[Sharing tongues!] Preparing for the day

"Goedemorgen," Ze keek op van haar muis in zijn maar al te bekende groene ogen. Een glimlach verscheen meteen op haar gelaat terwijl ze toekeek hoe hij zijn vacht begon te wassen. "Hey Panther."Begroette ze hem vriendelijk terug waarna ze de laatste resten van de muis uit haar snorharen haalde door haar poot er even langs te vegen. "Hoe gaan de trainingen met Lizardpath?" Vroeg de kater haar. "Pfoe, het is wel zwaar zeg, iedereen lijkt nogal hoge verwachtingen van me te hebben."Wat nerveus wiebelde ze even heen en weer op haar poten, ze was als de dood om niet aan iets verwachtingen te vol doen. "Maar hoe is het met jou?"Stuurde ze het gesprek een andere richting op. Plots besefte ze zich dat de kater vast snel zijn warrior naam zou krijgen, die leeftijd had hij immers wel ongeveer behaald. Quietpaw was ook al Quietstep geworden, straks zou hij ook zijn naam hebben en waarschijnlijk zou ook haar eigen broer die eerder dan haar krijgen. Het liet haar zich wat jaloers voelen, maar dat drukte ze snel weg. Ze was blij met deze weg, en dan wilde ze niets anders dan haar vrienden gelukkig warrior zien worden.
De poes bewoog zich wat dichter naar hem toe en begon zijn vacht ritmisch te wassen, zoals overal om hen heen ook begon te gebeuren. Normaal deed ze zoiets enkel met haar broer, maar Panther wa een goede vriend geworden.

Het was maar goed dat haar moeder wist hoe ze met kittens overweg moest kunnen. Immers was er namelijk nu een kitten die wel aandacht nodig had, aandacht die Oceanbreeze niet zou kunnen geven. Nu, had ze wel aardig wat aandacht gegeven aan de jonge kattin. Niemand zou van afstand kunnen zien hoeveel moeite het haar kostte om zo luchtig en vriendelijk te blijven terwijl ze in pijn verkeerd. Geen emotionele pijn, maar desalniettemin bleef het pijn. Dashingstripe vertrok, waarschijnlijk doordat ze toch niet zo goed in het verbergen was van haar gedachten richting oudere katten. Niet omdat ze Dashingstipe niet mocht, nee meer omdat ze niet tegen de geur van het prooi kon, het maakte dat ze zich misselijk voelde. Draaierig voelde, in ieder geval niet zoals ze zich hoorde voelen. Het was enkel geluk dat Neverland en Icecloud nog geen eten hadden gepakt. Waarschijnlijk zouden die zo ook wel honger kijgen, gek genoeg was ze niet hongerig. Ook al at ze voor meer katten dan enkel haarzelf. Misschien moest ze later vandaag maar even voor de zekerheid een bezoekje aan Lizardpath brengen. Aangezien ze er wel voor moest zorgen dat haar kittens goed ter wereld kwamen en niet uithongerde. Of zou ze later vandaag maar even met haar moeder spreken, misschien was dat een goed idee. Echter bleef Oceanbreeze niet al te lang in deze gedachten zitten want haar moeder en Silverkit trokken haar aandacht. "Je hebt ons zeker goed laten schrikken." Mauwde haar moeder, waardoor Oceanbreeze eventjes een glimlachje op haar lippen wist te persen. Gelukkig was er eentje die wist hoe ze op de kitten kon reageren. Die de kitten niet alleen op haar gefocust hield, natuurlijk hield ze van de zilveren kit, maar ze was nu toch wel blij dat Icecloud een ingang had gevonden om met Silverkit te communiceren. Toch wist ook Oceanbreeze dat ze haar aandacht nog bij de kitten moest houden, immers was de kitten naar haar toe gekomen en haar verantwoordelijkheid. Dus had ze ook moederlijk de kitten aangesproken over haar manieren. Manieren die misschien handig konden zijn in zo'n grote groep als waarin zij nu wel zaten. Daarbij was het goed om de gebruiken en waarden van de clan te leren. Zeker op een jonge leeftijd. Eentje die Silverkit dan ook bezat. Zodra de kitten hun op een juiste manier begroette, had ze de kitten met moeite nog een complimenterend tikje met haar staart kunnen geven. Haar moeder reageerde meteen op de nette begroeting met eentje van haarzelf. "Goedemorgen Silverkit," hierna viel het eventjes stil. Ze leek wel door te hebben dat Oceanbreeze in pijn was, die ze toch wist te verbergen toen ze verder uitlegde aan Silverkit dat ze heus wel met anderen zou kunnen spelen, zolang ze het maar vroeg. Geduldig was Oceanbreeze wel ondanks de pijn en haar lichtelijke irritatie naar het opgezwollen gevoel in haar buik. "YES." Riep de kitten uit. Waardoor Oceanbreeze haar ogen even zuchtend samen kneep tot spleetjes. Het harde geluid voelde niet goed aan, aan de wat ziekelijke kattin. Toch zei ze er niets van, Silverkit mocht gewoon kitten blijven, ze kon er ook niets aan doen dat haar pleegmoeder zich niet helemaal goed voelde. Dus reageerde ze zo min mogelijk op de zilveren rond rennende kattin. Haar werkelijke gevoelens bleven niet verborgen voor haar moeder, die haar ook even een onderzoekende blik gaf voordat ze Silverkit bij zich riep. Waarschijnlijk was haar de pijnlijke uitdrukking op Oceanbreeze's gezicht dan ook niet ontgaan."Silverkit, zal ik je eens wat leuks vertellen?" Besloot haar moeder, in plaats van haar iets te vragen. Oceanbreeze zuchtte opgelucht, dankbaar ook. Want ze had bijna verwacht dat ze een bezorgde vraag van haar moeder had kunnen verwachtten die daarmee de aandacht van Silverkit getrokken zou hebben. Aandacht die ze niet op zich wou vestigen, puur omdat ze de kitten niet had willen laten schrikken. Immers was ze het meest bekende gezicht in de clan voor de kitten en kon ze echt niet alles in enkele woorden uitleggen. Silverkit leek overduidelijk enthousiast te zijn, want ze stopte met haar geren en gespring en kwam naar de witte moeder van Oceanbreeze toegelopen. "Ja, ja." Mauwde de kitten enthousiast waardoor Oceanbreeze haar oortjes even wiebelde. De pijn in haar flank keerde terug, dit keer sterker dan daarvoor. Ze leunde hierdoor onhandig tegen Neverland aan, zijn warme vacht kalmeerde haar enigszins. "Vertel." De kitten zat nu voor Icecloud en Oceanbreeze had eigenlijk niet verwacht dat ze zo snel haar pleegkitten had kunnen kalmeren en afleiden. Dit was totaal nieuw voor haar, blijkbaar hielden inderdaad bijna alle kittens wel van verhalen. "Ik bedoel... Ja heel graag mevrouw. Bedankt." Mauwde de kitten hierna, waardoor Oceanbreeze even niet kon weerhouden wat grimmig te glimlachen. Silverkit was goed opgevoed, dat was een ding dat zeker was. De gestreepte en jonge Queen liet haar kop hangen toen er opnieuw een vreselijke pijn door haar flanken rolde. Eentje die haar zacht liet kreunen waarna ze zich zonder waarschuwing liet vallen, op haar flank. Haar kop liet ze zwakjes vallen waarna ze haar ogen dichtkneep. De pijn wou maar niet weg, dit was geen gewone trap van een van de kittens, dit was iets anders. Wat was het dan? De jonge kattin kende dit niet, de nieuwe sensatie die haar deed happen naar lucht en adem. Haar hele lichaam leek in elkaar te krimpen op het tempo van de pijnscheuten die nu ook wel enigszins zichtbaar werden op haar flank. Weeën, de kattin had weeën, iets wat volkomen uit het niets leek te zijn gekomen voor de jonge kattin. Niet dat ze wist dat het weeën waren, immers was ze nog nooit bij een bevalling geweest en wist ze ook niet wat ze moest voelen, hoe het zou voelen. Haar ogen schoten open toen een bijzonder pijnlijke en snelle wee haar lichaam deed samen krimpen en persen. Het was een soort instinct dat zich van haar meester had gemaakt. Ze kon niet langer denken, enkel maar naar haar lichaam luisteren. De pijn liet haar zachtjes kermen, terwijl ze met haar ogen onrustig zocht naar Lizardpath of een ander die al bij eerdere geboortes was geweest. Haar moeder had zelf kittens gehad, maar was nu druk bezig met Silverkit. Ze probeerde zich nog te bewegen, zich op haar eigen poten te dwingen. De nursery was zo ver ook weer niet, maar ze kon niet lopen, ze kon geen enkele beweging maken. Behalve het persen en in een krimpen op het tempo van de weeën. Een klein beetje bloed vormde zich al op de grond, rood en helder, waarna ze nog een keer perste. Hierna voelde ze iets naar buiten floepen en lag ze enkele seconden doodstil voordat ze met moeite haar kop omdraaide en er een kitten zag liggen. Vol verbazing wierp ze een blik op Neverland en daarna weer op de jonge kit. Waarna ze onhandig in actie probeerde te komen, haar moederinstinct nam het weer over. Ze moest de kitten verzorgen, ondanks het feit dat ze in een bijna ondraaglijke pijn verkeerde. Haar kop wist ze met moeite bij de grijs-witte en langharige kitten te krijgen waarna ze hem schoon likte. Het was een grote, stevige en krachtige kitten. Eentje die er erg sterk uit zag, zo sterk als haar familie was, zo sterk als een beer. Haar ademhaling kwam nog in horten en stoten voordat ze langzaam de naam aan haar eerste kitten gaf, haar eerste kleintje. "Bearkit, zo zal je heten. Voor de sterke kracht van de familie. Zodat je nooit alleen hoeft te staan." Mauwde ze zachtjes en liefdevol terwijl ze een blik op Neverland wierp. Hopende dat hij de naam goed zou keuren. "Neverland?" Mauwde ze enkel zachtjes, haar stem breekbaar. Hiermee duidde ze aan dat ze hem nodig had. Ze legde haar kop weer neer. Ze hoopte dat hij Bearkit wat dichter naar haar toe kon brengen. Immers kon ze de weeën al weer op voelen komen.

Tag: Neverland, Bearkit (& Icecloud, Silverkit)

Quietstep hield de kattin in de gaten vanuit zijn ooghoeken. Hij had moeite met het peilen van de langharige poes. Hij had geen idee wat nou haar intenties waren, maar hij zou haar het voordeel van de twijfel geven en aannemen dat ze goed waren. Hij zat er natuurlijk ook wel een tikkeltje deprimerend bij, misschien was ze gewoon gekomen om hem op te vrolijken. Al wist hij niet meer zeker of in hij dat soort dingen geloofde. De kattin leek haast te spinnen terwijl ze at. Quietstep nam in stilte een hap, terwijl de kattin vroeg hoe zijn ochtend was gegaan. "Wel goed," zei hij met een waterig glimlachje om haar grap. "Ik moet steeds denken aan dat rare beest dat ik in het territorium heb gezien." Het was niet zo, meer een statement om wat conversatie te maken. Hij had een schaap gezien in het Windclangebied. Maar wat hem meer zorgen baarde, was eigenlijk zijn moeder.

Tag; Dashingstripe

.

Dashingstripe keek naar boven. Naar de hemel. Hoewel de houding waarin ze in lag, goed lag, wilde ze toch een iets uitgestrektere houding. Ze trok haar poten onder haar uit en strekte die helemaal uit. Haar achterpoten raakte de bil van Quietstep, maar daar lette ze niet echt op. De hemel braakte allerlei kleuren uit. Tijd om zichzelf weer te zijn. "Ik moet steeds denken aan dat rare beest dat ik in het territorium heb gezien." Ze knikte langzaam. Met een vrolijke twinkeling in haar ogen draaide ze haar kop naar de kater. "Ik zie jouw verdriet als een klif waarin je stort, als kleine vogels die achteruit vliegen of als de bladeren die druppelen van de bomen." Yes Dashingstripe, you go girl. Ze knikte naar Oceanbreeze. "Zullen we ons even afzonderen?" Waarom beviel je midden in het camp? Vaag. Ze hees zich overeind en pakte het konijn op. "Omw vwerdwer twe gwaan owp jwouw stawtment. Jwaa iwk hewbt ook gewzien!" Riep ze half door het beest heen, terwijl ze naar een beschut struikje liep.

Tag: Quietstep

De langharige kattin leek bijzonder relaxed. Ze lag helemaal languit, hij voelde haar poten zelfs in zijn vacht duwen. De rood-witte kater daarentegen zat er bekrompen bij. Hij was magerder dan normaal, zijn vacht had zijn glans lichtelijk verloren en zijn postuur leek krampachtig. Hij was zich ervan bewust hoe hij er bij zat, probeerde zich nog wat vorm te geven door zijn haas verder op te eten. Wat Dashingstripe vervolgens zei, deed zijn onderkaak bijna de grond raken. De kater staarde zijn gesprekspartner stomverbaasd aan, geen idee hebbend wat hij zeggen moest. "Wat..? Ik bedoel... Wat?" stamelde hij, waarop Dashingstripe voorstelde om zich af te zonderen van de rest. Om één of andere reden knikte ze toen naar Oceanbreeze. Quietstep pakte zijn haas ook maar op en volgde de kattin. Ze begon alweer over het schaap, maar Quiet was nog steeds bij haar vorige uitspraak. "Eh, wat bedoelde je daarnet?" vroeg hij maar, niet zeker wetend of hij wel een bevredigend antwoord zou krijgen.

Tag; Dashingstripe

Ze bereikte het beschutte plekje en ging achter het inhammetje liggen. Er was net genoeg plaats voor 3 katten. Genoeg ruimtelijke sterren tussen zich, gelukkig. Dash legde de haas op haar poten en wenkte uitnodigend met haar staart. "Kom erbij, kom erbij." Ze nam een hapje van de haas. Het vlees maalde een tijdje in haar mond tot ze het uiteindelijk doorslikte. "Vond je het mooi?" Ze keek met haar grote groene naar hem op. Door het zachte groen weefde zich een schittering. "Je hebt het moeilijk, ik zie het. Ik probeerde dat op een subtiele manier aan te brengen." Voorzichtig gaf ze een knipoog. Ze voelde enerzijds medeleven en anderzijds wilde ze hem opvrolijken. Dash wiebelde met haar snorharen. "Ik denk niet dat je Quietstep noemt omdat je zacht loopt, maar omdat je een stille reiziger bent. Je laat gevoelens niet zo snel zien hé?" Zonder acht te slaan op zijn gezichtsuitdrukking nam ze nog een hap van haar haas. Gezellig plaatsje hier.

Tag: stille reiziger

Een kleine bebossing in het kamp zorgde voor een overkoepeling met een smal binnenplaatsje. Dashingstripe ging alvast liggen en de kater propte zichzelf erbij, ondanks het feit dat hij geen idee had wat ze daar deden. Hij staarde even om zich heen, half hopend dat niemand naar hen toe zou komen, half hopend dat iemand hem zou komen redden. Hij vernauwde zijn ogen bij haar uitspraak. Vond hij wat mooi? Haar cryptische uitspraken? Er was waarschijnlijk een bepaalde poëtische schoonheid aan wat er uit haar mond kwam, maar op dit moment was hij te verward om het te waarderen. Toch knikte hij, al dan niet ietwat afwezig. Blijkbaar was zijn gezicht een open boek, want ze kon zien dat hij het niet bepaald makkelijk had. Hij zag er op dit moment vast idioot uit; hij stond volledig schaapachtig naar haar te staren. Hij liet zijn gevoelens niet zo snel zien? Hij had het gevoel van wel, al praatte hij nooit echt tegen iemand. "Ik denk het niet, nee," miauwde hij, nog steeds behoorlijk verward. De kater fronste, voelde ineens de behoefte om eerlijk tegen haar te zijn. "Ik denk dat ik wat stomme fouten heb gemaakt die ik niet aan anderen wil vertellen." Hij kende haar amper, toch stelde hij zich ineens wijd open. Transparanter dan hij ooit bij zijn vrienden en familie was geweest.

Tag; Dashingstripe

Onderwerp: Birth~ za 8 okt 2016 - 11:37

Ooit, voor dit moment van chaos en ongeveer twee manen geleden, werd er uit twee katten iets gebrouwen uit hun oneindige liefde. Het was waarschijnlijk een ongelukje dat een beetje ongelukkig uitdraaide, of het waren wilde gedachten die een beetje oversloegen, maar het was alleszins niet de bedoeling geweest dat dat ongelukje uitliep tot een heus nestje van vijf gezonde kittens - door een of andere manier was het Starclan gelukt om dat te doen. Het was allemaal veel te snel gegaan voor zo'n jonge moeder. Er was zelfs geen echte zekerheid of het lichaam van de poes er wel voor klaar voor was om die kittens allemaal op de wereld te zetten. Één van die kittens was een katertje die vanaf het uiterste begin al groot bleek te zijn. Er had zich een dikke mantel van lange vacht ronde zijn lichaam gevormd, grijs met wit, net zoals zijn moeder, maar nog absurder waren zijn brede schouders en heupen. Zelfs als een ongeboren kitten zag hij er al uit als een reus, en nam hij vrij veel plaats in beslag in de vredige holte van zijn moeders buik. Al was hij degene die genoeg had gehad van de stilte en de rust en zich als eerste naar buiten wilde wringen. Het ging allemaal veel sneller en oncomfortabeler dan de piepjonge Maine-Coon had verwacht – door de buikwanden die samentrokken werd hij ruw heen en weer geslingerd – en plof, daar lag hij dan als een nat bolletje vacht op de grond. De buitenwereld was veel te koud en winderig, maar hij wist dat er geen weg terug was en kroop moedig opzoek naar een nieuwe warmtebron die er moest zijn – iets vertelde hem dat die er was. Het katertje kreeg gelijk, want niet veel later gleed er iets warms en zachts over zijn tere velletje dat hem enigszins kalmeerde. ”Bearkit,” klonk een warme, tedere stem, die bijna troostend klonk terwijl er warme adem over zijn vachtje streek. ”Zo zal je heten. Voor de sterke kracht van de familie. Zodat je nooit alleen hoeft te staan.” Daarna klonk er nog woord, iets met Neverland, maar de kitten verstond het niet goed en voor hij het wist was de warmtebron weg. De Mainecoonkitten die nu Bearkit heette, kroop weg en probeerde zich een weg te zoeken door de vacht van zijn moeder, naar een bron waar een zoete vloeistof uit kwam. Vastbesloten klemde hij zijn kaken rond het ding en zoog, waardoor er iets in zijn bekje stroomde en zijn hele lichaam weer rustig maakte, zich niet meer bewust van de lichte paniek van zijn moeder en vader.

"Ik denk dat ik wat stomme fouten heb gemaakt die ik niet aan anderen wil vertellen." De chocolade kleurige kattin zwaaide met het puntje van haar staart. Haar snorren draaiden heen en weer. Ze reikte met haar kop naar de uitgang van het kleine inhammetje. Er lag een kitten naast Oceanbreeze. Dashingstripe keek naar Quietstep. Ze kon al raden wat voor fouten. "Iedereen maakt wel eens fouten. Jij hebt een fout gemaakt doordat iemand een fout maakte, dus het is eigenlijk logisch dat je die fout maakte. Snap je." Met het puntje van haar staart raakte ze vriendschappelijk zijn oortje aan. "Mijn oma heeft ook een domme fout gemaakt, waardoor mijn moeder zich heeft afgescheurd van de familie. Waardoor ik geen oma heb en daar heeft ze nu spijt van." Zo ongeveer dezelfde situatie.

Tag: stille reiziger

Het schandaal van zijn moeder en Sparrowfeater was in de Clan alom bekend. Dat was ook niet gek, sinds Sparrowfeather het zelf van de High Rock af had geroepen. Letterlijk. Ergens had hij het gevoel dat het beter zou zijn geweest als de kater gewoon zijn mond had gehouden. Het had Quietstep zelf in ieder geval heel wat drama gescheeld. Hij vroeg zich af of dat de aanleiding was geweest voor de andere fout die hij had gemaakt. Hij zag weer hoe Dashingstripe's blik naar Oceanbreeze ging, nu werd het toch wel een beetje achterdochtig. Wat ze vervolgens zei, stelde hem wel een beetje gerust. Maar hij had geen idee of ze wel eens wist waar ze het over had. Hij hoopte van wel; het was alsof ze dwars door hem heen kon zien. Misschien wist ze wel wat hij had gedaan. Nu gaf ze hem een moment om een kijkje in haar leven te nemen. "Denk je dat het ooit nog goed komt tussen je moeder en oma?" vroeg de kater. Eigenlijk was het gewoon een metafoor voor hem en zijn moeder. Hij was nog boos, maar hij wilde zich niet voor altijd zo voelen.

Tag; Dashingstripe

Hij glimlachte de katten toe toen ze bij hem kwamen zitten en luisterde met een half oor naar hun gesprek, maar veel aandacht besteedde hij er niet echt aan. Zijn gedachten lagen ergens anders. Neverland sloot zijn groene ogen en legde zijn kopje op zijn poten, lichtjes zuchtend. Het was moeilijk om te beschrijven waar hij aan dacht.. Zoals zo vaak gingen zijn gedachten alle kanten op, dan eens naar boven om weer naar beneden te duiken. Ze maakten een schijnbeweging naar links en dan een halve salto naar rechts. Was hij zelf maar zo lenig als zijn gedachten waren, misschien maakte hij dan meer kans tijdens een gevecht.. De geur van bloed drong zijn neusgaten binnen en gedesoriënteerd schoten zijn donkergroene ogen open. Wat gebeurde er? Het duurde even voor de situatie tot hem doordrong. Oceanbreeze lag te kermen van de pijn en een kitten lag aan haar buik te piepen. Oh god.. Hij had het weer verpest, met zijn kronkelende gedachten. Hij had de geboorte van de eerste kitten gemist, wist zelfs niet hoe hij heette. het zag er in ieder geval een jonge, sterke knaap uit. De rosse kater kwam wat overeind toen de jonge poes zijn naam zei en legde de kitten dichter bij haar, voorzichtig. Er kwamen nog meer kittens aan, en hij had geen idee wat hij moest doen.. Starclan, help me.

De kitten kwam vrijwel meteen naar haar toe en dat liet een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen, ook al had het wel een bezorgde tint, maar ze wilde de kitten zich niet druk laten maken. "Ik was al een paar manen apprentice," Begon ze, ze had genoeg verhalen om te vertellen, maar eentje uit haar apprentice-tijd leek haar wel een goede. "Ik had dan ook al wel wat training gehad, maar toch kwam ik een konijn tegen die me al snel doorhad. Ik probeerde er achteraan te rennen, maar was al bang dat het konijn me zou ontsnappen, echter gebeurde er iets, het konijn struikelde om de een of andere reden en voor ik het wist had ik het konijn ingehaald en kon ik het vangen." Het was zeker een verrassing voor haar geweest. Ze keek naar de kitten voor een moment om de reactie te bekijken, ook al werd haar aandacht al snel getrokken door Oceanbreeze. Ze was duidelijk in pijn en als ze het zo goed zag kon ze ook al raden wat er aan de hand was. Het leek er ook niet op dat Neverland wist wat te doen, dus richtte ze haar blik op Silverkit voor een moment. Ze kon de kitten hier niet bij laten. "Misschien zijn er andere katten die ook nog wel een verhaal willen vertellen?" Probeerde ze, ze moest niet hebben dat de kitten dit mee zou krijgen en zelf kon ze ook niet echt weg, gezien het er niet op leek dat Neverland voor nu veel zou kunnen doen. Ze stond echter al wel op en maakte haar weg over naar Oceanbreeze, ze hoopte dat Silverkit zou doen wat ze had voorgesteld, maar ze kon het niet zeker weten. "Probeer regelmatig en rustig te ademen." Was het eerste dat ze zei, zodra ze dicht genoeg bij Oceanbreeze was. Het was duidelijk dat er nog meer kittens zouden komen na deze. "Neverland, kan je Lizardpath halen en mogelijk ook een tak en water?" Het was misschien wat te veel gevraagd van de kater, maar het was belangrijk dat die dingen zouden gebeuren. Ze had zelf tenslotte al drie keer kittens gehad, dus ze wist wel redelijk wat te doen, maar toch was het belangrijk om Lizardpath erbij te halen.

Tag: Oceanbreeze, Neverland, Silverkit

De rode kater leek in het begin niet door te hebben dat ze midden in een bevalling zat. Waarschijnlijk was hij net zoals Oceanbreeze te onoplettend geweest op haar gestel. Dit betekende ook dat hij pas toen de geur van bloed tot hem doordrong opkeek en haar zag liggen. Trillend op de grond met een kitten naast haar. Een kitten die ze liefdevol de naam Bearkit had gegeven. Een kitten die haar met een groot gevoel van liefde vulde. Ze kermde van de pijn, die haar niet met rust liet en waardoor ze de kitten maar heel even schoon kon likken. De bevalling nam zijn tol op haar nog jonge lichaam. Het was niet zozeer zwaar, maar vooral erg pijnlijk, al was het wonderlijke gevoel van het moederschap precies dat wat het zo mooi maakte, dat wat de pijn waard maakte. Ze sprak de naam van haar partner uit, moeizaam en trillend maar toch ook krachtig. Er waren zoveel woorden die konden beschrijven wat de jonge kattin voelde, zoveel woorden die ze later uit zou spreken als haar kittens naar hun geboorte zouden vragen. Ze hoopte dat ze nooit zouden twijfelen aan haar liefde voor hen, net zomin als ze hoopte dat Neverland een echte vader voor ze zou kunnen zijn en ze van hem zouden gaan houden. Door Neverland geholpen wist de kitten bij haar buik te komen, al was het duidelijk zelf ook erg krachtig. Duidelijk een gezond kereltje, want zodra hij de warmte van haar vacht bereikte wist hij naar enig zoeken te drinken. Een warm gevoel vulde haar borstkas terwijl ze met een strak gezicht de kitten nog een likje gaf. Daarna liet ze haar kop weer zakken en sloot ze haar ogen. Zacht sissend van de pijn die nu sterker werd. Iets was mis, misschien dat de kitten gedraaid was, of gewoon groot. Ze wist het niet, maar dit deel van de bevalling was pijnlijker dan die van de vorige kitten. Alsof hij klem had gezeten tussen zijn broertjes en zusjes. Haar blauwe ogen schoten open toen een bekende geur, die van haar moeder dichterbij kwam. Paniekerig zocht ze met haar blauwe ogen naar de kitten die ze verzorgde. Silverkit, was die mee gekomen met haar moeder, of had haar moeder haar afgewimpeld met een goed excuus. Ze wist het niet, ze wist enkel dat ze blij was dat haar moeder er was. "Probeer regelmatig en rustig te ademen." Mauwde haar moeder waardoor Oceanbreeze ervan bewust werd dat ze misschien wat meer op haar ademhaling kon focussen. Immers was het al gebleken dat haar lichaam wist wat het moest doen. "Neverland, kan je Lizardpath halen en mogelijk ook een tak en water?" Vervolgde haar moeder waarna Oceanbreeze haar kop schudde. Ze wou dat Neverland erbij bleef, immers had ze het gevoel dat de volgende kitten al snel zou komen. "Wacht," mauwde ze onhandig, moeizaam. Haar oortjes bewogen gespannen heen en weer. Nog voordat ze een woord uit kon brengen perste ze er een kitten uit. Net als zijn broer leek hij een grijzige tint in zijn vacht te hebben waardoor ze verrast opkeek. Haar genen leken wel erg duidelijk doorgegeven te worden, al was het katertje eerder kortharig, in tegenstelling tot zijn oudere broer. Enkele klagelijke mauwen waren haar mond verlaten toen de kitten met een plofje op de grond terecht kwam. Al was het echter zeer kort durig, haar moederinstinct was immers sterker dan de pijn. Ze keek Neverland aan, met een vragende blik in haar blauwe ogen waarna ze probeerde de kitten te bereiken. Nu was ze wat vermoeider en raasde er nog weeën door haar lichaam waardoor ze zich niet overeind kon hijsen. "Geef jij hem zijn naam?" Vroeg ze zachtjes waarna haar blik op Bearkit viel. Hierna richtte ze haar aandacht op haar moeder, waarna ze moeizaam in horten en stoten vertelde wie haar andere kleinkind was. "Dit i..is.. Bear..Bearkit. Voor de.. de kracht.. van onze fa..familie." Mauwde ze trots waarna ze naar het rustige kleintje keek. Nu, nog rustig natuurlijk. Kittens stonden er niet om bekend dat ze op hun luie kont zaten. Zodra ze konden beginnen met ontdekken zou ze waarschijnlijk ogen en oren te kort komen.

Tag: Bearkit, Safekit, Neverland & Icecloud

OOC: Omdat Safekit later een zwakkere voorpoot zal hebben, heb ik de reden van een beklemming gegeven zodat die voorpoot met een reden zwak kan zijn! :")

Ze was met Pantherpaw aan het praten toen plots de vredige rust die kenmerkend was aan Sharing Tongues verstoord werd. Routpaw wiebelde wat ongemakkelijk met haar oren en liet haar groene ogen over het kamp glijden, totdat ze zag dat deze onrust afkomstig was van Oceaanbreeze. De jonge poes was een tijdje terug de nursery in getrokken, en na enkele tellen als versteend te hebben gestaard besefte Routpaw zich dat ze waarschijnlijk aan het bevallen was."Oh nee." In paniek keek ze om zich heen, ze was nog maar pas in de leer bij Lizardpath en had geen idee wat te doen, maar ze wist wel dat het nu deels haar verantwoordelijkheid was. Dus slikte ze haar zenuwen in en besloot dat alles beter was dan niets te doen. De poes keerde zich een laatste maal naar vriend om en excuseerde zich al hakkelend, waarna ze naar de Medicine cat's den sprintte. "Lizardpath! Oceaanbreeze is aan het bevallen in het kamp, kom alsjeblieft!" Riep ze wat paniekerig de den in waarna ze zich omdraaide en op de grijze poes afliep. Ze haalde diep adem en pakte een stokje van de grond en dwong zichzelf kalm over te komen. Kort tikte ze met haar neusje tegen de poes aan om haar aandacht te trekken, waarna ze het stokje naast haar neerlegde. "B-bijt erop, dat maakt de pijn beter draagbaar," Ze had geen kruiden voor haar en dit was volledig geïmproviseerd, maar het was het beste wat de poes nu kon doen. De poes keek naar de kittens, die allen, tot haar grootste geluk, gezond leken. Haar ogen gleden even af naar Neverland en Icecloud en Routpaw voelde zich plots heel klein, alsof ze de leiding wilde nemen over iets waar ze helemaal geen weet van had. De poes slikte en hoopte dat niet aan haar te zien was hoe onzeker ze was. "Eh, eh, i-is-"De apprentice haalde diep adem en vermande zichzelf. "Lizardpath komt eraan, is alles goed?"Wist ze uit te brengen. Oceaanbreeze leek het goed te doen, bovendien had ze haar moeder en partner bij zich. Of nuja, was Neverland haar partner? Routpaw schudde het van zich af, dat was nu wel het laatste waar ze zich zorgen om moest maken.

Pantherpaw luisterde geïnteresseerd naar wat Routpaw hem allemaal vertelde. Hij was namelijk benieuwd naar hoe het haar verging met Lizardpath. Bij haar woorden glimlachte hij even kort. Zwaar hoefde nog niet te betekenen dat ze het niet leuk vond om te doen. Bij de vraag die ze aan hem stelde opende hij zijn mond om te antwoorden, maar voor hij ook maar iets kon zeggen leek de aandacht van Routpaw door iets getrokken te worden. Hij volgde haar blik voor een moment niet goed wetende wat er aan de hand was, maar zodra hij zag dat het ging om Oceanbreeze stond hij vrijwel meteen op. Hij kreeg half door dat Routpaw zich verontschuldigde en hem achterliet, maar lang bleef hij niet op de plek. Hij liep snel naar het groepje katten toe en merkte dat ook zijn moeder erbij was en dat er al twee kittens geboren waren. Hoe had hij dat kunnen missen? Voorzichtig liet hij zijn blik voor een moment naar Oceanbreeze glijden en merkte dat ze duidelijk in pijn moest zijn. Hij had hier totaal geen ervaring mee en hij hoopte dan ook dat het goed ging. Hij liep dichter naar zijn moeder toe en keek haar voor een moment onzeker aan. Niet goed wetende wat te zeggen, maar echt weggaan kon hij ook niet, hij was tenslotte oom aan het worden op het moment.

"Denk je dat het ooit nog goed komt tussen je moeder en oma?" Ze speelde met een doorn die op de grond lag. Dash hield haar adem in toen de doorn in haar pootkussentje gleed. Bloed druppelde uit het wondje. Ze ademde sissend uit. "Ja ze kunnen niet zonder elkaar, maar ze zijn nog te kinderachtig om het toe te geven." Haar groene ogen ontmoette die van hem. Ze grinnikte. "Heb je zin om straks mee te gaan jagen?"

Tag: Quietstep

Dashingstripe leek lichtelijk afwezig te zijn, terwijl ze met één van de doorns speelde die op de grond lag. Toch leek ze duidelijk door te hebben waar ze het over hadden. Quietstep knikte rustig op wat ze zei, eigenlijk kon hij ook niet zonder zijn moeder. En hij was ook te kinderachtig om het toe te geven, dat was waarom ze wegging. Hij slikte, Dashingstripe's verhaal deed hem dingen realiseren die hij eigenlijk helemaal niet wilde weten. De pluizige poes vroeg hem of hij wilde gaan jagen straks, waarop de kater afwezig knikte. "Ja, oké," miauwde hij. Misschien dat dat zijn gedachten even van alle drama af kon houden. Hij nam nog een hap van zijn haas; op dit moment was er nog vrij weinig over van zijn prooi. Hij keek het kamp nogmaals rond. Zijn ogen verwijdden, nu pas realiseerde hij zich dat Oceanbreeze aan het bevallen was, midden in het kamp. Zijn onderkaak viel lichtjes naar beneden, stomverbaasd.

Tag; Dashingstripe

Quietstep besefte eindelijk wat er gebeurde. Dash haalde de doorn uit haar kussentje en stond op. Het deed maar een klein beetje pijn. "Zullen we ze gaan helpen en daarna jagen?" Eigenlijk was het meer een statement dan een vraag. Ze schudde haar dikke vacht uit en stapte op de hoopjes af. "Zal ik de grote helpen vervoeren mevrouw?" Haar oortjes gingen heen en weer. Ze keek een beetje zenuwachtig achter zich. Kittens waren leuk, maar ook heel breekbaar.

Tag: Quietstep + bevalling scene

Was het zo moeilijk geweest voor Oceanbreeze om in de Nursery te bevallen? Blijkbaar wel. De kater wendde zijn blik onsmakelijk af van het hele tafereel. Hij keek weer naar Dashingstripe, die nog steeds aan de doorn in haar pootkussentje zat te peuteren. Ze stelde voor om ze te gaan helpen en daarna te gaan jagen. Hij keek weer naar de bevalling, echt zin om te helpen had hij niet. Toch was er weinig aan te doen, want Dashingstripe liep al richting de aanstaande moeder. Met een diepe zucht volgde Quietstep. Hij glimlachte even kort naar Routpaw, al betwijfelde hij of ze het zou zien in deze chaos. Dashingstripe bood aan om de oudere kitten weg te brengen, maar Quietstep zelf had weinig zin om zich te mengen met de menigte. Hij hield zich maar stil, wachtend tot hij eindelijk kon gaan jagen.

Tag; Dashingstripe, Routpaw, het volledige bevalling-scenario.

De jonge kitten voelde de warmte van al zijn siblings, hij had het warm op deze manier. Al werd het langzamer steeds krapper en krapper, zijn lichaam werd vast gezet tussen zijn andere sibs. Al leek hij te zweven in de buik van zijn moeder, langzaam leek hij vrij te zijn. Vrij te zijn in haar buik, vrij te zijn met zijn broertjes en zusjes die hij nog moest leren kennen. Zijn familie die hij moest leren kennen, zijn Clangenoten die hij moest kennen. Langzaam vertrok een van zijn bloed verbanden, er kwam meer ruimte vrij, al werd het ook kouder. Er was nog steeds weinig plek in de buik van hun mama. Langzaam gebeurde er van alles om hun heen, langzaam gebeurde er mee. Hij hoorde meer geluid, zijn kleine oortjes probeerde het op te vangen. Alles klonk waterig, langzaam was hij het slachtoffer van de hel geworden. Hij werd langzaam mee getrokken door het lichaam, hij voelde hoe zijn lichaam plat werd gedrukt tussen de baanmoeder. Hij voelde pijn in zijn lichaam, hij stopte met veder drijven naar de buiten wereld. Naar het licht, het was gestopt. Alles was gestopt, zou zijn leven nu al zijn geëindigd? Vragen stormde door zijn kop die hij op het zelfde moment weer vergat, de pijnlijke momenten zou je vergeten in je leven. Langzaam voelde hij hoe het kouder werd, langzaam kwam er weer beweging. Langzaam voelde zijn lichaam minder dicht geperst, hij landen in de koude wereld. Uit verwarring piepte de jonge grijs witte kitten, al zocht hij uiteindelijk de warmte op en kroop hij de richting in naar de warmte. Langzaam kwam hij aan bij een hulsel van vacht, voelde hij een paar likken over zijn rug en probeerde daarna ook een tepel vast te grijpen voor de heerlijke melk die eruit zou komen.

Onderwerp: Re: [Sharing tongues!] Preparing for the day