dat mocht duidelijk zijn! ‘Een kitten heeft mijn weerloze staart aangevallen. Wat moet ik toch doen?’ De poes probeerde haar tandjes in zijn staart te zetten, maar er zat veels te veel fluff aan. Toen hij ermee schudde kietelde het enkel en Wolfkit werd door het lachen gedwongen hem los te laten. Vervolgens werd er een grote poot op haar borst gelegd en lag ze tegen de grond. ‘Zou dit misschien helpen?’ Boos probeerde ze zich los te maken en toen ze dat lukte veegde ze haastig de vacht op haar kopje weer plat ."Pap!" Sprak ze klagelijk en keek hem haast boos aan. "Ik moet blijven oefenen, want ik ga de goedste warrior worden!" Trots stak ze haar borst naar voren en de boosheid was de jonge kitten allang vergeten, de poes had helemaal geen tijd om boos te zijn; de jonge poes zat vol energie. "Pappa! Pap! Kom met me stoeien!" Sprak ze druk en ging in iets dat een jachthouding moest zijn zitten.

Thornfang werd automatisch verlost van zijn zorgen toen hij zijn dochter hoorde lachen. Het was zowat het mooiste geluid dat hij ooit had gehoord en tevreden zijnde keek hij haar aan, maar trok met zijn oortje toen ze opeens boos werd. Wolfkit kennende zou die boosheid waarschijnlijk niet al te lang duren en Thornfang keek haar niet echt onder de indruk zijnde aan. De kitten zat echter zo veel energie dat ze dat niet in de gaten zou hebben. Thornfang was benieuwd of ze later ook zo veel stemmingswisselingen zou hebben. Ze was in elk geval één van de energiekste kittens van het nest. Feverkit hield zich meestal wel rustig, Ferretkit was aan de verlegen kant en met Stainedkit had hij nog niet apart kunnen praten omdat Clanzaken constant tussen hun in hadden gestaan. Dat was ook de reden waarom hij de nursery net had willen bezoeken, maar tegen wat quality time met zijn op hem lijkende dochter zei hij geen ‘nee’ tegen, hoor. ‘Daar hoef je je anders nu nog geen zorgen om te maken, hoor,’ sprak hij lachend tegen haar. ‘Het duurt nog wel even voor je apprentice wordt.’ Hij wist dat dat echter een antwoord was die ze niet wilde horen en dus liet hij zich ook zakken in een soort vechthouding toen zij dat ook deed. ‘Ik ben een gevaarlijke warrior van een vijandige Clan die jouw wilt aanvallen,’ sprak hij en hij hield zijn stem zo serieus mogelijk terwijl hij zijn gezicht dichtbij het hare hield. ‘Hoe ga je me verrassen?’ Uiteraard ging hij geen poot uitsteken. Nee, het leukste was voor Wolfkit als hij net zou doen alsof hij het totaal niet had zien aankomen. Haar reactie was dan ook zo schattig als ze dacht dat ze het goed gedaan had en die reactie was precies wat Thornfang wilde hebben.

‘Daar hoef je je anders nu nog geen zorgen om te maken, hoor,’Klonk de stem van de kater lachend, maar Wolfkit vond er niet veel lachen aan. Ze was bloed serieus.[i ‘Het duurt nog wel even voor je apprentice wordt.’[/i]Gefrustreerd sloeg de kitten op de grond. Niet waar! Mama had haar al verteld dat ze de beste leider ooit zou worden, dus dan moest ze vroeg beginnen!
De poes was echter al snel weer volledig afgeleid en daagde haar vader uit om te stoeien, waar hij tot haar grootste geluk in mee ging. i] ‘Ik ben een gevaarlijke warrior van een vijandige Clan die jouw wilt aanvallen,’[/i] ze zakte door haar kleine pootjes en keek hem uiterst serieus aan, zich afvragend hoe ze dit geval moest aanpakken. ‘Hoe ga je me verrassen?’ De kitten zocht naar een zwak punt, maar kon deze niet bepaald vinden bij de kater die 10 keer zo groot was als zij. Dus besloot ze het maar zo te doen, "Met brute kracht!"Piepte ze schel waarna ze bovenop haar vader sprong en hem met haar scherpe nageltjes over zijn neus probeerde te krabben. Ze wilde hem niet écht pijn doen natuurlijk, maar hij was nu een gevaarlijke tegenstander, dus dan moest je alles laten gaan toch?

Thornfang snorde geamuseerd toen hij merkte hoe erg Wolfkit wel niet haar best deed om iets fatsoenlijks te verzinnen waarmee ze hem kon aanvallen. Ze was niet de enige van het nestje die erg bezig was met het worden van een warrior; er waren er wel meer die er vragen over hadden of lieten blijken dat ze de beste warrior van heel ShadowClan wilden worden. Voor Thornfang was het allemaal maar best zo lang ze de andere warriors en de andere apprentices maar niet te erg in de weg liepen met hun spelletjes, maar hij had tot dusver nog geen klachten gehad van zijn Clanmates dat dit daadwerkelijk zo het geval was. De kittens bleven zo te zien toch redelijk netjes in de nursery, hoewel ze wel klaagden dat ze hun mama nooit vaak zagen. Daar kon Thornfang zelf weinig aan veranderen; Sinclaw ging en stond waar ze maar wilde. Natuurlijk baarde hem dat wel eens zorgen omdat hij graag wilde weten hoe het maar ging, maar veel kon hij daar toch niet aan doen. De tom schrok daadwerkelijk toen Wolfkit op hem sprong en zijn neus begon te bewerken. Tranen schoten in zijn ogen toen hij scherpe nageltjes langs zijn neus voelde gaan, maar dwong zichzelf om zich stil te houden. Daarna hief hij zich naar zijn vier poten zodat hij Wolfkit van zich af kon krijgen, maar greep haar bij haar nekvel voordat ze een pijnlijke val kon maken en zette haar netjes neer. ‘Dat was al heel goe…’ Hij nieste een keer en wreef met zijn poot over zijn neus waar hij lichte schrammen voelde. Het bloed dat opwelde was inmiddels alweer weg en Thornfang grinnikte. ‘Nu is het mijn beurt,’ sprak hij en hij ontblootte vervaarlijk zijn tanden naar haar alsof hij haar écht ging aanvallen, maar daarna draaide hij zich om en sloeg zijn staart vol in haar gezicht waarna hij ermee begon te bewegen tegen haar zodat het weer zou kietelen. ‘Ik denk dat voor nu de kietelaanval nog het beste bij je werkt,’ zei hij grijnzend, lettend op de reactie van zijn dochter.

‘Al blijf je een warrior dan nog ben ik trots op je, Wolfkit,’ ze wiebelde wat ongelukkig met haar oren. Maar mama ook? ‘Zolang je je best maar blijft doen voor de Clan en je aan de Code houdt, zal ik altijd trots op je zijn. En als er iets mis is, mag je altijd naar me toekomen.’ Wolfkit had het al van zich afgeschut en sprintte half luisterend al naar de uitgang. Natuurlijk zou ze clanleader worden! Iedereen wist dat! Dus draaide ze zich om en daagde haar grijze vader speels uit. ‘Pas maar op of ik zorg ervoor dat je een paar moons later warrior wordt,’ Als aan de grond genageld bleef ze staan, zijn grappende toon niet opmerkend. "Dat kan je helemaal niet!"peipte ze protesterend en liep toen plots keurig naast haar vader mee. ‘Doe het straks als je apprentice wordt alsjeblieft rustig aan met je nieuwe mentor. Dadelijk wilt hij nooit meer mentor worden door jou.’ bij zijn plagende zetje blief ze haar wangen boos vol en zette haar vacht overeind. ‘Maar als je geen mentor meer hebt, word ik wil jou mentor.’ dat was niet genoeg! "Iedereen wil mijn mentor zijn hoor! Ik wed het!" stribbelde ze tegen en lachte zachtjes. "Ik wordt de goedste apprentice ever!" ze drukte liefdevol haar kopje tegen de grijze vacht van haar vader. "Want ik ben Wolfkit, dochter van de enige echte Sinclaw en de enige echte Thornfang!"