Show me what it feels like now I’m on the outside. [&ROUTPAW] [FINISHED]

Een geïrriteerde blik lag in zijn ogen terwijl hij over zijn schouder keek naar de kater die tegen een poes aan het fluisteren was. Het was net alsof dat ze dachten dat Jaypaw hun niet in de gaten had, maar Jaypaw had heus wel in de gaten waar het over ging. Hoe kon hij ook anders als hij al moons aan één stuk werd getreiterd met zijn afkomst? Hij had Clangenoten die er gelukkig niet al te veel over zeiden, maar hij had ook Clangenoten die er verschrikkelijk dom over deden en die achter zijn rug met elkaar fluisterden alsof hij er niet was. Het vreselijkste vond hij katten die begonnen te speculeren over wie zijn echte vader kon zijn. En dan begonnen ze hun suggesties hardop te noemen alsof hij er niet was. Het was meerdere malen gebeurd dat hij aan de rand van een uitbarsting had gezeten en dat het enige wat hem nog weerhield om de treiterkoppen niet aan te vliegen was dat hij geen goede indruk op Silverstar zou maken, maar soms hè… Hij had ook al voornomen dat één van hun gemeld had op een Gathering dat hij half BloodClan was, maar gelukkig was daar nog niet al te veel over gezegd geweest. Misschien dachten de meeste katten wel dat ze bluften en dat hij gewoon een volbloed ThunderClan was. Jaypaw gaf een knikje toen er hem werd opgedragen om voedsel voor de Elders te gaan zoeken. Elke gelegenheid om uit het kamp te gaan nam hij met beide poten aan. Algauw rende Jaypaw met krachtige bewegingen door het bos en draaide hij zijn kopje heen en weer om de verschillende geuren op te vangen. Hij opende zijn bek en kwam tot stilstand waarna hij zich zo stil mogelijk hield, zijn staart zorgvuldig boven de grond houdend. Toen hij een muis hoorde sloop hij er op af en sprong er op. Hij doodde het met één klauw, begroef het en ging weer verder. De eiken die in de verte opdoemden trokken zijn aandacht en Jaypaw besloot een heel kleine rustpauze te houden en dan weer verder te gaan. Misschien kon hij nog eens bidden tot StarClan dat hij wakker werd in een ander lichaam of zo. De kater liep behoedzaam op de eiken af en ging toen vervolgens zitten.

Ze wilde de zorgeloosheid die ze vlak na de ceremonie gevoeld had weer terug, want dit wat er nu door haar heen raasde was alles behalve aangenaam. Je moest het niet verkeerd opvatten, immers wilde ze niets liever dan leren over de kunsten die medicine cat's hoorden te hebben, maar het bracht ook zoveel twijfels met zich mee. Het feit dat ze nooit een partner zou mogen hebben deed haar niet veel, immers had ze wel eens een aantrekking tot iemand gevoeld, misschien nu nog steeds zelfs wel, maar dat was iets dat ze kon negeren voor Starclan. Nee, het probleem was de verantwoordelijkheid die op haar schouders werd gelegd. Vooral na het gevecht met Shadowclan, waar meerdere katten gewond waren geraakt, zag ze in wat haar te wachten stond. Op een dag zou Lizardpath er niet meer zijn om te vertellen wat ze moest doen, en dan was het maar hopen dat ze genoeg kennis had om voor een clan te zorgen. Maar goed, zowel Starclan als Lizardpath had kennelijk voor ogen dat het haar wel zou lukken, misschien moest de poes daar ook wel kracht uit trekken.
Een zacht windje haalde haar uit haar gedachtes en met lichte verbazing besefte de poes zich dat ze zich opnieuw tussen de vier enorme eiken bevond. Ze was verder gelopen dan ze gedacht had, maar erg was dat niet. Het einde van de dag begon langzamerhand te naderen en haar mentor wist dat ze even een wandeling aan het maken was. Wat haar echter wel verontrustte was de geur van Thunderclan, die maar al te sterk aanwezig was. De woorden van Everstar galmden in haar achterhoofd, maar de poes besloot even net te doen alsof ze het was vergeten. "H-hallo?" Begroette ze de nog onbekende kat.

Jaypaw was zo erg in zijn eigen gedachten verzeild geraakt dat hij de poes niet eens hoorde aankomen, noch kon ruiken. Toen hij zijn bek opende om de geuren opnieuw in te drinken was hij zich pas bewust van haar aanwezigheid, maar toen was het al te laat. Hij kon ruiken aan de geur dat de kat van WindClan was en hij draaide zich om. Hij zag een she-cat staan die hij niet direct herkende, maar die hij ooit wel op een Gathering had gezien. Maar goed, dat wilde niet veel zeggen. Hij had meerdere katten op een Gathering gezien en niet bepaald goed onthouden wie het allemaal waren. Hij had soms moeite met de Clannamen te herinneren van de rest van de Clankatten in zijn eigen Clan, hoewel hij wel goed was in observeren en daardoor vrij veel onthield. Als een kat zich echter voorstelde aan hem zou hij hem of haar zich altijd kunnen blijven herinneren en dan zeker als hij een bepaalde band had met die kat. Dan kon hij de kat tot in de detail omschrijven. Rousepaw zou hij bijvoorbeeld tot in de detail kunnen omschrijven door enkel zijn ogen te sluiten. De poes die tegen hem sprak klonk op haar hoede en leek ook aan de verlegen kant te zijn waardoor Jaypaw wat ontspande. De kans dat de poes hem zou gaan pesten met zijn afkomst als ze het op de één of andere Gathering te weten kwam was klein. ‘Hallo,’ sprak hij begroetend terug. Het was niet zo dat zijn treiterige Clangenoten hem als een pestkop of een agressieve kater tegenover anderen buiten de Clan liet reageren, maar de voorzichtigheid in zijn stem was er altijd wel in geval van het vertrouwen dat opnieuw geschonden zou worden. ‘Mijn naam is Jaypaw,’ stelde hij zichzelf dan maar meteen voor. ‘En ik word de beste Warrior van ThunderClan.’ Hij glimlachte even om zijn eigen ambitieuze woorden en wachtte tot de poes zichzelf voor zou gaan stellen.

‘Hallo,’ Was zijn begroeting simpele begroeting. De kater leek zich een beetje te ontspannen toen hij haar gestalte zag, alsof hij zich geen zorgen maakte over een geval zoals zij. Echt kwalijk nam ze het hem niet, de poes had nog nooit ook maar een of twee vecht trainingen gehad, die ze behoorlijk had gefaald. De kater daarin tegen was behoorlijk groot gebouwd, waardoor ze hem haast als een jonge warrior had ingeschat, totdat hij verder sprak. ‘Mijn naam is Jaypaw,’ stelde hij zich simpelweg voor terwijl Routpaw wat ongemakkelijk ging zitten, niet zeker wetend wat ze geacht te doen was in deze situatie. De kater leek haar geen bedreiging, maar door hier een gezellig gesprekje met hem te voeren ging ze regelrecht tegen Everstars orders in. ‘En ik word de beste Warrior van ThunderClan.’ Ze glimlachte even wat flauwtjes bij zijn nogal ambitieuze woorden. Ze hield niet van arrogantie, maar zijn woorden leken haar niet zo bedoeld. "Aangenaam Jaypaw. Well, ik, eh, ik ben Routpaw." Sprak ze simpel en duidelijk niet helemaal op haar gemak. "En eh, ik hoop een goede medicine cat te worden." Haar stem was een stuk minder zeker dan de zijne, maar minstens even oprecht.

Jaypaw ontspande wat toen hij de ongemakkelijke houding van de she-cat tegenover hem zag. Dat wilde dus zeggen dat de she-cat evenmin wist wat te doen als hij. Dat was eigenlijk best wel een goed teken. Als ze vrienden zouden worden konden ze het op een rustige manier aanpakken zonder direct overal in te vliegen. Zijn vriendschap met Rousepaw was vanzelf zo gekomen, misschien ging dat ook zo zijn met deze she-cat. Jaypaw maakte zich voor de rest niet druk over de warrior code. Naar zijn idee maakte het niet uit wat hij deed met een andere kat zolang hij maar niet binnen hun grenzen ging of zolang hij er maar geen partners mee werd. Meer dan vrienden zou het bij hem dan ook niet worden en dat was wel iets wat zijn Clan moest onthouden. Hij nam de warrior code niet zo heel nauw op. Hij hield zich er natuurlijk wel aan, maar hij vond het onzin dat katten geen vrienden konden zijn met elkaar ook al zaten ze in een andere Clan. BloodClan hield hij daarbij buiten beschouwing omdat het ten eerste een rotClan was en ten tweede niet eens een Clan was omdat het zich totaal niet aan de warrior code hield, tenzij katten elkaar opeens voor geen reden mochten vermoorden. Maar goed, het was ook eens leuk om met iemand te spreken die niks wist van zijn achtergrond. De she-cat stelde zichzelf voor als Routpaw en Jaypaw schrok even van de vergelijking tussen Routpaw en Rousepaw. Niet alleen leken hun namen op elkaar, maar hadden ze ook nog eens dezelfde rang. ‘Wat toevallig,’ sprak hij. ‘Mijn beste vriendin haar naam lijkt op die van jou en ze heeft ook nog eens dezelfde rang.’ Hij bewoog geamuseerd zijnde met zijn oortjes. ‘Wel, Routpaw, aangenaam om je te ontmoeten. En maak je niet druk, hoor. Als je echt iets wilt dan zal je het bereiken ook.’ Tenzij je natuurlijk je hele Clan hebt die tegen je is vanwege je afkomst, maar dat probleem zal jij wel niet hebben. Even voelde hij een steek van jaloezie tegenover de WindClanner, maar hield zichzelf toen weer kort. Zij kon er niks aan doen dat zijn Clan mates zo tegen hem deden, dus moest hij er niet over zeuren ook niet!

Iets leek de kater verrast doen op kijken, waardoor Routpaw hem vragend aan keek. Ze had zeker een naam die niet vaak voorkwam, maar zo bijzonder was het nu ook weer niet. ‘Wat toevallig,’vertelde de kater, waardoor ze nieuwsgierig met haar oren wiebelde. ‘Mijn beste vriendin haar naam lijkt op die van jou en ze heeft ook nog eens dezelfde rang.’ De poes keek bedachtzaam. De enige Thunderclanner die ze kende wiens naam op de hare leek, was Rousepaw. Maar die deelde niet dezelfde rang als haar. Tenminste, niet toen ze haar voor het laatst zag. De woorden van Jaypaw haalde haar echter uit haar gedachtes, waardoor ze zich weer op het gesprek focuste. ‘Wel, Routpaw, aangenaam om je te ontmoeten. En maak je niet druk, hoor. Als je echt iets wilt dan zal je het bereiken ook.’ ze wist hem een verlegen, maar warme glimlach te geven. Haar zachte staart sloeg ze over haar poten waarna ze verder sprak, het was duidelijk dat de kater haar interesse had gewekt. Hoewel ze het altijd lastig vond met vreemden te praten, al helemaal van een andere clan, mocht ze hem nu al wel. "Ik... Ik hoop het, dat zeker."Sprak de poes. Het was duidelijk niet iets waar ze het graag over had, dus verranderde ze het onderwerp. "Wie, ehm, wie is die vriendin als ik vragen mag?" Ze wist dat Mistgaze de medicine cat was van Thunderclan, maar had nog niet gehoord dat ze een apprentice had gekozen.

Jaypaw voelde een lichte glimlach om zijn lippen komen toen hij het antwoord hoorde van Routpaw. Ze was verlegen, maar op een heel schattige manier verlegen. Alsof ze, zelfs als bleek dat ze het supergoed deed, alsnog bescheiden wilde blijven. Ze was zeker niet arrogant aangelegd en Jaypaw kon zelfs zeggen dat sommigen in zijn Clan wel wat van haar konden leren. Hij kende apprentices in zijn den die verschrikkelijk arrogant waren terwijl dat helemaal niet nodig was. Hij kende er ook die arrogant waren, maar die niet eens wat konden. En dan zochten ze hém weer uit als het mikpunt natuurlijk. Waarom was een vader die van BloodClan afkomstig was zo’n goede reden om het leven van een apprentice te vergallen? Bewees hij zijn loyaliteit niet dag in dag uit door Clantaken op zich te nemen en hard te trainen? Hij onderdrukte een zucht. ‘Vast wel,’ sprak hij haar bemoedigend toe. Hij hield zich nog net in om zijn staartpunt op haar schouder te laten rusten. Hoewel hij niet per se iets had tegen vriendschappen buiten zijn Clan, wilde hij haar nu ook weer niet het idee geven dat hij té vriendelijk tegen haar wilde zijn. De kans dat ze elkaar zouden ontmoeten in een gevecht was vrij klein omdat ze een medicine cat’s apprentice was, maar toch… Hij bewoog even met zijn oortje toen ze hem vroeg wie zijn beste vriendin was en besefte dat hij eigenlijk had verraden wie de nieuwe medicine cat’s apprentice van ThunderClan was, maar realiseerde zich ook dat het niet lang zou duren voordat Rousepaw naar de Highstones zou gaan om samen te tongen met StarClan. Dan zouden ze elkaar wel zien. ‘Rousepaw,’ gaf hij toe. ‘Maar dat mag je nog tegen niemand van je Clan zeggen! Ik mocht het volgens mij al niet eens zeggen.’ Oeps. Stom, stom, stom! Dadelijk hadden ze weer reden om hem te wantrouwen! ‘Voor jouw maakt het natuurlijk niet zo veel uit omdat je haar binnenkort toch wel zal zien, maar ik denk dat Silverstar liever heeft dat de andere Clans het pas weten wanneer the Gathering is.’ Hij keek haar met samengeknepen ogen aan. Kon hij haar vertrouwen dat ze dit nog even een geheim hield voor haar Clan?

Jaypaw leek wat ongemakkelijk en Routpaw voelde zich meteen schuldig, had ze zoiets niet mogen vragen? ‘Rousepaw,’ haar oren schoten meteen overeind. Rousepaw! Ha! Wie had dat nu gedacht, de jonge poes tegen wie ze laatst nog vol vreugde aan had verteld dat ze een medicine cat apprentice was geworden, deelde nu haar rang.‘Maar dat mag je nog tegen niemand van je Clan zeggen! Ik mocht het volgens mij al niet eens zeggen.’ Oh, was dat geheime informatie? De poes wiebelde wat onzeker heen en weer, zo had ze het nooit gezien. Oeps? ‘Voor jouw maakt het natuurlijk niet zo veel uit omdat je haar binnenkort toch wel zal zien, maar ik denk dat Silverstar liever heeft dat de andere Clans het pas weten wanneer the Gathering is.’ Even keek ze hem twijfelachtig aan, niet begrijpend waarom hun grijze leider dat niet wilde vertellen. Het was geen zwakte, toch? Routpaw besloot er niet meer vraagtekens achter te zetten, het waren haar zaken niet. "I-ik zal niets zeggen, geen zorgen." Ze gunde hem een haastige maar vriendelijke glimlach, waarna een kleine grijns op haar gelaat verscheen. "Rousepaw!"verkondigde ze nogmaals vrolijk, zachtjes grinnikend. "Ik ken Rousepaw wel, absoluut." haar ogen lichtten even wat ondeugend op. Oh man, wat was ze in de problemen gekomen na hun laatste 'incidentje'. "Alsjeblieft, ehm, wil je haar van me feliciteren?"

Was het eigenlijk zo erg dat hij dit aan haar verteld had? In principe kon WindClan weinig met het feit dat Rousepaw de nieuwe medicine cat’s apprentice was geworden. WindClan kon moeilijk een paar warriors er op uit gaan sturen om Rousepaw te gaan verwonden. Een medicine cat mocht niet eens verwond worden door anderen en bovendien was dat een stom idee om over na te denken. Zijn klauwen schoten al bijna uit hun hulzen bij het idee dat Rousepaw gewond zou raken zonder dat hij daar weet van had. De Clans respecteerden misschien wel de warrior code, maar BloodClan niet. Als één kat haar zou kunnen verwonden dan was het wel een BloodClanner. Misschien moest hij om die reden nog eens extra bij haar op gaan merken dat ze voorzichtig moest zijn als ze herbs ging zoeken voor Mistgaze en haarzelf. Ze zou waarschijnlijk weer boos worden omdat hij te veel zorgen uitte, maar zij was zijn beste vriendin en hij wilde haar niet kwijtraken. Niet aan een Clan waarvan zijn vader deel uitmaakte en de reden was dat hijzelf zo hard gepest werd in zijn eigen Clan. ‘Bedankt,’ zei hij dankbaar tegen de she-cat en gaf haar een vriendelijk knikje. Hij begon de medicine cat’s apprentice steeds meer en meer te mogen. Misschien had hij gewoon een speciale voorkeur voor medicine cat’s apprentices. Dadelijk als hij die van RiverClan en ShadowClan zou ontmoeten kreeg hij er ook een goede band mee. Nee, grapje. Er was maar één medicine cat’s apprentice waarmee hij een heel goede band wilde hebben en dat was Rousepaw van zijn eigen Clan. ‘Zal ik doen,’ sprak hij, maar zijn toon had een licht nieuwsgierige wending genomen en hij wiebelde met zijn oortjes. ‘Aan je houding kan ik merken dat jullie elkaar goed kennen,’ sprak hij. ‘Zijn jullie soms samen in de problemen gekomen of zo? Rousepaw vertelt me veel, maar de dingen die ik net wil weten houdt ze natuurlijk weer voor zich.’ Hij grinnikte en wachtte tot Routpaw misschien iets zou vertellen over haar band met Rousepaw.

‘Zal ik doen,’ klonk de kater en aan zijn licht nieuwsgierige toon bemerkte ze dat ze zijn interesse had gewekt. Kennelijk hadden ze toch een factor die hun op een bepaalde manier met elkaar verbond; hun vriendschap met Rousepaw. ‘Aan je houding kan ik merken dat jullie elkaar goed kennen. Zijn jullie soms samen in de problemen gekomen of zo? Rousepaw vertelt me veel, maar de dingen die ik net wil weten houdt ze natuurlijk weer voor zich.’ Ze gniffelde zachtjes, vriendelijk en keek hem met glimmende groene oogjes aan. "Hm-hm, in één keer goed." giechelde ze, waarna ze weer oogcontact maakte. Routpaw mocht hem wel, al kenden ze elkaar pas net. Hij had iets rustig en oprecht, waardoor haar naïeve zelve al snel geneigd was hem te vertrouwen, of op z'n minst te mogen. "Eh, tja, Rousepaw was in het Windclan gebied terecht gekomen en daar haar weg kwijt geraakt. Ik was de gelukkige om haar te vinden." ze glimlachte hem flauwtjes toe, het stuk waarin ze Rousepaw een rondleiding gaf in haar territorium maar even achterwegen latend.

Jaypaw richtte zijn ogen op de hare. Hij merkte nu pas dat ze best wel een mooie oogkleur had. Gifgroen of smaragdgroen, voor zover hij goed was in het raden van oogkleuren. Grasgroen kon ook nog natuurlijk, maar haar oogkleur was net iets lichter dan gras. Voordat hij echter te ver zou afdwalen in het onderwerp en haar te lang zou aanstaren waardoor ze zou denken dat ze met een gevaarlijke maniak had te maken richtte hij zijn blik gauw van haar af, maar keek weer op toen ze het verhaal tussen haar en Rousepaw toelichtte. Hij had niet verwacht dat ze dat zou doen, maar hij had anderzijds ook niet verwacht dat hij direct aan de medicine cat’s apprentice zou vertellen dat zijn beste vriendin dezelfde rang had gekregen in ThunderClan. Grappig hoe ze allemaal op een bepaalde manier met elkaar verbonden waren zonder dat ze het wisten van elkaar. Rousepaw had het in elk geval niet over hem gehad en ergens wist hij niet of hij daar blij over moest of zich beledigd moest voelen omdat hij kennelijk geen interessant onderwerp was voor haar. Houd op met zo’n kitten te zijn, sukkel sprak hij zichzelf streng toe. Jij spreekt ook niet bij elke ontmoeting met een andere Clan cat over haar. Hij concentreerde zich expres op Routpaw’s verhaal om zijn eigen gedachten over zijn beste vriendin te verdrijven en grinnikte toen ze klaar was met haar verhaaltje. ‘En ik moet geloven dat dat het enige was?’ vroeg hij lachend. ‘Rousepaw kennende stelde ze waarschijnlijk allemaal vragen die ze niet moest stellen en bleef daardoor langer in je buurt hangen dan nodig.’ Hij grinnikte even. ‘Ik kan me nog herinneren dat ze een keer vertelde over een ShadowClan apprentice die gek werd van haar vragen. Maar goed, dat ging dan ook over ShadowClan. Je weet hoe ze zijn.’ Hij rolde met zijn ogen. Arrogante haarballen, dat waren het! Dan was deze WindClanner toch wel wat aangenamer in omgang. Veel aangenamer zelfs.

Toen ze uitgesproken was grinnikte de knappe kater. ‘En ik moet geloven dat dat het enige was?’ vroeg hij al lachend. Routpaw lachte wat ongemakkelijk met hem mee."Je bent scherp."Merkte ze op, waarbij de poes expres de vraag ontweek. Het zou meteen een slecht beeld van haar geven en als ze het uit zou leggen zou ze dingen moeten zeggen die ze niet eens haar vrienden toe vertrouwde, laat staan dat ze dit bij een vreemdeling zoals hem zou neerleggen. Hoe knap en vriendelijk hij ook was. ‘Rousepaw kennende stelde ze waarschijnlijk allemaal vragen die ze niet moest stellen en bleef daardoor langer in je buurt hangen dan nodig.’ Ze knikte vrolijk, ja, zo kon je het wel stellen. De poes had haar eerst eigenlijk beledigd, maar nu ze haar beter kende kom ze de humor er el van inzien. ‘Ik kan me nog herinneren dat ze een keer vertelde over een ShadowClan apprentice die gek werd van haar vragen. Maar goed, dat ging dan ook over ShadowClan. Je weet hoe ze zijn.’ Hij rolde met zijn ogen blauwe ogen en Routpaw wiebelde even met haar ogen. "Niet alle katten van die clan zijn zo slecht, ik ben meerdere keren ook Shadowclanners tegen gekomen die zeer vriendelijk waren." Gaf ze als tegenwoord, Routpaw was niet iemand die een slecht woord over anderen sprak. Een glimlach lag op haar witte lippen. "Al moet ik zeggen dat van alle clans, Thunderclan mij het vriendelijkst is gebleken." Haar glimlach verdween wat en de poes wendde haar gif groene ogen af. "Ik zou wensen dat Everstar hetzelfde over dacht..."mompelde ze wat binnenmonds.

Jaypaw haalde grijnzend zijn schouders naar haar op. Hij was niet per se scherp, maar had gewoon goede kennis van zijn beste vriendin. Hij kende haar onderhand wel goed genoeg om te weten dat ze een vreemdeling de hele tijd vragen bleef stellen en de situatie soms heel naïef kon inschatten. Helaas kon Jaypaw op dat soort momenten niet bij haar zijn. Toevallig overkwam het haar altijd weer als hij niet in de buurt was, maar nu ze die rang had gekregen zagen ze elkaar nog minder. Hij maakte een mental note dat hij straks iets zou vangen voor hun en haar praktisch gezien zou dwingen om bij hem te komen liggen. Mistgaze zou haar vast wel één momentje kunnen missen, niet dan? Jawel. Hij kon zich niet inbeelden dat de medicine cat niet wat tijd voor zichzelf wilde hebben. Jaypaw durfde dan ook te wedden dat Mistgaze haar poten vol had aan Rousepaw, maar dat de apprentice wel een goede bijdrage was aan de medicine cat’s den. ‘Oké, er zijn er die aardig zijn,’ gaf hij schoorvoetend toe. ‘Maar over het algemeen zijn ze verschrikkelijk arrogant en alsmaar uit op territory.’ Oké, hijzelf was ook ambitieus aangelegd, maar ook weer niet zo ambitieus dat hij territory wilde inpikken van de andere Clans die het echt nodig hadden. Hij snorde zachtjes toen hij de opmerking van Routpaw hoorde. ‘WindClan is ook niet verkeerd, hoor,’ sprak hij met een knipoogje, maar keek haar licht zorgelijk aan toen ze haar blik van hem wendde. Bijna wilde hij een stap in haar richting zetten zodat hij met zijn staart haar kopje in zijn richting kon draaien, maar hij bedacht zich nog net op het juiste moment dat hij dan op het verkeerde territory zou staan en dat hij een boel commentaar zou krijgen van zijn Clan of die van haar als één van hun Clanmates hun zo zou spotten. Dadelijk dachten ze nog dat Jaypaw en zij iets hadden! ‘Hé,’ zei hij dus maar om haar aandacht te trekken. ‘Ze draait wel bij. Ik denk dat het door allerlei omstandigheden gewoon lastig is voor de leaders om elkaar te vertrouwen.’ Hij knipperde vriendelijk met zijn ogen. ‘Je doet heus niets verkeerds door zo met me te praten. De warrior code heeft naar mijn weten immers nooit echt verboden dat Clan cats vrienden mogen worden. Dat is iets wat de meesten zichzelf en anderen aangepraat hebben.’

‘WindClan is ook niet verkeerd, hoor,’ sprak de kater en hij knipoogde, waarbij Routpaw wat nerveus glimlachte en haar wangen wat warm leken worden, misschien ook wel een reden dat ze haar blik vervolgens afwendde. Ze sprak over haar leader, niet perse op een negatieve manier, maar zeker niet al te positief. De poes vond de rossige poes maar eng, heel erg eng.
‘Hé,’ haar blik ging weer naar zijn ijsblauwe ogen. ‘Ze draait wel bij. Ik denk dat het door allerlei omstandigheden gewoon lastig is voor de leaders om elkaar te vertrouwen.’ de kater knipperde vriendelijk met zijn ogen en Routpaw gunde hem een schampere glimlach. Everstar was niet iemand die bijdraaide, maar dat zou Jaypaw niet kunnen weten. Terwijl ze hem aankeek vroeg ze zich af hoe zijn leader, Silverstar, moest zijn. Ze was nog niet naar een Gathering geweest tot dusverre en kende de andere leaders enkel uit verhalen, die allen niet bepaald objectief waren. ‘Je doet heus niets verkeerds door zo met me te praten. De warrior code heeft naar mijn weten immers nooit echt verboden dat Clan cats vrienden mogen worden. Dat is iets wat de meesten zichzelf en anderen aangepraat hebben.’ even keek ze hem twijfelend aan, haar oren wat vragend naar hem toegedraaid. "Maar... Zou dat niet betekenen dat Everstar tegen de warrior code instrijkt, door vriendschappelijk contact te verbieden?" Ze besefte zich te laat dat haar woorden misschien en tikkeltje riskant waren, waardoor ze haastig verder sprak. "L-laat maar, laten we het over iets anders hebben," stamelde ze, wetend dat het zeker niet aan haar was om aan Everstars beleid te twijfelen. "Ehm, h-hoe gaan je trainingen?" Probeerde ze wat zwakjes het gesprek een andere kant op te sturen.

De schampere lach van Routpaw wees op niet veel goeds. Was hun leader echt zo streng? Hij kon zich niet herinneren dat Silverstar uitdrukkelijk tegen hun had gezegd dat ze echt geen contact mochten hebben met andere Clan cats. Of misschien had hij dat wel al eens gedaan, maar had hij niet opgelet omdat hij daar geen aandacht aan besteedde. Want of Silverstar en Zealspark het nu goedkeurden of niet: Jaypaw stond open voor vriendschappen met andere Clan cats. Hij zou dan wel weer bedenken wat hij zou doen als hij tegenover ze zou staan in een gevecht, maar voor nu zou hij zich er niet al te veel iets van aantrekken. Hij zou het echter jammer vinden als Routpaw het oordeel van haar Clanleader zo erg zou aantrekken dat ze het al een ramp vond om met hem te praten, want tot dusver vond hij haar aangenamer in omgang dan de meeste Clanmates waarmee hij al een paar weken sprak. En dan was dit nog maar hun eerste ontmoeting. Gek hoe dingen soms konden lopen. Hij fronste even bij haar vraag, maar schijnbaar dacht hij te lang na, want opeens verwierp Routpaw het onderwerp en ging over op een ander. Hm. Hij zou hier later nog wel eens op terugkomen. Schijnbaar vond Routpaw moeilijke onderwerpen niet prettig om te bespreken, maar hij deed heel zijn leven al bijna niets anders. Zoals het gesprek die hij met zijn broer en zus had toen hij er achter kwam dat hij geadopteerd was. Toen ze over zijn training begon, slikte hij heel even. Shit. Had ze echt geen ander onderwerp kunnen kiezen? Hij keek naar de grond en schraapte zijn keel. ‘Gaat wel,’ mompelde hij. Hm. Dadelijk dacht ze dat hij niet goed werkte aan zijn trainingen of zo. Hij slikte. Zou hij het haar dan maar vertellen? Ze zou er immers toch wel achter komen als één van zijn Clanmates het er over had op een Gathering. Aan de andere kant zag hij dat de ThunderClanners niet gauw doen. Het was nu niet bepaald iets eervol of zo. Maar voor de één of andere manier wilde hij weten of het haar bang zou maken en het haar over hem zou doen laten nadenken. ‘Mijn Clanmates beoordelen me omdat…’ Hij slikte. ‘Omdat mijn vader afkomstig is van de BloodClan. Hij heeft mijn moeder verleid nog voor de overname van de ThunderClan echt begon en daar ben ik uit geboren. Hoewel ik keer op keer probeer te bewijzen dat ik niks met hem te maken wil hebben, blijven ze me als een mikpunt van hun getreiter zien.’ Gefrustreerd zijnde keek de tabby naar zijn poten.

Oh poep, verkeerd onderwerp. Abort mission, abort mission! Routpaw keek schuldig toe hoe Jaypaw slikte en zijn blik naar de grond richtte. Niet goed, ze wilde geen onderwerpen aansnijden die hem niet lekker lagen en toch had ze dat zojuist gedaan, geweldig. ‘Gaat wel,’ mompelde de kater alles behalve overtuigend. Routpaw klemde haar kaken op elkaar en verbood zichzelf er verder over door te gaan. Misschien ging het helemaal niet zo goed, of had hij een heel rottige mentor. Wat wist zij daarvan? Het enige wat ze wilde was dit gesprek weer een vrolijkere richting op sturen. ‘Mijn Clanmates beoordelen me omdat…’ De kater slikte en Routpaw zag dat hij het er moeilijk mee had. ‘Omdat mijn vader afkomstig is van de BloodClan. Hij heeft mijn moeder verleid nog voor de overname van de ThunderClan echt begon en daar ben ik uit geboren. Hoewel ik keer op keer probeer te bewijzen dat ik niks met hem te maken wil hebben, blijven ze me als een mikpunt van hun getreiter zien.’ hij was duidelijk gefrustreerd en Routpaw legde haar oren medelevend, maar voornamelijk onbegrijpend, in haar nek. "Maar, dat slaat toch nergens op?" Bracht ze uit voordat ze er erg in had. "I-ik bedoel, dat je vader van de Bloodclan komt, betekend toch niet dat, eh, dat jij ook zo bent? Je bent hem toch niet?" klonk haar stem aarzelend en de poes deed twijfelend een paar stappen naar voren, maar bleef toen toch wat ongemakkelijk staan. Ze wilde haar neusje in zijn wang duwen en hem geruststellen, maar dat zou ongepast zijn... "Ze moeten je daarvoor niet beoordelen, je bent geen slechte kat Jaypaw." mompelde ze. Routpaw kende zijn pijn ergens; haar eigen vader was een Riverclanner geweest, een warrior van de clan die zo gehaat werd door Windclan. "Mijn vader was ook geen goede kat, maar dat maakt mij niet slechter dan wie dan ook." ze slikte en wendde haar blik af. "T-tenminste, dat hoop ik."

Jaypaw wilde het liefste zijn ogen dichtknijpen zodat hij haar teleurgestelde reactie niet zou zien. Nu ontmoette ze eindelijk eens een ThunderClanner die niet Rousepaw was en dan was het de zoon van een BloodClanner. Maar de teleurgestelde reactie bleef uit en lichtelijk verbaasd zijnde keek de grijze tabby naar de WindClanner. Ze had haar oren in haar nek gelegd, maar niet om de reden die hij dacht. Hij merkte dat hij aan het snorren was toen ze haar opmerking maakte en sloeg zijn ogen heel even verlegen neer. Hoe kon ze hem nu al beoordelen als een goede kat? Ze kenden elkaar nog niet eens! Of toch niet lang genoeg om zoiets al te zeggen. Misschien wilde ze hem gewoon opvrolijken. Hij merkte dat het wel hielp, want hij vond het aangenaam om te horen dat ze op die manier over hem sprak. Het was leuk om na een tijdje weer eens een compliment te krijgen, ook al was dat dan van iemand van een andere Clan. ‘Natuurlijk ben ik hem niet. Ik heb hem nog nooit ontmoet. Maar katten kennen me als een gefrustreerde tom omdat ze zo op me reageren. Ze kennen me niet hoe ik ben als ik normaal tegen ze doe.’ Routpaw kende hem nu op een heel andere manier dan dat zijn Clanmates hem kenden en dat vond hij jammer, maar Routpaw bleek hem nog steeds aardig te vinden, ondanks dat ze uit had gevonden wie zijn echte vader was. Kon het dan zijn dat echte vriendschap alsnog bestond? Hij had Rousepaw natuurlijk en dat was een echte vriendschap, maar hij wilde meer vrienden dan Rousepaw alleen hebben, hoe egoïstisch dat dan ook klonk jegens zijn beste vriendin. Als Routpaw die ene vriend zou zijn, dan zou hem dat niets uitmaken. Hij had het niet zo nauw op vriendschappen met andere Clan cats, hoewel hij wist dat er katten waren die er een hekel aan hadden. Hij glimlachte lichtelijk toen ze weer zo bescheiden over zichzelf had. Omdat ze een paar stappen in zijn richting had gezegd nadat hij had opgebiecht wie zijn vader was, was het niet moeilijk voor hem om zich te laten verleiden om zijn handeling uit te voeren die hij al eerder wilde doen. Hij krulde zijn staart onder haar kin op en dwong haar gezicht naar zijn kant toe. ‘Je lijkt me geen slechte kat, Routpaw,’ murmelde hij. ‘Je lijkt me juist heel oprecht en rechtvaardig. Precies wat de WindClan nodig heeft en verlangt van een medicine cat’s apprentice. Ik weet zeker dat als je mentor er om welke reden dan ook mee ophoudt dat je een prima opvolger wordt.’ Hij twijfelde, maar deed toen een stap naar voren zodat hun neuzen elkaar raakten. ‘En als er iets is ben ik er vrij zeker van dat Rousepaw er voor je zal zijn om je te helpen.’ Hij twijfelde opnieuw. Heel even maar. ‘En ik ook.’

~~They cute af omg~~

Ze kenden hem als een gefrustreerde tom? Routpaw keek hem onbegrijpend aan. Ze geloofde best dat hij problemen had, maar dat had iedere kat. Zo zijzelf ook, meer dan misschien goed was. Toch maakte dat je niet een slecht persoon, bovendien leek Jaypaw dat alles behalve. Nu had ze hem nog maar pas ontmoet, toch leek ze hem al heel goed te kennen. Of was dat soms naïef om te denken?
Haar gedachte stroom werd ruw onderbroken en van haar stuk gebracht keek ze op toen ze zijn aanraking plots voelde. Jaypaw's staart krulde zich onder haar kin en dwong haar hem aan te kijken. Routpaw slikte en kon haar blik niet los maken van zijn blauwe ogen. Ze wist dat het oh zo fout was, maar het voelde oh zo goed. ‘Je lijkt me geen slechte kat, Routpaw,’ murmelde hij en Routpaw glimlachte flauwtjes. ‘Je lijkt me juist heel oprecht en rechtvaardig. Precies wat de WindClan nodig heeft en verlangt van een medicine cat’s apprentice. Ik weet zeker dat als je mentor er om welke reden dan ook mee ophoudt dat je een prima opvolger wordt.’ Ze wilde hem bedanken, maar haar woorden vervlogen toen hij plots zijn neusje tegen de hare drukte. Haar ogen schoten open, maar ze verbrak het contact niet. ‘En als er iets is ben ik er vrij zeker van dat Rousepaw er voor je zal zijn om je te helpen.’ even leek hij te twijfelen en Routpaw wachtte ademloos af. ‘En ik ook.’ de jonge poes klemde haar kaken op elkaar en dwong toen hun contact te verbreken, al wilde ze heel wat anders. Wat van haar stuk gebracht maar duidelijk dankbaar keek ze hem aan. "B-Bedankt Jaypaw." ze slikte, opnieuw op zoek naar de juiste woorden om haar gevoelens over te brengen. "Ik bedoel, als in bedankt-bedankt. Eh, van, eh, het maakt me echt heel blij zoiets te horen. Ik bedoel, ik vind het echt super lief van je en ik wilde bedanken. Maar niet alleen in woorden, ook in, eh, in iets! Maar, ik, eh, ik..." ze stopte de vloedgolf van woorden en keek naar haar poten. "ik bedoel.. Het betekend heel veel voor me," ze had weinig geloof in zichzelf, en om dan zulke lovende woorden de horen van iemand zoals hem... Well, dat warmde haar hart.

OH BOY

Het was raar om deze dingen te zeggen tegen iemand die hij echt nog maar een half uur kende of zo, maar het voelde alsof ze al langer vrienden waren. Niet zoals zijn band met Rousepaw, maar wel als iemand die… tja, hoe zei hij dat? Die er gewoon ergens altijd geweest was? Hij had geen idee hoe hij het kon uitleggen. Met Rousepaw was het in het begin ook zo vlotjes gegaan en waren ze ook heel snel vrienden geworden, al was dat toen natuurlijk iets minder emotioneel omdat ze kittens waren op dat moment en omdat hij op dat moment de pijn van zijn vaders afkomst niet zo ervaarde als nu. Rousepaw en hij waren steeds betere vrienden geworden en uiteindelijk waren ze onafscheidelijk. Nu had ze de rang van medicine cat’s apprentice en zagen ze elkaar minder, maar Jaypaw was er vrij zeker van dat als er iets met haar zou zijn dat hij er nog altijd zo voor haar zou zijn alsof ze nog steeds een apprentice was die leerde om warrior te worden. ‘Geen dank,’ mauwde hij vriendelijk tegen de she-cat. Hoewel ze leek te schrikken van zijn aanraking, leek ze het er niet per se erg door te vinden. Wel verbrak ze het contact tussen hun, maar dat kon hij haar niet kwalijk nemen. Als iemand hun hier zo zou zien, zou zij eigenlijk het grootste probleem hebben omdat medicine cat’s helemaal geen partners mochten hebben. Niet dat ze partners waren, maar je had natuurlijk altijd van die katten die de roddels direct bedachten en katten die ze direct geloofden. ‘Je hoeft niks voor me te doen, Routpaw,’ murmelde hij. ‘Ik zag de dankbaarheid in je ogen en in je houding. Je hoeft niet per se iets voor me terug te doen. Dat verwacht ik ook helemaal niet van je.’ Jeetje. Ze was echt zo schattig. Hij voelde zich warm worden onder zijn pels door die gedachten. Maar nee, echt. Ze was echt schattig hoe ze daar naar haar poten stond te kijken en deed alsof zijn complimenten de grootste waren die ze ooit had gekregen. En ergens vond hij het ook weer zielig dat ze zich zo gedwongen voelde om hem te bedanken en iets terug te doen voor hem, hoewel hij haar wel begreep. Complimenten krijgen was zeldzaam tegenwoordig. ‘Well, voor mij betekent het veel dat je ze leuk vindt om te horen. En ik wil ook niet dat je je er ongemakkelijk door voelt.’ Deze keer was het zijn beurt om naar zijn poten te kijken. Daarna keek hij haar weer aan. ‘Maar ze zullen je in de Clan toch ook wel genoeg complimenten geven? Ik bedoel… katten helen kan echt niet iedereen. Ze mogen gerust wel wat dankbaarheid tonen als je ze geneest van hun wonden.’ En plotseling zou hij het idee dat de katten in haar Clan haar hulp niet apprecieerden echt verachten.

~~I'm cryin'<3 She so cute~~

‘Je hoeft niks voor me te doen, Routpaw,’ zijn murmelende stem lieten haar huiveren, maar niet op een nare manier. Of misschien juist wel, daardoor. ‘Ik zag de dankbaarheid in je ogen en in je houding. Je hoeft niet per se iets voor me terug te doen. Dat verwacht ik ook helemaal niet van je.’ ze keek wat van haar stuk gebracht op van haar witte poten en gunde hem een warme glimlach. Als het niet zo ongepast zou zijn, had ze haar poten om hem heen geslagen in een omhelzing. ‘Well, voor mij betekent het veel dat je ze leuk vindt om te horen. En ik wil ook niet dat je je er ongemakkelijk door voelt.’ zijn blik dwaalde even af naar zijn poten en Routpaw had geen woorden meer om te spreken. gelukkig verbrak Jaypaw al snel de stilte. ‘Maar ze zullen je in de Clan toch ook wel genoeg complimenten geven? Ik bedoel… katten helen kan echt niet iedereen. Ze mogen gerust wel wat dankbaarheid tonen als je ze geneest van hun wonden.’ ze lachte wat onzeker en schuifelde ongemakkelijk met haar poten over de grond. "Oh, ehm, ik krijg soms wel complimenten. En.. Die zijn super lief en alles, daad zeker. Ze hebben vertrouwen in me, maar.. Well, wat als ik dat vertrouwen breek?" Sprak ze wat binnensmond en haalde haar schouders op. "Ik ben altijd onhandig geweest, en er zijn dingen-" ze klemde haar kaken op elkaar en schudde het van zich af. Wat was ze aan het doen? Haar groene ogen keken naar hem op, en als ze niet stevig op haar lip had gebeten had ze hem alles verteld dat haar dwars zat. Toch wist ze naar haar gezonde verzand te luisteren. Was ze nu echt zo naïef dat ze haar hart zou uitten bij een bijna complete vreemdeling? Het duizelde haar en ze slikte haar woorden in. "S-sorry, eh, laten we het niet meer over mij hebben." Sprak ze schuldig.