Once in a lifetime

Jayflame wierp een strakke blik op Rousepaw, maar hij dacht nu in elk geval niet meer dat ze zou gaan sterven. En als hij eraan terugdacht, was het ook wel heel toevallig geweest dat ze juist op dat moment van zijn rug was geschoven en op de grond was gevallen terwijl ze normaal gezien gewoon wel goed op zijn rug had gelegen. Dat had ze natuurlijk zelf gedaan. Hij vroeg zich af of het geen zeer moest hebben gedaan toen haar lichaam met een klap op de grond belandde, want ze had natuurlijk niet kunnen bewegen omdat hij anders direct in de gaten had gehad dat ze maar een toneelspel speelde. Maar goed. Hij had haar eerder op de dag ook geplaagd, dus hij nam aan dat het zijn verdiende loon was. Toch was het gejaagd kloppen van zijn hart niet bepaald iets leuks om aan te voelen, maar daar had zij geen last van natuurlijk. Hij rolde met zijn ogen toen ze begon te lachen, maar kon het niet laten om even met haar mee te doen. Maar dan ook maar heel even, hoor. “Medelijden met je heb ik toch niet,” zei hij plagerig tegen haar. “Hoewel ik me wel afvraag of je je geen zeer hebt gedaan toen je jezelf van mijn rug op de grond hebt laten vallen. Ik heb zelf de klap gehoord en die was niet leuk om aan te horen. Je gaat echt veel te ver in je rol, Rousepaw. Dadelijk moet je tijdelijk je carrière onderbreken omdat Mistgaze je moet verzorgen.” Hij keek zorgelijk naar zijn beste vriendin en een deed een rondje om haar heen om haar te controleren. Hij checkte de zijkant waar ze op gevallen moest zijn en liet zijn blik naar een bult glijden die zich op haar kopje bevond. “Kijk nou wat je gedaan hebt!” Meteen begon hij zachtjes over de bult te likken. “En dat allemaal omdat je me terug wilde pakken voor wat ik deed. Had dat niet op een iets minder dramatische manier gemogen?” Hij zuchtte zelf een keer dramatisch en likte daarna weer haast teder over haar bult. Bultje.

Jaypaw rolde met zijn ogen, maar kon het niet laten om toch even te grinniken. Ze had dan ook wel gelijk. Hij gedroeg zich ook wel alsof er iets heel ergs met haar was, maar hij wilde gewoon niet dat ze gewond zou raken. Het zou voor haar rank niet fijn zijn en voor haarzelf ook niet. En dat alleen maar omdat ze wat onnozel met elkaar aan het spelen waren. Maar hij wist ook wel dat Rousepaw er minder mee in zat dan hijzelf en dat de bult naar een paar dagen wel zou verdwijnen. Bovendien zag je het bijna niet als je niet wist dat het er was, maar hij wilde gewoon niet dat zijn beste vriendin pijn zou lijden omdat ze aan het dollen waren met elkaar. “Ik denk dat als ik medicine cat’s apprentice wordt dat ThunderClan vergaat,” zei hij met een knipoog. De waarheid was dat hij dacht dat niemand hem dan zou accepteren. Hij dacht sowieso niet dat StarClan een ThunderClanner met een bloedlijn die half BloodClan was zou accepteren in hun midden, maar dat zei hij niet hardop tegen Rousepaw. Ze hoefde niet te weten dat hij meer met zijn roots bezig was dan dat hij wilde laten blijken, hoewel zij ook wel wist dat hij vaak het mikpunt van getreiter in de Clan was. En nu ze haar rank had, was het nog belangrijker dat zij zich er zo min mogelijk mee bemoeide waardoor Jaypaw expres niks zei tegen haar als het weer zover was. Of toch bijna niets zei. “Je laat het,” zei hij streng zijnde. “Je moet nu goed rust nemen en eh…” Hij dacht kort na. “Poppy Seeds innemen?” Dat was letterlijk het enige medicijn dat hij onthouden had van zijn bezoekjes aan Rousepaw. Hij snorde en verhief zich vervolgens op zijn achterpoten waarna hij met zijn voorpoten tegen haar flank duwde met de bedoeling om haar omver te krijgen.

Jaypaw deed net alsof hij beledigd was door het feit dat Rousepaw hem praktisch gezien hier gewoon stond uit te lachen, al zou ze natuurlijk zelf met kracht ontkennen dat ze dat ooit gedaan had. Nee, want ze was super onschuldig. Dat was ze altijd al geweest. Geloofde je het zelf? Hij in elk geval al niet. De tom richtte zijn blik op de she-cat toen ze begon te spreken en rolde met zijn ogen. “Jij kan ook echt overdrijven, zeg,” klaagde hij. Alsof hij dat écht zou doen. Hoewel… ze zou waarschijnlijk wel gelijk hebben, want hij zou geen andere remedie weten voor de problemen van katten. En hij zou het ook behoorlijk awkward vinden als hij bijvoorbeeld een queen moest helpen met een bevalling. Bij sommige dingen konden toms beter niet betrokken raken en een bevalling was daar één van. Hij zag zichzelf al half flauwvallen terwijl hij de queen hielp om rustig te worden. Al dat bloed en zo. Hij probeerde zich voor te stellen hoe een bevalling er uitzag, maar hield daar algauw mee op, concluderend dat het echt niets voor hem zou zijn. En dan had je natuurlijk nog de elders die boos op je werden en om je konden klagen zo veel ze maar wilden. Daar zou hij enkel geïrriteerd van raken. Bovendien dacht hij niet eens dat de Clan hem zou accepteren als medicine cat zijnde en dat idee maakte hem toch wel een beetje verdrietig. Zijn aandacht werd getrokken door Rousepaw die raar aan het doen was een paar vossenlengtes van hem vandaan en al snel ging hij naar haar toe. Hij zette zijn poten aan weerszijden van haar lichaam alsof hij een ShadowClanner tegen de grond hield, keek haar dreigend aan en begon haar toen plagende likjes te geven over haar wang. “Je bent zo’n schattige kitten,” zei hij vervolgens op een achterlijke manier waardoor zijn stem in de hoogte schoot. “Je leek echt op een kitten. Rousekit. Zo schattig.” Hij grinnikte en deed zijn voorpoot tegen haar wang. “Koetsjiekoe.”*

Jaypaw hoefde niet veel moeite te doen om zich te herinneren hoe Rousekit er uit had gezien toen ze nog maar een kitten was. Zij was immers de enige die toenadering naar hem had gezocht en hem direct had geaccepteerd voor wie hij was. Hij kon zich vaag herinneren dat het door één of ander dom ongeluk was gekomen dat ze met elkaar in contact waren geraakten dat het vanaf daar steeds beter tussen hun ging. Andere kittens wisten natuurlijk al dat zijn vader een BloodClanner was en de oudere kittens wisten wel wat dat inhield, maar de jongere kittens niet en doordat zij bang waren gemaakt door verhalen over de BloodClan, hielden ze hun nodige afstand van Jaypaw. Alleen zijn moeder, zusje en broertje leken van hem te houden. En Rousepaw natuurlijk. Hoewel hij het gevoel had dat zijn zusje en broertje zich de laatste tijd onaangenaam voelden in zijn buurt. Hij zou er binnenkort wel graag achter willen komen waarom dit zo was. De toms aandacht werd weer getrokken door Rousepaw toen deze met haar achterpoten zijn buik begon te bewerken op de manier waarop Jaypaw vaak kittens tegen de buik van hun moeder had zien drukken. “Ja hoor,” zei hij lachend. “Ik zal je dadelijk wel wat melk geven.” Hij trok een raar gezicht naar haar en bleef plagerig boven haar hangen. Eigenlijk was het gevoel tegen zijn buik niet eens zo heel onaangenaam: ze deed het zachtjes en het kietelde, maar ook weer niet zo erg dat hij zich weg wilde trekken. “Als je zo doorgaat, mag je me gerust ook een massage geven op mijn rug.” Hij knipoogde plagerig naar haar. Hij liet zijn blik naar de blauwe ogen van zijn beste vriendin glijden en herinnerde zich nog dat hij een moon of twee à drie geleden een crush op haar had gehad. De huid onder zijn pels werd warm van het idee dat toe te moeten geven en dus wendde hij snel zijn blik af, hopend dat ze zijn gedachten niet toevallig kon raden of zo.

Jaypaw snorde zachtjes. Hij vond het prachtig hoe ze hier weer bezig waren elkaar te plagen en alles wat daarbij kwam kijken. Hij had het onbezorgde leven gemist en hij vond het prettig om daar naar terug te gaan, al was het maar voor heel even. Want vanaf het moment dat ze zich weer in het camp zouden bevinden, zouden ze hun gebruikelijke taken weer op zich moeten nemen. Hij zou misschien een opdracht krijgen en zij zou waarschijnlijk door Mistgaze uit het camp gestuurd worden om herbs te gaan halen of wat ze dan ook moest gaan doen. Of misschien was er inmiddels weer een kat ziek geworden en moest Rousepaw zich daar weer over ontfermen. Het deed Jaypaw lichtelijk zuchten, maar natuurlijk hield hij zijn gedachten voor zichzelf. Hij was er immers trots op dat zijn beste vriendin dit allemaal bereikt had in haar leven en een duidelijke, veilige toekomst voor zich uit kon stippelen met haar nieuwe rank, maar soms wilde hij wel eens dat de dingen een klein beetje anders waren gelopen. Natuurlijk zei hij dit nooit hardop en ging hij dit ook nooit hardop zeggen, want hij wilde haar geen slecht gevoel geven of het idee geven dat hij het haar niet gunde, want dat deed hij natuurlijk wel. Hij zou ook op de eerste rij staan als Mistgaze al haar kennis had doorgegeven en Rousepaw haar laatste naam zou ontvangen. “Deal,” antwoordde hij grijnzend op haar woorden en gaf haar een zetje zodat haar staart hem niet meer kietelde. Vervolgens kroop hij op een niet bepaald charmante manier onder haar door en ging rechtop staan zodat haar poten van de lucht geheven werden. Hij zakte echter op zijn vier poten neer zodat ze zichzelf wat beter kon schikken op zijn rug en nadat hij het idee had dat ze goed lag, ging hij pas richting het camp. “Je moet echt niet veel zwaarder worden,” zeurde hij. “Je wordt groot. Mijn kleine meisje wordt groot.” En hij deed net alsof hij moest huilen. Hij overdreef natuurlijk. In beide gevallen, want ze was helemaal niet zwaar en ook helemaal niet zo groot. Zowel lichamelijk als mentaal. Hij grijnsde om zijn gedachten. “Ik zweer dat als je tijdens het masseren dadelijk een verkeerde spier raakt waardoor ik mijn training niet fatsoenlijk kan volgen dat ik je morgen de hele tijd lastig kom vallen,” zei hij waarschuwend, merkend dat ze het camp al bijna bereikt hadden.

Jaypaw glimlachte lichtjes toen ze het over haar vader had. Hurricanesteps. Het was natuurlijk wel een vette warriornaam, maar Jaypaw dacht niet dat hij zo wilde heten. In elk geval was Rousepaw’s vader altijd heel goed geweest voor Rousepaw, maar veel had hij niet met Rousepaw’s vader gepraat. Dat was ook meestal niet nodig geweest, want Hurricanesteps had zich voornamelijk met trainingen en andere Clanzaken beziggehouden als Jaypaw en Rousepaw met elkaar aan het spelen waren. Hij glimlachte terwijl hij terugdacht aan die tijd. Aan de tijd dat ze nog jong waren en dat ze nog onbezorgd rond konden rennen in de nursery. Nu hadden ze opeens grote verantwoordelijkheden op zich gekregen en zou hij binnenkort warrior worden terwijl zij waarschijnlijk de verantwoordelijke van de medicine cat den zou worden als Mistgaze haar rank op zou geven of zou sterven. Hij dacht dat Mistgaze echter nog wel wat moons te gaan had en dat Rousepaw zich op dat vlak dus geen zorgen moest maken. Hij rolde met zijn ogen toen zijn beste vriendin haar opmerkingen maakte. “Ja, commander,” sprak hij plagend tegen haar en grinnikte toen ze haar plan voorlegde aan hem. “Doe dat maar niet,” zei hij. “Dadelijk kiest StarClan me dan nog uit om mee medicine cat te worden van ThunderClan. Dan is de Clan al helemaal gedoemd. Ze hebben jou nu al en dat is al zo een ramp.” Hij grinnikte toen het camp tevoorschijn zag komen en de doorntunnel waar ze door moesten gaan. Zonder waarschuwing sprong hij naar beneden zodat er wat takjes in het gezicht van Rousepaw zouden komen en begon hard te lachen waardoor een paar katten raar naar hun keken. “Sorry,’ grinnikte hij. “Dat moest ik echt even doen.” Hij zakte door zijn poten en liet Rousepaw van zich af stappen. “Waar krijg ik mijn massage?” vroeg hij vervolgens en hij gaf haar plagerig een klein zetje.

Hoewel Jaypaw het echt hilarisch vond dat hij Rousepaw zojuist half en half door een doorntunnel had gesleurd, leek de medicine cat’s apprentice zelf het niet echt grappig te vinden. Jaypaw kende zijn beste vriendin echter goed genoeg om te weten dat ze het voornamelijk speelde en dat ze dus niet echt boos op hem was. En als ze dat wel was, zou dat snel genoeg weer overgaan. Ze hadden immers wel vaker meningsverschillen gehad of dingen die ze niet prettig vonden als de ander het gedaan had, maar daar waren ze altijd als goede vrienden overheen gekomen. Jaypaw kon zich eerlijk gezegd geen leven meer voorstellen zonder zijn beste vriendin en hoopte dat ze haar Clan nog heel lang als medicine cat’s apprentice en daarna als de volgende medicine cat mocht dienen. Hij zou haar het hardste toejuichen als ze haar nieuwe naam zou krijgen en een apprentice onder haar hoede zou mogen nemen. Hij zou het vooral fantastisch vinden als ze een apprentice kreeg die koppig als de pest was en niet echt luisterde. Hij grijnsde nu al bij het idee hoe de langharige tabby daarop zou reageren. Hij rolde met zijn ogen toen ze haar opmerking maakte en trok een pruillip, maar grinnikte toen ze hem dan toch wenkte en liep naar haar toe. “Ja hoor, commander,” zei hij grijnzend. Daarna liet hij zich vrij overdreven op zijn buik zakken en maakte er nog een overdreven kreunend geluidje bij ook. “Is het verstandig dat ik hier aan begin?” mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. Vervolgens wierp hij een wantrouwige blik op de apprentices’ den en vervolgens op de nursey. “Ik zweer dat als er zich morgen roddels gaan verspreiden over ons en over wat we nu doen dat je diegenen persoonlijk mag vertellen dat StarClan tegen je gezegd heeft dat hun een ernstige toekomst te wachten staat.” Het zou niet de eerste keer zijn dat er grapjes en opgepaste opmerkingen werden gemaakt omdat Rousepaw en hij heel close waren, hoewel Rousepaw dat meestal toch nooit te horen kreeg omdat het vooral in de apprentices’ den werd gedaan en erger was geworden nadat ze vertrokken was naar de medicine cat’s den.

Jaypaw grinnikte toen hij de toon van zijn beste vriendin hoorde en rolde met zijn ogen. Hij wist wel dat Rousepaw hem niet opzettelijk pijn zou doen en dus was het voor hem iets makkelijker om gewoon te gaan liggen en te vertrouwen op de handelingen die ze bij hem zou uitvoeren. Als hij één iemand vertrouwde binnen ThunderClan was zij het wel. De rest waren allemaal ontzettend irritant en hij kon niet bepaald zeggen dat hij echt vrienden was met iemand anders binnen zijn Clan, hoewel dat misschien ook wel te maken had met zijn eigen attitude. Maar ja, wat wilde je dan? Hij hoorde bijna elke dag roddels over hem die niet waar waren en die verwezen naar zijn afkomst. Hij deelde ThunderClan en BloodClan in zijn bloed en dat zou ook altijd zo blijven. Rousepaw had hem gelukkig geaccepteerd voor wie hij was en had hem altijd gezegd om zich niks aan te trekken van die roddels, was zelfs al meerdere keren kwaad geworden in zijn plaats. Nu mocht ze dat niet meer omdat ze haar nieuwe rank had en neutraal moest blijven, maar Jaypaw wist hoe erg het zijn beste vriendin wel niet ergerde dat ze er niks tegen kon beginnen. “Stoute Rousepaw,” zei hij met een grijns. “Het is juist de bedoeling dat je ze geneest, niet dat je ze verwondt.” Maar hij vond het idee dat ze dat zou doen bij iemand anders die hem pestte wel leuk en dus zei hij er verder niets meer over. Dat kon ook niet, want zijn botten kraakten opeens en Jaypaw liet een kreun ontsnappen. “Hé, hallo, ik moet nog warrior worden, hoor,” zeurde hij. “Dadelijk verpest je mijn kansen nog.” Je kon aan zijn stem echter horen dat hij ermee aan het lachen was. Toen begon hij te lachen, al klonk het wat krampachtig. “Wist je nog in de nursery toen je me daar masseerde?” Hij grijnsde vervolgens smalend. “Ik kan me nog herinneren dat daar een oudere tom rondliep die altijd heel opvallend naar je keek. Ik snap nog altijd niet dat je dat niet in de gaten had. Hij viel echt totaal op je.” Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen.