They see me patrollin', they hatin'. [&WALNUTDROP]

Met een paar snelle happen at Butterpaw de prooi op. Hij legde zijn klauw netjes tegen de prooi aan zodat hij de laatste restjes er af kon scheuren en begroef toen de botjes onder het zand. Daarna keek hij om zich heen om te kijken of er katten waren om te vertrekken op een patrol, maar die waren er niet. Misschien was hij ook nog een beetje te vroeg, maar de frisse wind die door zijn pels waaide was wel lekker. De afgelopen dagen was het echt zo heet geweest dat hij na op één prooi gejaagd te hebben al bezweet was geweest. Het was echt weer om loom in te worden, maar Butterpaw had koppig doorgezet. Hij ving elke dag wel een gemiddeld hoopje prooi voor de Clan en deed zijn patrols die hij moest doen. Als Butterstar hem binnenkort Warrior zou maken dan zou hij echt huilen van blijdschap. Hij was zijn Apprentice-taken echt zo beu en had alles al geleerd wat er te leren viel. De jonge kater rende, na nog één verlangende blik op de Warrior Den te hebben geworpen, naar de kampuitgang toe. Hij keek nog één keer over zijn schouder om te zien of hij echt niemand met zich mee kon nemen – en overwoog even om voor de lol Breakingpaw wakker te maken – maar niemand stond klaar om mee te gaan en Butterpaw keerde zich weer naar voren. Het zou niet lang duren voordat de anderen zich zouden verzamelen op de open plek en misschien waren er al wel een paar Warrior’s uit het kamp gegaan om te jagen. Butterpaw voelde de frisse wind nog beter door zijn pels waaien toen hij vaart begon te zetten naar de uiterste borders van RiverClan. Hij opende zijn bek, maar rook niks ongewoons. Welke kat ging dan op dit uur ook proberen om een Clan binnen te dringen? Hij zuchtte. Hij kon beter gaan jagen, dit was tijdsverspilling. Net toen hij zich echter om wilde draaien om te gaan jagen hoorde hij geluid. Hij opende zijn bek en rook de geur van WindClan. Butterpaw stond direct stil en wachtte de WindClanner stilletjes op. Zo lang de WindClanner zich op eigen territory bevond vond hij het goed.

De wind zorgde ervoor dat Walnut steeds verder naar de borders werd geleid. Ze kon zweren dat ze een konijn had geroken, maar telkens verdween de lucht en dook die ergens anders weer op. De kattin zuchtte maar was niet van plan op te geven. Vol goede moed dook ze voor de derde keer naar de grond en kroop zo voorzichtig mogelijk achter de vage geur aan. Al een paar dagen had ze geen konijn meer gevangen, dat was wat haar nu zo gedreven kreeg. Een uitdaging vond ze altijd wel leuk, alleen had de kattin niet door dat het konijn waarschijnlijk al in Riverclan gebied was. Nog een windvlaag. Ze deed haar bekje open en ving de geur op van het konijn, maar ook van vis en Riverclanners. Heel langzaam kwam Walnut omhoog en keek daardoor recht in de ogen van een Riverclanner. Snel richtte ze haar blik op haar poten en merkte tot haar opluchting dat ze gewoon nog in eigen clangebied stond. De kattin bestudeerde de kater en zag dat het een jonge kat was. In zijn apprentice jaren gok ik. Ze besloot een knikje in zijn richting te geven als begroeting en plaatste zich vervolgens voor zijn neus. "Heb jij toevallig een konijn voorbij zien komen?" Miauwde Walnut terwijl ze achter hem langs speurde, kijkend of ze haar prooi toevallig zou kunnen zien.

Butterpaw keek de poes recht aan die aan kwam lopen. Ze leek achter een prooi te jagen en inderdaad, nog geen seconde later rende er een prooi voorbij. Butterpaw deed geen moeite om het te stoppen, noch om de poes bewust te maken van de Clangrenzen. Als de poes werkelijk zo’n goede Warrior was dan zou ze het vanzelf wel opmerken. Er was niks erger dan een Warrior die per ongeluk over de grens ging van een andere Clan tijdens het jagen. En dan maar blijven volhouden dat ze er niks aan konden doen. Ja ja, zo kon hij ook eeuwig doorgaan. Natuurlijk kon je er wel iets aan doen. Beter opletten in de toekomst bijvoorbeeld. Deze poes leek zich echter bewust te zijn van haar omgeving en stopte, maar was gevaarlijk dichtbij de RiverClan border. Butterpaw voelde zich echter niet geroepen om daar iets over te gaan zeggen. Ze was gestopt en dat was voor hem goed genoeg. Zijn blik gleed naar de poes en hij trok zijn oortje lichtelijk geamuseerd en zowel verbaasd opzij toen ze haar vraag stelde aan hem. WindClanners… Ze maakten het hem te moeilijk om hun niet te treiteren. Butterpaw ging zich deze keer echter niet inhouden. De poes was ouder dan hem en was de Young Warrior-leeftijd voorbij. Ze zou beter moeten weten dan dit. ‘Ik denk dat we beiden wel weten waar dat konijn nu is,’ sprak hij koeltjes, maar hij gaf toch een zwiep ter indicatie naar zijn eigen territory en grijnsde vals naar haar. ‘Het behoort nu tot RiverClan, dus in principe is het RiverClan prooi nu. Als een muis over de ShadowClan border rent en over het Thunderpath naar ThunderClan border rent, is het ThunderClan’s muis. De RiverClanner die waarschijnlijk dadelijk jouw prooi zal vangen kan niet weten dat het oorspronkelijk eerst op WindClan territory rondrende. Wat het dus ook onze prooi maakte.’ Hij grijnsde naar de poes en ging geamuseerd zijnde zitten. WindClanners pesten was toch zo leuk, hè!

De kat keek haar aan alsof hij een fout wilde ontdekken bij haar. Iets waarvan hij haar kon beschuldigen. Walnut keek strak terug en trok zich niks van zijn houding aan. Het was toch maar een viseter. De poes wist al meteen wat voor kat ze voor zich had, en had dus ook spijt van haar vraag. "Ik denk dat we beiden wel weten waar dat konijn nu is." Walnut zwiepte met haar staart en bleef hem strak aankijken. Fijn ze was weer tegen zo iemand aangelopen, moest het allemaal zo vijandig? De kater, duidelijk jonger dan zij, ratelde maar door over het konijn en dat het nu tot Riverclan toe behoorde. Dat was vrij duidelijk ja, hij was hier de apprentice, niet zij. Walnut snoof en sloeg met haar staart tegen de grond. Wat dacht deze kleine nou eigenlijk wel. In ieder geval was ze niet van plan er op in te gaan . Dat zou de vieze viseter alleen maar leuker vinden. "Heel erg bedankt voor je nutteloze informatie, nu ik weet dat dat arme konijn tussen jullie visvangers zit, hoef ik er niet meer op te jagen." Ze gaf net zo een grote grijns terug draaide zich om. "Ciao"

Het was niet dat Butterpaw van zichzelf gemeen was, het was eerder dat de katten hem zo maakten. Waarom stelde je zo’n domme vraag als je het konijn zelf over de grens had zien gaan? Butterpaw hield niet echt van die domme vragen. Ze had duidelijk gezien dat het konijn over RiverClan border was gegaan en dat het nu tot RiverClan behoorde. Of had die domme konijnenvreter gedacht dat hij de prooi voor haar zou gaan ophalen? Zoals je misschien merkte had Butterpaw niet bepaald een hoog aanzien van WindClan. Hij vond WindClan dan ook één van de zwakste Clans. Hij had er zo zijn redenen voor om dat te vinden. Zijn blik gleed naar de poes toen deze verder sprak en hoewel ze duidelijk moeite deed om haar houding zo gewoontjes mogelijk te houden, kon hij aan het zwiepen van haar staart zien dat ze zich toch liet raken door zijn opmerkingen. Dat zorgde ervoor dat Butterpaw enkel gemener tegen haar wilde uitpakken. ‘Ga je nu al weg?’ vroeg hij lichtelijk treiterig. ‘De gezelligheid begon toch pas net?’ En even keek hij haar aan alsof hij daadwerkelijk diep gekwetst was door het feit dat ze weg wilde lopen van hem. Hij ging er op zijn gemak voor zitten terwijl hij haar woorden in zijn kopje herhaalde en grijnsde omdat hij natuurlijk allang een antwoord bedacht had. Zo was hij gewoon: een kat met overal een antwoord op. En vooral kleinerende antwoorden had hij vrij snel klaar, al zeker als dat voor een WindClanner bedoeld was. ‘Je moet je eigenlijk best wel schamen,’ ging hij treiterend verder. ‘Je vindt het dus oké dat je niet meer op die prooi hoeft te jagen terwijl je weet dat prooi hetgeen is dat je Clan sterk houdt? Je moet wel heel dankbaar voor StarClan zijn.’ Met een uitdagende blik keek hij haar aan.