Clear

Roughflower volgde met gesloten ogen het spoort van een muis terwijl ze goed gefocust takjes, struiken en bomen ontweek. Ze had haar ogen helemaal niet nodig. Dit was iets waar ze veel op aan het trainen was wanneer ze in haar eentje op jacht was. Ze wist namelijk dat het kon gebeuren, ze wist dat ze helemaal blind kon worden, maar zolang dat niet was, kon ze zich er wel op voorbereiden. Dat was alles wat ze aan het doen was. Daarbij, mocht ze Queen worden, wou ze een geweldige moeder zijn en als ze dan blind was, wilde ze ook een geweldige blinde moeder kunnen zijn. Lurkingshade zou haar erbij helpen, dat wist ze maar al te goed. En hij was de enige die er echt vanaf wist. "Wie is daar?" Hoorde Roughflower doen. Ze hief haar kop met gesloten ogen op en nam de geur in zich op. Dat was Emberspark. Ze opende haar blauwe ogen en keek met haar slechtziende ogen naar de kater. "Hé daar! Dat je mij niet eens herkent bij geur," lachte ze, terwijl ze dichterbij kwam. Elke kitten leerde vanaf het begin om geuren te herkennen.

Roughflower grinnikte even bij de woorden van Emberspark. Ja, dat zou het geweest zijn, de ongunstige wind. Vervolgens begroette Emberspark haar op een plagerige manier. "Wat onbeschoft van mij, ik had je niet eens normaal begroet," reageerde ze er op met een knipoog van haar slechtziende oog. "En, wat ben of was jij zoals aan het doen?" Vroeg ze. Misschien konden ze samen iets doen, tenslotte kon ze Emberspark wel als familie gaan beschouwen, gezien Roughflower in een vaste partnerschap zat met Lurkingshade.

Auwch, die opmerking was hard en raak en misschien was het even te zien aan de draai van haar oor. Fawnstep was inderdaad geen uitstekende moeder geweest. Ashdrizzle kwam wel iets meer in de buurt van een prima vader, maar dat had ook tegen gevallen in verhouding met andere vaders. "Daar heb je een punt," zei ze dan ook extreem nonchalant met een zwiep van haar staart. "En dat geeft mij het recht om extreem onbeschoft te zijn," vervolgde ze, waarna ze haar tong uitstak. Vervolgens vroeg ze wat hij was gaan doen en vertelde hij dat hij was wezen jagen en een drinkpauze had genomen. "Ik was even aan het trainen in mijn eentje, nooit verkeerd," zei ze naar waarheid, alleen vertelde ze niet wat ze aan het trainen was. Ze begon er wel vast over na te denken, mocht hij er naar vragen. Roughflower was namelijk niet van plan om aan Emberspark te vertellen over haar slechtziendheid. Dat kwamen anderen wel te weten zodra ze echt blind was. Het cyperse poesje was zich er namelijk van bewust dat blinde katten een waas over hun ogen kregen. Deze had Roughflower nog niet.

Roughflower knikte bij het voorstel van Emberspark. Hij had gevraagd om wat samen te gaan en doen en dat leek Roughflower zeker niet verkeerd. Soms was het nog wel eens lastig, doen alsof er niks aan de hand was met haar, maar dit was wel de manier om het wat te oefenen. Daarbij mocht ze Emberspark wel, al hadden ze in het verleden nooit veel contact gehad. Nu, bijvoorbeeld, merkte ze daar dus helemaal niks van. "Lijkt me leuk? Jagen of trainen?" Vroeg ze vervolgens. Persoonlijk had ze zin in het eerste, maar jagen was ook zeker niet verkeerd. Hij had de ogen en zij had de perfecte oren en neus. Want was zo, als het ene zintuig zo goed als onbruikbaar was, kon je de anderen zien als perfect. Ze werkte niet voor honderd procent, maar meer voor honderdtien procent.

Emberspark koos er voor om te gaan trainen. Oké! Leuk dan. Samen met anderen deed ze wel eens tijdens de trainingsgroepen van Shadowclan, maar zelf eens iets met alleen iemand anders doen, deed ze niet zo vaak. Misschien ging dit wel werken. Vervolgens leek Emberspark wat te aarzelen en vroeg hij wat ze konden gaan trainen. "Nou, we kunnen conditioneel samen aan het werk gaan... maar we kunnen ook met elkaar gaan oefenen op vechtonderdelen, zoals verdediging, ontwijken, aanvallen?" Somde Roughflower maar wat op. Vechten was vooral iets waar ze veel moeite mee had, omdat ze dingen niet snel aan zag komen. "Ik heb best wel moeite met vechten, om eerlijk te zien, ik zie dingen niet snel aankomen," zei ze dan ook naar waarheid. Emberspark hoefde daarmee niet meteen te denken aan dat haar ogen slecht waren, al was het wel een tikkeltje extreem bij Roughflower. Een aantal moons terug, toen ze nog apprentice was, leek ze zoveel beter te zijn in het vechten.

Het idee die Emberspark opperde leek haar enorm lastig. Maar ze ging de uitdaging aan, want dat was wie Roughflower was. Ze week niet uit dat soort dingen, ze ging ze juist aan. En ze was een doorzetter, ze hoopte met dit soort trainingen dan ook te bereiken dat ze geen perfecte ogen nodig had. Nu hopen dat Emberspark niet veel zou doorkrijgen wat haar ogen betrof. "Oké dan!" Reageerde ze met een nerveuze grijns. Ze ging voor Emberspark aan en bereidde zich voor. "Kom maar op!" Miauwde ze vastberaden.

Emberspark leek even te wachten en Roughflowers ogen gingen van zijn linkerpoot naar zijn rechterpoot. Zijn poten waren wazig voor haar ogen en als ze recht keek naar Emberspark waren ze nauwelijks zichtbaar voor haar en dat was het hele probleem. In een gevecht keek je niet naar de poten, maar dan keek je naar de ogen. Toen kreeg ze ineens een klap naar haar linkerwang, waarna er al weer één tegen haar rechterwang ging. Roughflower probeerde zich voor te bereiden op de volgende slag en verwachtte dat deze op haar linkerwang gemunt zou zijn, maar deze ging ook naar haar rechterwang waardoor die alsnog raak was. De laatste slag wist ze net op het nippertje tegen te houden met haar poot. "Wauw.. dat ging uitmuntend," snoof ze sarcastisch en teleurgesteld in zichzelf.

Het aanmoedigen van Emberspark was fijn. Maar toch voelde ze zich enorm onzeker worden. Ze duwde het echter weg. Ze moest doorzetten en ze moest beter worden! De volgende tip verraste haar achter, wat aan haar te zien was, maar het was zeker een goede tip, vandaar dat ze knikte. "Ik sluit mijn ogen wel," zei ze dan ook. Roughflower sloot haar ogen en spitste haar oren. "Lets try this again!" Miauwde Roughflower, nu iets comfortabeler. Ze hoorde de bladeren ritselen in de verte van waarschijnlijk een muis, ze hoorde de wind ook door de takken van de bomen waaien. Dit was zoveel beter, elk veranderend geluidje zou ze op kunnen merken als ze haar best deed.

De aankondiging van Emberspark hielp. Ze hoorde hoe de poot naar haar toe suisde, maar was dusdanig gefocust geweest op het geluid, dat ze even was vergeten dat ze zichzelf ook verdedigen moest. Toch was nu wel duidelijk geweest. Dat Roughflower door had hoe het werkte en dat ze de poot opgemerkt had. Gezien ze zichzelf wel een beetje had weg bewogen van de poot. Maar de bedoeling was om de poot uit de lucht te halen. "Nog een keer," zei Roughflower dan ook, nu vastberaden om het eens goed te gaan doen.

Emberspark deed wat ze van hem gevraagd had. Hij haalde uit, wat ze hoorde. Ze sloeg zijn poot met haar linkerpoot weg. Daarna hoorde ze al sneel weer een poot op haar afkomen die ze ook uit de lucht sloeg. De volgende keer was de slag van Emberspark raak. Maar het stopte niet, de volgende slag wist Roughflower weer te ontwijken. Het ging steeds beter. Toen het Roughflower een aantal keer achter elkaar gelukt was deed ze een stap naar achteren en opende ze haar slechtziende ogen weer. Alles bleef even waziger dan normaal, maar al snel waren haar ogen weer gewend en zag ze weer een beetje. "Oké dan!" Zei ze met een grijns. "Zullen we het nu wat gaan toepassen in wat sparen?" Stelde ze voor? Dan had Emberspark zelf meteen ook wat meer te doen voor zichzelf.