Woeps..

Met een lichtelijk geërgerde zwiep van haar staart keek Fernpaw naar de eekhoorn die uit haar richting rende. Ze hoorde iemand achter haar zeggen dat het niet erg was en dat ze gewoon pech had gehad, maar de zwarte poes wilde er eigenlijk al niks meer van horen en met een kwade zwiep van haar staart liep ze terug in de richting van het kamp. Onderweg pakte ze de drie muizen aan hun staartjes op die ze had kunnen vangen voor vandaag. Het was al tegen de middag, maar Fernpaw was al heel de ochtend bezig. Het was best jammer dat ze enkel met dit terug kon komen, maar goed. Het was beter dan niets. De zon scheen fel op haar pels en Fernpaw vond het maar warm, maar toch klaagde ze niet. Ze had wel iets anders te doen dan te klagen over het weer! De Apprentice rende het laatste stukje naar het kamp en voelde de muizen tegen haar borst slagen telkens als ze over iets moest springen of iets te snel met haar kopje trok tijdens het rennen. Gelukkig duurde het niet lang voor ze in het kamp was en ze gooide de muizen op de prooistapels. Ze keek om zich heen om te zien of ze iemand kon vinden die met haar zou willen jagen, maar de enige Apprentice die ze in het oog kreeg was de kater waar ze laatst een soort van ruzie mee had gehad. Of ja, hij was voornamelijk irritant geweest. Toch wilde Fernpaw niet met minder dan drie muizen het kamp binnenkomen en was hij de enige die er op dit moment was waarmee ze fatsoenlijk zou gaan kunnen jagen. Schoorvoetend liep ze op de kater af en ging voor hem staan. ‘Hoi,’ zei ze op een redelijk droge, maar toch wel awkward toontje. ‘Sinds dat jij de enige kat hier bent… heb je soms zin om met me te gaan jagen?’ Ze keek hem vragend aan. Echt waar, als hij achterlijk ging doen ging ze wel alleen, hoor!

Fernpaw trok kort met haar oortje toen ze zag in welke houding Swiftpaw had gezeten. Ja, ze kende nu eindelijk zijn naam omdat ze al veel knorrige reacties over hem had gehoord die afkomstig waren van she-cats. Hoe zou dat toch kunnen? Waarschijnlijk omdat hij flirtte met allerlei katten. Ze durfde te wedden dat dat zijn hobby was en dat hij dus weldegelijk naar alle she-cats aan het kijken was. Zolang hij maar niet te veel naar haar keek, vond zij het goed. Ze was nog lang niet klaar voor een relatie en zeker niet op deze leeftijd. Misschien als ze wat ouder was, maar nu toch al zeker niet. De poes bewoog kort met haar oortjes toen de kater overeind kwam zitten en een andere houding aannam. In elk geval was het geen houding zoals eerst, maar ze kneep haar ogen toch even waarschuwend samen. Hij moest oppassen met zijn benamingen. Voor hem was ze Fernpaw en niemand anders. Dat andere poezen zich nu lieten liefkozen door dat stuk vossenstront, maar zij toch zeker niet. ‘Waag het, Swiftpaw,’ waarschuwde ze hem dan ook, maar de reactie was ver van wat ze verwacht had en Fernpaw werd even van haar stuk gebracht. Ze was al eens een keer gebeten door slangen en dat was niet leuk geweest. Maakte hij nu een grapje of was het serieus? Het had wel serieus geklonken als ze eerlijk mocht zijn. ‘Over dat soort dingen maak je geen grapje,’ beet ze hem toe, nu alweer spijt hebbend dat ze hem gevraagd had om te gaan jagen. ‘Maar om je vraag te beantwoorden: nee, we gaan in een ander deel van het territory jagen. Door een slang gebeten worden is niet het leukste wat je kan gebeuren en bovendien hebben Acefray en Canarypaw* wel wat anders te doen dan zich bezig te houden met onnodige wonden.’ Ze draaide zich om en wenkte hem met zijn staart. ‘Ik zat zelf te denken aan the Little Creek.’