Look at this beautiful, ugly world [Barksound]

Ze zag het licht uit de oogjes van het konijn verdwijnen en bedankte hem kort voor zijn leven. Mooi, dat was haar tweede konijn van vandaag. Vooral op deze was ze trots, het was een fikse achtervolging geweest, maar uiteindelijk had ze hem zo weten te sturen dat de Outlook Rock zijn pad blokkeerde. Ze keek omhoog, naar de grote rots die boven haar uittorende. Ze was er al lang niet geweest. Er zaten wat slechte gevoelens aan vast. Dit was waar Tawnylight vermoord was, waarvoor Lionroar was verbannen. Ze voelde zich haast schuldig dat ze ooit had gedacht dat het waar was. Ze dacht met vreugde terug aan de Gahtering, waar ze haar oude mentor had gesproken. Het leek goed met hem te gaan. Zijn onterechte verbanning had hem niet gebroken. Crowcall cirkelde om de rots heen om naar de kant te gaan waar ze makkelijk omhoog kwam door een schuine helling. Bovenaan glimlachte ze bij het zien van het uitzicht. Het was prachtig vanaf hier, dat was ze bijna vergeten. Je kon alles zien! Overal kleine stipjes in het gras, jagend op prooi. De konijnen kon ze ook zien. Als ze nou een manier had om vanaf hier met haar clangenoten te praten, kon ze ze zo naar de konijnen toe leiden. Ze keek verder en zag een grijze vlek in het gras, die haar kant op kwam. Hij moest nog wat dichterbij komen voor ze hem aan zijn vacht en manier van lopen herkende als Barksound. Hij leek op weg te zijn naar de Outlook Rock.

+Barksound

Na de training met zijn apprentice had Barksound, weeral, besloten om te gaan jagen. Hij had zijn blik voor zich gericht, zoekend naar mogelijke prooi. Zijn bek stond een beetje open, om de geuren net wat beter op te vangen. Het was echter niet de geur van prooi, maar van Crowcall, die hem opviel. Even bleef de kater staan om zijn blik over de open vlakte te laten gaan. Pas toen hij wat omhoog keek, naar de Outlook Rock, zag hij een zwarte gestalte. Even schoot zijn mondhoek de lucht in toen hij Crowcall naar hem zag kijken. Zij had hem natuurlijk vele sneller zien aankomen daarboven. Hij zette zijn poten terug in beweging. Voor de grote rots wenkte hij even met zijn staart als 'goedendag'. Hij wilde namelijk niet de hele buurt bijeen roepen en daarmee de prooi weg jagen. Op zo'n open vlakte was dat namelijk snel gebeurt. Hij richtte zijn kopje nog even naar boven, voordat hij rond de rots liep om langs de andere kant naar boven te springen. Het duurde even, maar uiteindelijk stond hij naast de poes op de Outlook Rock. "Van het uitzicht aan het genieten?" mauwde de kater kortaf. De laatste tijd was hij nogal kort. Niet alleen in zijn woorden, maar ook in zijn gedrag. Hij had een kort lontje, sinds zijn ontdekking van Brindleleaf en Sparrowfeather. Moons lang had hij gevoelens voor haar gehad, geen moment had hij haar opgegeven of was hij gestopt om het toch te proberen. En nu? Een elder, die nota bene net een medicine cat was geweest. Hoe kon ze?! De vraag was natuurlijk hoe lang dit al was en of Everstar hier van af wist. Hij wilde het haar namelijk met veel plezier gaan vertellen. Even ging zijn blik naar Crowcall, waarna hij heel kort zijn mondhoek op haalde in een enorm korte glimlach.

Het was grappig om naar een kat te kijken die jou nog niet had opgemerkt. Uiteindelijk was het waarschijnlijk haar geur die hem op deed kijken naar de plaats waar ze zat. Hij verdween uit het zicht en ze draaide zich om, wetend dat hij daar weer tevoorschijn zou komen. Het duurde nog even voor hij ook boven was, maar toen hij was aangekomen, begroette Crowcall hem met een vrolijke glimlach. "Van het uitzicht aan het genieten?" vroeg Barksound. Hij klonk zelf niet echt heel vrolijk en ze vroeg zich af hoe dat kwam. Er waren vast genoeg redenen. Er waren altijd genoeg redenen. Ze glimlachte maar en knikte. "Ja, ik was hier al lang niet geweest, maar het is prachtig", miauwde ze. Het was waar. De wereld leek zo mooi vanaf hier. Het liet maar weer zien hoe uiterlijke schijn bedrieglijk kon zijn. Haar blik gleed over de horizon en ondanks die gedachten moest ze glimlachen. Het leek wel alsof je vanaf hier de hele wereld kon zien. Je kon in ieder geval zo veel zien dat Crowcall zich niet voor kon stellen dat er achter de horizon nog veel meer kon zijn. Ze vroeg zich af hoe groot de wereld eigenlijk was. Zouden er daar in de verte, nog achter de Tweebeenplaats, nog meer bossen en heuvels zijn, waar nog meer katten woonden? Misschien ook wel in groepen zoals de hunne, voortdurend in oorlog met elkaar. Of misschien wel in vrede. Of misschien was er ook wel helemaal niets. De wereld moest toch ergens ophouden, misschien was het daar wel, net buiten haar blikveld. "Hoe groot denk jij dat de wereld is?" vroeg ze aan Barksound, haar blik losscheurend van het uitzicht om hem aan te kijken.

"Ja, ik was hier al lang niet geweest, maar het is prachtig" Barksound zette zich langs Crowcall neer en liet zijn blik over het landschap gaan, waarvan Crow zei dat het prachtig was. Hij zelf had hier niet vaak gezeten. Barksound had zich de laatste tijd nogal met andere dingen bezig gehouden, al dan niet alleen. Even fronste hij bij de vraag die zijn vriendin hem stelde. "Hoe groot denk jij dat de wereld is?" Hij draaide zijn kopje kort naar haar toe. "Hoe groot de wereld is?" herhaalde hij en draaide zich terug om naar het landschap. "Ik heb geen flauw idee," gaf hij toe en liet zijn blik kort naar de hemel gaan. "maar ik denk groter dan we hier kunnen zien. Niemand weet ook hoe groot Starclan wel niet is." Barksound liet zijn blik terug naar de open vlakte van Windclan gaan.

"Hoe groot de wereld is?" herhaalde Barksound. "Ik heb geen flauw idee, maar ik denk groter dan we hier kunnen zien." Crowcall glimlachte. "Wie weet." Het was ook wel een erg raar idee dat de wereld ergens op zou houden. Misschien was de wereld wel oneindig groot. Was er achter ieder bos een ander bos, achter iedere heuvel een andere heuvel. Een zich in het oneindige uitstrekkende wereld met bossen en heuvels en tweebeenplaatsen en katten. Ze was er niet helemaal over uit of dat een mooie gedachte was of niet. Oneindigheid had iets troostends, maar op de een of andere manier ook iets engs. Het duizelde haar een beetje. "Niemand weet ook hoe groot Starclan wel niet is", ging de ander verder en Crowcalls blik verstrakte even bij het horen van die naam, maar daarna keerde haar glimlach weer terug. Ze was nu met andere dingen bezig en ze ging haar humeur niet verpesten door aan StarClan te denken. "Ik vraag me af of er ver weg nog meer katten leven. Zou hun leven dan heel anders zijn dan dat van ons? Of zou het overal een beetje zijn zoals hier?"

Barksound hield zijn blik op het landschap gericht en luisterde ondertussen naar wat Crowcall zei. "Ik vraag me af of er ver weg nog meer katten leven. Zou hun leven dan heel anders zijn dan dat van ons? Of zou het overal een beetje zijn zoals hier?" Barksound draaide zijn kopje nu terug naar de zwarte poes. Nog meer katten? De gedachten aan meer katten, ver weg, die net zoals hen leefden, was vreemd. Barksound haalde zijn schouders op. "Misschien dat we eens op onderzoek uit moeten gaan, wie weet vinden we wel een extra stuk territorium." mauwde hij en glimlachte even bij de gedachten. Nooit geen tekort aan prooi. Zou dat geen luxe zijn?

Crowcall zag Barksound zijn schouders ophalen, waarna de grijze kater voorstelde om het te gaan onderzoeken. Crow grijnsde en vroeg zich of of het een oprecht voorstel was of alleen een grapje. Stiekem hoopte ze het eerste. "Moeten we doen", miauwde ze. Ze durfde niet direct te vragen of hij het meende, maar als hij serieus was, zou hij er nu op door kunnen gaan. "Ik ben best wel benieuwd." Ze keek hem even aan om zijn reactie te peilen.