This sorrowful life

Deze plaats had altijd al iets treurigs gehad. De kraaien die je met hun kraaioogjes aanstaarden, de constante geur van ziektes en dood die je neus binnendrongen. Nee, ik had dit nooit een gezellige plaats gevonden. En nu was het nog erger, aangezien hier laatst een moedige warrior was gestorven. Ze was ziek geweest, had ik gehoord. En nu was ze weg. Ik sloot even mijn ogen, en schoot een schietgebedje naar Starclan, opdat ik nooit hetzelfde lot hoefde te ervaren en dat Dauntrose nu in een betere plek was. Waarom ik hier was gekomen wist ik niet helemaal zeker. Iets in me wilde hier gewoon even zijn, denk ik. Ik hoopte misschien dat ik wat van het verdriet en de pijn die ik met mij meedroeg hier kon achterlaten: deze plaats had daar al genoeg van. Ik wilde net weer vertrekken tot ik een bekende geur bemerkte, eentje waarvan mijn haren overeind gingen staan. Het was de duivel in persoon. Mijn zwart witte broertje.

[AUGURK FIRST]

Soms vind je jezelf in van die momenten, waarin je je afvraagd wat er in starclansnaam met de wereld is gebeurd. Dit was zo'n moment voor mij. Zodra ik zijn geur had opgepikt had me al klaar staan maken voor beledigende opmerkingen en een emotieloos stemmetje. Ik kende mijn broertje langer dan vandaag, ook al had ik hem al een lange tijd niet meer gesproken. Echter, toen de zwart witte kater met een grote sprong voor mijn neus belandde, kwam er iets totaal anders uit zijn bek: "Kom, hup, wegwezen," Mijn ogen werden groot van verbazing. Natuurlijk wist ik dat het niet slim was om hier te komen, met al die ziektes ie hier rondspookten. Het was Lurking die mij zo verbaasde. "Wacht, wil je zeggen, dat het jouw boeit of ik ziek wordt of niet?" Mauwde ik vol verbazing. Wat gebeurde er met de wereld?

Lurking was daadwerkelijk veranderd. Hij keek nog altijd met zijn emotieloze oogjes naar mij terug, maar toch .. alsof. Het was alsof hijzelf niet meer zo'n controle over alles had. Het was niet dat hij zo in de war was als ikzelf, maar meer alsof hij niet meer elk stukje van zijn persoonlijkheid en gedrag beheerste als een soort spier. Alsof hij eindelijk een ziel had gekregen, en een robot meer was. Ik vond het daadwerkelijk nog leuk ook. Misschien konden we nu eindelijk die strijbijl begraven, die ruzie beïndigen die we al hadden sinds we kittens waren. "Als je ziek word dan kan dat genezen worden, maar als je doodgebeten word door die ratten is er geen weg terug. Dus maak dat je wegkomt. Het is hier niet veilig. Katten zijn al gestorven aan de ratten," Ik knikte. Ik kníkte. Er was een tijd dat ik nooit, maar dan ook nooit, met Lurking had ingestemd. En nu knikte ik gewoon. Hij had natuurlijk gelijk - dit was geen geschikte plaats om te zijn, maar toch. Ikzelf was kennelijk ook volwassener geworden. "Laten we gaan dan." Mauwde ik kortaf, terwijl ik aanstalte maakte om te vertrekken.

Ik knikte weer, en onderdrukte de neiging om geïrriteerd te zuchten: helemaal oké met mijn broertje was ik niet in één keer. Toch wilde ik hem niet chagrijnig maken. Als hij daadwerkelijk veranderd was, dan was er namelijk misschien ook een kans dat hij en ik eindelijk een beetje een normale relatie kunnen krijgen, als broers. Ik bleef even staan, terwijl Lurking begon te wandelen. Ik wilde kijken waar dit op uit kon lopen, hoe deze veranderde Lurking was, maar wat ik moest zeggen kwam niet meteen in me op. Ik zuchtte even, en nam toen een beslui. Met een klein sprintje kwam ik naast hem lopen. "Eehm, Lurkingshade, wat.. hoe gaat het met je?" Mauwde ik. Het was gefoorceerd, ongemakkelijk - maar het was iets. Het was een begin.

Ik knikte even kort na zijn antwoord, en stapte verder zonder echt te weten wat ik nu moest zeggen. Normaal gesproken vroeg de ander op dit soort moment uit beleefdheid de vraag terug, maar dit was Lurking.. Ik zweeg dus gewoon, wachtend tot hij iets zou zeggen. "Yo Ember," Mauwde de gevlekte kater na een tijdje plotseling, en nieuwsgierig en tegelijk ook opgelucht keek ik hem aan. "Kan je me iets beloven?" Even keek ik de kater vragend aan. Wat dan? "Ik denk het wel.. ligt eraan wat." Antwoordde ik dan ook.

Geschokt keek ik hem aan, overvallen door dit nieuws. Werd ik oom? Kregen hij en Roughflower kittens? Natuurlijk wist ik dat ze partners waren, maar dat ze al zo ver waren in hun relatie.. Natuurlijk was ik hartstikke blij voor hen. Ik mocht Roughflower hartstikke graag, en ik gunde het mijn broertje van harte. En ik zou ome Emberspark worden. Het idee alleen al deed me grijzen. Ik kon echt nu al niet wachten op de kittens, die mijn neefjes en/of nichtjes zouden zijn. Maar er was iets in me wat aan me knaagde. Iets in me dat één vraag had. Waarom hij wel, en ik niet? Nee, zo mocht ik niet denken. Het was mijn eigen schuld dat ik die kans had verpest, en nu was het tijd om blij te zijn voor Lurk. "Natuurlijk beloof ik dat," Mauwde ik dan ook grijnzend maar gemeend. En dat meende ik echt: ik zou de beste oom zijn die je je kan voorstellen.

Na mijn antwoord keek ik nieuwsgierig naar mijn zwart-witte broertje, vragend om uitleg. En die kwam. "Rough en ik hebben het gehad over kittens en dus zullen we proberen... Om een gezin te starten," Ik knikte, zonder hem te onderbreken. "Dit klinkt dan misschien wel raar maar ik wil gewoon dat Rough... en de kittens... een familie krijgen... Die goed voor hen is..." Weer knikte ik begripvol. "Dat is helemaal niet raar," Antwoordde ik gemeend. "Dat is gewoon normaal. Natuurlijk wil je dat," Vervolgde ik. Ik draaide mijn kopje naar hem toe, en keek hem nieuwsgierig aan. Man, wat was hij verandert, ook al klonken zijn zinnen nog altijd alsof ze door iemand waren ingesproken en vervolgens door een robot opgelezen. Het was alsof de persoon die ze had ingesproken nu wel degelijk dat met emoties had gedaan.