Impending doom

De sterke jonge kattin liep met rustige passen het territorium in. Ze was nog niet zo lang geleden bij Lizardpath geweest en daar was al snel geconstanteerd dat ze inderdaad drachtig was. Ze kreeg dus kittens, een nestje dat hopelijk net zo gezond en sterk zou worden als zijzelf nu was. Al voelde ze zich natuurlijk alles behalve gezond. Ten eerste was ze behoorlijk nerveus, bang dat ze in het vroege stadium van haar zwangerschap niet goed voor de kittens zou kunnen zorgen. Ze had stemmingswisselingen waar ze u tegen kon zeggen. Zo sterk dat ze waren, dit had er overigens ook voor gezorgd dat ze haar vrienden niet meer tegen kwam. Ze ontliep de meeste katten, al was ze wel vaker bij haar familie te vinden. Ze zocht hun bescherming maar al te graag op. Langzaam hief ze haar kop toen ze de geur van Neverland rook. Ze wist zeker dat hij haar ook opgemerkt zou hebben, dus zou vluchten geen zin meer hebben. Zeker omdat er ook geen prooi in de buurt was. Nerveus bleef ze staan terwijl haar blauwe heldere ogen naar de rode kater gleden.

Net zoals zijzelf Neverland had geroken, bleek Neverland ondanks dat hij bijna onaangeroerd bleef zitten, haar ook wel op te merken. Verbaasde het de jonge kattin, nee. Ze wist dat de kater al vele manen Warrior was, waardoor hij vast en zeker zijn reukvermogen vaak genoeg had moeten gebruiken. Haar kittentijd lag nog niet eens zo ver achter haar, ze was immers nog maar een jaar oud, een jonkie eigenlijk. Toch voelde ze zich al behoorlijk volwassen, misschien was ze ook wel snel opgegroeid zodra ze begon met trainen. Haar passen waren gestaakt, terwijl ze de rossige kater aanstaarde. Nerveus als ze was had ze haar blauwe ogen op hem gericht, haar poten leken niet verder meer te willen lopen. Wat Neverland in een absurde positie liet zitten. Zijn nek bijna helemaal naar achteren gedraaid om haar te kunnen zien. Ze zwiepte onrustig met haar staart terwijl ze haar kaken op elkaar klemde. Ze zou haar vrienden niet afsnauwen, zich zo normaal mogelijk gedragen. Over zijn schouder heen keek Neverland haar nog steeds aan, ze kon haar eigen blik ook niet afwenden. Een vriendelijke glimlach plooide op de snuit van de oudere kat. "Hey, Oceanbreeze." Begroette hij haar, waarmee hij haar waarschijnlijk ook in zijn nabijheid verwelkomde. Hij schraapte zijn keel, waarschijnlijk omdat zijn stem nog schor had geklonken. De kater bleef zo zitten, ondanks de houding onprettig was, hierdoor dwong de jongere Warrior haar poten in beweging om zo richting Neverland te lopen. Haar mond had ze nog niet open getrokken, haar normaal vrolijke gedrag was er niet. Misschien dat het zou lijken alsof ze grieperig was, zo voelde ze zich zo nu en dan immers wel. Al waren dat vast meer de hormonen die haar zwangerschap zo zwaar maakten. "Hoi," mauwde ze zo luchtig mogelijk, al was het duidelijk met een zwaarmoedige stem. Nerveus ging ze naast de ander zitten. Haar staart sloeg ze beschermend om haar buik heen, die nu nog niet zo opgezwollen was met kleintjes.

De groene ogen van de oudere warrior naast haar flikkerden even naar haar nog slanke buik. Ze keek hem vragend aan met haar blauwe ogen, afwachtende of hij iets zou zeggen. Hij zei niets, bleef gewoon stil terwijl hij zijn blik weer naar het territorium richtte. Het bekende territorium, hun thuis. Oceanbreeze kon zich nog goed herinneren dat ze hier niet altijd had gezeten, dat ze ook een lange tijd in een dassenburcht had gezeten, toch maakte haar dat niet minder een Windclanner dan de andere katten om haar heen. Zeer zeker niet, ze had iedereen zo erg gemist dat ze niet anders had gekund dan vreselijk trouw zijn aan de clan. Nu was ze natuurlijk ook trouw aan de Leader, ze sloot haar ogen. De kattin die haar niet had weg gestuurd toen ze als kleine kitten troost had gezocht bij haar. Ze wist nog dat ze twijfelend had gesproken toen ze een schaap waren tegengekomen onderweg. Dus besloot ze dat ze net zo goed haar excuses aan kon bieden, ze wist heus wel dat Everstar hun erg serieus zou nemen. Toch had ze dat niet gezegd. "Toen met de patrouille bedoelde ik niet dat Everstar ons helemaal niet zou geloven Neverland. Ik bedoelde meer dat het wel een erg apart.. apart iets was. Onverwachts iets." Mompelde ze onhandig. Haar stem zacht en toch ergens ook wel onrustig. Ze had hem niet willen kwetsen, dat niet in ieder geval. Ze richtte haar blik nu ook weer op het territorium en sloot vermoeid haar ogen. Voorzichtig liet ze zich zakken zodat ze op haar buik lag, waarna ze haar staart goed om zich heen sloeg, alsof ze het koud had. Ze wist niet of ze haar vriend zou kunnen vertellen dat, dat ze kittens kreeg. Of ze het wel wou vertellen, ondanks dat ze ook al langs Everstar was geweest, en ze het Silencepaw ook nog zou moeten vertellen.

De rosse kater leek haar excuses aan te nemen. Hij knikte voordat hij mompelend antwoordde. "Ik weet het..", zijn groene blik richtte hij echter niet op haar. Ze wist dat het nu wel goed zat, immers waren ze beide geen katten die graag ruzie maakten. De kater liet zijn kop op zijn poten zakken, voordat hij zuchtte. Zijn vluchtige blik ontweek de jonge kattin, onbewust. Haar kop had ze nog opgetild, terwijl ze naar de rest van de omgeving staarde. De vrijheid die ze hier had, die vrijheid zou ze die ook kunnen hebben in de Nursery. Zou ze zich prettig voelen tussen de andere Queens die daar 6 manen van hun leven doorbrachten? Zes manen, net zolang als ze kitten was geweest, dat was net zolang als ze getraind had om Warrior te worden. Een behoorlijke tijd, zes manen. Ze had haar staart strak om zich heen geslagen, ondanks dat het warm was en ze een behoorlijk lange en dikke vacht bezat. "Hoe gaat het?" Vroeg de kater, waardoor haar kop geschrokken omhoog schoot. Niet omdat hij hard had gesproken, in tegendeel zelfs. Zijn stem was nauwelijks meer dan een fluistering geweest. Haar heldere blauwe ogen staarden stil voor haar uit, terwijl ze een blik op de grond wierp. Hoe ging het met haar, met al haar zorgen. Met de kennis die ze nu bezat, over zichzelf. Met de bezorgdheid op haar komende nestje, de rest van haar zwangerschap. Zou het kwaad kunnen een vriend te vertellen dat ze drachtig was. Vast niet, zou Neverland nog steeds een vriend zijn als hij het wist? Misschien.. Ze kon in ieder geval wel een vriend gebruiken. "Dat ik amper zes manen buiten het kamp ben en over een poosje zes lange manen het kamp niet meer uit kom. Dat voelt super opbeurend." Mauwde ze zachtjes, het voelde ook niet super opbeurend. Eindelijk voelde de grote vlakten aan als veilig en als thuis en dan zou ze zich in het kamp terug moeten trekken.

Een paar geschokte groene ogen keken haar aan. Neverland, de kater die ze kende als een stille kat, had nog niets gezegd. Grote groene ogen werden afgewend, terwijl Oceanbreeze naar de grond keek. Ze had haar vrienden nodig, zeker als ze zo jong moeder werd, toch wist ze dat ze het wel aan zou kunnen, uiteindelijk. "Ik ben zwanger, Neverland." Vervolgde ze enkel zacht, haar stem haperde iets terwijl ze haar staart strakker om zich heen sloeg, ze mocht dan wel erg volwassen zijn voor een jonge Warrior, maar dat betekende niet dat ze alles aan kon. Dat ze niet bang was, wat als ze zich niet prettig zou voelen in de Nursery. Immers was ze daar direct na de ontvoering weer terecht gekomen toen ze nog bang was voor haar eigen schaduw. Ze slikte nerveus waarna ze onhandig een lik over haar borstkas gaf.

Ondanks dat Oceanbreeze het nestje nooit zo verafschuwen vond ze het wel lastig om nu al moeder te worden, haar net gevonden vrijheid weer op te geven. Het territorium niet meer zo vaak te zien, dagelijks te jagen. Toch zou ze de toekomst niet anders willen, ergens vroeg ze zich af of de relatie tussen haar en de vader van de kittens erg zou veranderen. Ze zag hem minstens als een goede vriend. De stilte was gespannen, niet totaal vredig, maat Oceanbreeze kon zichzelf er ook niet toezetten om te spreken. Onhandig wachtte ze zijn reactie af, de reactie van Neverland duurde even, al kreeg ze die alleen in een vorm van een vraag. Zijn onleesbare groene ogen hadden haar momenteel onzeker gemaakt al gleed die onzekerheid weg toen hij zijn vraag stelde. "Wie- wie is de vader?" Wist de kater uit te brengen waarna hij zijn kopje weg draaide. Onhandig sloeg de kattin haar ogen neer, onzeker als ze was. De volgende woorden sprak ze uiterst voorzichtig uit. "Neverland, het kunnen enkel jouw kittens zijn." Haar stem trilde iets terwijl ze die woorden uitsprak en met eerlijke blauwe ogen keek ze op. Hierna keek ze ongemakkelijk het territorium in, ze kon zijn reactie immers niet inschatten. Ze wist ook een ding zeker, hij had het recht om te weten dat hij vader zou worden. Tevens wou ze de kittens ook de kans geven een vader te hebben. Zoals zijzelf in Whitelion en nu misschien Silhouetteheart had gevonden. Al waren die niet haar echte vader geweest, die was voor haar geboorte al naar Starclan vertrokken. Haar moeder was belangrijk voor haar, natuurlijk. Alleen wist ze ook dat ze enorm haar best deed om twee ouders te zijn, terwijl ze er maar een was. Dat zou ze niet kunnen. Ze was bang, onzeker en enorm bezorgd. Zou ze haar kittens wel veilig kunnen houden en wat zou ze als haar kittens eerder naar Starclan gingen dan zijzelf? Dat was toch een nachtmerrie! Angstig had ze zichzelf in alle afwachting stevig opgekruld.

De rosse kater sloot zijn ogen en ademde diep in. Waarschijnlijk had ze hem behoorlijk de schrik aan gejaagd. Natuurlijk had ze zelf ook vele dingen bedacht. Leeftijdsverschil was maar een van die vele dingen. Ze was niet maar enkele manen jonger, het waren eerder lentes. Toch betekende dat niet dat ze gedoemd waren te mislukken. Zover ze wist waren er wel meer katten geweest die wel wat leeftijdsverschil hadden al sloten meestal enkel katten van ongeveer dezelfde leeftijd dit soort relaties. Oceanbreeze was altijd volwassener geweest dan haar leeftijd, waardoor ze zich ook niet gedroeg zoals de standaard. De kater bleef een tijd lang doodstil, in een houding zitten waardoor Oceanbreeze zich langzamerhand zorgen begon te maken. Ze waren echt een stel, twee Warriors die erg vredelievend waren en daardoor misschien ook niet als echte leiders overkwamen. Al was Oceanbreeze nooit bang om ergens de leiding in te nemen als dat moest. De warmte van Neverland verliet haar nog steeds niet. Hij liet haar niet in de steek, de kittens niet in de steek. Of en hoe ze het de familie, clan zouden vertellen was de vraag. Zouden ze nu de roddel van de clan worden, of zou het gewoon geaccepteerd worden. De magere Warrior opende zijn ogen weer en keek haar met een vastberaden blik aan. Eentje die ze niet zomaar bij hem had verwacht. "Oké." Antwoorde hij. Een enkel woord dat zoveel vertelde. De manier waarop hij erin stond maar ook dat hij haar en de kittens niet zou verlaten. Ze beet voorzichtig op haar lip terwijl ze een gevoelig onderwerp wou aansnijden. "Wil je het vertellen aan Everstar?" Vroeg ze zachtjes. Immers werd een kat niet elke dag een ouder. Daarbij wist haar familie al dat ze moeder werd, alleen niet wie de vader was. Ze had het hem eerst zelf willen vertellen. Iets dat misschien ook het netst was. Haar blauwe ogen keken recht in de groene van hem. Waarna ze ietwat ontspannen haar ogen tot spleetjes kneep.