Bound by Guilt

De rood-witte kater liep half in gedachten langs de grenzen die Windclan van Riverclan scheidden.  Zijn ogen staarden naar het deel van het gebied waar hij absoluut niet op mocht komen, bijna wachtend tot hij iets op zou zien doemen. Zijn lichaam was hier en daar nog bedekt met kleine wondjes van het gevecht tussen Windclan en Shadowclan. Hij had er nog redelijk wat last van gehad, maar ontstoken was het niet. En het was het zeker waard geweest; de Badgerset was weer van hun. Voorlopig was het gebied weer veilig, Shadowclan had de kracht niet om het terug te nemen. Met de tijd zouden ze echter weer voorzichtiger moeten worden. De kater hield halt toen hij dacht een geur op te merken van een Riverclanner, maar het bleek al snel niets te zijn. Hij staarde de waterige leegte in, schrok en draaide zich abrupt om toen hij iemand anders' geur opmerkte. Een andere Windclanner.

- Crowfur eerst, daarna open c:

Quietstep haalde zijn groengele ogen over het gebied dat tot Windclan behoorde. De scheiding was duidelijk; waar Windclan een kale vlakte was, was Riverclan een drassig land. Een eind verderop zag hij een gitzwarte gedaante opdoemen. Quiet fronste verward. Zijn fantasie begon met hem te spelen; hij dacht dat hij zijn oude mentor, Ravenbreeze, zag. Zijn hart begon even sneller te kloppen, maar hij bedacht zich dat de kater al een flinke tijd dood was. Toen de gedaante dichterbij kwam, bleek het Crowfur te zijn. De zwarte kater kwam rechtstreeks op hem af, het was duidelijk dat er een gesprek aan zat te komen, dus zette Quietstep een verwelkomende grijns op zijn gezicht. Crowfur begon over het gevecht met Shadowclan, waar de rood-witte kater nog best wel trots op was. Nu pas begon hij de wonden weer op te merken die Tallshadow bij hem achter had gelaten. "Ze zullen er nu wel flink spijt van hebben dat ze de Badgerset van ons probeerden af te nemen," miauwde de kater grijnzend. Hij was behoorlijk trots op de Clan. "Hoe gaat het met je dochter?" miauwde de kater. Hij had de kitten in de Nursery gezien wanneer hij Mousewish en Amberkit opzocht. Het was niet vaak zo dat een kitten opgroeide met alleen een vader, vaak was het andersom.  

De band met Shadowclan was op dit moment niet bepaald goed, en Quietstep twijfelde aan het feit of ze er wel goed aan hadden gedaan. Natuurlijk was het gebied ontzettend belangrijk, maar het maken van vijanden kwam ook weer met risico's. Hij kon het wel hebben, maar zodra hij dacht aan Mousewish en haar kittens, trokken de rillingen over zijn rug. Wat als alle Clans ineens samen zouden spannen tegen Windclan? Ze hadden Shadowclan nu behoorlijk boos gemaakt, en ook met Riverclan stonden ze niet op goede voet. Hij grinnikte even op de opmerking van Crowfur, Shadowclan had altijd grote praat. Tijdens het gevecht waren het echter de meest zwakke, ziekelijke katten geweest die hij ooit had gezien. Een trieste boel. "Ik denk dat we wel uit moeten kijken. We zijn omringd door Clans die ons niet bepaald mogen," miauwde de kater. Aan het oosten lag Riverclan, iets naar het noorden grensde hun gebied aan Shadowclan. Ze mochten de Badgerset dan terug gewonnen hebben, een twee-frontenoorlog zou zelfmoord zijn. Er kwam een trotse gloed over het gezicht van de kater toen Quiet naar zijn dochter vroeg. Het was meteen duidelijk dat hij erg op haar gesteld was. Quiet glimlachte op de woorden van de kater, het deed hem denken aan zijn eigen tijd als Apprentice. Toen vroeg Crowfur naar Amberkit. De blik van de Warrior verduisterde een beetje. "Goed, ze is behoorlijk nieuwsgierig," miauwde hij. Ook Amberkit werd bijna Apprentice, en dan zou zijn moeder voorgoed uit de Clan vertrekken.

Ergens vroeg hij zich af hoe het ging met de Shadowclankatten die mee hadden gedaan aan het gevecht. Ondanks het feit dat Windclan gewonnen had, had Quietstep Tallshadow niet bepaald veel schade toegebracht. Innerstar was toch één van de verstandigere leiders geweest en had ingezien dat het gevecht geen zin meer had. Alle katten waren nog redelijk in tact geweest, voor zover Quietstep had gezien. Hij was allang blij dat er geen slachtoffers waren. Het laatste wat hij wilde, was meer onnodig bloedvergieten. Quietstep knikte even afwezig, Crowfur leek zijn zorgen niet te delen. Ze hadden aangetoond sterk te zijn, maar sterker dan twee samenspannende Clans werden ze niet. "Het is in ieder geval duidelijk nu dat we niet het onderdeurtje van het woud zijn." In tegendeel, tegenover de rest van de Clans maakte Windclan het nog best goed. Het vreemde was dat hij na het gevecht juist meer respect voor Shadowclan had gekregen, ondanks hun verlies. Quietstep grinnikte geamuseerd toen Crowfur vertelde dat zijn kitten een hekel had aan de Queens. Hij wist zelf hoe hij altijd probeerde weg te glippen. "Klinkt als een behoorlijke uitdaging," miauwde de kater met een lach op zijn gezicht. Voor alleenstaande vader was het vast niet makkelijk om een kitten op te voeden; zijn moeder had het ook niet makkelijk gevonden om er vier groot te brengen. "Ik denk dat ze wel met Amber overweg zou kunnen." Amberkit had altijd geklaagd over hoe ze een zusje wilde, misschien dat ze er één in Leopardkit zou kunnen vinden. 

De zwarte kater leek zich op het oorlogspad te bevinden, hij gaf aan Riverclan ook nog een lesje te willen leren. Daarmee had Quietstep echter helemaal geen probleem. Hij herinnerde zich nog goed hoe hij als Apprentice had gezien dat één van die visvreters Everstar had willen vermoorden. Dat was gelukt ook, als ze maar één leven had gehad. De naam van de moordenaar wist hij niet, alleen dat het een grote, grijze kater was geweest. En ergens wilde hij die kater wel graag zien lijden. Butterstar had niets gedaan om dat monster te straffen, iets wat hij toch wel had verwacht. Dan moest het maar van ergens anders komen. En net zoals Crowfur had de kater er een hekel aan dat Windclan altijd als de zwakke Clan werd gezien. "Ik denk dat we het tegendeel wel hebben bewezen," miauwde de kater. Windclan was absoluut niet zwak, in tegendeel, hij had het gevoel dat ze op dit moment wel eens de meest sterke Clan konden zijn. De rood-witte kater keek Crowfur even in stilte aan, zag dat er wat onderliggend conflict was, maar had geen idee wat. De kater leek wat agressief, en Quiet vroeg zich af waar dat vandaan kwam. Om het te vragen leek echter niet zo'n goed idee, dus hield hij het voor zich. Crowfur gaf weg dat zijn kitten zich vooral bezighield met de mannelijke populatie van Windclan. Tja, dat had je soms. Amberkit had weer het tegenovergestelde, die wilde voor de verandering eens wat vriendinnen. "In ieder geval, het is behoorlijk knap dat je dit in je eentje weet te doen," complimenteerde Quiet de andere kater. Hijzelf had het niet gekund.  

Er was een bepaalde connectie tussen Crowfur en Riverclan, zoveel was wel duidelijk. Al kon hij zijn vinger nog niet helemaal leggen op wat die connectie was. Natuurlijk was Windclan over het algemeen niet heel erg gesteld op de visvreters, vooral niet sinds het gevecht dat leidde tot Wolverinebite's dood, de dood van Whitelion en de aanslag op Everstar. Nee, Riverclan had zichzelf een slechte naam bezorgd rond deze streken. Misschien was dat het wel gewoon, al leek het iets te zijn dat veel persoonlijker was dan dat. Maar Quietstep kon geen gedachten lezen, dus bleef het bij de theorieën die hij zojuist zelf had bedacht. Natuurlijk kon hij de zwarte kater er ook gewoon naar vragen, maar niemand stelde het op prijs als een vage kennis ongewild in je privéleven ging zitten graven. Quietstep knikte toen de kater vertelde dat het niet altijd even makkelijk was om alleen een kitten op te voeden, iets waar hij zich wel in kon vinden. Aan een middagje met Amberkit had hij zijn poten al vol. De kater grinnikte. "Apprentices zijn de meest chaotische katten die je je voor kunt stellen," miauwde hij, terugblikkend op zijn eigen tijd als leerling. De drama met Lizard, al het gedoe met Mousewish en de twee katers die op haar crushten. "Het komt vast allemaal wel goed." En daar had hij wel vertrouwen in.  

Met het excuus om conversatie te maken, probeerde Quietstep op te dreunen wie ook alweer de moeder was van Leopardkit. Om één of andere reden wist hij het niet meer. Moest hij het vragen? Misschien wilde de kater er niet echt over praten, het was wel duidelijk dat hij de moeder van zijn dochtertje naar de achtergrond had gezet. En Quietstep wilde niet degene zijn die dat gesprek aanging met de kater. Wat hem betrof, kon Crowfur zijn eigen boontjes wel doppen. Ze waren nou eenmaal clangenoten, dus Quietstep zou vriendelijk tegen hem zijn, maar hoefde verder niet heel veel over zijn privéleven te weten. En dat had hij graag vice versa. Niemand hoefde echt te weten waar hij wel niet mee kampte. Of het nou zijn mommy issues waren, of zijn mislukte liefdesleven. Daarbij, dat soort dingen waren vaak niet zo interessant voor anderen als ze voor jezelf waren. De zwarte kater deelde zijn lichtelijke zorgen met hem, over zijn dochter die niet luisterde. Quietstep glimlachte zwakjes, hij was niet bepaald een goed vaderfiguur. Hij had geen idee wat hij Crowfur moest vertellen. "Er zijn vast wel wat Queens die ondertussen wat ouderschapsvaardigheden hebben opgedaan, misschien dat je één van hen kan vragen," adviseerde Quietstep. Zijn eigen moeder was behoorlijk goed met kittens, als je het hele gedoe over het breken van de Warrior Code vergat. Quietstep grinnikte even toen Crowfur vertelde dat hij bang was voor het moment waarop zijn dochter de mannelijke kant van de populatie zou ontdekken. "Er zit vast wel een leuke Windclanner tussen voor d'r," miauwde de kater geamuseerd. Liefde leek nu zoiets kleins, zoiets onschuldigs tussen al het lelijke wat de laatste tijd gebeurde. "Zolang je er gewoon voor haar bent, zal ze je echt wel in de buurt willen hebben," miauwde de kater tenslotte. Tenminste, uit zijn eigen ervaring. Hij was dol geweest op zijn moeder, en als ze niet gelogen had, was hij nog altijd zo gek met haar geweest. 

Ergens vond de kater het lichtelijk amuserend dat Crowfur nu al zo erg bezig was met het liefdesleven van zijn kitten. Waarschijnlijk was het niet één van de prioriteiten van de jonge poes, al kende hij haar natuurlijk lang niet zo goed als haar bloedeigen vader. Hij fronste even, zo terugdenkend op zijn eigen liefdesleven realiseerde hij zich eigenlijk dat hij er geen had. Nooit had hij een partner gehad, terwijl zijn moeder al aan haar tweede nestje toe was en ook zijn zusje kreeg al kittens. Het was een raar idee. Natuurlijk had hij hier en daar een crush gehad, maar nooit had hij erop gereageerd, simpelweg omdat het toch niets zou worden. Het was wel duidelijk dat Crowfur zijn advies niet op zou volgen: in hulp van de Queens leek de kater weinig zin te hebben. Ach ja, ieder zo zijn eigen ding, nietwaar? De kater stelde ook voor dat ze alleen zou blijven, waarop Quietstep even zijn wenkbrauw optrok. Als ze dat zou willen, natuurlijk, maar het vooruitzicht op altijd alleen zijn, deed hem zelf weinig goeds. Toch was de liefde die de zwarte kater voor zijn dochter voelde onontkenbaar, waarop Quietstep glimlachte. "Ik denk dat ze zich snel genoeg realiseert hoe belangrijk familie is," zei de kater rustig, niet zeker wetend of hij het tegen Crowfur had, of tegen zichzelf. Hij glimlachte opnieuw toen Crowfur zijn diensten aanbood wanneer Quietstep zelf een nestje zou krijgen. "Ik denk dat dat nog wel even duurt," miauwde hij, zijn blik afwendend. Hij was nog vrij jong. Jong en alleen. 

Natuurlijk waardeerde hij het aanbod van Crowfur. Iedere kat die hem aanbood om later met zijn hypothetische kittens te helpen, stelde hij ten zeerste op prijs, maar eigenlijk zag hij zijn nestje nog lang niet voor zich. De reden waarom kon hij zich natuurlijk ook wel bedenken, maar toch. Het deed behoorlijk veel pijn als hij eraan dacht. Hij had een gigantische crush op iemand waar hij nooit samen mee zou kunnen zijn, en zoiets werkte natuurlijk niet echt. Dat maakte de pijn echter niet minder. Hij wist dat het gevoel ooit zou gaan slijten, maar nu leek het ongeveer het ergste wat er was. Hij moest er constant aan denken en hoe vaker het door zijn gedachten liep, hoe meer het hem frustreerde. Dus probeerde hij zich maar met andere dingen bezig te houden, zoals... tja, hoeveel had hij eigenlijk te doen? De zwarte kater vertelde hem dat hij op Quiet's leeftijd beter alleen af was, en ergens hielp dat wel. Hij was nog vrij jong: het hebben van een partner en een nestje was nog lang geen prioriteit. Al had Mousewish al wel kittens gekregen. Ooit ontmoet je wel de ware. Wat als dat al gebeurd was, maar het kón gewoon niet? De kater beet peinzend op zijn lip, niet door hebbend dat hij Crowfur even totaal negeerde terwijl deze over zijn kitten praatte. Quietstep kuchte even ongemakkelijk. "Hoe weet je het?" vroeg hij, redelijk uit het niets. "Ik bedoel... wanneer je de ware vindt." Hij keek met een vragende blik naar de alleenstaande vader, alsof hij het wel zou weten.

Zodra hij de woorden uit zijn mond hoorde komen, had hij er alweer spijt van. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Waarom vroeg hij naar dit soort dingen? Het was niet alsof het ooit wat ging worden, dus het was ook absoluut niet nodig dat hij aan iedereen rond ging bazuinen dat hij een stomme, kinderlijke crush had op iemand. Snel genoeg zou er iemand zijn die vroeg over wie het dan wel ging, en dan zou hij lekker met zijn mond vol tanden staan. Wat een idioot was hij ook. Gelukkig leek hij een stil pact te hebben met Crowfur: als Quietstep niet zou vragen naar de mysterieuze moeder van zijn kitten, dan zou hij waarschijnlijk ook niet vragen naar Quiet's liefdesleven. De zwarte kater liet weten dat ook hij niet wist hoe je 'de ware' kon herkennen, en ergens verbaasde dat Quietstep niets. Crowfur's geheime baby mama zat hoogstwaarschijnlijk niet in deze clan, al deed iedereen liever alsof het wel zo was. Gewoon, zodat alles lekker sociaal acceptabel was. Met de beschrijving van Crowfur was Quiet het echter wel eens. Het vervelende was dat hij iemand hád gevonden die hem accepteerde, die hem goed deed voelen. Maar het kon gewoon niet. De rood-witte kater maakte een moeilijk kreungeluid, duidelijk in conflict over zijn eigen gevoelens. Hij kuchte en herstelde zich. "Je hebt volkomen gelijk," concludeerde hij toen. "Er zijn belangrijkere dingen te doen dan..." Hij wuifde even ongemakkelijk met zijn poot. Eigenlijk wilde hij het er niet meer over hebben, het frustreerde hem toch alleen maar.