You're beautiful. [FINISHED]

Met een snelle beweging doodde Thornfang de muis en keek met een tevreden blik terug op de vangsten die hij vandaag had gemaakt: drie muizen en één eekhoorn. Hij was dan ook bijna al heel de middag met jagen. Hij was vandaag nog niet op patrol geweest, maar wist dat hij binnenkort wel een hunt patrol moest gaan doen. Hij moest aan Tallshadow de details nog vragen daarover, maar dat zou wel in orde komen. De kater zag er naar uit om eindelijk weer eens met een gerust hart op patrol te gaan. De laatste tijd was hij in zijn kopje enkel met Sinclaw en de kittens bezig geweest, maar nu zij gezond waren zag hij geen reden tot panikeren. Hoewel zijn hart wel nog een beetje sneller klopte als hij aan Feverkit dacht. De kitten had er in het begin uitgezien alsof ze het niet zou overleven, maar dat leek ook steeds beter te gaan en Thornfang voelde zich een trotse vader. Hij wist zeker dat zijn prachtige kinderen een hoop zouden betekenen later voor de Clan. Maar goed, liet hij maar niet op de zaken vooruit lopen. Ze moesten immers eerst nog groeien. De tom wenkte met zijn staart een Apprentice welke in zijn buurt was gaan jagen en samen brachten ze de prooi terug naar het kamp. Hij legde het neer op de prooistapel en besloot, nu hij toch niet nodig was, een kijkje te gaan nemen bij zijn kittens. De kater wandelde de Nursery binnen en paniek schoot even door hem heen toen hij Sinclaw niet op haar plaats zag liggen, maar kalmeerde zichzelf door een paar stevige likken over zijn borst te geven. Ze had vast wel een reden om de kittens voor even achter te laten en bovendien waren er andere Queens die op hun konden letten. Toch trok Thornfang een sprintje en stond hij niet veel later voor zijn kittens. Hij keek neer op Feverkit en gaf haar een paar stevige likken. ‘Feverkit,’ fluisterde hij liefdevol. ‘Hoe gaat het met je?’ Hij sloeg zijn lange staart om haar heen zodat ze warm zou blijven.

+ Eerste post Feverkit

Haar vacht had een bepaalde glans gekregen die ze voorheen nooit had gehad; een teken van herstel. De kitten was nog steeds vrij klein, vrij mager door de achterstand die ze opgelopen had vergeleken met haar siblings. Toch leken dingen beter te worden. Haar adem was vrij van het gepiep en gekreun dat haar eerder bijna had doen stikken. Haar koorts was langzaam maar zeker weggetrokken, maar haar naam zou ze altijd houden. De kitten lag warm opgerold tegen haar moeder aan, omringd door de kleine pluizenballetjes die haar zusjes waren. De minuten leken razendsnel te verstrijken, ook al was ze nergens mee bezig. Haar rust werd verstoord toen haar moeder ineens wegging. Feverkit keek haar moeder verward na, maar dommelde al snel weer weg. De afwezigheid van haar moeder deed de grijze tabby rillen, de warmte van haar nestgenoten was niet genoeg. De likken die ze over haar vachtje kreeg, waren dan ook zeer welkom. Ze opende haar ogen, keek naar haar vader en glimlachte. Ze was altijd blij om hem te zien. Hij vroeg hoe het met haar ging. "Goed, goed!" piepte ze vrolijk, terwijl ze zachtjes spon. De staart die om haar heen gewikkeld werd, was een welkome bron van warmte.

Thornfang merkte met ene bezorgdheid op dat haar vacht ongelooflijk koud was. Zijn staart zou haar wel wat warmte bieden, maar dat vond de kater zeker niet genoeg voor het kleine ding. Ze was nog maar net aan de beterende hand en ze moest zeker geen kou lijden. Dadelijk zou ze weer ziek worden omwille van dat. Een tikkeltje geïrriteerd zijnde keek hij om zich heen om te kijken of er een Queen in de buurt was, maar er was er zelfs geen. Hij had er wel een paar buiten het kamp gezien die op hun eigen kittens aan het letten waren. Ze gingen er waarschijnlijk gewoon vanuit dat Sinclaw hier zou zijn om op haar kleintjes te passen, maar het was voor Thornfang geen geheim dat de kattin liever buiten in het woud ging jagen in plaats van gekluisterd aan de Nursery te zitten. Hij deed niets liever. Hij wilde graag in de buurt zijn van zijn vier pareltjes. Voor hem hoefde zijn kroost niet allemaal uit toms te bestaan, hij vond she-cats even leuk. Hij snorde toen hij het vrolijke antwoord van zijn dochter hoorde. Ze was ziek geweest, maar ze was even sterk weer teruggekomen. ‘Dat is goed om te horen, prachtige meid van me,’ sprak hij en hij gaf haar een lik over haar oor. Daarna ging hij zitten, pakte haar in haar nekvel en trok haar dichter naar hem toe. Daarna wikkelde hij zijn lichaam om haar heen zodat ze tegen zijn borst kon komen liggen en begon haar met stevige likken op te warmen. Hij wilde absoluut niet dat ze opnieuw ziek werd en dat was duidelijk te merken uit zijn houding. ‘Sorry dat papa er niet altijd is om je op te warmen,’ zei hij met een duidelijke hint van schuld in zijn stem. ‘Maar papa doet zijn uiterste best om de Clan van voedsel te voorzien en om te zorgen dat er geen vijanden binnen ShadowClan komen. Maar papa denkt altijd aan jullie, hoor.’

Feverkit nestelde zich lekker in de pluizige staart van haar vader. Dat haar moeder op dit moment vaker buiten was dan in de Nursery, vond ze niet eens zo heel erg. Natuurlijk miste ze haar melk en de warmte die de kattin meebracht, maar dat was het dan ook. Ze voelde nu al een diepere band met haar vader dan met haar moeder. De kater leek meer affectie te kunnen tonen; wanneer Thornfang zijn staart over haar heen sloeg, wist ze dat het was omdat hij het wilde. Omdat hij om haar gaf en omdat hij wilde dat ze beter werd. Dat gevoel had hij niet bij haar moeder. Maar wat kon zij nou weten, ze was een kitten. Ze begreep nog bijzonder weinig van de wereld, ze kon het gewoon mis hebben. De kitten trok vrolijk met haar oortjes toen ze een lik over haar kop kreeg. Ze begon luider te spinnen toen haar vader haar dichter tegen zich aan trok en haar warm begon te likken. Nu pas voelde ze dat ze toch een stuk kouder was dan ze had gedacht. Haar vader begon zijn excuses aan te bieden, waarop Feverkit sussend haar kopje tegen haar vader's buik aan duwde. Het was oké. Toch had ze wel een vraag. "Waar is mama?" miauwde ze. Ieder ander nestje in de Nursery had hun moeder constant bij hen liggen.

Thornfang rilde zelf even toen ze haar koude lichaampje tegen de zijne drukte. Hij was het gewend om lekker verwarmd te worden door zijn eigen pels en werd zich er nu pijnlijk duidelijk van dat niet alle katten dat geluk hadden. Dat zijn dochter onder de ongelukkigen viel kon hij nog minder hebben. Hij hoopte dan ook dat als ze ouder werd dat ze ook een pels kreeg zoals hem of haar moeder, maar dat zat er wel dik in aangezien Sinclaw en hij ongeveer dezelfde langharige pels hadden. Zijn pels hield hem echt lekker warm in de winter, maar tijdens de zomer met zeer warme temperaturen was het wat minder aangenaam. Toch was het op momenten zoals deze ook wel heel handig; zijn dochter bleef er immers lekker warm onder. Haar vraag deed hem echter naar haar omkijken. Hij twijfelde even over hoe hij het moest uitleggen. Hij was er vrij zeker van dat Sinclaw het beu was om steeds in de Nursery te blijven liggen en ook graag iets wilde doen voor haar Clan. ‘Mama is aan het zorgen voor de Clan,’ sprak hij dan ook tegen Feverkit en hij legde zijn kin even op haar kopje. ‘Net zoals jij en je zusjes later gaan doen.’ Hij snorde trots zijnde. Feverkit zou helemaal genezen van haar koorts en dan zou hij met haar kunnen gaan jagen in het woud. Hij zou borders kunnen controleren met haar en haar alles uitleggen over de andere Clans. Waarschijnlijk zou hij zijn eigen dochters nooit aangewezen krijgen als mentor, maar hij hoopte dat Innerstar een goede mentor voor hun zou uitkiezen zodat het training zeker niet verwaarloosd werd. ‘Tegen dat jij Apprentice wordt zal je echt helemaal genezen zijn, dat weet ik zeker,’ snorde hij en hij gaf haar een trotse lik over haar kopje.

Feverkit verstrengelde haar kleine lichaampje in de lange haren van haar vader. Haar lichaamstemperatuur begon weer een beetje bij te trekken en ze voelde zich al meteen een stuk beter. Ze begon echter wel een beetje honger te krijgen, en daar had ze toch echt haar moeder voor nodig. Ze begreep nog weinig van de wereld; had geen idee over alle katten die elke dag door het kamp liepen en weer naar buiten gingen om grenzen te controleren, prooien te vangen en het gebied te verdedigen. Alles wat ze kende, was haar nest in de Nursery en haar moeder hoorde in dat plaatje. Feverkit vroeg zich af of de kattin ooit nog terug kwam. En waar ze überhaupt heen was. Het duurde even voor ze antwoord kreeg op die vraag. Ze knikte langzaam toen haar vader uitlegde dat haar moeder voor de Clan aan het zorgen was. Dus ze was de mama van de hele Clan? Dat was vast druk, geen wonder dat ze weg moest. Ze keek met grote ogen naar de kater, zij moest ook voor de Clan gaan zorgen? Hoe dan? Ze glimlachte toen hij zei dat ze weer beter zou worden. "Wanneer mag ik Appwentice worden?" miauwde ze. Ze kon nu al niet wachten; de Nursery werd alsmaar kleiner. Of zij werd alsmaar groter.

Thornfang merkte tevreden zijnde op dat Feverkit’s vacht steeds warmer begon te worden. Het hielp dat hij een langharige vacht had. Veel katten die het koud hadden tijdens leaf-fall of leafbare zochten warmte op in zijn pels. Hij had vroeger als apprentice ook al dikwijls tegen andere katten moeten gaan liggen omdat ze het veel te koud hadden. Hij fungeerde eigenlijk als een soort zon, zeiden ze dan tegen hem. Het was lang geleden dat Sinclaw en hij nog eens lekker knus tegen elkaar aan hadden gelegen, maar dat kwam vooral omdat Sinclaw nu bij de kittens moest blijven om ze op tijd melk te geven zodat ze niet zouden verhongeren. Hij keek zijn dochter aan toen deze aan hem vroeg wanneer ze apprentice mocht worden. Hij grinnikte. Hij wist dat hij hier wel een tactvol antwoord op moest geven, want als hij zou antwoorden dat ze daar nog zes moons op zou moeten wachten, werd ze vast ongeduldig en zette ze misschien zelfs een keel op. Aan de andere kant wilde hij ook weer niet liggen tegen haar. Hij duwde zijn neusje tegen haar vacht aan. ‘Je bent nog maar net geboren,’ murmelde hij. ‘Jouw tijd om apprentice te worden komt nog wel. Je moet eerst nog groeien. En wanneer de tijd rijp is zal Innerstar jouw je nieuwe naam geven en kun je beginnen met de training.’ In tijden zoals deze in een warme nursery liggen was immers niks om over te klagen, hoewel Thornfang zich wel kon inbeelden dat het maar saai was. Hij vond de nursery-tijd ook niet de meest geweldige tijd, maar tijdens leaf-bare was het aangenaam geweest. ‘Bovendien mag je blij zijn dat je hier nog even mag liggen. Buiten is het echt veel te koud voor jouw lichaam.’ Hij snorde en gaf haar een warme lik over haar hoofd.

Haar borstkas begon tevreden te ronken in het bijzijn van haar vader. Ergens begon ze meer een band te voelen met haar vader, dan met de poes die haar op de wereld had gezet. Was dat raar? Erg veel dacht ze er niet over na, ze was nou eenmaal nog maar een kitten. Alles waar ze op lette, was of ze honger of dorst had, of ze het koud had en of ze moe was. Haar leven was niet bepaald gecompliceerd, en dat was allemaal prima. Toch kon de tijd niet snel genoeg gaan. Ze had het ontzettend leuk in de Nursery, samen met haar siblings en de andere kittens. Ze speelden samen en bijna altijd was het gezellig. Maar er bleef altijd die drang om naar buiten te gaan. Ze wist dat daar iets was, papa en mama waren immers zo vaak weg, er moest wel iets interessants zijn! En wat was een betere manier om daar achter te komen, dan om zelf een kijkje te nemen? Maar dat mocht pas als ze Apprentice was, en ze wist niet zo goed wanneer dat zou gebeuren, vandaar haar vraag aan haar vader. Thornfang antwoordde dat ze eerst nog moest groeien, dat het nog even duurde. Even keek ze teleurgesteld naar de grond, maar al snel accepteerde ze het. Hij vulde aan dat ze blij moest zijn, het was buiten immers veel te koud. "Wat is er buiten?" miauwde ze toen, behoorlijk geïnteresseerd. Iedereen had het maar over 'buiten', al had ze geen idee wat dat precies inhield.

Thornfang’s mondhoeken trokken lichtelijk naar beneden toen hij zag dat zijn nieuws niet bepaald blij in ontvangst werd genomen door Feverkit, maar dat was ook wel begrijpelijk. Ze wilde immers heel graag ontdekken wat daar nu buiten was en als hij steeds zo’n antwoorden ging geven, kwam ze daar niet snel achter. ‘Ik beloof je dat wanneer je apprentice wordt dat ik je vaak buiten te camp mee neem zodat we veel samen zijn,’ beloofde hij zijn dochter. Hij snorde al zachtjes bij het vooruitzicht om met zijn dochter door het woud te wandelen en haar een paar jachttechnieken aan te leren. Om haar uitleg te geven over andere Clans en om haar aan te leren een arrogante attitude te hebben tegenover de andere Clans. Hij wilde immers voorkomen dat ze een bepaalde interesse ging ontwikkelen naar één van de andere Clans en dat er daardoor ongelukken gebeurden. Ongelukken als in dat ze vrienden maakte met andere Clan cats en op een dag tegen ze moest vechten. Ongelukken als in dat ze een knappe tom ontmoette van een andere Clan en haar hart werd gebroken. Dan had hij liever dat haar hart werd gebroken door een tom in ShadowClan zodat hij er tenminste nog iets aan kon doen. Haha. Overprotective daddy much? Kinda, maar hij wilde gewoon het beste voor zijn dochters. ‘Buiten heb je natuurlijk als eerste het camp,’ sprak Thornfang. ‘Dat is de plek waar alle katten slapen en waar de leader haar toespraken houdt.’ Hij voelde een koude windvlaag de nursery binnendringen en trok zijn dochter nog meer tegen hem aan zodat ze bijna verdween in zijn pels. ‘En dan heb je natuurlijk nog het ShadowClan territory, een heel groot gebied waar wordt gejaagd, getraind en gepatrouilleerd. Zodra jij apprentice wordt ga je al die dingen proberen te beheersen.’ Dat klonk een stuk aannemelijker dan dat hij toegaf dat ze ook saaie apprentice taken moest gaan doen zoals het mos van de elders en de nursery vervangen en de elders controleren op teken.

Het was niet dat ze het hier niet leuk vond, maar ze groeide hard en de wanden van de Nursery leken haast op haar af te komen. Daarbij, het was ook niet heel leuk om iedere dag Clans te moeten spelen met dezelfde kittens. Doen alsof je ging jagen of vechten was niet zo heel spannend, het echte werk daarentegen... En daarbij was haar moeder er ook bijna nooit, zelfs niet wanneer ze honger kreeg of het koud had. Wanneer Sinclaw er dan wel was, leek ze vooral oog te hebben voor Wolfkit. Feverkit wist niet echt waarom. Ze krabbelde echter enthousiast overeind toen Thornfang zei dat ze later heel vaak samen naar buiten zouden gaan. Dat klonk goed! Haar vader kon haar het hele gebied laten zien, en ze konden samen gaan jagen en, en... tja, wat deed je nog meer? Ze had eigenlijk geen idee hoe het leven van een Clankat precies in elkaar stak, maar dat kwam nog wel! "Jaaaaaa!" miauwde ze opgewekt. Het maakte haar meteen een stuk vrolijker. De lichtgrijze kitten luisterde aandachtig naar de uitleg van haar vader. Het klonk allemaal heel cool! "En wanneer wordt Wolfkit dan Wolfstar?" vroeg ze toen. Ze nam aan dat dat een gegeven iets was, haar moeder zei het immers altijd. Daarbij was Wolfkit altijd de leider wanneer ze Clans speelden, dus moest ze ook wel de leider van de Clan worden straks.

Thornfang zwoer dat hij zijn hart voelde smelten toen hij de enthousiaste reactie van zijn dochter hoorde. Het was leuk om te zien hoe enthousiast ze raakte van het idee om met hem samen het woud te gaan ontdekken. En om eerlijk te zijn wilde hij ook het liefste blij als een kleine kitten roepen. Hij vond het idee om met zijn dochter samen te gaan jagen, een border patrol te gaan doen of om haar wat trucs aan te leren zodat ze zichzelf beter kon leren echt fantastisch. Hij hoopte dat ook dat de volgende moons snel voorbij zouden vliegen zodat hij zijn dochter apprentice zag worden en haar vaker mee kon nemen uit het camp. Natuurlijk zou ze een mentor toegewezen krijgen en zouden deze verantwoordelijk zijn voor haar training, maar het was nooit weggenomen voor een andere warrior om de apprentices mee te nemen uit het camp als dit leerzaam voor ze was. En natuurlijk hoopte hij dat zijn moeder hem één van zijn dochters toe zou wijzen als apprentice, maar wist dat dit natuurlijk niet ging gebeuren. Maar ach, hij kon altijd hopen, toch? Niet dat hij zo snel na Bitterpaw alweer een nieuwe apprentice wilde hebben, maar hij wilde dolgraag zorg nemen over zijn dochters wanneer het hun tijd was om zichzelf te showen aan de Clan. Hij trok echter verbaasd zijnde met zijn oortje toen ze het opeens over Wolfkit had die Wolfstar werd, maar na een paar seconden schalde zijn lach al door de nursery heen. Hij grinnikte na een lachbui nog wat na en gaf Feverkit een lik over haar kopje. ‘Typisch Wolfkit,’ zei hij geamuseerd. ‘Ze is nog niet eens dicht in de buurt van de leeftijd om apprentice te worden en ze begint al over het leiderschap.’ Hij schudde zijn kopje. ‘Geen zorgen, prinses. Er staat nog lang niks vast. Wolfkit heeft nog een lange weg te gaan als ze leader wilt worden en bovendien is jullie oma momenteel leader van de Clan.’ Hij keek haar trots zijnde aan. ‘Wie weet word jij wel ooit leader. Maar dat is te veel verantwoordelijkheid om nu al over na te denken. Zorgen jullie nu maar eerst dat jullie apprentice worden en dan praten we verder.’ Hij grijnsde en gaf haar nog eens een lik.

De kitten krabbelde even moeizaam overeind om vervolgens met haar pootjes te trappelen en half om te vallen, tegen haar vader aan. Ze kon niet wachten tot ze allemaal leuke dingen gingen doen, buiten! Misschien wilden al haar vrienden ook wel mee! Ferretkit en Wolfkit, en ook Beekit. Dan zouden ze buiten Clans kunnen spelen, dat was vast nog cooler. Er waren zoveel mogelijkheden die ineens op kwamen doemen in het kopje van de grijze kitten, dat ze zich bijna niet in kon houden. Ze was ineens zo enthousiast. Tevreden sloeg ze haar slanke staartje om zich heen, terwijl ze verder fantaseerde over alle mogelijkheden. Toch was ze even verbaasd toen haar vader over haar opmerking lachte. Had ze iets verkeerds gezegd? Iets raars? Werd Wolfkit helemaal geen leider? Ergens zou ze dat wel leuk vinden, want Wolfkit had goede ideeën. Zoals de muur die ze wilde bouwen. Feverkit zou daar nooit opgekomen zijn. Ze luisterde aandachtig naar de woorden van haar vader. Zij, Clanleider? Waarom dan? Bij Clans was ze altijd de Medicine Cat, dat vond ze wel leuk. Dan kon ze iedereen genezen, inclusief zichzelf. "Maar mama zei dat Wolfkit leider zou worden," miauwde de kitten verward. "Ik ga de goedste Appwentice worden," miauwde de kitten vervolgens standvastig, en ze hief haar borstkas hoog in de lucht.

Met een zachte beweging duwde Thornfang zijn dochter weer terug op haar poten toen ze om dreigde te vallen. Ze was echt zo klein. Hij wist dat ze binnenkort echter een groeispurt zou doormaken en dat ze er dan minder fragiel zou uitzien, maar op dit moment zou hij denken dat hij haar zelfs met zijn poot kon breken. Hij moest er niet aan denken dat ze stiekem het camp uit zou gaan om dingen voor zichzelf te ontdekken. Dat soort gedrag moest hij tegengaan. Maar hij had wel het idee dat Feverkit zich aan de regels kon houden en dat ze haar enthousiasme kon bedwingen tot hij het een goed idee vond om haar naar buiten te laten gaan. Hij zou haar eerst het camp laten ontdekken en dan pas het territory. Thorfang trok met zijn oortje toen Feverkit de woorden over Sinclaw sprak. Wat? Had Sinclaw dat echt gezegd? Of had Wolfkit gezegd dat Sinclaw dat had gezegd zodat Feverkit zeker zou geloven dat Wolfkit later leader zou worden? Hij kon zich moeilijk voorstellen dat Sinclaw opzettelijk favorieten uit hun nestje ging pikken om daar vervolgens aan te beloven dat ze leader zou worden. Waarschijnlijk bedoelde ze het vast op de manier die hij ook bedoelde: motiverend. 'Mama bedoelde dat niet zo,’ sprak hij glimlachend tegen Feverkit. ‘Wolfkit was er vast weer eens naar aan het vissen en mama wilde haar vast een doel geven of zo. Zoiets moet je niet serieus nemen. Bedenk je dat Wolfkit met een hoop warriors zal moeten concurreren als ze ouder wordt en dat leader worden helemaal niet zo makkelijk is.’ Hij streek met zijn staartpunt zacht langs Feverkit’s flank. ‘Dat weet ik wel zeker dat je dat wordt,’ snorde hij tegen zijn dochter. ‘En na je training word je vast een heel sterke warrior. Dan mag ik wel voor je gaan uitkijken, hoor.’ Hij gaf zijn dochter plagerig een zetje. ‘Ik denk dat heel ShadowClan onveilig is als jullie apprentices en daarna warriors worden.’ Hij snorde luid.

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen haar vader haar weer overeind duwde. Hij was zo lief! Ze had wel kunnen vallen, maar haar vader had haar gered. Hij was natuurlijk ook zo groot en sterk, in tegenstelling tot de zieke, fragiele kitten die Feverkit was. Hoe dan ook, haar gezondheid leek aan de beterende hand te zijn en dat werd ook duidelijker in haar gedrag. Ze werd speelser, drukken en ook een tikkeltje spraakzamer nu ze steeds meer en meer woordjes leek te leren. Alles was gewoon zo ongelooflijk nieuw en leuk en interessant en ze moest iets drie keer onderzoeken voordat ze tevreden was met wat ze vond. De jonge, grijze tabby keek even vragend naar haar vader. Deze leek het niet te begrijpen dat Wolfkit leider zou worden van de clan, iets dat voor Feverkit zelf niet meer dan logisch was. Mama had het immers gezegd. Ze vond het niet erg dat Wolfkit leider zou worden, Wolfkit was namelijk heel slim. Ze wist om één of andere reden altijd wat ze moest doen, en Feverkit vond dat heel bijzonder. Zelfs wanneer ze Clans speelden, was Wolfkit de leider. Haar vader vertelde dat mama het niet zo bedoelde, en Feverkit snapte het allemaal niet. Dus mama loog tegen Wolfkit? Ze keek Thornfang verward aan. Toen hij haar prees, glimlachte ze echter weer. "Ja!" miauwde ze enthousiast. Ze zou een goede Apprentice worden, en daarna een goede leerling. Ze rolde vrolijk op haar zij, tegen de vacht van haar vader aan. "Verhaaltje?" miauwde ze, terwijl ze hem smekend aankeek. Het was altijd zo leuk om te horen over hoe het clanleven was.

Thornfang kon zichzelf nog net inhouden om niet heel hard een ‘awh’-geluidje te maken toen hij de vrolijke reactie van zijn dochter hoorde, maar smolt wel half weg onder de enthousiaste blik van haar. Hij wist wel dat het voor zijn hart niet goed was dat hij vier zo’n schattige dochters had gekregen. En hij vond het ook leuk dat ze zo veel van hem hielden. Hij had namelijk katten gezien bij wie de kittens hun haatten. Hij kon het zichzelf niet voorstellen dat één van zijn kittens hem heel erg zou haten, maar er waren natuurlijk van die ouders die niet goed konden zorgen voor hun kittens. Hij was daar niet één van. Hij zou ze grootbrengen totdat ze warrior waren en zelfs dan zou hij nog steeds openstaan om advies te geven als ze dat nodig hadden. Hij zou er zijn als ze verdrietig waren en hij zou er ook voor ze zijn als ze gewoon zin hadden om lekker een keertje het territory in te wandelen. Feverkit was daar nu nog te ziek voor, maar misschien kon hij haar wel een keertje meenemen vlak voordat ze apprentice zou worden. Hij wilde eerst zien of ze fatsoenlijk kon genezen. De tom richtte zijn blik op de she-cat toen deze om een verhaaltje smeekte en hij dacht snel na. Wat kon hij in StarClan’s naam vertellen? Iets recents? Iets langer geleden? Misschien kon hij iets vertellen over zijn apprentice-tijd. ‘Well, het is natuurlijk een aantal moons geleden, maar ik kan je wel een grappig verhaaltje vertellen over toen ik nog een apprentice was,’ begon hij terwijl hij zijn staart beschermend over haar heen legde toen ze tegen hem aangerold was. ‘Ik was op dat moment nog Thornpaw natuurlijk en was zo’n zeven moons oud.’ Hij grinnikte. ‘Door ons territory stroomt er een klein stroompje, the Little Creek. Deze stroomt van RiverClan, de Clan met de vissengeur waar één van de elders je vast al eens over verteld heeft, onze Clan binnen.’ Hij gaf zijn dochter een lik over haar kopje. ‘In elk geval droeg mijn mentor me dus op een gegeven moment op om in de buurt van the Little Creek te gaan jagen,’ ging hij verder. ‘En ik na een paar minuten rondgekeken te hebben, kwam ik een muis tegen.’ Hij verlaagde zijn stem expres wat zodat het wat spannender klonk in de oren van Feverkit. Of dat hoopte hij toch althans. ‘Hij zag me niet en kreeg me niet in de gaten, dus ik sloop dichterbij. Steeds dichterbij en dichterbij…’ Op een gegeven moment was hij aan het fluisteren en hij verwijdde zijn ogen alsof hij echt een spannend verhaal aan het vertellen was. ‘En toen sprong ik! Maar niet alleen op de muis, maar ook in het water.’ Hij lachte. ‘Ik ging met prooi en al kopje onder. En het ergste was dat mijn mentor net op dat moment naar me toekwam om iets aan me te vragen!’ Hij grinnikte.

Door haar relatief drukke gedrag begon ze zich weer minder goed te voelen. Haar hart begon wat harder te kloppen en haar kopje begon weer pijn te doen. Ondanks dat ze warm aanvoelde, was ze aan het rillen. Voor de zekerheid duwde ze haar kleine lichaam nog wat dichter tegen dat van haar vader aan. Ze knipperde even langzaam met haar ogen, wat was ze ineens weer moe! Ze geeuwde, een ongewilde indicatie van hoe ze zich voelde. Gelukkig had haar vader een verhaaltje kunnen bedenken, dan kon ze rustig blijven liggen terwijl ze naar hem kon luisteren. Een verhaaltje over toen haar vader nog een leerling was! Dat klonk leuk! De poes luisterde aandachtig terwijl Thornfang de herinneringen naar boven haalde. De grijze kater vertelde over de Little Creek, en over de visclan. Die kende ze! "De visvreters!" miauwde ze enthousiast. Ze dacht dat Riverclan echt zo heette. Er was een vrij chagrijnige Elder in de Elder's Den, die de clan altijd zo noemde. Feverkit wist niet beter dan te denken dat dat echt hun naam was. Met grote ogen keek ze naar haar vader, die het verhaal steeds spannender maakte. Toen hij vertelde dat hij het water in was gesprongen, rolde Feverkit gierend op haar rug. Er vormden zich tranen in haar ogen. Wat een domme actie. Van haar vader nog wel! Meteen daarna keek ze bezorgd omhoog. "Kun je wel zwemmen, papa?" miauwde ze angstig. Hij had wel dood kunnen gaan!

Thornfang hield in gedachten dat hij Feverkit dadelijk een dutje ging laten doen. Hoewel ze het namelijk probeerde te verbergen, had hij heus wel gezien dat ze aan het gapen was en dat ze eigenlijk heel moe was. Dat ze rilde en het koud had gaf aan dat ze toch wel moe was. Als hij heel moe was, begon hij ook te rillen en voelde hij zich ook niet zo lekker. Hij had soms zelfs momenten dat hij op zijn poten en weer zwierde, dat alles voor zijn ogen draaide en dat hij zich misselijk voelde. Voor Feverkit was het vooral belangrijk dat ze genoeg zou slapen. Hij zou uiteraard bij haar blijven zodat ze een veilig gevoel had om te gaan slapen. Misschien zou hij naast haar wel een dutje doen. Maar waar ze hem ook voor nodig hadden, Thornfang ging niet van haar weg. Niet nu ze er zo fragiel bij lag. Hij grinnikte. ‘De visvreters ja,’ mauwde hij lachend. Ze zou er later wel achter komen dat ‘de visvreters’ een Clannaam hadden. Dat ze RiverClan heetten en dat ze echt verschrikkelijk naar vis stonken. Hij kon die geur niet verdragen. ThunderClan rook dan weer heel erg naar het woud en WindClan had niet bepaald een specifieke geur. Ze droegen voornamelijk hun eigen geur mee. Hun geur scheen redelijk scherp te zijn, maar Thornfang leefde al zo lang bij deze katten dat hij dat niet eens rook. Thornfang’s hart smolt bij de vraag van Feverkit. Aww! Hoe ze dan ook zo lief en angstig naar hem keek. Alsof hij elk moment dood neer kon vallen of zo. ‘Niet echt,’ gaf hij toe. ‘Papa heeft een heel dikke vacht waardoor hij snel onder water gesleurd kan worden.’ Beseffend dat dit niet echt ging helpen aan haar bezorgdheid voegde hij er aan toe: ‘Maar gelukkig is papa heel erg sterk en heeft hij zichzelf er makkelijk uitgekregen.’ Dat zijn mentor hem voor een deel had geholpen liet hij maar weg. ‘Zou je niet eens een dutje gaan doen, prinses? Je bent erg moe,’ mauwde hij zorgelijk. ‘Je rilt helemaal en volgens mij kun je amper je oogjes openhouden. Je hoeft je voor papa niet groot voor te doen, hoor. Papa blijft wel bij je.’ Hij snorde en gaf haar een liefdevolle lik over haar kopje.

OOC: MY F^CKING GOD ZE IS ZO CUTE! <3

Haar volledige gewicht - wat sowieso al niet veel was - rustte nu tegen het lichaam van Thornfang aan. Haar borstkasje ging langzaam op en neer, ze voelde haar ademhaling een beetje zwaar worden. Ze was ook al best lang wakker: haar willekeurige hoestbuien zorgden ervoor dat ze met moeite in slaap viel, en ze maakten haar ook vaak wakker. Daarbij hielp het ook niet echt dat haar moeder vaak weg was, en daarbij ook haar directe bron van warmte. Toch vergat ze even hoe moe ze was terwijl ze naar het verhaal van Thornfang luisterde. Haar bezorgde blik werd nog intenser toen haar vader vertelde dat hij helemaal niet kon zwemmen. Hoe was hij dan uit het water gekomen? Met grote ogen keek ze hem aan, totdat hij vertelde dat hij sterk genoeg was om er op eigen kracht uit te kunnen klimmen. Er kwam toen weer een warme glimlach op haar gezicht, hij was veilig! Haar vermoeidheid werd haar weer duidelijk toen haar vader suggereerde om een dutje te doen. Ze knikte even loom op zijn woorden, hij had wel gelijk. Toen hij zei dat hij bij haar zou blijven, richtte ze haar blik weer op hem. Mama ging ook altijd stiekem weg. "Beloofd?" miauwde ze slaperig, terwijl haar oogjes langzaam dicht zakten. Papa zou wel blijven, ze wist het zeker.

- Topic uit -

Onderwerp: Re: You're beautiful. [FINISHED]