Like fire burned before {TC/RC Fight}

Al snel verschenen er riverclankatten na de woorden van Silverstar. Ze wist dat dit betekende dat het gevecht elk moment zou beginnen. Ze zouden de zonnerotsen terugwinnen, zodat ze terugkregen wat bij hun hoorde en vooral ook de plek waar ze geboren had mogen worden. Voor een moment bleef ze op haar plek staan, kijkend naar hoe sommige al een gevecht begonnen. Zelf haalde ze kort diep adem en ging toen ook van de rotsen af naar waar het gevecht plaatsvond, echter voor ze de kans had om een kat aan te vallen voelde ze hoe er één op haar sprong. Snel rolde ze opzij, in de hoop de ander van haar af te krijgen voor ze overeind krabbelde en uithaalde naar degene die net op haar gesprongen was, nog niet beseffend wie het was.

Ze voelde hoe haar nagels contact maakten met de ander haar nek en op dat moment zag ze ook wie ze had geraakt, het was Snowdrop. Voor een moment bleef ze verstijfd staan, niet goed beseffend wat er aan de hand was. Waarom had de queen haar aangevallen? Ze wist dat Snowdrop een tijdje in het riverclankamp had verbleven, maar was dat genoeg geweest om haar de rug toe te laten keren aan haar eigen clan? In haar moment van twijfel had ze de poes niet naar haar toe zien springen en voor ze wat kon doen voelde ze hoe ze tegen de grond werd gedrukt. De geur van bloed drong haar neus binnen en ze besefte op dat moment pas dat de poes boven haar al flinke wonden had opgelopen en ze het net alleen maar erger had gemaakt door nog een wond in de nek te maken. Echter was ze niet van plan om haarzelf zomaar tegen de grond te laten drukken, dus probeerde ze al haar kracht in haar poten te verzamelen om de oudere she-cat van haar af te duwen of althans tot ze genoeg ruimte had om er onderuit te komen. Mogelijk zou ze de rollen ook om kunnen draaien als ze de poes ermee uit balans zou krijgen.

Ze waren nog amper de rotsen op en er gebeurde al van alles. Een groep Riverclankatten kwam aan. Een paar vielen al aan. Eentje viel Snowdrop aan. Het leek niet meer eens op een gevecht, maar op een persoonlijke aanval. En al snel viel Snowdrop Winterbird aan, zwaargewond. Was ze gek geworden? Wat had Riverclan met haar gedaan? Zou ze een van haar weinige vrienden in Thunderclan verliezen? Sure, ze waren niet superclose maar voor een kat die bang was om anderen aan te spreken,die zo onzeker was tegenover haar mede Thunderclan warriors, was het een grote stop geweest om met haar te praten, over dat ene probleem. "Snowdrop?" riep ze verschrikt uit, maar ze besefte zich snel dat dit een gevecht was. Praten zou niet helpen. Met een luid gegrom richtte ze zich op de eerste de beste Riverclan warrior die ze zag. Dit was hun schuld! Zij hadden dit territorium moons geleden ingepikt, alles wat hier gebeurdde was hun eigen fout. Met haar klauwen uit probeerde ze op de rug van de Warrior te springen. Ze zou haar clan verdedigen, ze zou wraak nemen voor alles wat ze hadden gedaan.

Tag: Riverclan Warrior. (Wie wilt?)

Aspenpaw stond als een steen, zijn lichaam weigerde zich verder nog te bewegen hoe hij klauw en tand om zich heen zag ontbloten. Het duurde zien lang voordat een apprentice ook op hem af kwam stormen. Het enige wat Aspenpaw deed was zijn ogen in angst vergroten en zijn klauwen in de aarde te staan, zijn vacht overeind te laten komen en schrap te zetten op de klap die zou komen. Ergens in zijn achterhoofd wist Aspenpaw dat er meer keuzes dan dit waren, wegrennen of terugvechten, en hij had de domste van alledrie gekozen. De Thunderclanner sloeg met een kracht tegen hem aan en meteen was hij uit balans en probeerde klungelig zijn poten weer op de grond te krijgen, maar meteen schoten tanden in zijn schouder en hij liet een kreun van pijn horen, om daarna klunzig een klauw naar de Thunderclan Apprentice te slaan en blazend zijn tanden te tonen. De klap had hem wel weer wakker gemaakt en hij sprong naar achteren, om een relatief veilige afstand en zette zichzelf weer schrap, wetend dat de Thunderclanner snel weer aan zou willen vallen. Maar plotseling kwam een bekende vacht in zijn vizier. Wolfpaw kwam om hem te helpen! Hij wierp een dankbare blik op de jonge apprentice, maar hij wist ook dat Wolfpaw nooit in zijn eentje de Thunderclanner tegen zou kunnen houden en sprong weer naar voren en sloeg zijn klauwen naar de wang van de Thunderclan apprentice, hopend dit keer wel een rake slag te kunnen maken.

Tag: Jaypaw & Wolfpaw
sorry voor de late reactie!

Jaypaw voelde voldoening door zich heengaan toen hij merkte dat hij de RiverClanner zo makkelijk van zijn poten gezwierd kreeg. De tom had ook totaal niks gedaan om de klap enigszins op te vangen, had enkel met groot staande ogen naar hem gekeken alsof hij te bang was om een poot uit te steken. Waarom deed hij überhaupt mee met dit gevecht als hij toch te bang was om te vechten? Jaypaw ontweek de zielige klap die de tom naar hem wilde richten met gemak omdat het zo simpel gericht was en wilde net de afstand die de RiverClanner had gecreëerd overbruggen toen hij plotseling klauwen voelde die over zijn schouders gingen. Hij siste even omdat het zeer deed en besloot om zichzelf achterover te laten vallen zodat hij hopelijk de apprentice zou pletten. ‘Ga weg,’ snauwde hij. ‘Dit is niet jouw gevecht.’ De apprentice was nog maar net uit de nursery en als Jaypaw alleen tegen hem had moeten vechten was het foute boel voor de RiverClanner geweest. Doordat hij zijn aandacht richtte op de RiverClanner achter hem kon hij de klauw in zijn richting van de zwart en witte tom niet meer ontwijken en voelde hij nagels langs zijn wang schrapen. In een mum van tijd waren zijn schouders én zijn wang al bebloed. Jaypaw ontblootte zijn tanden en voelde zijn schouderspieren aanspannen. Een lichte waas trok in zijn hoofd en hij zag alleen nog maar zijn tegenstanders voor zich, de rest van het gevecht werd geblokkeerd uit zijn gedachten. ‘Daar ga je voor boeten,’ zei hij met haat in zijn ogen. En plotseling leek het alsof de uitbarsting van al dat getreiter nabij was; Jaypaw sprong in de richting van de RiverClanner om de veilige afstand die tussen hun ontstaan was deze keer effectief te overbruggen en deed eerst een schijnbeweging naar de wang van de tom, maar haalde vervolgens richting de andere kant uit naar zijn voorpoot met de bedoeling om hem onderuit te halen. Daarna klauwde hij woest in de richting van het oor van de RiverClanner.

Zonder er eigenlijk zwaar over na te denken was Robinsong met de rest van de warriors meegegaan. Hij zou naar de hel lopen als zijn moeder dat van hem vroeg, maar toen het gevecht was uitgebarsten verstijfde hij voor een moment. Naast trainingen had hij nog nooit met een andere kat gevochten. Hij had nog nooit de intentie gehad om een andere kat pijn te doen.

Robinsong schudde zichzelf net op tijd uit zijn shock om zichzelf opzij te gooien voor een Thunderclankat die had geprobeerd op zijn rug te spring. Snel klauterde hij overeind, en lanceerde zichzelf naar de warrior en haalde fel uit naar zijn rechterflank. De winter kwam eraan, en de clan zou dit gebied nog hard nodig hebben als de rivier bevroor.

Tag: Gravelsmoke

<sub>Haar aller eerste gevecht, was ze bang? nee nooit. Ze zou sterven voor Riverclan als het moet. Ze was geen apprentice meer, geen klein meisje. Dit keer zou ze niet achter blijven in het kamp, ze zou vechten en alles geven wat ze had. Ze zou opleven naar haar nieuwe warrior naam; Rosefrost. Natuurlijk was het echt zoon smerige thunderclan actie op precies nu te gaan aanvallen, allemaal voor de sunningrocks. Wanneer besefte ze nou eens dat sunningrocks tot riverclan behoorde? Heeft het altijd al gedaan, stelletje vieze ratten waren het. Stuk voor stuk, ze had geen goed woord voor hun over. Haar nagels schoten uit hun hulzen, klaar voor de aanval. Klaar om een thunderclanner een pak slaag te geven. 'Wie durft?' haar stem klonk emotieloos, niet specifiek tegen iemand gericht. Gewoon tegen de eerste de beste thunderclanner.

Tag: Niemand ^^</sub>

De grijze tabby sprong, helaas, net op tijd opzij, met als gevolg dat Gravelsmoke haar poten op de harde stenen kwamen. Een pijnscheut schoot door haar poten, wat ze had kunnen verwachten. Ze wist bij het vertrekken al dat dit kon gebeuren. Ze kreeg er steeds meer last van, en het probeerde haar af te leiden. Voor ze het goed doorhad schoot er een klauw naar haar zij. Gravelsmoke probeerde ze nog te ontwijken, zonder succes. Ze was te laat. De warrior voelde de klauwen van de riverclanner over haar huid gaan, maar Gravelsmoke zou niet opgeven. Zo snel als ze kon dook ze naar de poten van de andere Warrior, met de bedoeling hard in die poot te bijten, en haar klauwen vrij te hebben.

Tag: Robinsong

Zoveel angst, zoveel gedachtes en vooral zoveel onzekerheid ging door haar heen op het moment dat ze niet eens helder na kon denken. Waar was ze mee bezig? Ze had deze groep om het kamp te beschermen en niet een klein stuk territorium dat in eerste instantie niet van hen was. Hoe erg ze het ook in haar hoofd had zitten stompen dat het wel zo was moest ze haar voorouder toch ongelijk geven, het was niet zo. En ze ging niet- hoe ver haar gedachten waren had ze niet door dat ze nog aan het uithalen was naar de leider van Thunderclan en in een harde klap werd ze neergehaald door zijn sterke borstkas. De pijn was onverdraagelijk en als ze dat nog wel juist kon begrijpen hoorde ze nog een rib knakken. Verslagen keek ze Silverstar aan en wiebelde met haar oren toen hij sprak. Het liefste wilde ze 'abort mission' naar iedereen toe roepen, maar moest toch even alle kracht vinden om op te staan. "Riverclan," Schreeuwde ze, iets was weer pijn deed aan haar ribben... Damn. "Stop allen met vechten. Vandaag hebben wij de Sunningrocks verloren." Pijnlijk keek ze Silverstar aan geen idee hebbend wat ze nu moest doen.

Zijn massieve lichaam had dat van een voor hem onbekende Riverclan krijger tegen de grond genageld en instinctief begon hij de ander met zijn nagels te bewerken. Een schop in de maag en een grauw vlak langs zijn linkeroor was de verwering van zijn tegenstander. Maar algauw galmde de stem van Futuresong over de plek en spitste Zealspark zijn oren, de grip op de krijger onder hem verzwakkende. Het duurde dan ook niet lang vooraleer deze onder hem vandaan glipte en het op een rennen zette. Zijn ijsblauwe ogen keken de ander kil na, zich nadien volledig op de andere deputy focussende. Hadden ze nu al gewonnen? Iets in hem verlangde naar meer. Zealspark had gehoopt op een heviger gevecht, meer bloedverlies.. Meer bloedverlies bij Riverclan... De rood met witte kater schudde zijn kop, beet met zijn tanden op elkaar en stapte naar voren. "Dan mag je nu oprotten." gromde hij, zijn spieren nog altijd aangespannen en zijn blik dodelijk. Het kostte hem enorm veel moeite om Futuresong niet in de haren te vliegen. Dit was niet zoals hij gewoonlijk was. Maar de herinneringen aan hoe hij hier vroeger als hopeloze apprentice terecht was gekomen, naast het stervende lichaam van zijn vader zorgden voor een adrenalineboost. Een negatieve boost. Met enkele ongeduldige zwiepen van zijn staart maakte hij duidelijk dat hij niet meer lang zou wachten. Als ze nu niet vertrokken, was het gevecht nog niet over. En had hij dus alle redenen om haar aan te vallen.

Aspenpaw schrok toen de ThunderClanner zich achterover liet vallen om Wolfpaw van hem af te schudden. Was hij oké? Heel veel tijd had Aspenpaw niet om erover na te denken, voordat zijn klauwen over de wang van de ThunderClanner gingen. Voor het eerst zat er vacht en bloed onder zijn klauwen en hij voelde zichzelf misselijk worden. Dit was niet juist, hij had vrienden in ThunderClan! Hij krabbelde al snel weer achteruit en met tegenzin hield hij zijn klauwen ontbloot en keek de grijze apprentice afwachtend aan. Hij leek er klaar voor te zijn om hem helemaal aan stukken te scheuren. Hij sprak dat Aspenpaw zou boeten. Aspenpaw blies terug naar de grijze kater. Waarvoor? Dit was een gevecht. Maar toch voelde Aspenpaw zich schuldig toen hij bloed in de vacht van zijn tegenstander zag zitten. Voordat hij het wist was de ThunderClanner weer dichtbij waarna hij een klauw naar zijn wang liet gaan. Wilde hij hem nou terugpakken met precies dezelfde wond? Aspenpaw hief een poot om zijn gezicht te beschermen, maar hij was verbaasd toen er geen contact kwam en voor hij het weer wist lag hij weer op de grond, om vervolgens een klauw in zijn oor te voelen. Aspenpaw kreunde en hij sloeg instinctief zijn voorpoten om zijn kop om die te beschermen, wetend dat de ThunderClanner vlakbij was. Hij was klaar om weer klappen op te vangen, dat deed hij liever dan een apprentice aan te vallen die duidelijk sterker en ervarener was.
Opeens klonk Futeresongs stem op dat ze terug moesten trekken. Aspenpaw zuchtte. Dank StarClan! Hij krabbelde snel overeind en wierp nog een blik naar de ThunderClan apprentice die hem had verslagen, waarna hij zijn blik afwendde en met zijn staart over de grond terug rende naar zijn Clangenoten. Hij hoorde nog triomfantelijke kreten van de ThunderClanners afkomen, maar Aspenpaw weigerde nog om om te kijken. Was het fout om zichzelf zo makkelijk over te geven? Hij wilde dit nooit meer doen, dat was zeker.

- Topic uit