Sometimes the right path is not the easiest one

Faith liep geedreven door onbekend territorium. Ze had dan eindelijk een tip gekregen waar ze de kater kon vinden. Na moons lang zoeken had ze hem dan bijna gevonden. Haar hart sprong op toen ze een silhouette van een kat onder een groep bomen zag. De vorm kwam haar bekend voor. Ze versnelde haar pas tot een geruisloos rennen. Ze voelde haar pootjes amper de grond aanraken. Met hoop duidelijk op haar gezicht af te lezen, bereikte ze de kat. Het patroon op de vacht, de vorm. Het was duidelijk hem.De poes keek hem recht in zijn groene ogene aan. "Je dacht toch niet dat je je voor altijd van me kon verstoppen, Argent?" Vroeg ze hem buiten adem. Ze hijgde een klein beetje, wachtend op het antwoord van de kater waar ze ooit verliefd op was, en van wie ze nog steeds hield.




- Eerste post voor Argent

De grote tabby krijger schrok een beetje, die stem, het was Faithfur. degene die hij had achtergelaten samen met haar kittens. Hij draaide zich naar haar om "het is je dus eindelijk gelukt. Eindelijk zijn we hier weer, samen." miauwde hij zacht terwijl hij een paar stappen dichterbij kwam, diep vanbinnen hield hij nog van haar en hij had ook spijt van het verlaten van haar. De kittens wilde hij ook wel weerzien maar Faithfur was veel belangrijker voor hem geweest. hij had haar verlaten omdat hij de verantwoordelijkheid niet had kunnen nemen.

Faith wende haar blik niet af. "Het is je dus eindelijk gelukt. Eindelijk zijn we hier weer, samen." Antwoordde de kater. Ze glimlachtte, maar die lach verdween al snel weer van haar gezicht. "Ten koste van onze jongen." Zei ze, met spijt in haar stem. Nee, ze bezweek onder verantwoordelijkheid, ze moest haarzelf overtuigen dat haar jongen nu beter af waren. Het was al bijzonder dat ze toen de zes manen hadden gehaald. Ze zuchtte, ze hadden er misschien samen wel achter kunnen zijn gekomen hoe ze hun jongen hadden moeten opvoeden. Maar hij had haar verlaten, al voordat ze een maan oud waren. Voor ze hun eerste woordjes hadden gezegd. En al had zijzelf ook haar jongen verlaten, die herrineringen had ze wel.

"Je hebt ze teruggebracht he?" vroeg hij haar, hij voelde zich schuldig voor het in de steek laten van zijn mate en hun jongen. Het ergste was nog dat hij dit nu al twee keer geflikt had. Een keer bij Kate en daarna bij Faithfur en hij had er spijt van, Kate was uiteindelijk niet echt meer zijn liefdevolle mate geweest maar van Faithfur hield hij echt nog ookal zouden ze dat beide waarschijnlijk niet toegeven. "heb je niet geprobeerd daar zelf weer in te trekken?" vroeg Argent haar, hij wilde echt het beste voor de poes maar dat kon hij haar niet geven.

Ze knikte toen de kater vroeg of ze hun jongen had teruggebracht. "Heb je niet geprobeerd daar zelf weer in te trekken?" Ze zuchtte. "Jawel. Maar ze accepteerden me niet meer. Ze namen medelijden met de kittens, maar ik was een buitenstaander. Uiteindelijk kon ik er niet meer tegen en ben ik weggegaan toen ze zes manen oud waren." Faith was er niet trots op dat ze haar jongen had achtergelaten, maar ze kon niet anders. Ze wilde niet dat haar jongen opgroeiden in een clan die hun moeder haatte. Dus was zijzelf vertrokken, en had ze hun de keus gelaten of ze hetzelfde zouden doen. Zelf was ze na haar vertrek begonnen aan haar zoektocht naar Argent, degene naar wie ze al die tijd had verlangt

"maar Faith, ben je dan echt niet boos? Ik heb je verlaten en je opgescheept met de enorme last van twee kittens alleen opvoeden. Eigenlijk zou je me moeten haten" Miauwde Argent Verbaast. hij wilde het weer goed maken maar hij dacht niet dat dat nog mogelijk was. "Zullen we eerst maar terug gaan naar mijn nest en woonplaats?" vroeg hij haar en hij knikte met zijn kop naar een oude, kleine schuur. Hij had er nu voor een paar manen gewoond en het beviel hem wel, het was er warm genoeg, er waren wat muizen die hij kon vangen en het was er rustig. Toen ze bij de schuur kwamen kroop hij onder de losse planken door naar binnen, er was een vers mosnest, een paar hooistapels en miniversie van de prooihopen in de clans.

Faith knikte en ging hem achterna de schuur in. Het was er erg warm, wat logisch was. Het was immers nog Greenleaf. "Ik weet dat ik je eigenlijk zou moeten haten, maar ik voelde me net zoals jij je voelde. Ik was niet klaar voor al die verantwoordelijkheid. Ik wist niet wat ik moest doen. Gelukkig had ik wat hulp gekregen met het opvoeden. Maar zodra ik zag dat ik weg kon was ik ook weg. En ja ik ben ook wel boos, maar ik heb de afgelopen manen gevuld met het zoeken naar jou, dus ik heb nu gemixte gevoelens." Vertelde ze. Ze schuifelde met haar pootjes over het losse hooi dat op de oude, wat verrotte, houten vloer lag.

"je hebt zes manen lang alleen maar naar mij gezocht?" Vroeg Argent haar terwijl hij naast haar ging zitten. Nu voelde hij zich nog schuldiger over het weggaan, ze gaf echt nog om hem en waarschijnlijk hield ze, net als hij van haar , nog van hem. [B]"vind je echt dat ik dat waard ben?" Vroeg hij terwijl hij haar in diep in haar ogen keek, die mooie ogen die hij zo gemist had. Dit was echt degene met wie hij zijn leven wilde doorbrengen. Maar wilde zij dat wel? aangezien ze een half jaar naar hem gezocht had waarschijnlijk wel maar hij gunde haar ook een trouwere mate die haar niet zou verlaten.

De poes knikte. "Ik dacht dat als ik je weer zou zien, het allemaal wat duidelijker zou zijn voor me." Begon Faith. "Maar ik merk nu dat dat niet zo is. Het enige wat ik nu weet, is dat het jou spijt." Zuchtte ze. "Vind je dan echt dat ik het waard ben?" Vroeg Argent. Ze moest nadenken voor ze daar op antwoordde. "Ik weet dat ik een ding duidelijk voel als het op jou aankomt. Verlating. Je hebt me in de steek gelaten, en nu iedere keer dat als ik gehecht raak aan iemand, kan ik niet anders dan verwachten dat die gene dat ook zal doen." Faith was even stil. "Ironisch genoeg heb ik mijn jongen hetzelfde aangedaan als wat jij bij mij deed." Zuchtte ze.

Argent wilde weer zeggen dat het hem speet, hoe erg het hem speet dat hij hen verlaten had, hoe erg het hem speet dat hij er nooit geweest was en hoe erg het hem speet dat hij bij haar was weggegaan terwijl hij had belooft er altijd te zijn. Maar hij kon het niet verwoorden en dus zei hij maar "je hebt zover gereisd om mij te zien, ben je van plan hier te blijven?"
Dat was misschien wel het gene dat hij het meest wilde weten van alles. Hij wilde ook weten hoe Amber en Biker eraan toe waren en ook hoe het met Amare ging. dat laatste kon Faithfur natuurlijk niet weten maar na zijn bijnadood had hij haar niet meer gezien.

Ze schudde haar kopje. "Ik weet het niet, ik heb tijd nodig." Zuchtte ze. "Heb jij nog iets van onze twee jongen gehoord?" Vroeg ze. Ze wilde weten wat de kater had gedaan om zijn familie in de gaten te houden. Zijzelf had op de achtergrond haar twee zoons in de gaten gehouden. Zij wisten dat natuurlijk niet, en ze wist dat Amber het haar verweet. Maar ook dat hij haar zocht. Faith kon het alleen niet aan om haar zonen onder ogen te komen voordat ze hun vader nog een keer had gezien, om dat hoofdstuk af te sluiten.

Argent schudde zijn kop, hij had niet geweten waar zijn zoons waren geweest na zijn vertrek. "zijn ze allebei bij de schaduwclan?" vroeg hij aan Faithfur. Hij keek haar aan, ze was nog even mooi als de laatste keer dat hij haar gezien had. Het was jammer dat hij haar misschien weer zou moeten missen als ze besloot hier niet te blijven, Argent besefte dat hij gewoon had moeten blijven. Dan was alles nu misschien beter geweest en dan waren ze nu misschien nog met zijn alle. Faithfur, Biker, Amberpaw en hij zouden dan misschien wel hier wonen, daar stond tegenover dat ze dan nooit de clantraining, waarvan Argent wist dat hij hee goed was, gekregen zouden hebben.

Nu was het haar beurt haar kopje te schudden. "Nee, Biker is er zelf op uitgetrokken." Antwoordde Faith. De poes kon het niet helpen zich teleurgesteld te voelen. "Heb je echt zo weinig interesse in je bloedeigen zoons getoond?" Vroeg ze wat verontwaardigd aan Argent. Hij mocht dan bang zijn geweest voor de verantwoordelijkheid toentertijd, maar hij had op zijn minst proberen informatie te verzamelen. Dat was wat zij had gedaan na haar vertrek. Faith had gewoon moeten weten van tijd tot tijd dat haar jongen nog veilig waren.

Argent keek haar wat schuldig aan, hij jad inderdaad niet meer naar ze omgekeken. "nee, ik heb ze niet meer gezocht. Ik had geen idee waar ze waren en toen ik terug kwam bij de plek waarvan ik wag was gegaan waren jullie natuurlijk al weg" miauwde hij uiteindelijk. Het was de waarheid, hij was teruggegaan ookal was dat meer voor faithfur dan voor de jongen. De tabby kater schuifelde wat ongemakkelijk rond terwijl hij zijn vroegere mate aankeek, ze was teruggekomen, zij had hem gezocht, hij had nooit meer omgekeken naar zijn zonen en hij moest er nu achterkomen dat een van hen zelf vertrokken was. Of Biker nog leefde, zelfs dat wist hij niet

Faith zuchtte. "Je bent niks veranderd." Zei ze een mix van teleurstelling en boosheid. Ze had ook niet anders moeten verwachten. "Oh en geen zorgen, ze leven beiden nog." Beet ze hem boos toe. Ze was snel van blijdschap naar teleurstelling gegaan. En dan teleurstelling naar boosheid. "Maar nu ik dit heb afgesloten, kan ik mijn zonen weer opzoeken." Zei ze emotieloos. De poes draaide zich in een beweging om en begon met lopen. Weg van de kater die haar zoveel kon laten voelen in zo'n korte tijd. Ze wist niet eens meer of ze nog wel van hem hield. Was dat niet gewoon een stomme droom geweest. Ze was nog jong, dus hoopte ze nog dat hij de ware was. Maar dat was hoogstwaarschijnlijk niet zo. En nu wilde ze niets liever dan hem achter te laten. Argent was het niet waard voor haar. Ze wilde haar familie weer een nieuw begin proberen te geven, maar dan gelijk zonder de kater.

"Faith..." miauwde Argent terwijl hij achter haar aan trippelde. "Ga als je wilt gaan, maar bedenk wel dat je zes manen hebt opgeoffert om te zoeken en als je nu weer gaat. Had je net zo goed bij Amberpaw kunnen blijven" ging hij rustig verder. Hij hoopte dat hij een sweet spot had geraakt en dat ze het zou inzien, in dat opzicht leek Amberpaw veel meer op hem dan op Biker of Faithfur. Hij keek haar weer aan, voor de zoveelste keer in de afgelopen minuten. "Waarom ben je gekomen?" vroeg hij haar, als ze alleen was gekomen om re vragen of hij nog naar zijn zonen had omgekeken om daarna meteen weer te vertrekken had ze zich de last van het zoeken kunnen besparen. Er was meer, ze was hier voor meer dan dat.

Ze keek hem aan met een blik die kon doden. "Je weet niks van mij, dus probeer ook niet te doen alsof! Je hebt me verlaten zodra je doorhad dat de jongen er echt waren, gezond en al. En ik ga tenminste nog terug. Dat kan ik niet zeggen van jou en dat hoef ik ook niet." Ze stopte even om de woorden in te laten zinken. "Dus denk er maar niet aan om mij te volgen." Vervolgde ze waarschuwend.

"soms is het juiste pad niet het makkelijkste pad." murmelde hij. "Ik zal eerlijk zijn, het was niet alleen de onverantwoordelijkheid." Argent zuchtte diep, nu moest het komen. "herrinner je je de verhalen over Kate en Amare nog? Ik had natuurlijk even makkelijk bij jullie kunnen blijven en mijn bijna-dood echt kunnen laten lijken. Maar zoals ik al zei is het goede pad niet altijd het makkelijkste pad, en koste me heel veel moeite om jullie te verlaten. Maar ik heb hetzelfde gedaan met Amare als wat jij gedaan hebt met Amberpaw en Biker. Elf manen lang heb ik haar zien groeien, en nu heeft ze Amberpaw ontmoet." vertelde hij haar

Faith zuchtte. "Je zielige verhaaltjes zullen mij echt niet laten blijven." Zei ze koeltjes tegen hem. "En Amber zoekt mij nog steeds, hij heeft nog steeds hoop, en ik ook. Maar ik heb niks over jou gehoord." Met die woorden liep ze weg. Waarom was ze hier ooit aan begonnen. Ze had nog duizenden woorden in haar hoofd die Argent omschreven, maar geen van allen waren aardig. "En volg me niet." Beet ze hem nog toe.

Een beeld, twee oude geliefden die boos uit elkaar liepen. Of in ieder gevaal éen boze gelifde en een die haar wilde laten blijven. Dat is wat Amberpaw zag, Argent, zijn vader die qua bouw zo erg op hem leek. En Faithfur, de moeder die hij nog altijd verweet van het verlaten van hem. Vreemd, hoe hij boos was op degene die vijf manen had gewacht om te vertrekken en geen emotie voelde bij degene die het blijkbaar niet eens nodig vond om te wachten tot zijn zoons iets zouden zeggen. Zij liep weg en hij bleef even verslagen staan, toen draaide hij zich om en liep terug, terug naar de eenzaamheid, terug naar de koude wereld waar hij zich al manen in begaf. Amberpaw had nu de keuze, vader of moeder? Vijf manen of een halve maan? Hij koos toch maar voor het eerste. Hij liep achter zijn moeder aan, zij die hem verliet toen hij haar nodig had. Toen ze ver genoeg weg waren confronteeerde hij haar "Faithfur" sprak hij rustig. De reden dat hij hier was was niet heel ingewikkeld, nadat hij en zijn halfzus Amare herenigd waren durfde hij het aan zijn zoektocht verder te zetten in roqueterretorium.