Once in a lifetime

De laatste tijd was het zo vreselijk druk geweest. Zodra ze de rang Medicine Cat Apprentice had gekregen werd ze bedolven onder het werk en de verantwoordelijkheden. En erg vond ze het niet eens. Het was beter dan dat ze dagen niets zat de doen buiten pogingen tot jagen omdat haar mentor haar niet kon trainen. De drukte had echter ook nadelen met zich meegebracht. Ze had Jaypaw al een tijdje niet meer echt kunnen spreken en dat vond ze wel jammer. De kater was al enkele moons haar steun en toeverlaat. Ze wist dat ze op hem kon rekenen en daarom wilde ze gewoon nog een keer rustig praten. Het was inmiddels avond geworden en de hemel begon langzaam een gele kleur te krijgen door het ondergaan van de zon. Ze had met de kater afgesproken dat ze naar de Owltree zouden gaan deze avond om even rustig te kunnen praten. Haar trainingen waren eerder afgelopen dan verwacht dus was ze eerder aangekomen dan Jaypaw. Rustig nam ze plaats voor de boom en sloeg haar pluizige staart rond haar poten.

[&Jaypaw]

Met een geconcentreerde blik deed Jaypaw de vechttechniek na die de oudere Warrior hem probeerde te leren en snorde toen hij hoorde dat de Warrior hem complimenteerde. Ze waren momenteel bezig met een paar vechttechnieken te leren en hij moest zeggen dat hij deze keer best wel bij een goede groep was ingedeeld: tot dusver had geen enkele Apprentice een opmerking gemaakt over zijn afkomst en de Warrior waar ze vechttraining van kregen was erg goed in uitleggen. Ook was hij geduldig als je een keer een foutje maakte, maar verwachtte wel van de Apprentice’s dat ze goed hun best deden. Jaypaw kende natuurlijk al een hoop vechttechnieken dankzij zijn huidige mentor, maar hij wilde altijd bij leren. Zijn poten prikkelden nerveus bij het idee dat hij een nieuwe mentor zou krijgen en dat deze hem een totaal andere training zou geven of totaal andere verwachtingen had. En dan had hij natuurlijk nog zijn final assesment die er sowieso aan zat te komen. Hij zou sowieso binnenkort wel meerdere opdrachten moeten doen om te bewijzen dat hij weldegelijk een Warrior kon worden. Hij werd nerveus bij het idee dat zijn Warriorschap op zich zou wachten juist omdat zijn mentor ziek was geworden. Dan zou hij misschien nog harder gepest worden omdat hij niet alleen het buitenbeentje was, maar ook nog eens later Warrior werd. Hij hield in zijn kopje Rousepaw die misschien ook pas binnen een paar moons haar Warriornaam zou krijgen. Hij was niet alleen. Hij was blij om haar in de Clan te hebben: ze waren tot nu toe elkaars steun en toeverlaat geweest en Jaypaw kon zich geen betere vriendin inbeelden als zij. De kater gaf een knikje naar de Warrior toen deze sprak dat hij mocht gaan en dat hij had goed had gedaan. Hij liep snel in de richting van de Owltree en zag Rousepaw daar al staan. Al iets vrolijker dan daarnet trippelde hij op de poes af en begroette haar door zijn neusje tegen de hare te drukken. ‘Wat is er?’ vroeg hij plagerig. ‘Omdat je opeens een hoge rang hebt gekregen heb je geen tijd meer voor me?’ In zijn ogen sprak het boekdelen dat hij haar enkel plaagde. Ze wist heus wel dat hij het alleen maar leuk vond voor haar.

Zo extreem lang hoefde ze niet te wachten voor de zilvere kater naar haar toe kwam lopen. Automatisch verscheen er een glimlach op Rousepaw's kop. De twee katten drukte hun neuzen tegen elkaar de drukken. ‘Wat is er?’ De plagerige toon van de kater zorgde er voor dat ze hem kort met samengeknepen oogjes aan keek. Natuurlijk ook uit puur plagen. ‘Omdat je opeens een hoge rang hebt gekregen heb je geen tijd meer voor me?’ Vervolgde de kater met zijn geplaag. Al zat het deze keer wel heel erg dicht op de waarheid. Rousepaw zuchtte zacht voor ze haar blauwe ogen op zilvertabby richtte. "Nouja eigenlijk wel, alles is zo druk nu ik deze rang heb en jij binnen een paar moons Warrior word. En ik wilde gewoon even met je praten, good old times you know?" De kattin haalde haar schouders op na haar woorden. Dat was het eigenlijk wel. Gewoon even rustig met elkaar kunnen praten en misschien wat gaan doen. Meer vroeg ze niet.

Jaypaw keek naar Rousepaw. Nee. Nee oh nee oh nee. Hij had het als een grapje bedoeld! Natuurlijk was het weer typisch Rousepaw om eerst plagend terug te reageren, maar dan opeens heel serieus te worden alsof ze dacht dat hij boos was op haar omdat ze minder tijd voor hem vrij had. Om heel eerlijk te zijn miste hij hun mooie tijden samen wel en wilde hij soms wel dat ze wat meer tijd voor hem had, maar hij kon ook wel begrijpen dat een rang zoals diegene die zij had heel veel van haar vergde en was dan ook niet boos op haar dat ze haar tijd verdeelde over haar rang en haar vrije tijd besteedde met uit te rusten. Hij wist al van te voren toen ze aangewezen werd voor de hoge rang dat ze moeite ging hebben om haar tijd te verdelen en misschien lag het ook wel deels aan hem omdat hij haar niet vaak genoeg aanklampte in het kamp. Als hij haar eens niks zag doen zou hij gewoon wat prooi voor haar neus droppen en haar praktisch dwingen om samen te tongen. ‘Oh, Rousepaw,’ snorde hij. ‘Ik weet toch dat je het druk hebt? Daar hoef je jezelf echt niet voor te verontschuldigen, hoor.’ Hij gaf haar een lik over haar oor. Hopelijk zou hij haar ooit joinen met een hoge rang als Deputy of als leader. Hij had er wel eens aan gedacht om haar als Deputy aan te wijzen wanneer hij leader werd, maar StarClan een ander pad voor haar had gekozen ging dat natuurlijk niet meer. ‘Het leven bij mij is nog altijd hetzelfde,’ zei hij met een glimlach, maar hij kon het niet laten om zijn staart met een gefrustreerde zwiep heen en weer te laten gaan. ‘Op de één of andere manier hebben twee Apprentice’s het voor elkaar gekregen om een kwart van de Apprentice’s Den tegen me op te stoken. En drie Warrior’s werden gisteren boos op me omdat ik één van hun had aangevallen tijdens een trainingssessie met uitgestoken klauwen. Dus zoals je ziet gaat mijn leven geweldig.’ Hij rolde met zijn ogen en keek gefrustreerd zijnde naar de grond. ‘Maar genoeg over mij,’ dwong hij het onderwerp af. ‘Hoe gaat het met jou?’

‘Oh, Rousepaw,’ zei de kater snorrend tegen haar. ‘Ik weet toch dat je het druk hebt? Daar hoef je jezelf echt niet voor te verontschuldigen, hoor.’ Vervolgde Jaypaw waarna hij een lik over haar oor gaf. De kattin zwaaide al zuchtend een keer met haar staart. ‘Het leven bij mij is nog altijd hetzelfde,’ vertelde de kater haar. Ondanks dat er een glimlach op zijn kop stond viel de geïrriteerd zwaaiende staart haar in de ogen. ‘Op de één of andere manier hebben twee Apprentice’s het voor elkaar gekregen om een kwart van de Apprentice’s Den tegen me op te stoken. En drie Warrior’s werden gisteren boos op me omdat ik één van hun had aangevallen tijdens een trainingssessie met uitgestoken klauwen. Dus zoals je ziet gaat mijn leven geweldig.’ Dat hij het haar zelfstandig vertelde vond ze wel fijn. Het was niet echt makkelijk om er om te gaan vragen terwijl het dubbel haar taak was. Niet alleen als Medicine Cat Apprentice maar ook als zijn vriend was zij aangewezen om er voor te zorgen dat het goed met hem ging. ‘Maar genoeg over mij,’ zei de kater waardoor er een frons op haar kop verscheen. ‘Hoe gaat het met jou?’ Mooi niet dat dit ging lukken. Met haar pluizige staart gaf ze een tikje op de kop van Jaypaw. Vervolgens keek ze hem met een brutale blik in haar ogen recht aan. "Not happening", zei de kattin op een serieuze manier. Ze ging recht voor hem zitten voor ze opnieuw sprak. "Waarom hebben ze dat gedaan? Waarom gaan die andere katten met hun mee en niet met jou? Heb je enig idee of ze er een reden voor hebben of niet? Wie zijn het? Mag ik me er mee bemoeien?" Een waterval aan vragen kreeg de kater over zich heen. Dit onderwerp ging ze echt niet zomaar af doen. Mooi niet.

Hij onderdrukte een zachte zucht toen hij haar houding zag. Rousepaw ging dit onderwerp niet gauw laten liggen. Hij kon haar geen ongelijk geven. Als zij in dezelfde situatie had gezeten als hij had hij ook gereageerd en was hij ook doorgegaan. Hij wilde echter voor geen goud medicine cat apprentice zijn. Wat had hij daar nu aan? Een paar kruiden kennen en met StarClan kunnen communiceren? Alsof StarClan dat zou willen. De enige reden dat de apprentices hem bleven pesten en zijn Clan zowat tegen hem leek te zijn was omdat StarClan er niks aan deed. StarClan vond dat hij gestraft moest worden omdat zijn vader een BloodClanner was. Hij zou het nooit ver schoppen in de Clan omdat StarClan hem nooit zou willen erkennen als een warrior. Zou Silverstar hem warrior maken als de tijd rijp was? Hij wilde dat hij het aan Rousepaw kon vragen, maar deze kon onmogelijk communiceren over boodschappen die ze van StarClan kreeg en bovendien wilde Jaypaw de she-cat niet het idee geven dat hij enkel vrienden met haar was geworden daarom. Dat argument werd eigenlijk sowieso ontkracht omdat ze al goede vrienden waren voordat ze medicine cat apprentice werd, maar goed. Het was maar dat ze onthield dat hun vriendschap voor hem echt was. ‘Ik haat jou,’ klaagde hij, maar de fonkeling in zijn ogen zei dat hij dat natuurlijk niet meende en hij moest toch wel even lachen toen hij haar waterval aan woorden hoorde. ‘Chill,’ zei hij eerst, maar besloot daarna wel om haar vragen te beantwoorden. Anders zou ze hem toch niet laten rusten. Hij zag haar er nog voor aan om hem midden in de nacht te wekken en apart te nemen om over zijn problemen te praten. Op dat vlak was Rousepaw echt wel een schatje. Zijn pels werd warm door die gedachten en snel verwierp hij het onderwerp. ‘Rouse,’ sprak hij zuchtend. ‘Ik denk dat je de meerderheid van die vragen zelf wel kunt beantwoorden, niet? Ze gaan er zo makkelijk in mee omdat ik een vader heb die in BloodClan zit. Ik denk dat de warriors vooral bang zijn dat ik op mijn vader ga lijken.’ Hij keek even moeilijk naar de grond. ‘Het is gewoon soms zo moeilijk te onderdrukken,’ sprak hij klagelijk. ‘Als ik vecht met iemand dan verlies ik de controle gewoon over mezelf en voordat ik het doorheb, heb ik mijn nagels al uitgestoken. Het is niet dat ik ze opzettelijk pijn wil doen of zo, het is gewoon dat ik mezelf niet altijd onder controle heb en soms mijn vader inbeeld die dan voor me staat. Als ik dat dan probeer uit te leggen geloven ze me niet. Ik denk dat ze het zelfs als een extra argument zie om mij te vergelijken met mijn vader, wie dat dan ook mag zijn.’ Dat laatste mompelde hij. ‘En nee, jij mag je er niet mee bemoeien,’ sprak hij streng. ‘Je bent een medicine cat. Die moeten zich buiten dat soort dingen houden. Dus mooi niet dat je je erin gaat mengen. Dat sta ik niet toe.’

‘Ik haat jou,’ klaagde Jaypaw. Het was dat Rousepaw wist dat hij dat niet zo bedoelde en dat er een kleine twinkeling in zijn ogen te zien was. ‘Chill,’ reageerde de zilvertabby op haar vragen. Zachtjes zuchtte de kattin voor ze haar ogen op de kater richtte. Hij wilde dat ze zich er niet zo veel zorgen over zou maken maar dat zou ze toch wel doen. Zo zat ze nou eenmaal in elkaar. ‘Rouse,’ begon de kater zuchtend. ‘Ik denk dat je de meerderheid van die vragen zelf wel kunt beantwoorden, niet? Ze gaan er zo makkelijk in mee omdat ik een vader heb die in BloodClan zit. Ik denk dat de warriors vooral bang zijn dat ik op mijn vader ga lijken.’ Na die woorden zuchtte Rousepaw nogmaals. Andere katten leken simpelweg niet te begrijpen dat Jaypaw echt niets kwaads in de zin had. Ze kende de kater al haar hele leven en nog niet een keer had ze iets kwaadaardigs kunnen spotten. ‘Het is gewoon soms zo moeilijk te onderdrukken. Als ik vecht met iemand dan verlies ik de controle gewoon over mezelf en voordat ik het doorheb, heb ik mijn nagels al uitgestoken. Het is niet dat ik ze opzettelijk pijn wil doen of zo, het is gewoon dat ik mezelf niet altijd onder controle heb en soms mijn vader inbeeld die dan voor me staat. Als ik dat dan probeer uit te leggen geloven ze me niet. Ik denk dat ze het zelfs als een extra argument zie om mij te vergelijken met mijn vader, wie dat dan ook mag zijn.’ Zijn toon ging van klagend naar mompelend en Rousepaw kon niets anders dan medelijden met hem hebben. Hij verdiende het echt niet dat katten zo tegen hem deden. ‘En nee, jij mag je er niet mee bemoeien,’ zei Jaypaw met een strenge toon in zijn stem. Rousepaw blies haar wangen vol lucht zodat ze eekhoornwangetjes kreeg. Het zorgde voor een wat brutale en 'boze' uitdrukking. ‘Je bent een medicine cat. Die moeten zich buiten dat soort dingen houden. Dus mooi niet dat je je erin gaat mengen. Dat sta ik niet toe.’ Na die woorden schudde Rousepaw opnieuw haar kop. "Nee, dan juist wel. Ik moet er voor zorgen dat het met iedereen goed gaat en als jij niet lekker in je vel zit moet ik er voor zorgen dat je dat wel komt. Bovendien ben ik je vriend. Dan is het toch duidelijk dat ik me er mee wil en ga bemoeien als ik de kans krijg?"

‘Schattig hoor,’ reageerde Jaypaw op een plagerige toon. Dat zorgde er voor dat ze nog net iets meer lucht in haar wangen blies. De lik die de kater over haar wang gaf zorgde dat ze minstens een derde van de lucht weer uitblies. Toen hij met zijn poot tegen haar andere wang porde blies de kattin vrijwillig de rest van de lucht uit. ‘Rousepaw,’ begon Jaypaw op een rustige en vriendelijke toon. ‘Hoe graag je het ook zou willen, je kunt niet iedereen blij maken en verzorgen. Soms moet je een grens stellen voor jezelf en accepteren dat je het beste hebt gedaan wat je kon. En soms moet je accepteren dat sommige katten zelfs geen hulp willen of nodig hebben.’ Dat had ze al lang zien aankomen. Jaypaw wilde haar het liefst buiten alle problemen houden. Maar ze had de rang die ze had niet zonder reden. Het was haar goed recht om zich er mee te bemoeien zodra het om het welzijn van de anderen ging. Net toen ze haar bek wilde openen om haar bezwaren uit te spreken zette de kater een stap naar voren en liet zijn kop tegen de hare rusten. ‘Maar ik vind het lief dat je je zo om me bekommert,’ snorde de kater. Als hij het zo lief vond, waarom liet hij haar dan niet gewoon doen? Dit was toch ook grotendeels haar eigen keuze? ‘Ik ben echt blij dat jij mijn beste vriendin bent. Ik zou niet weten wat ik zonder je moest.’ Zachtjes snorde Rousepaw. Ze kende elkaar al zo lang en hadden elkaar door zware tijden geholpen. Bij haar waren de ergste al voor bij maar bij hem leek het enkel erger te worden. Ze zou hem hoe dan ook blijven steunen net zoals hij dat bij haar had gedaan. De kater slikte en keek haar met een verontruste blik aan. Vragend keek Rousepaw terug. ‘Zou… Zou Mistgaze me schuldig houden voor wat er met haar gebeurd is? Als één kat iets vervelends heeft overgehouden aan de tijd dat de BloodClan ThunderClan overnam dan is het dat wel.’ Zachtjes schudde de zilvertabby haar kop. "Ik heb het er nooit met haar over gehad maar ben er zeker van dat dat niet het geval is. Jij kan daar niets aan doen en hey dan zou ik daar ook schulden aan hebben."

‘Jij hebt toch nergens schuld aan,’ reageerde de kater met een zacht glimlachje. ‘Jij bent kei onschuldig.’ Rousepaw kreeg een klein duwtje van de kater. Ze kon het hem blijven vertellen maar hij zou het er nooit mee eens zijn. Hij kon er niets aan doen Bloodclan bloed te hebben. Zij had wel schuld aan de dood van haar mentor. Als ze niet zo idioot was geweest om dat gevecht in te springen zonder te kunnen vechten was het misschien allemaal anders gelopen. Jaypaw ging op zijn achterpoten staan om haar vervolgens opnieuw een zetje te geven. ‘Nu snap ik ook waarom het vechten je niet goed afging de hele tijd,’ plaagde de kater haar. "Ey!" Riep ze speels terug als teken dat ze het er toch niet helemaal mee eens was. Ja okay, ze was vreselijk maar goed. ‘Stiekem wilde StarClan je gewoon helemaal klaar hebben voor de rang die ze voor jou hadden weggelegd. Maar zelfs StarClan kan het niet helpen dat je zo’n kluns bent met vechten.’ Ergens klonk dat wel logisch. Of Starclan had gewoon zo veel medelijden met haar falen dat ze besloten haar een rang te geven die ze wel goed kon uitvoeren. Het volgende duwtje zag ze aankomen, op het zelfde moment duwde ze dan ook terug. Jaypaw drukte zijn kop in haar vacht. ‘Nee hoor,’ begon de kater op een zachte toon. ‘Ik ben echt blij voor je dat je die rang hebt gekregen. Nu heb ik een soort van beschermengel als ik weer eens wat dom doe.’ Op die woorden moest ze grinniken en dat werd erger toen ze de grijns op Jaypaw's kop zag. "Sukkel," zei ze met een speelse glimlach. Rousepaw gaf de kater een snelle kopstoot onder zijn kin waarna ze zich omdraaide en als een speer wegrende. "Catch me if you can!" Soms waren van die kinderachtige spelletjes net wat je nodig had om op te vrolijken.

‘You’re going down!’ reageerde de kater waarna hij met een strijdkreet achter haar aan gerend kwam. Jaypaw begon tussen de bomen door te zigzaggen terwijl de kattin slalommend door rende. Na enkele vossenlengtes had ze al wel door dat Jaypaw niet meer achter haar aan kwam en ergens toch wel een tikkeltje ongerust trippelde ze terug. De tabby was nergens meer te zien. Ze stak haar neus de lucht in en opende haar bekje om alle geuren goed binnen te laten komen. Achter zich hoorde ze geritsel waardoor er een grijnsje op haar kop verscheen. Geduldig wachtte ze af alsof ze het niet door had en op het moment dat ze iets hoorde dat als een afzet klonk kwam ze in beweging. De poten aan haar rechter kant trok ze in en ze zette zo hard als ze kon met haar linker poten af. Op die manier schoof ze zichzelf half vallend zijwaarts en kon Jaypaw's sprong net ontwijken. Nu lag ze echter plat op haar zij dus rolde ze zich snel over haar rug terug naar haar poten. "Mis!" riep ze waarna ze haar tong uitstak en opnieuw van hem weg rende. De zacht tintelende pijn in haar schouder negeerde ze, schaafwondjes kwamen later. Bovendien had ze het zelf veroorzaakt.

[Jay's avatar en Rouse's signature matchen]

‘Dadelijk valt je tong nog eens uit je bek!’ riep Jaypaw haar na voordat hij achter haar aan kwam. Ze waren ongeveer even snel dus zo lang ze hem voor bleef was ze veilig. Het moment dat hij haar echt te pakken zou krijgen was het voor haar over. ‘Rousepaw!’ Geschrokken stond de kattin stil. Ze had gemerkt dat de pootstappen achter haar waren verdwenen en rekende op een verrassingsaanval. Niet op een plotselinge kreet. ‘Help!’ Rousepaw draaide in haar sporen en rende terug in de richting van de kreten. Waar was hij? Wat was er aan de hand? Lichte paniek tolde in haar hoofd tot ze plotseling poten op haar rug voelde. Wat gebeurde er? Wacht eens even... Jaypaw. Rousepaw liet zich door haar poten zakken en sloot haar ogen. Ze probeerde zich zo ontspannen mogelijk te houden. Net alsof ze was flauwgevallen. Ze had inmiddels een erg goed idee gekregen van hoe dat er uit moest zien door haar nieuwe rang. Eens kijken hoe hij hier op zou reageren.

‘Rousepaw?’ De kattin moest haar best doen om niet met haar oren te bewegen bij het horen van haar naam. ‘Rouse?’ Niet. Reageren. Het bleek moeilijker dan verwacht toen Jaypaw ook nog eens met zijn neus de hare aantikte. Ze kreeg het gelukkig nog wel voor elkaar om stil te blijven liggen. Ze moest nogmaals haar best doen om niet te bewegen toen de kater onder haar door begon te klimmen om haar zo op zijn rug te krijgen. Zo onopvallend mogelijk verplaatste ze haar gewicht waardoor ze langzaam van zijn rug af begon te glijden. De klap die ze vervolgens met haar kop op de grond maakte zou zeker een bult veroorzaken. Dit was misschien niet het slimste deel van haar plan en maakte het ook niet makkelijker om zo stil te blijven liggen. Al was het natuurlijk wel enorm leuk om te doen en grappig om te 'zien' hoe Jaypaw reageerde.

Er hing even een stilte. Of hij had door dat ze hem voor de gek hield of hij begon nu echt nog verder in paniek te raken. Er werd tegen haar oor geduwd maar de kattin gaf geen kik. ‘Rousepaw, word wakker,’ zei Jaypaw met een smekende toon in zijn stem. Ze kreeg kleine likjes over haar kop. Hij begon ondertussen wanhopig te worden. De kater schudde haar even op en neer met zijn poot waarna ze voor een moment geen aanraking meer van hem voelde. Wat? Was hij haar nu aan het kietelen? Ze wist in ieder geval dat ze Jaypaw niet alleen bij een dode kat moest laten omdat dat voor een behoorlijk beschamend geheel zou zorgen. Lang zou ze dit gekietel niet uit kunnen houden. Ze moest wat doen. Met een snelle beweging klemde ze haar kaken, natuurlijk niet te hard, om de staart van de kater. Vanuit het complete stil liggen naar zijn zachte staart in haar grijnzende bek. Eens zien of hij hier van zou schrikken en hoe hij verder zou reageren.

[Suddenly Rouse became Rout for a moment there]