After Fear

Wederom was ze in het kamp dat ze altijd zo actief probeerde te vermijden. Het was maar enkele keren per week dat de zwart-witte kattin haar gezicht in het kamp van de Elite vertoonde, en het was tevens met grote tegenzin. Voornamelijk omdat ze bang was één van haar ouders tegen te komen. Toch was ze een lid van de Elite en technisch gezien moest ze ook haar steentje bijdragen. De kattin voelde zich vrij snel schuldig, dus ving ze zo nu en dan wat prooi dat ze achterliet in het kamp voor haar Clangenoten. Daarbij vond ze het wel leuk om Muta zo nu en dan nog te kunnen zien, al spraken de twee zusjes ook niet veel meer. Ze gooide de vogel en de eekhoorn die haar vangst vormden bij de prooistapel en draaide zich vervolgens weer om om terug te keren naar haar eigen plekje bij de rogueplaatsen. Ze werd tegen gehouden door het grote, zwarte gevaarte dat zich in het kamp begaf. Ze slikte, hield haar adem in en hoopte dat ze wederom weer onzichtbaar was voor de rest van de wereld.

- Claw eerst, daarna open c:  

Ergens had ze gehoopt dat hij zijn prooi gewoon bij de stapel zou voegen en weg zou gaan, maar dat was natuurlijk te mooi geweest. Nog nooit had ze tegen de gitzwarte kater gepraat, en dat was al die tijd al een bewuste beslissing geweest; ze was doodsbang voor hem. De afkeurende blik in zijn ogen toen hij naar haar toe kwam, maakte het absoluut niet beter. Ze dook een eindje in elkaar, niet ver genoeg om totaal hulpeloos te lijken, maar wel in zulke mate dat haar angst open en bloot voor de leider van de Elite lag. Hij sprak haar naam, in die onheilspellende, kalme toon. Die naam waar ze zo'n hekel aan had. Ze was nog steeds overtuigd dat het haast een scheldwoord was geweest toen het voor het eerst uit haar moeder's mond kwam. "Eh, hallo," miauwde ze voorzichtig. Ze keek om zich heen, misschien dat ze heel snel een excuus kon maken om weg te gaan. Ondertussen bleef ze keihard hopen dat Hellhound langs kwam om haar te redden.

De zwarte kater leek nergens op te reageren. Het enige wat hij deed was staren, en om één of andere reden was dat precies het engste dat hij op dit moment kon doen. Hij gaf haar genoeg ruimte om te gissen wat hij dacht, wat hij zou gaan doen. Haar fantasie sloeg op hol en ze zag nu al allemaal beelden die rechtstreeks uit een horrorfilm zouden kunnen komen. Het leek er niet op dat er iemand zou komen om haar uit deze ellendige situatie te halen. Op dit moment zou ze zelfs blij geweest zijn met één van haar ouders, al had ze niet het gevoel dat die haar echt zouden kunnen helpen. Haar moeder had waarschijnlijk zelfs deelgenomen aan waar Claw nu mee bezig was. Eindelijk sprak hij, en O merkte dat ze opgelucht was dat hij ook maar iets zei. Waar ze heen ging? Ze kon hem niet vertellen over haar eigen nest, buiten het kamp, waar ze wegvluchtte voor de rest van de Elite. “Ik, uh, ik wilde weer gaan jagen,” loog ze, al was het alles behalve overtuigend. Ze was zich ervan bewust dat hij meteen door haar leugen heen zou zien, misschien was het toch nog verstandig om de waarheid er maar uit te gooien. “Nee, sorry… Ik heb een eigen plek. Buiten het kamp. Daar wilde ik heen gaan,” miauwde ze toen, haar ogen naar de grond gericht.  Misschien zou hij haar leugen vergeven omdat ze de waarheid nu sprak, al had ze niet het gevoel dat Claw het vergevingsgezinde type was.

Ze zat klem, volledig klem. De stilte was teruggekeerd en daarmee de nieuwe gedachten over wat hij haar wel niet aan zou kunnen doen. Ze wilde wegrennen, maar wist dat hij sneller was. Ze maakte geen enkele kans. Haar hartje begon in haar borstkas te hameren toen de kater onverwachts naar voren deinsde en zowat bovenop haar stond. Ze drukte zichzelf nog meer naar de grond toe, alsof er zo een kans ontstond dat ze compleet de aarde in zakte. Nog nooit had ze zich zo bang gevoeld."Het is dat je je fout hersteld hebt, anders had je mijn tanden in je nek. Is dat duidelijk?" sprak de kater wederom in die kalme stem. Ze knikte, zo hard als haar kopje maar kon. Ja, ja, duizend maal ja. Het was duidelijk, duidelijker zou het niet worden. Tranen prikten in haar ogen, maar ze mocht haar zwakte niet tonen, niet nu, niet voor hem. Ze zou nooit meer tegen hem liegen, nooit. Vervolgens kwam de gitzwarte kater met een reeks vragen. Vragen waar ze het antwoord niet op wist. Wat had ze dan gedaan? Eerlijk waar, ze had het niet eens als een mogelijkheid gezien. Ze ging er niet van uit dat andere katten haar kwaad wilde doen, want daar was de Elite voor. Met Hellhound sprak ze altijd af, ze was altijd in het kamp wanneer ze daar moest zijn. De zwart-witte kattin was bevroren, had geen idee of ze haar kaken ooit nog van elkaar af kon halen. "Ik... Ik- weet ik niet," stamelde ze. Het klonk zielig, piepend, als een bange kitten. En in essentie was ze nu niet veel meer dan dat. Ze keek omhoog, durfde haar ogen niet van Claw af te halen. Ze wilde hier weg, weg bij deze verrotte katten, weg uit deze godvergeten Clan.

Het gezicht van de kater was een onbeschreven blad, hij was ongelooflijk moeilijk te peilen. Wat ze wel wist, was dat hij absoluut niet blij was. Ze vocht met man en macht om ervoor te zorgen dat haar gezicht geen angst liet zien, maar haar lichaam gaf het weer drie keer zo duidelijk weg. De kater herhaalde haar woorden en nogmaals realiseerde ze zich hoe dom ze had geklonken. De kater gaf aan het ook niet te weten en kwam nog dichterbij, terwijl O dacht dat dat niet mogelijk was geweest. Hij leek massief, alsof zijn zwarte vacht een leegte was die zich om haar heen wikkelde en twee gifgroene ogen die haar doorboorden. Toen kwam die kalme stem weer, vertellend dat ze als Young One het kamp niet uit mocht zonder toestemming van Claw of Hellhound. Haar hele wereld leek in elkaar te storten. Gevangen in dit verschrikkelijke kamp. Nooit meer kon ze in haar eentje naar buiten, niet naar haar eigen plek, niet naar de rivier, niet naar de Clangebieden. Er rolde een traan over haar wang, één die ze zo hard tegen probeerde te houden. "He.. het-het spijt me," piepte ze. Ze wilde niet hier zijn, ze wilde niet verwond worden zoals ze bij haar moeder hadden gedaan. Ze wilde gewoon weg hier.

Het was vast een triest gezicht; de gigantische, zwarte kater die strak neerkeek op een klein, huilend hoopje vacht. Van O zelf was bijna niks meer over. Haar magere gestalte zat zover ineengedoken als ze fysiek maar kon, en ze had niet het gevoel dat ze het komende uur uit die positie zou komen. Ze snikte zachtjes, probeerde het nog enigszins te verbergen voor Claw maar wist dat het geen zin had. Ze knikte nogmaals toen hij haar opdroeg om te zorgen dat het niet weer zou gebeuren. Vervolgens vroeg hij naar haar trainingen, alsof er voorheen niks aan de hand was geweest. Ze probeerde zichzelf bijeen te rapen en antwoord te geven, maar haar stem klonk nog steeds gebroken. "G-goed, heel goed," snikte ze. Ze durfde hem niet te vertellen dat ze nog geen enkele vechttraining had gehad, puur omdat ze dat zelf niet wilde. En Hellhound zou daar waarschijnlijk ook voor op zijn kop krijgen.

Met haar linkervoorpoot probeerde ze de tranen van haar wangen te vegen, wat er uiteindelijk voor zorgde dat de haren op haar gezicht gewoon op belachelijke wijze uitstaken. Eindelijk leek de kater tevreden met haar antwoord, al was het maar een halve waarheid. Ja, de trainingen gingen goed, volgens O's eigen standaard. Aan Claw's eisen had de training echter waarschijnlijk nog niet voldaan.  De kater vroeg vervolgens of ze wel eens op de Twoleg place was geweest, waarop ze twijfelend knikte. O vroeg zich af waarom die informatie nou weer van belang was. Haar eerste keer daar herinnerde ze behoorlijk goed; ze was er met Pyre heen geweest en een gestoorde kittypet had haar hond gebruikt om de twee siblings aan stukken proberen te scheuren. Het scheen dat de kattin nogal een hekel had gehad aan Zira, en het vandaar op hen had gemunt. Bij zijn volgende uitspraak, verloste ze zichzelf van de benarde houding waarin ze zich in begaf. Ze schraapte haar keel. "Wat is er met de twoleg place?" vroeg ze toen, ietwat nieuwsgierig.

Waarom hij specifiek naar de twoleg place vroeg, begreep ze niet helemaal. Al snel ontsluierde hij zijn bedoelingen, lichtelijk. Hij vroeg haar mening naar kittypets. Kittypets zijn zwak, zielig. Ze leven een lui leven en geen enkele kat uit de Elite wil dat leven. Althans, dat was het antwoord dat ze zou moeten geven, toch. De kattin schuifelde met haar voeten, natuurlijk verlangde ze naar het leven van een kittypet. Ze verlangde naar ieder ander leven dat niet het hare was. Ze keek toen omhoog, recht in de groene ogen van de kater voor haar. "De enige kittypet die ik heb ontmoet, probeerde mij en Pyre te vermoorden door haar hond op ons af te sturen," miauwde ze met een diepe frons op haar gezicht. Bozer dan dat kon ze er waarschijnlijk niet uitzien, en erg imponerend was het niet. "Haar vond ik niet zo leuk." Misschien was dat te zwak uitgedrukt, al kon ze het nu toch niet meer terug nemen.

Ergens vroeg ze zich af of ook maar iets dat ze zou doen ooit goed genoeg zou zijn voor Claw. Ze wist dat ze nooit een andere kat pijn zou doen, laat staan dat ze er één zou doden. Iets dat de kater voor haar van haar zou vragen wanneer ze een Member moest worden. Het was een probleem waar ze veel over nadacht. Ze moest het leven van een ander nemen, of het zou haar het hare kosten. En ze had niet het idee dat ze in staat was om zoiets te doen, fysiek noch mentaal. Ze knikte op wat Claw zei, geen enkele kittypet was leuk. Ze waren dom en zwak. Meteen doemden er allemaal vragen in haar op. Alle kittypets zijn toch niet hetzelfde? Was haar manier van denken zo anders, zo raar? Toen hij over Hellhound vroeg, knikte ze snel. "Hellhound is een hele goede mentor," miauwde ze toen, deze keer iets dat ze echt meende. Ze had niet blijer kunnen zijn met de grote, rode kater.

De zwart-witte kattin was de seconden aan het tellen, en dit gesprek duurde haar nu al veel te lang. Ze merkte dat haar haren nog steeds overeind stonden, een indicatie van hoe oncomfortabel ze zich nog steeds voelde rondom de grote kater. Ze liet een zucht van opluchting uit haar mond ontsnappen toen de kater opstond. Hij greep de prooi die hij bij zich had gehad en hij leek klaar voor vertrek. O ontspande zich iets, maar kromp weer in elkaar toen de kater sprak. "Tot snel, O." Ze keek hem vervreemd aan. Vroeg zich af waarom hij, van alle katten, haar zo noemde. Een onaangenaam gevoel trok over haar heen, alsof de kater dingen wist waarvan ze niet wilde dat hij ze zou weten. Zodra hij uit het zicht was, rende ze de Young One's Tower in.

- Ophelia topic uit -