Like fire burned before {TC/RC Fight}

What do we say to the god of death? Not today.

Ze was wel vaker dichtbij Sunningrocks. Het verhaal van Firestar en de overname ervan had haar al vanaf jongs af aan geïntrigeerd. Liongaze had haar ooit de rotsen van dichtbij laten zien en nog altijd verlangde ze ernaar ze terug te kunnen geven aan ThunderClan. De RiverClan geur die er hing was niet enorm sterk, wat betekende dat de patrouille nog langs zou moeten komen, maar sinds ze er was had ze er geen kat gezien. Uiteindelijk waagde Firedance zich op de rotsen, om daar vanaf het hoogste puntje te kijken naar RiverClan territorium. Het waren maar kleine stippeltjes die in de verte bewogen, maar als haar ogen haar niet bedrogen leek het alsof er een enorme groep katten door het territorium wandelde, in tegenovergestelde richting. Dat was geen normale patrouille, dat kon geen normale patrouille zijn. Iedereen wist van de onenigheid tussen WindClan en RiverClan vanwege de deputy Whitelion. Zouden ze eindelijk het gevecht aan gaan? Er schoot een stroom adrenaline door haar lichaam toen ze zich bedacht dat dit hun kans was. Als half RiverClan met zijn sterkste warriors naar WindClan was, dan zou het mogelijk moeten zijn om Sunningrocks terug te winnen. ThunderClan was aangesterkt, RiverClan zou al de vermoeidheid van het andere gevecht met zich meedragen. Zoveel katten, dat was geen normale patrouille.

Met snelle passen rende ze terug richting het kamp. Ze kon zichzelf niet teveel uitputten, maar als ze er niet snel genoeg bij was dan vloog deze kans hen misschien weer voorbij. De rotsen waren van hen, niet van RiverClan en als het aan haar lag zou dit de dag zijn dat ze ze terug zouden krijgen. Haar pels stond half overeind toen ze uiteindelijk in het kamp aan kwam en daar stilhield. Haar adem kwam in snelle teugen door het rennen. Ze had niet de complete weg gerend, maar zelfs met wat pauzes tussenin was het een flink eind om hun territorium door te komen. Eens ze op adem was gekomen liep ze naar Silverstar's boom toe en keek omhoog. "Silverstar! RiverClan heeft zonet een gevechtspatrouille naar WindClan uitgezonden. Hoewel ik niet heb kunnen zien wie het waren weet ik dat het minstens de helft van hun goede warriors moet zijn geweest. Dit is onze kans Sunningrocks terug te eisen. Ze rekenen er niet op nu, er is nog geen patrouille langs geweest vandaag!" sprak ze tegen de zilvergrijze kater die zich boven haar bevond. Hij zou dat toch wel begrijpen?

F I R E D A N C E

(Eerst Silverstar en TC die naar Sunningrocks gaan, daarna kan RiverClan posten)

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Hoewel de kater zijn ogen gesloten had, was hij even oplettend als altijd, zijn overige zintuigen op scherp. Vandaar dat hij meteen opkeek toen hij zware, snelle passen over de bodem hoorde gaan, gevolgd door het roepen van zijn naam. Silverstar blikte neer op de jonge kattin die zich onder aan zijn boom had gevestigd, en luisterde naar wat ze gezien had in Riverclan. Haar woorden bereikten niet alleen zijn oren, bijna het hele kamp leek mee te luisteren. Hij kon hun afwachtende blikken in zijn pels voelen prikken. Sunningrocks. Hun gebied. Het gebied waar Firestar voor gestorven was. Silverstar voelde zijn nagels even uit hun hulzen schieten. Hij schudde met zijn kop en sprong toen snel naar beneden. "Weet je het zeker?" vroeg hij aan Firedance. Thunderclan was weer volledig aangesterkt en klaar om te vechten, maar hij wilde nu geen overhaaste beslissingen maken. Hij moest zeker weten dat dit hun beste kans was. Toen hij die bevestiging had gekregen nam hij een beslissing. Hij knikte dankbaar naar de jonge warrior en beende zich toen snel een weg richting de hoge rots. "Katten van Thunderclan!" riep hij eenmaal zijn sterke poten hem op het gesteente hadden gezet. "Zoals jullie hebben gehoord is Riverclan de strijd aangegaan met Windclan en heeft daarbij Sunningrocks onbewaakt gelaten. Dit is onze kans om terug te claimen wat rechtmatig tot ons behoort!" Hij voelde de opwinding door zijn aderen stromen. Dit was een dag waar Silverstar lang op gewacht had. Hij zwaaide met zijn staart om nog éénmaal de aandacht te trekken, want hij kon merken dat dezelfde opwinding zich al snel door de groep had verspreid. De opgelaten sfeer was dik als de wolken in de lucht. Iedereen wist wat dit betekende. Er stond een gevecht aan te komen. "Ik wil minstens de helft van de warriors mee hebben. Apprentices die al langer dan drie manen gevechtstraining hebben gehad mogen zich aan hun zijde voegen. De rest blijft hier om over het kamp te waken." sprak hij duidelijk. Silverstar nam geen risico's meer. "Vandaag is de dag dat Sunningrocks weer van ons wordt!"

Winterbird's aandacht werd getrokken toen haar zusje het kamp binnenkwam. Ze had geen idee waarvoor de haast was, maar al snel kreeg ze daar een antwoord op. Riverclan was met een patrouille vertrokken naar Windclan wat betekende dat dit hun beste kans was om sunningrocks terug te nemen. Zelf had ze nooit de kans gekregen om het gebied echt mee te maken als een onderdeel van Thunderclan, ook al was ze er wel geboren, maar diezelfde dag had Riverclan de sunningrocks overgenomen. Ze stapte dan ook naar voren toe toen er gevraagd werd om warriors om te vechten, ze zou deze kans zeker niet aan haar voorbij laten gaan en ze zou dan ook zeker hard vechten om de sunningrocks terug te krijgen van Riverclan. Nu was het alleen nog afwachten op het signaal van Silverstar dat ze zouden vertrekken naar de sunningrocks.

Zodra Firedance het kamp in rende schoot de kop van de grijs witte kater omhoog en vernauwde hij even zijn gouden ogen. Sunningrocks.. Het was al lang in handen van Riverclan en terwijl ze aan moesten sterken was het maar zo gebleven. Hij was zelf nooit bij het gevecht geweest waarin Firestar zijn leven was verloren, maar hij wou wel mee vechten om het gebied dat zo duidelijk aan Thunderclan toe behoorde terug te krijgen. Even draaide zijn kop naar Silverstar en vervolgens Zealspark. Hij was nog altijd niet op en top. Maar ze zouden hem niet tegenhouden nietwaar? Met grote passen stapte hij op de leader af en ging zitten naast Winterbird die ook duidelijk klaar stond om mee te gaan. Hij zou geen nee aannemen. Hij had zijn kans op deputy worden al voorbij gelopen door zijn verwondingen en nogstees kwakkelende gezondheid. Dit gevecht liet hij zich NIET ontnemen.

Gravelsmoke was net bezig met een vogeltje toen Silverstar op de rots ging staan, en de katten van Thunderclan aansprak. De leader vertelde dat Riverclan was vertrokken om Windclan aan te vallen. Een perfecte gelegenheid om Sunningrocks terug te nemen! Gravelsmoke had weinig van Sunningrocks meegemaakt. Ze wist zelfs niet meer óf ze er iets van mee had gemaakt. Waarschijnlijk was ze toen nog amper apprentice. Toch was de rossige tabby ervan overtuigd geraakt dat Sunningrocks het gebied was van Thunderclan. Toen Silverstar aankondigde dat hij een groot deel van de Warriors meewilde, twijfelde Gravelsmoke even. Ze was eigenlijk meer een jager dan een vechter. En ze wist niet eens of ze zo'n perfecte jager was. Daarbij.. de laatste tijd had ze wel vaker last van haar achterpoten. Maar toch.. Gravelsmoke had aan weinig gevechten meegedaan. Wat voor Warrior was ze dan? Dit was haar kans eens iets te doen voor haar clan. Iets anders dan steeds muisjes terug te brengen. Als ze het niet redde.. pech dan. Haar hoofd iets opgeheven loopt ze dichter naar de rots, waar ookal Winterbird en Rowanflight heen waren gestapt. Ze zou vechten voor haar clan en alles wat van haar clan was.

(Ik dacht dat dit een open topic was voor de TC Warriors, dus dat iedereen gewoon mee mag vechten. Als je je eerder al ergens had moeten opgeven, mijn excuses :3)

Het enigste wat ze deed was even kort met haar oortjes wiebelen, voordat ze stil opkeek naar de andere katten... En vervolgens naar Silverstar, aangezien hij degene was die het bericht moest ontvangen. Zoals verwacht kwamen er woorden van de zilveren tabby af, waarop Snow na een tijdje haar ogen afsloeg. Ze voelde zich schuldig om dit, geen idee waarom... Ze had het gevoel dat ze mee wilde vechten, mee wilde helpen... Maar kon ze dat wel? Zou ze wel mogen na haar hele avontuur in Riverclan? Zuchtend had ze haar kop wat laten zakken. Wat was ze toch waardeloos... Ze voelde dan ook snel de nagel uit hun hulsel komen, het prikte... Nee, ze moest dit doen... Ze was nog sterk genoeg om te vechten. Nu was ze dat nog. Dat wist ze.. Maar ergens zou het wel pijn doen. Ze zou moeten vechten tegen katten waar ze bij had gewoond... Waar ze eten mee had gedeeld, zou ze dat echt kunnen? Zou ze echt die katten...? Zou ze Butterst-... Nee.. Ze moest wel, ze moest wel vechten. Ze kon het perfect en voor haar kon het een van de laatste keren zijn, want haar zicht was iets onvoorspelbaar en een medicijn bestond er niet. daarom stapte ze kalm naar voren. Ze ging klaarstaan bij de rest. Ze was vroeger een goede vechter geweest en dat was nu niks veranderd. Ze was een sterker iemand geworden die meer zou aankunnen. De vraag was alleen, of ze dit ook zou aankunnen? Zou ze... Vrienden kunnen aanvallen?

Jaypaw keek met een nijdig gezicht naar de kat die zich van hem verwijderde. Het liefste had hij zijn klauw in de achterpoot van de kater gestoken! Het was al de zoveelste keer dat iemand hem kwam herinneren dat zijn vader iemand uit de BloodClan was. Waarom waren ze daar dan ook achter gekomen? Wie had het als eerste ontdekt en waarom was het zo snel het kamp rond gegaan dat hij er niks aan had kunnen doen? Zijn moeder reageerde ook al zo vreemd als hij aan haar vroeg wie zijn echte vader was, alsof ze geen idee had wie het was. Soms twijfelde Jaypaw zelfs of het zijn echte moeder wel was: ze leek in sommige dingen totaal niet op hem. Haar karakter verschilde lichtelijk en zelfs haar vachtkleur strookte niet met de zijne. Haar oogkleur was anders en haar geur leek op de één of andere manier… misplaatst. De kater schrok op uit zijn gedachten toen hij de stem van Firedance hoorde en snel sprong hij uit de Den waar hij was. Hij luisterde naar wat er gezegd werd en zijn hart klopte sneller bij het idee dat ThunderClan inderdaad weer een deel van de territory van RiverClan kon innemen. Hij grijnsde breed bij het vooruitzicht dat Sunningrocks weer bij hun zou horen en juichte dan ook aanmoedigend toen hij Silverstar hoorde praten. Hij glimlachte toen hij hoorde dat hij één van de katten mocht zijn die mocht gaan vechten. Hij was namelijk tien moons oud en hoewel zijn mentor al een tijdje ziek was, had hij toch genoeg geleerd om fatsoenlijk deel te kunnen nemen aan het gevecht. Hij negeerde het spottende gefluister achter hem en voegde zich bij de katten die naar de Sunningrocks zouden gaan zodat hij die verdomde visseneters eindelijk eens een lesje kon leren.

Zijn blauwe ogen keken op bij het horen van Firedance haar stem. De woorden die ze sprak drongen al snel tot hem door en zodra ook Silverstars' stem hoorbaar werd kwam een grimas op zijn gelaat tevoorschijn. Hij voelde een zeker gevoel naar boven borrelen. Wraak. Eindelijk zouden ze de Sunningrocks terug kunnen eisen! Eindelijk... eindelijk zou hij de dood van zijn vader kunnen wreken. Er stond iets onbeschrijfelijk in zijn diepblauwe ogen, iets wat totaal niet bij hem paste. Zijn vader had alles voor hem betekend. Firestar was degene geweest naar wie hij op had gekeken, de kat die hij later had willen worden. En misschien was dit hem deels gelukt, maar hij was verre af van hetgeen wat Firestar ooit geweest was. Daarom dat hij ook zonder enige twijfel richting de vechtgroep sprong, zijn blik snel kruisende met die van de zilverkleurige leider en die van de rosse warrior, Firedance. Echter, toen hij nadien Rowanflight richting hen zag stappen, blokkeerde hij diens pad. "Rowan," begon hij, zijn blik doordringend. "We mogen het kamp niet weerloos achterlaten. Een sterke, verantwoordelijke krijger moet hier blijven. Jij bent dat. Bij deze vraag ik of je hier wilt blijven." Zijn stem klonk vastberaden, omdat hij het gevecht wou winnen, maar tegelijkertijd ook zacht aangezien Rowan zijn vriend was. Hij wou niet dat er hem iets overkwam. En misschien wou hij ook niet dat de grijze kater hem hierna anders zou bezien. Zealspark voelde een zekere kracht door zijn aderen gieren. Het was een gevoel dat hem vreemd was. Noemde ze dit echt de kracht die wraak gemengd met haat je gaf? Zou hij straks wel in staat zijn zich in te houden? Echte krijgers doden niet... spookte er door zijn hoofd heen. Algauw schudde hij zijn kop, zich omdraaiende en hopende dat de verwarring tijdens hun tocht over zou gaan.

Hij stond klaar om te gaan tot Zeal's stem hem op liet kijken. De woorden die hij sprak. Zijn hart leek even stil te staan terwijl zijn gouden ogen groter werden. Zealspark was een van zijn beste vrienden. En de zoon van Firestar. Dit gevecht zou belangrijker zijn voor hem dan voor wie dan ook. Maar ook voor Rowan was dit een belangrijk gevecht. Zijn oren zakte naar achteren en zijn ogen vernauwde zich en staarde hem even duister aan voor hij een korte knik gaf. "Deputies orders hmm.." Mompelde hij enkel en liep langs de kater terug het kamp meer in. Nog een maal staarde hij over zijn schouders naar de aanvalpatrol en liet een zachte grom horen voor hij wegliep.

Er verscheen een brede grijns op Salmonleaps gezicht toen ze het nieuws hoorde. Eindelijk. Ze had altijd gehoord dat dat gebied eigenlijk van hen zou moeten zijn, maar zij had er altijd alleen maar visvreters gezien. Ze was er wel een keer of twee heen gesneaked om even illegaal te luieren, maar echt ontspannen kon je toch niet als je ieder moment betrapt kon worden. Ze was ook blij omdat dit haar eerste gevecht als warrior zou worden. Als jonge apprentice had ze nog zo weinig kunnen doen. In beide gevechten tegen BloodClan was ze compleet nutteloos geweest. Nu zou ze haar waarde bewijzen. Er moesten misschien warriors in het kamp achterblijven, maar no way dat zij er daar een van zou zijn. Zij zou vechten. Zij zou winnen. Haar poten jeukten. Dit werd leuk.

De drukte in het kamp was hem ook opgevallen en met een halve grom kwam de kater omhoog uit de elder den net optijd om de woorden van Silverstar te horen waarna hij direct naar zijn oudste vriend en leader toe stapte. "Silverstar." Hij draaide zijn oren even weg. Danger was al een leader verloren in skyclan. Duststar was zijn broer geweest en gestorven in de brand die hun clan had vervaagd. Hij wou niet Silverstar ook verliezen wie hij ook als broer zag. "Wees voorzichtig.." Hij had het al opgegeven om te vragen of hij meekon. Hij was nu een elder. Hij had niets meer te willen. "Jullie moeten snel gaan. Voor Riverclan terug komt. En ik wil niet horen dat jullie verloren hebben begrepen." Even duwde hij grijnzend zijn poot tegen Silver's schouder al liet dat hem even onstabiel staan dankzij zijn gebroken staart en nam een stap naar achteren zijn kop even heen en weer schuddend.

SILVERSTAR

no cause is lost if there is but one fool left to fight for it

Silverstar keek toe hoe warriors naar voren stapte om zich bij de patrouille te voegen. Hij knikte goedkeurend, en eenmaal er genoeg stonden, sprong hij van de rots af om zich bij hen te voegen. Want ja, natuurlijk ging hij ook mee. Hij was zich bewust van het risico, maar hier liet Silverstar zich niet door tegen houden. Hij zou altijd voor zijn clan blijven vechten, of hij nou meerdere levens had of niet. De zilvere kater keek op toen hij zijn naam hoorde, en draaide zich om om de blik van zijn dierbare vriend te vinden. Dangerdance waarschuwde hem dat hij voorzichtig moest zijn, bijna alsof de oudere kater wist dat hem nog maar één leven restte voor hij zich bij starclan zou voegen. Hij grijnsde terug om hem gerust te stellen. "Geen zorgen, wij gaan niet meer verliezen van die visvreters." Hij gaf de kater een por terug en richtte zich toen op de rest. Dangerdance had gelijk, ze moesten snel zijn. "We gaan!" riep hij, voor hij zich omdraaide en richting de doorntunnel stapte.

Eenmaal bij de Sunningrocks hield Silverstar de patrouille eerst staande om te controleren of er echt geen Riverclan katten aanwezig waren. Hij proefde de lucht en scande de omgeving op indringers, maar buiten een sterk aanwezige vissenlucht, leken Firedance gelijk te hebben. De rotsen waren verlaten. Hij gaf een sein naar de rest door met zijn staart te zwaaien, en klom toen bovenop de stenen. Die geur zouden ze snel genoeg wegkrijgen. Silverstar richtte zijn borst op. "Sunningrocks is van ons!" miauwde hij luid en duidelijk. Laat Riverclan maar komen.

What do we say to the god of death? Not today.

Silverstar luisterde naar haar en vroeg of ze het zeker wist. De rode kattin knikte snel. Natuurlijk wist ze het zeker. Haar hart begon sneller te kloppen door de adrenaline die door haar lichaam gierde toen Silverstar op de rots sprong en zijn Clan toesprak dat Sunningrocks weer van hen zou zijn. Ook zij bleef middenin het kamp staan om aan te geven dat ze mee wilde en eens de zilveren kater hen zei dat ze zouden gaan, sprong ze overeind om met de rest mee te rennen. Net voor de grens hielden ze stil, waarna de lucht nog een laatste keer gecontroleerd werd of er niet toch een RiverClanner langs was gekomen. Niets was veranderd sinds dat ze hier zonet nog was geweest. Het voelde alsof ze al hadden gewonnen toen zij en haar Clangenoten de grens over staken en richting de rotsen holde. Firedance sprong omhoog en liet haar vacht warmen in de zon die hoog aan de hemel stond. Bovenop de rotsen kon je goed zien of er iets gebeurde aan de RiverClan kant, wat haar de kans gaf om vijandige katten te spotten voor ze de rivier over waren.

F I R E D A N C E

Al snel kwamen er meer katten naar voren die mee wilden doen met het vechten. Zelf kon ze eigenlijk maar nauwelijks wachten tot ze zouden gaan vertrekken naar de Sunningrocks. Zodra Silverstar dan ook zei dat ze zouden gaan rende ze snel met de groep mee. Nerveus was ze zeker niet, eerder vastberaden om het gevecht te winnen. Bij de grens hielden ze nog voor een moment halt om te controleren of er geen riverclanners voorbij waren gekomen, maar al snel werden ze naar de rotsen geleid. Ze klom één van de rotsen op en liet haar blik naar het riverclanterritorium gaan om te kijken of er riverclanners te zien waren. Vanaf hier zouden ze goed kunnen zien als katten de rivier over zouden komen.

Haar kop schoot meteen de lucht in toen de geur van Thunderclan haar neusgaten vulde. Een grote angst vulde haar kort, ze had dit nog nooit gedaan zonder Butterstar aan haar zijde en wist niet zo goed of ze dit wel kon, of ze wel wist wat ze moest doen en- Nu was niet de tijd om zichzelf te verzwakken. De stem van Silverstar galmde door het kamp waardoor zij zich omdraaide naar het kamp. Hoewel haar ribben nog pijnlijk waren en haar been nog niet volledig geheeld ging ze stevig staan: echter niet de rots op springend omdat haar been dat nog niet aankon en de clan toeriep. "Katten van Riverclan," Begon ze, haar stem ietwat onstevig maar wel luid. "Blijkbaar heeft Thunderclan zijn lesje niet geleerd na het overlijden van Firestar en het verliezen van hun territorium. De Sunningrocks behoren tot Riverclan territorium en dat gaan wij bewijzen!" Haar blik gleed langs iedereen voor ze knikte en zich omdraaide, nog steeds wat onzeker van haar zaak maar wel haar weg makend naar de Sunningrocks, waar de geur van de hazenvreters veels te sterk was. Futuresong liet een kreet uit hierbij signalerend dat iedereen mocht aanvallen, waarna ze een sprint die bijna al haar kracht kostte inzette, haar ogen alleen nog maar gericht op de oude grijze kater, waar ze vrijwel direct naar uithaalde.

Tag: Katten van Riverclan, Silverstar

Zo stereotypisch als het maar kon, was de jonge kater wederom aan het eten. Hij had zijn bek volgepropt met vis en het smaakte hem zoals altijd weer prima. Ondertussen dacht hij aan hoe zijn broertje lekker ver weg was, aan het vechten voor... tja, voor wat? Omdat Butterstar en Everstar elkaar niet echt lief vonden. Breakingpaw zelf had het maar onzin gevonden, dus was hij blij geweest dat hij één van de achterblijvers was geweest. Samen met moederlief. Hij knipperde verward met zijn ogen toen hij de geur van Thunderclan rook. Klopte dit wel? Kreeg hij een beroerte? Toen hoorde hij een stem die hij nooit eerder had gehoord. "Sunningrocks is van ons!" Uhm, ja, duh, natuurlijk waren de Sunningrocks van hem. Toen hoorde hij de stem van zijn moeder, die liet weten dat Thunderclan eraan kwam. De bruine tabby keek verward om zich heen en zag dat zijn moeder meteen op Silverstar afging. Breaking kreunde zachtjes, hij had hier absoluut geen zin in. Maar hij wilde de Sunningrocks ook weer niet kwijt. Maar hij hield helemaal niet van geweld. Keuzes.

De commotie sloeg snel toe en zijn ogen werden groot. Zijn zus was uit op zoek naar oorlog in Windclan en nu sloeg Riverclan toe.. Hij keek terug naar Futuresong die totaal niet zeker van haar zaak leek te zijn en even sloeg hij zijn staart om haar heen. "Laat Butter trots zijn als je sunningrocks hebt verdedigd oke?" Fluisterde hij zacht in haar oor voor hij langs haar heen schoot richting de sunningrocks. Met ontblootte nagels en opgetrokken lip grauwde hij naar de katten. Zijn ogen schoten langs de linie en bleven hangen op een kat in het speciaal. "Snowdrop wat heb je ze verteld!" Het was wel duidelijk, zij had Butterstar's zwakte tegen hen gebruikt en alles verteld over de onrust met windclan. Butter vertrouwde haar blindelings en moest nu betalen. Woedend stortte hij zichzelf op de kattin zijn tanden in haar vel proberend te krijgen.

-Futuresong & Snowdrop

Aspenpaw was opgelucht geweest toen hij hoorde dat hij niet mee hoefde naar het gevecht naar Windclan. Hij mocht hier blijven, samen met zijn mentor om het kamp te verdedigen mocht er wat mis gaan. Hij nam aan dat Windclan niet durfde hun kamp aan te vallen, en voelde zich veilig achter de muren en het water dat hun kamp beschermde. Nu alleen maar afwachten in anticipatie of Butterstar zou winnen deze dag.
Maar dat was nog niet alles. Geschrokken keek hij op toen hij een vage geur van Thunderclan rook en niet snel daarna Futuresong de katten van Riverclan opriep om Sunningrocks te verdedigen van een aanval van Thunderclan? Wat?! De helft van de clan met de goede vechters was weg om met Windclan te vechten, en nu moesten zíj met Thunderclan gaan vechten. Oh Starclan, als dit maar goed kwam. Met lood in zijn poten volgde hij de patrouille en bleef dicht bij Bitterball in de buurt. Aspenpaw wist dat hij geen goede vechter was en bovendien was hij nog erg jong. Toen hij de katten van Thunderclan zag, zakte de moed hem nog verder naar beneden. Ze leken sterk en klaar om het territorium terug te nemen wat ooit van hen was. Futuresong - nog gewond van haar val in de rivier - viel meteen Silverstar aan en zijn mentor sprong op Snowdrop die een tijd in hun kamp had geleefd. Maar hij stond aan de grond genageld. Wat moest hij doen?

- Nobody c:

Jaypaw voelde ongeduld door zich heengaan terwijl hij naar zijn leader keek. Konden ze nu dan echt niet vertrekken? Hij wachtte, met een ongeduldige zwiep van zijn staart, terwijl anderen zich om hem heen verzamelden. Het leek er op dat ze binnenkort zouden vertrekken en Jaypaw moest eerlijk zeggen dat hij ontzettend uitkeek naar dit moment. Nu kon hij zich bewijzen en kon hij laten zien dat hij weldegelijk een goede toevoeging was aan ThunderClan. Dat hij niks van zijn vader weghad en dat afkomst niet altijd iets wilde zeggen. Zijn vader was misschien een BloodClanner, maar tot dusver had Jaypaw er nooit iets voor gevoeld om BloodClan te joinen of om zijn vader op te zoeken. Hij hoopte dat zijn vader ver uit de buurt zou blijven en wilde ook niet weten hoe het met de kater ging. Zijn moeder had hem niet al te veel informatie gegeven over zijn vader, behalve dan natuurlijk dat hij afkomstig was uit de BloodClan. Ze had dit niet kunnen vermijden omdat anderen toch wel over hem spraken en hem beledigden in haar bijzijn. Ze had hem dan ook altijd ontzettend hard verdedigd, maar nu was Jaypaw op een leeftijd gekomen dat hij dat zelf moest doen. En dat was ook precies wat hij nu ging doen. Hij volgde Silverstar toen ze uiteindelijk dan toch vertrokken naar de Sunningrocks en deed zijn best om bij een van de eersten te lopen, zijn staart hoog in de lucht. Zijn ogen waren gefixeerd op de Sunnickrocks en zijn lip trok zich dreigend naar achteren toen hij RiverClan rook. Het duurde niet lang voordat Futuresong tevoorschijn kwam met haar patrol en Jaypaw ontblootte zijn klauwen. Hij zag twee Apprentice’s van ongeveer zijn leeftijd staan en koos voor de zwart-witte. Hij rende naar voren en stortte zijn lichaam, klauwen al uitgestoken, op die van de zwart-witte Apprentice terwijl hij een beet wilde toedienen aan zijn schouder. Laat het gevecht maar beginnen!

Tag: Aspenpaw

Rustig trippelde de bruin-witte kater de apprentice-den uit. Het was best stil hier gezien de helft van de clan bij het windclan gevecht aanwezig was. Gelukkig had hij niet mee moeten gaan. Wolfpaw kon zich enkel afvragen hoe lang hij in zo'n groot gevecht in leven zou komen. Verbaasd keek de jonge apprentice op wanneer een vreemde geur hem tegemoet dreef. Thunderclan? Niet veel later hoorde hij hoe futuresong de katten aanspoorde om de clan te verdedigen tegen aanvallende Thunderclaners. Geschrokken keek Wolfpaw om zich heen. Moest hij ook mee gaan? Hij had nog niet zo veel vechttraining gehad, maar hij kon hier toch ook niet gewoon blijven zitten en wachten tot de rest terug kwam? Ergens wenste hij dat hij weer een kitten was, zodat hij die beslissing niet hoefde te nemen. De gestreepte kater raapte al zijn moed bijeen en spurtte achter de deputy aan. De Tunderclanners zagen er niet uit alsof ze makkelijk te verslaan waren. Zou het acceptabel zijn als hij nu terug zou rennen? De gestreepte kater schudde zijn hoofd. Hij was hier nu, en hij ging niet wegrennen. In zijn ooghoek ontdekte hij Aspenpaw die met een of andere Thunderclan apprentice in gevecht verwikkeld was. Met enige moeite slaagde hij er in om zichzelf in beweging te krijgen en naar de vijandige kater toe te rennen. Hij sprong naar voren en probeerde zijn klauwen in de schouder van de Thunderclanner te boren. Als hij op z'n eentje niemand kon verslaan, kon hij toch op z'n minst proberen om de rest te helpen.

tag; Aspenpaw, Jaypaw