Sometimes the right path is not the easiest one

Ze herkende hem uit duizenden. "Amber." Zuchtte ze. Haar stem vol spijt. Ze had haar zoon nooit moeten verlaten. Vooral omdat het voor het waanidee van liefde was. "Ik had jullie nooit moeten verlaten. Jullie hadden mij nodig." Spijt duidelijk te lezen op haar gezicht, maar ze keek hem niet aan. Ze vond niet dat ze dat respect verdiend had. Nee, in een tijd van nood was zij geen moeder geweest. Ze had hen verlaten, nooit terug gekomen. "Je bent gegroeid." Zei ze heel zachtjes.

Ze had spijt, dat was duidelijk, maar was spijt, schuldgevoel en verontschuldegingen echt genoeg? "ik heb maar een vraag." zei hij kalm, hij wilde absoluut niet dat ze dacht dat hij heel blij was om haar te zien. "waarom?" vroeg hij na een korte pauze, "verontschuldegingen komen later wel, eerst wil ik weten waarom je mij verliet. Werd de druk van een verrader worden genoemd binnen je eigen clan teveel of was de kater tegen wie je net praatte te belangrijk?" zijn stem was rustig, kil bijna.

Ze was even stil. "Het eerste. Voor vandaag dacht ik ook dat het tweede er ook mee te maken heeft, maar dat is nu niet meer zo. Voor mijn part kan hij niet snel genoeg verdwijnen." Ze wist niet hoe ze het beter moest uitleggen. "Ik was dan misschien dan wel niet bij jullie, maar ik heb jullie wel zien opgroeien. En ik dacht, dat voor ik jullie weer onder ogen zou komen, ik eerst jullie vader zou moeten spreken. Maar dat heeft het alleen maar erger gemaakt. Daardoor negeerde ik het feit dat jullie mij meer nodig hadden. Maar ik wilde jullie ook de beste kans op een goed leven geven. Zonder verrader te worden genoemd vanwege je moeder. De clan accepteerde jullie wel, jullie waren immers kittens. Maar mij, ik werd buitengesloten, ik was een eenling, buitenstaander. Als ik was gebleven jullie ook. Vertel me, nu heb je waarschijnlijk vrienden, en goede plek in de clan?" Zei Faith.

"je beseft wel dat ik diep het rowueterretorium in ben gegaan terwijl ik nog een leerling ben hè?" vroeg Amberpaw droogjes, "dit staat niet mooi op mijn imago in de clan." hij zuchtte. Ze had er goed aan gedaan om hem daarheen te brengen, "maar toch is het beter dat je mij terug hebt gebracht naar de clan in plaats van te proberen ons alleen op te voeden. En ik begrijp ook dat je genkeg om mij gaf om je veilige clan op te geven Om ervoor te zorgen dat er geen slecht beeld over mij geschets werd. Bedankt. miauwde Amberpaw

Ze knikte. "Toch praat het het verlaten niet goed." Zei ze zelfbewust. "Ik weet dat het veel is om te vragen, en je het waarschijnlijk toch zult weigeren. Maar ik zou graag weer terug in jullie leven wil komen." Zuchtte Faith. Ze wist vrijwel zeker dat de jonge kater voor haar het aanbod zou weigeren, maar het was het proberen waard. Ze wilde ook graag weer in Bikers leven komen, maar ze wist niet waar ze hem moest vinden, aangezien hij steeds trok van plek naar plek. Het was dan ook makkelijker geweest Amber in de gaten te houden terwijl hij opgroeide dan Biker.

"als jij terug zou willen komen naar de Shadowclan zou ik er geen enkel probleem mee hebben maar als je bedoelt dat ik de clan verlaat om roque te worden dat zal ik het aanbod moeten weigeren." Miauwde de leerling die alleen in een clan zat tegen zij. Moeder, die alleen ronddwaalde door de roquegebieden. Faithfur terug hebben, dat zou misschien wel heel fijn zijn maar om zelf de katten te verlaten die Amberpaw bijna zijn hele leven verzorgd had ging te ver. Maar hij was er zeker van dat Faithfur terug zou mogen komen, zij het als verrader.

Ze schudde haar kopje. "Geloof me ze nemen me niet terug al zou ik het met heel mijn hart willen. Misschien een compromis. Dat we elkaar zien op een van de grenzen, regelmatig?" Stelde ze voor. Nee, terug naar de clan zou ze niet kunnen, al wilde ze het zo graag voor Amber. Ze was al eens een verrader, maar ze had nu ook nog eens haar jongen en de clan achter haar gelaten. Ze wist dat ze haar niet meer terug zouden nemen, al had Amber nog zo veel hoop. "Ik zou het echt willen, maar ze zullen het nooit accepteren." Zuchtte ze.

"Ja, laten we dat dan maar doen." zuchtte Amberpaw, dit was niet wat hij verwacht had. nu had hij zijn verloren moeder eindelijk teruggevonden en dan wist hij niet wat te zeggen. "Hij heet Argent, toch? En hij heeft nog een andere dochter genaamd Amare?" vroeg hij uiteindelijk. Het was makkelijker om over iemand anders te praten, hij had zich dit moment zo vaak voorgesteld en nu het ook echt gebeurde wilde hij eigenlijk dat het voorbij zo zijn.

Faith knikte. "Ja. Ik had eerlijk gezegd moeten verwachten dat hij het een tweede keer zou flikken." Zuchtte ze. "En nu probeerde hij mij een schuldgevoel aan te praten om bij hem te blijven. Dus als ik jou was zou ik niet naar hem luisteren." Vertelde ze Amber. "Maar ik zie dat je me hier nu niet meer wil hebben, dus ik zal wel weggaan." Zei de poes, terwijl ze zich omdraaide en voor de tweede keer van haar gebroken gezin wegliep die dag.

Amberpaw liep achter haar aan en hield zijn moeder tegen "nee, blijf" begon hij. "maar laten we alvast naar de grens met het woud terugkeren, oke? ik moet namelijk terug zijn voordat het nacht wordt" miauwde hij. hij wilde niet dat ze ging, hij wist niet eens wat hij wel wilde, hij wilde dat ze elkaar vaker konden zien. Het liefst had hij gehad dat ze mee zou komen naar het kamp, maar Amberpaw wist zelf ook dat ze niet terug kon keren na de clan twee keer verlaten te hebben