Show me what it feels like now I’m on the outside. [&ROUTPAW] [FINISHED]

Jaypaw kon het niet helpen dat hij haar ongemakkelijke houding en de manier waarop ze met haar poten over de grond schoof echt oprecht schattig vond. Ze leek zich totaal geen houding te kunnen geven en hoewel hij dat gevoel soms ook wel had, was het bij haar heel leuk om te zien. Juist omdat ze een aparte houding aannam wanneer ze niet meer wist wat te doen. Ze leek echt zo onschuldig, zo anders dan hijzelf. Niet dat hij echt bloeddorstig was of iets in die trant, maar hij zou zich zelden zo gedragen tegenover anderen. Hij kwam ook niet bepaald als een onzekere kat over; of toch tenminste niet in gevechten. Hij snorde toen ze haar woorden sprak en verbrak weer de ruimte tussen hun door een stap naar voren te doen en zijn neusje kort tegen haar wang te drukken. ‘Je zal dat vertrouwen niet verbreken, Routpaw,’ murmelde hij. ‘Puur omdat je iets verkeerd doet of onhandig bent wil nog niet zeggen dat je om die reden geen goede medicine cat bent. Bovendien ben je ook nog maar een apprentice en apprentices mogen fouten maken. Niet dat je dat als volledige medicine cat niet meer mag, maar dit is juist de periode waaruit je zo veel mogelijk kan leren. Van je fouten en alles wat je verteld wordt.’ Hij keek de apprentice warm aan en snorde toen ze het gesprek over een andere boeg wilde gooien. ‘Het maakt niet uit,’ snorde hij. ‘Ik vind het leuk om over jou te praten.’ Hij voelde zijn pels warm worden en knipperde even met zijn ogen. Mousedung. Dat kwam echt wel verkeerd over! ‘Ik bedoel…’ Hij grinnikte even om zijn eigen onhandigheid. ‘Als ik je misschien zou kunnen gerust stellen, wat zou er dan zo erg zijn om het over jou te hebben? Het is niet zo dat ik echt interessant ben of zo.’ En weer lachte hij een tikje ongemakkelijk. Hij merkte nu pas dat hij nog altijd dicht in haar buurt stond en dat hij bovendien ook nog eens sterk in de richting van haar Clangeur stond. Snel deed hij een stapje achteruit en hoopte dat zijn geur daar niet zou blijven hangen.

Ze sloeg een enkele keer met haar staart op de grond uit ongemak, totdat de jonge kater opnieuw dichterbij stapte en nu zijn neusje kort tegen haar wang drukte. Routpaw verstijfde en kreeg het plots wel erg warm. ‘Je zal dat vertrouwen niet verbreken, Routpaw,’ sprak hij met zijn aangenaam lage stem. ‘Puur omdat je iets verkeerd doet of onhandig bent wil nog niet zeggen dat je om die reden geen goede medicine cat bent. Bovendien ben je ook nog maar een apprentice en apprentices mogen fouten maken. Niet dat je dat als volledige medicine cat niet meer mag, maar dit is juist de periode waaruit je zo veel mogelijk kan leren. Van je fouten en alles wat je verteld wordt.’ Ze keek hem van onder haar wimpers aan. Wat was hij aan het doen? Zo vaak hadden anderen haar dit ook al verteld, al dan niet in andere woorden, maar nu hij het zei zou ze er haast zelf nog in gaan geloven ook. De poes schudde het van zich af en vertelde nerveus dat ze het over iets anders moesten hebben, gezien ze niet graag zo over zichzelf sprak. ‘Het maakt niet uit,’ snorde hij. ‘Ik vind het leuk om over jou te praten.’ Ze keek hem wat verbaasd aan. Was dat een compliment, of zelfs iets meer dan dat...? ‘Ik bedoel…’ De kater grinnikte wat onhandig en ook Routpaw gniffelde zachtjes, omdat ze nu iets van haar eigen onhandigheid in hem terug kon zien. Al was het maar een klein beetje. ‘Als ik je misschien zou kunnen gerust stellen, wat zou er dan zo erg zijn om het over jou te hebben? Het is niet zo dat ik echt interessant ben of zo.’ Hij lachte wat ongemakkelijk maar Routpaw keek hem vragend aan. "Maar, dat is alles behalve waar?" ze keek hem vragend aan. "I-ik bedoel, ik weet nog helemaal niets van je. Dingen zoals, eh, wat je lievelingskleur is, welke bloem je het mooist vindt, welk prooidider je het lekkerst vindt.. Of, eh, of je altijd zo lief en warm bent?" de laatste vraag was eruit voordat ze er erg in had. De jonge poes klapte haar kaken op elkaar en ook Jaypaw zette een stap achteruit, al wist ze niet of dat door haar kwam. Volledig in verlegenheid gebracht stapte ze ook wat naar achteren, zich beseffend dat dit misschien ongepast was. "S-sorry, ik, eh, ik had dat niet moeten ehm." Stamelde ze. "Ik moet gaan, d-denk ik. Het was leuk je te ontmoeten Jaypaw," Ze gunde hem een laatste, verlegen glimlach en ging er toen op een redelijke tempo vandoor, maar net voordat ze buiten bereik was stopte ze toch twijfelend, waarna ze nog een laatste keer naar hem omkeek. "Ik hoop je snel weer te zien!" Sprak ze nog net en ging er toen vandoor, met gemixte gevoelens in haar buik.

Routpaw leek zich al even ongemakkelijk te voelen onder de situatie dan hijzelf. Hij wilde dat hij dingen wat beter kon brengen, maar het leek net alsof hij niet goed kon nadenken. Misschien kwam het omdat er eindelijk iemand was aan wie hij zijn verhaal had kunnen doen en dat diegene daar ook nog eens goed op had gereageerd? Of misschien kwam het wel door haar zoete geur die zich door zijn neusgaten leek te dringen en dat hem heel erg bewust maakte van haar aanwezigheid? Want jeetje, ze rook echt wel goed. Hij lette normaal gezien niet zo op geuren, maar deze kon hij echt wel ruiken. Net als die van Rousepaw trouwens, maar Rousepaw had dan nog een andere geur dan Routpaw. Het waren dan ook totaal twee verschillende she-cats ondanks dat ze misschien dezelfde rank hadden, dus op dat vlak mocht hij ze ook weer niet gaan vergelijken. Hij probeerde zijn gedachten weer bij Routpaw te houden toen zij antwoordde op zijn woorden, maar merkte dat hij toch een deel gemist had. Alleen dan het laatste. Dat hij zo lief en warm was. Jaypaw voelde zijn pels warm worden en bijna richtte hij zijn blik naar de grond, maar besefte zich net op tijd dat verlegen gedrag niet bij zijn imago paste. Dat kwam dan wel weer heel dramatisch over, maar hij wilde gewoon niet als die ene verlegen tom overkomen. Hij wilde liever als een stoere tom gezien worden, maar ook weer niet te arrogant. Waar dacht hij nu toch eigenlijk allemaal aan? Hij moest met het gesprek bezig zijn, niet met hoe hij moest overkomen naar haar toe. Hij bewoog verbaasd zijnde met zijn oortjes toen ze vervolgens een poging deed om het gesprek af te kappen. Zei ze dat nu om te zorgen dat hij haar opmerking van daarnet zou vergeten? She-cats, hij zou ze nooit begrijpen… ‘Eh…’ begon hij, maar hij kon al niet meer zeggen of ze begon al langzaam weg te gaan van hem. En om de één of andere reden wilde hij haar niet graag zien vertrekken, maar om dat nu luidop te gaan zeggen? En dus gaf hij enkel een knikje naar haar. ‘Ik hoop het ook!’ riep hij nog naar haar. De tom schudde zijn kopje en draaide zich om. Tijd om te gaan jagen. Maar het enige wat die namiddag nog in zijn kopje rondspookte was Routpaw’s rare gedrag, haar opmerking voordat ze vertrok en de blik in haar groene ogen toen hij haar complimenteerde.