Bound by Guilt

Crowfur keek met een strakke blik naar Quietstep. Hij wist niet waarom, maar hij had het idee dat er iets goed mis was. Dat de crush die Quietstep had nooit te weten mocht komen dat de tom haar leuk vond. Of hem. Want als het gewoon om een ‘hij’ leek te gaan en Quietstep had moeite om daarvoor uit te komen, dan begreep Crowfur niet zo goed wat het probleem was. Hij was er vrij zeker van dat ze in de Clan heus wel zouden accepteren als twee toms verliefd op elkaar zouden zijn. Maar hij dacht niet dat dat het geval was. Dit kon wel eens goed zo’n geval zijn zoals hijzelf voor had gehad: een kat van een andere Clan. En als het dat was dan kon Crowfur hem moeilijk gaan aanmoedigen om stappen te ondernemen. Ja, hij was van mening dat als je echt gevoelens had dat je er gewoon voor moest gaan, maar als hij terugdacht aan zijn eigen ellende die hij ermee had gehad… Oké, hij had Leopardkit nu en hij was dolgelukkig met haar, maar hij wilde geen enkele andere kat laten doormaken wat hijzelf had doorgemaakt. Hij trok kort met zijn oortje. ‘Als je een crush hebt op een kat waarvan zij deel uitmaakt van wat ik denk waar zij deel van uitmaakt, dan zou ik het zeker niet aanmoedigen.’ En hoewel hij de vraag niet hardop sprak, keek zijn blik Quietstep strak aan. Heb ik gelijk? Zit ze in een andere Clan? Maar eigenlijk dacht hij dat de antwoorden op die vragen niet eens meer nodig had; het leek er duidelijk op dat Quietstep verliefd was op iemand die buiten zijn bereik viel. Ver buiten zijn bereik. Hij boog zich naar de tom toe. ‘Het is nog maar een crush,’ murmelde hij. ‘Blijf uit de buurt op Gatherings en misschien verdwijnen de gevoelens vanzelf. Je bespaart jezelf een hoop ellende en de kans dat Everstar je uit de Clan gooit.’ En nu hopen dat hij het niet volledig mis had.

Crowfur voelde zijn pels warm worden toen Quietstep ontkennend reageerde. Mousedung! Had hij al te veel prijsgegeven over zijn eigen relatie? Tot nu toe wist niemand van zijn relatie buiten de Clan. Of nou ja. Zijn vorige relatie buiten de Clan. En hij wist dat dit misschien wel een goed moment zou zijn om het te delen met Quietstep, maar hij wilde het niet. Als hij zijn verboden relatie met iedereen zou delen aan wie hij een beetje advies had gegeven dat dicht in de buurt van zijn eigen verhaal kwam, zou hij aan iedereen zijn verhaal kunnen vertellen. Hell, dan zou hij net zo goed meteen naar Everstar kunnen stappen. Maar als Quietstep al in de gaten had dat het over zijn eigen leven ging, hield hij dat goed voor zich en liet hij dat niet bepaald merken. Zou het makkelijker zijn als de tom hem gewoon direct de vraag stelde? Hij was er niet echt bevriend mee of zo, maar… Hij had geen idee. Het leek hem namelijk ergens ook wel weer handig dat iemand het wist wanneer hem iets zou overkomen en Leopardkit alleen achter zou blijven. Iemand die haar misschien kon verdedigen wanneer de waarheid boven het licht kwam en hij er niet meer was om haar te beschermen, om zijn argumenten aan te halen dat het zijn schuld was en niet die van haar. Maar nee, het onderwerp ging weer terug naar de geheime crush van Quietstep en Crowfur deed geen moeite om dat te veranderen. ‘Als je het echt zo graag wilt vergeten dan was je er in eerste instantie nooit over begonnen,’ zei hij met een frons. ‘Het lijkt mij eerder dat je advies wil krijgen of gewoon je verhaal wilt vertellen, maar dat je het niet goed durft. Het is niet dat ik wil pushen of zo, maar…’ Hij bewoog wat ongemakkelijk met zijn oortjes. ‘Weet gewoon dat je altijd bij me terechtkan of zo.’ Hij kuchte en hoewel zijn houding vooral ongemakkelijkheid uitstraalde omdat hij dit niet vaak deed, lag er ook wel een warme blik in zijn ogen terwijl hij naar de tom keek.

Hoewel Crowfur niet precies wist wat er gaande was en wat er rondspookte in het hoofd van de tom, kon hij wel raden dat het over een onderwerp ging die niet bestemd was voor alle oren. Hij had echter het idee dat Quietstep ook wel iets meer over hem wist dan hij liet doorschijnen, maar in elk geval begon de tom er niet over en Crowfur voelde zich ook niet geroepen om zijn geheim met hem te delen. De tom was immers aan hém advies komen vragen en niet andersom. Of nou ja. Hij had niet letterlijk advies gevraagd, maar hij was erover begonnen en dat toonde voor Crowfur toch wel aan dat hij graag wilde vertellen wat er op zijn maag lag. Maar misschien durfde hij niet omdat hij vond dat het niet bestemd was voor de oren van een Clanmate. Hij had zelf al te veel prijsgegeven over zijn eigen geheim, maar het leek er niet op dat Quietstep hem ging vragen wat het precies was of suggesties ging doen. En Crowfur voelde zich ook niet geroepen om uit zichzelf uitleg te geven. Als Quietstep erover zou beginnen, zou hij waarschijnlijk proberen om het onderwerp op de één of andere manier te omzeilen. Maar hij wist ook wel dat Quietstep veel te beleefd was om er verder over te vragen. En dat vond Crowfur wel een goed ding. Het was al erg genoeg dat de tom een vermoeden had dat er ook maar iets aan de hand kon zijn met Crowfur’s vorige relatie. Hij haalde zijn schouders op. ‘Het is aan jou om te beslissen met wie je het allemaal deelt. Natuurlijk moet je wel zorgen dat het bij de juiste katten terechtkomt. Er zijn natuurlijk altijd slijmballen in de Clan die je kunnen verklikken. Gelukkig voor jou hou ik niet zo van slijmen.’ Hij keek de tom veelbetekenend aan. Zonder de woorden uit te spreken, gaf hij eigenlijk aan dat het geheim van de tom veilig bij hem was. ‘Dat is een keuze die je zelf moet maken,’ mauwde hij op de woorden van de tom. ‘Ik heb niet bepaald het idee dat je me lastig kan vallen met je problemen. Natuurlijk moet je me er niet mee komen lastigvallen als ik net in een drukke bui ben of me niet goed voel, maar op momenten zoals deze mag je het gerust met me delen.’ Hij keek de tom kalmpjes aan. ‘Wat niet wil zeggen dat je het per se moet vertellen aan me, maar ik krijg steeds meer en meer het idee dat het je goed zou doen als je het toch op z’n minst aan iémand kan vertellen. En soms is het makkelijker om het aan een kat te vertellen die je niet zo goed kent dan aan een kat die je heel je leven kent.’

Crowfur zag aan Quietstep dat hij echt in een tweestrijd met zichzelf was en even voelde hij zich schuldig omdat hij wel een beetje aan het aandringen was. Hij zou het zelf ook niet op prijs stellen als een kat dit bij hem deed, dus waarom deed hij het dan wel bij Quietstep? Misschien omdat hij zag hoe wanhopig het geheim van Quietstep de tom maakte. Het leek er echt op dat hij het aan de ene kant wel wilde vertellen, maar aan de andere kant ook gewoon voor zichzelf wilde houden. En ja, Crowfur gaf eerlijk toe dat dat hem wel nieuwsgierig maakte, maar ook weer niet zo nieuwsgierig dat hij boos zou worden als Quietstep zou kiezen om het voor zichzelf te houden. Het was nu ook weer niet zo dat de twee echt goede vrienden waren. Ja, ze konden een gesprek met elkaar hebben, maar het was niet dat ze echt beste maatjes zou worden. Misschien zat dat er nog wel aan te komen, maar voorlopig niet. Crowfur zou om heel eerlijk te zijn het geheim over Leopardkit ook niet willen delen. Quietstep mocht vermoedens hebben zo veel hij wilde, maar het was niet aan Crowfur besteed om deze te ontkennen, noch te bevestigen. Crowfur keek op toen Quietstep begon met spreken en zag aan de ongemakkelijke houding van de tom dat hij het liefste weg wilde gaan. Crowfur deed dan ook geen enkele moeite om hem tegen te houden toen zijn Clanmate aangaf dat hij de groeten aan Leopardkit moest doen en dat hij echt wel moest gaan. Hoewel Crowfur wel een vermoeden had waarom dat zo plotseling was, zei hij er verder niets over en gaf enkel een knikje. ‘Dan zie ik je misschien nog wel eens, Quietstep.’ En zonder iets te zeggen draaide hij zich om. Hij had immers toch wel wat jagen te doen, want Leopardkit zou hem de oren van zijn kop zeuren als hij geen prooi mee zou nemen waar ze mee kon spelen.