It is not dangerous

Het ongeval was nu ongeveer een dag of drie geleden en elke dag was ze bij Lurkingshade geweest, maar nee hoor, ze had er niet mogen slapen van Acefray, want dan werd de medicine cat den te vol. Maakte het dan verschil als zij bij haar partner in het nest lag? Nou, goed dan. Roughflower had dus de afgelopen slecht geslapen omdat ze alleen gelegen had, waar ze dus helemaal niet meer aangewend was. Daarbij was ze bezorgd om haar partner. Maar het was wel beter aan het worden, daarom wou Roughflower Lurkingshade mee nemen om wat te gaan drinken bij de Little Creek. Het stroompje water was dicht bij het kamp, dus daar was niks gevaarlijks aan. Ze wist zeker dat haar partner er mee in zou stemmen. Met een glimlach kwam ze de medicine cat den binnen gelopen. "He lief," snorde ze, terwijl ze naar hem toe liep en hem een kopje gaf. "Wil je wat gaan drinken bij de Little Creek met me?" Vroeg ze vervolgens met een warme glimlach. De hele tijd in het kamp en vooral de medicine cat den liggen moest vermoeiend en saai zijn.

Lurkingshade only

Het was rustig geweest dei dag. Normaal kwam Rough hem elke dag wel es opzoeken en dat was wel fijn. Het kalmeerde hem momenteel meer dan genoeg, waardoor hij zich wat beter begon te voelen de laatste tijd. Toen hij pootstappen hoorde keek hij langzaam op. Hij kon het niet laten even naar haar te glimlachen. "He lief," Klonk er snorrend terwijl ze naar hem toe ging. De gevlekte kater stond op en haar kopje in ontvangst nam door haar een kalm likje te geven. "Wil je wat gaan drinken bij de Little Creek met me?" Hij knikte even en stapte kalm het nest uit waarna hij zich wat uitrekte. "Yeah dat klinkt zo veel beter dan hier blijven," zei hij zacht met een licht schorre stem. Rustig gaf hij haar nog een kopje waarna hij kalm naar de uitgang van de medicine cat den ging. Hij zag er geen probleem in hoor en als die stomme Ace het wel zag dan zou hij echt zijn face ervan krabben.

Roughflower had altijd gedacht dat liefde een verloren zaak was, iets wat niet bestond en niet echt kon zijn, allemaal met dank aan haar ouders. Maar Lurkingshade had dit beeld onbewust veranderd. Liefde was wel degelijk echt. Zo bleek nu ook. De glimlach en blijheid van Lurkingshade vrolijkte Roughflower nog meer op dan dat ze al was. Ze voelde zich ook daadwerkelijk geliefd en dat was belangrijk. Lurkingshade stemde in met haar voorstel om samen wat te gaan drinken bij Little Creek. Dan kon haar partner ook even haar poten strekken en had zij even wat quality-time met hem. Ze ontving zijn kopje en gaf een teder, subtiel likje over zijn wang terug. Vervolgens volgde Roughflower Lurkingshade de den uit. "Laten we maar gaan dan," snorde ze vrolijk en ging vervolgens het kamp uit om op weg te gaan naar de Little Creek. "Hoe voel je je nu, eigenlijk? Maakt niet uit hoe vaak ik het al gezegd heb, maar ik schrok me echt kapot toen jij ineens door je poten heen zakte," vertelde Roughflower.

Al snel was ze naast hem en ze gaf hem een kopje en likje en even spon hij zachtjes waarna hij ook een kopje gaf en een likje gaf. Hij voelde een nieuwe golf van warmte door hem heen gaan en voelde iets anders... Hm... Was het omdat hij zo lang in die den had gelegen? Wie weet... Sigh... "Laten we maar gaan dan," Klonk er... Hij knikte en liet haar de kop trekken, waarna hij haar kalm volgde. Hij was eigenlijk best een gelukzak... heh... Oh hij ging weer zo denken, dat was hem zo niet. Maar tja, zo'n dingen kon men veranderen eh. "Hoe voel je je nu, eigenlijk? Maakt niet uit hoe vaak ik het al gezegd heb, maar ik schrok me echt kapot toen jij ineens door je poten heen zakte," Hij versnelde wat en ging naast haar wandelen om haar een kopje te geven... "Ik ben in orde... Was vast de shock hoor... Acefray is maar overbezorgd," en hij zou zijn nek over draaien als dat nog langer zou duren.

Lurkingshade versnelde wat en gaf haar een kopje, waarna hij antwoordde. "Ik ben in orde... Was vast de shock hoor... Acefray is maar overbezorgd," vertelde Lurkingshade. Roughflower lachte. "Ja, die dikke haarbal is wel het type om overbezorgd te zijn," grinnikte Roughflower en gaf Lurkingshade opnieuw een kopje. "Toch was ik wel bang dat het allemaal voorbij was toen je door je poten heen zakte," zuchtte Roughflower. Bij de Little Creek aangekomen ging ze zitten, terwijl de leaf-fall zon door de bladeren heen scheen. Leaf-fall was net begonnen. "Ik hou van je, Lurkingshade," murmelde ze, ook al keek ze hem niet aan. Haar blik was naar de bladerdek van de bomen gericht. Ze lachte even zachtjes en keek toen naar Lurkingshade. "Ik heb met Winddancer gepraat over..." even werd ze verlegen, maar ze gaf zichzelf een schop onder haar kont. "Over ons toekomstige gezinnetje," snorde ze. Ja, het moest toch ooit weer aangesneden worden? En Roughflower voelde zich er helemaal klaar voor.

De tabby kattin moest even glimlachen op zijn opmerking en hij kon het niet laten ook even te glimlachen, het was maar iets kleins, maar het was tenminste beter dan niks. "Ja, die dikke haarbal is wel het type om overbezorgd te zijn," Klonk er van de cyperse kat af, gevolgd door een kopje en hij kon het niet laten haar op zijn beurt een likje over haar kopje te geven. "Toch was ik wel bang dat het allemaal voorbij was toen je door je poten heen zakte," Zei ze, waardoor hij even bezorgd naar haar keek. Het was iets dat bezorgdheid bij hem opwekte, haar emoties. Het was niet gezond voor hem, noch voor de anderen rond hem. Een van de katten had het al moeten voelen... Nja, Tallshadow had het ook wel een beetje uitgelokt. Toen hij zijn blik afwende van haar zag hij dat ze bij Little Creek waren. Zijn blik viel even op het laagstaande water en hij slikte even, nu pas beseffende dat zijn mond vrij droog stond. Maar dat was eigenlijk naast de kwestie, zij was belangrijker voor nu. "Ik hou van je, Lurkingshade," Klonk er plots... en de gevlekte kater keek even naar haar, ze had haar ogen gericht op de kruinen. Weldra zouden de kleurige bladeren naar beneden vallen en een deken van mooie kleuren maken. Hij was echter even sprakeloos. Het kwam gewoon zo uit het niks, maar ook was het gewoon... Natuurlijk. Hij snorde dan ook zachtjes en gaf haar een likje over haar wang... Hm... "Ik heb met Winddancer gepraat over..." Klonk er toen. Hij knipperde even. Wind? Wat had ze met Wind besproken dan? Hij wist dat ze close was met zijn zus, maar ergens was hij wel nieuwsgierig over wat ze hadden gepraat. "Over ons toekomstige gezinnetje," Het antwoord had hij wel verwacht. Hij glimlachte even kalmpjes naar haar. "Wat een toeval," zei hij zacht snorrend. "Ik heb het er met Emberspark ook al over gehad," zei hij rustig. Hij wilde gewoon dat zijn kits een goede tante en oom hadden aan hun zijde. Hij had inderdaad heel wat sibs, maar hoe je het ook draaide of keerde, Wind en Ember waren twee waarmee hij het meest omging. De rest... Die leek er gewoon niet meer te zijn eigenlijk. Hij gaf haar echter een likje en snorde even zachtjes. "Ik kijk er eigenlijk nu al naar uit," zei hij op een licht plagende toon, zijn glimlach kon hij niet onderdrukken. Dit was immers iets dat hij helemaal niet kon onderdrukken. Hij bleef een man. "Naar... Onze kits, natuurlijk," ya....

Het was een toeval, dat had Lurkingshade ook gezegd. Hij had er met zijn broer, Emberspark over gepraat. Ja, die kater kon Roughflower ook wel als een goede vriend beschouwen. Grappig hoe ze bevriend was met twee siblings van haar partners, maar ook niet geheel gek, omdat ze met z'n allen samen waren opgegroeid. Tegelijkertijd apprentice geworden en bijna allemaal in de zelfde ceremonie warrior. Al had dat ook wel wat verschild hier en daar. Bij het snorrende likje van Lurkingshade, gaf ze hem een kopje onder zijn kin, een beetje vlijend. De stem van Lurkingshade was lichtelijk plagerig toen hij zei er al naar uit te kijken en Roughflower sloeg giechelend haar beide voorpoten om zijn nek heen. "Oh?" En al vlug vulde hij zijn zin aan, dat hij zin had in de kittens. Ze gaf hem een kopje. "Ik ook," snorde ze en ze gaf hem een liefde vol kopje. "En eigenlijk... ben ik er nu wel klaar voor," zei ze en om het nog even wat zekerder te maken, vulde ze haar zin aan: "Ík bn er nú al klaar voor." Ze gaf hem een lik langs zijn wang en wachtte zijn reactie af.

Het leek erop dat madame zich ook zo voelde. Over de kits natuurlijk. Ja toch? Sure. Want ze legde beide voorpoten langs zijn nek en hij keek plagerig naar zijn partner, een bijna verleidende blik in zijn groene ogen. Zijn blik had nog nooit zoveel emoties gedragen als de tijd dat hij bij haar was, dat was iets dat de jonge kat nu besefte. "Oh?" Maar zijn mooie zin werd al snel aangevuld, om alle mooie gedachten en minder mooie fantasieën buiten te houden, natuurlijk. "Ik ook," Klonk er, aanvullend met een liefdevol kopje en hij snorde even zachtjes waarna hij even naar haar keek. Hm... "En eigenlijk... ben ik er nu wel klaar voor," Hm...? "Ík bn er nú al klaar voor." Hij grinnikte even zachtjes en keek haar kalm aan, waarna hij even breder begon te grijnzend. "Ik ook," zei hij zachtjes, bijna op een fluisterende en verleidende toon. Hij nam een stapje terug en vleide zijn kopje langs de hare heen, naar haar zij en gaf een lik over haar schouder. "Ik ben er zo klaar voor," te klaar misschien, maar goed, hij was een man. Wat wilde je?

De brede grijns en bijna verleidende blik van Lurkingshade ontging de cyperse poes met ruige haren niet, ook al waren haar ogen slecht. Zijn geur, zijn uitstraling, dat allemaal vertelde het aan haar. En wat ze altijd van hem kon zien was zo vertrouwd geworden, dat ze ondanks haar slechte zicht, toch wel dingen opmerkte wanneer deze iets anders werden, zoals nu. Hij zei er ook klaar voor te zijn en even werd ze verlegen, maar besefte dat verlegen zijn niks voor haar was, dus gaf ze hem nog wat kopjes en liet hem los met haar voorpoten om vervolgens een verleidende aai met haar staart langs zijn flank te geven. Ja, ze was er klaar voor, er klaar voor om een gezinnetje met Lurkingshade te beginnen en daar was een bepaalde stap voor nodig, een stap die Lurkingshade zetten moest, of zij samen, maar hij hier, was de kater. "Ik hou van jou," snorde ze.

Timeskip?

Ze liet hem los en begon hem te verleiden. Hij snorde dan ook even en moest zachtjes lachen. Het was vreemd, het was raar, maar hij wilde het wel. Het was vrij moeilijk je in te kunnen houden met zo'n machtig prachtige poes voor je en daarbij was het ook gewoon niet makkelijk he. Als je zoveel van iemand hield en zoveel dingen al had besproken... En dat in het heetst van de strijd. Het was lastig, maar gelukkig niet onmogelijk. Hehe. "Ik hou van jou," Hij keek haar aan, gaf haar nog een likje en grijnsde even. "Ik ook van jou,"

--- insert timeskip ---

Na het gebeuren had Lurk haar een likje gegeven en snorde hij even rustig naar haar. Hij wist niet of woorden nu belangrijk waren, maar hij kreeg er momenteel geen nuttige over zijn lippen. het was enkel een zacht gemurmeld, "Hou van je," die nog geklonken had, waarna hij haar even aankeek, bijna afwachtend... Ze waren hier nu eigenlijk al een tijdje en... Tijd ging sneller als je plezier maakt... Zouden ze al gemist worden in het kamp? Zou Ace al panikeren dat hij weg was...? Ah die stomme haarbal...

Na de belangrijke gebeurtenis voelde ze zich anders en een beetje vreemd. Haar hele geur was vermengd met die van Lurkingshade, wat maakte dat het extra officieel was, zeker voor haar omgeving, omdat ze nu helemaal naar haar partner zou reuken en ook als de "partner van" gezien zou worden. Pas wanneer een poes echt geclaimd was, door iets als dit, wat het duidelijk dat je geen poot meer naar haar uit hoefde te steken. Ze was blij en gelukkig en daarom keek ze Lurkingshade ook aan met een sprankelende, liefde volle blik, met haar slechtziende ogen. "Ik ook van jou," murmelde ze, en sloeg haar poot over hem heen, terwijl ze naar de lucht keek, door de takken van de bomen heen. "Het wordt donker," merkte ze op, waarna er een giechel uit haar bekje ontsnapte. "Zouden we al gemist worden?" Vroeg ze, meer de plezier van het idee in ziend dan dat het haar iets deerde.