Breeze of a new day

Met een norse uitdrukking lag ze al klaar wakker in haar nest. Niet langer in de nursery maar in de apprentices den. Ze had hier blij om moeten zijn, maar dat was ze niet. Ze klonk haar naam en die van Hazelpaw genoemd worden, gevolgd door nog wat meer woorden van Rowanflight. Het was tijd om te trainen en hij zou wachten bij de ingang van het kamp. Nors bleef ze waar ze was, voor even, maar besloot toen toch om op te staan. Ze rekte haar poten uit en stapte op de donkere kater af. "Dus..." bromde ze. "Je bent weer beter?" Vroeg ze vervolgens met een norse uitdrukking op haar gelaat. Ze wou dat Claw of Zira haar trainde. Maar niet deze kater. Deze kater was net zo slecht als iedere andere hier. Wanneer ze de kans kreeg zou ze Claw opzoeken. Dat moest en zou ze doen.

De kater lag lichtjes te slapen, zijn nest vlak naast die van zijn twee zusjes voor als er iets zou gebeuren. Dan zou hij ze kunnen beschermen. Zijn oortjes bewogen automatisch heen en weer toen er geluiden klonken, pootstappen van een kat. Meteen werd Hazel wakker en knipperde hij met zijn ogen, zo stil mogelijk blijven liggend. Als het een BloodClanner was, zou hij die verrassen... Maar toen hoorde hij de stem van Rowanflight, zijn mentor, die hem en Whifflepaw riep. De kater zuchtte en kwam meteen overeind. Hij wreef met zijn poot langs zijn oog toen hier wat prikkelde en gaapte toen diep, waarbij hij zijn achterpoten goed strekte. Hij was nog moe maar hij liep toch meteen de den uit, waar hij verrast werd door een aangenaam zonnetje die scheen, ook al was het nog vroeg. Het zou goed kunnen dat het vandaag een mooie dag zou worden. Al stond het weer in newleaf nooit helemaal vast, het kon zo weer omslaan. Hazelpaw ging naast zijn mentor zitten en begroette deze met een knikje. Hij gaapte nog eens en draaide zich om toen hij opnieuw pootstappen hoorde, zachte en lichte waardoor hij aannam dat deze waarschijnlijk van Whifflepaw waren. Hij had gelijk, en zijn oortjes draaiden een beetje twijfelachtig naar achteren al was het niet heel opvallend. Waar de loyaliteit van zijn trainingsmaatje lag was hem nog niet duidelijk. De brommende stem van de poes deden hem zuchtten. In plaats van dat ze accepteerde en blij was dat de BloodClan weg was, deed ze zo mokkend. Waar sloeg dat nou weer op? Ze waren toch eindelijk vrij?

Whifflepaw negeerde de aanwezigheid van haar trainingsgenoot en hield haar norse blik op haar nieuwe mentor gericht. Rowanflight sprak tegen haar en ze draaide haar oortjes lichtjes naar achteren. "Dat is precies wat ik geleerd heb en wat we niet gedaan hebben," siste ze, duidend op het weg jagen van Bloodclan. Zij waren sterk en in top conditie, maar duidelijk in de minderheid omdat Thunderclan ze weg gejaagd hadden. "En mijn naam is Whifflepaw." Ze stak haar neus in de lucht en deed een paar stappen naar voren zodat ze met de rug naar Rowanflight stond. Ze hoorde hem tegen Hazelpaw praten. Vervolgens had hij het over het ontdekken van het territorium. Whifflepaw snoof luid en duidelijk. "Wat? Zoiets nutteloos? Ik ben al in het territorium geweest hoor, toen Ramona me trainde," vertelde Whifflepaw, een achterdochtige zijdelingse blik op Rowanflight gericht.

De kater reageerde zelf niet op haar woorden, maar Rowanflight zei er wel wat op. Hazelpaw luisterde naar zijn mentor, die miauwde dat een warrior altijd klaarstond voor zijn clan. De tabby knikte zachtjes, net zoals hij. Zijn wonden waren nog niet volledig genezen, vooral die op zijn schouder en oor deden nog pijn, maar hij was - net zoals een goede warrior moest zijn - toch klaar om te trainen. Er ontstond een kleine ruzie tussen de twee, maar de kater hield zich een beetje afzijdig. Hij wilde geen ruzie, hoewel hij het zeker eens was met Rowanflight. "Kom volg mij, we gaan het territorium eens goed ontdekken en jullie kennis laten maken met de geuren van de ander clans." miauwde z'n mentor toen en de apprentice knikte, al had hij er niet erg veel zin in. Liever ging hij écht trainen. Maar hij zou doen wat de grijswitte kater van hem vroeg. Whifflepaw moest er echter tegenin gaan. Hazel rolde kort met zijn ogen en keek haar toen aan. "Dan doe jij de rondleiding toch?" miauwde hij, zijn toon was niet aanvallend en dat was ook niet wat hij bedoelde, maar meer wat monotoon wat aantoonde dat hij wel een beetje klaar was met haar gezeur. Hij was ook wel eens buiten het kamp geweest als kitten, maar hij begon daar toch ook niet over?

Zijn strak gouden ogen staarde richting Wigglepaw. Een apprentice die hem duidelijk zijn klauwen vol zou geven aan problemen. Hazelpaw zou een stuk makkelijker worden dat was duidelijk. Hazel had niet het brein van een muis. Maar goed, het was niet zo dat Rowan niet van een uitdaging hielt en dit was de grootste uitdaging die hij ooit gekregen had. De woorden van Wigglepaw lieten hem lachen en langzaam schudde hij zijn kop. "Als je enig verstand van deze wereld of het woud had kleine Wigglepaw, dan had je geweten niet zo te spreken." Mompelde hij ijskoud en duwde haar met zijn poot naar voren. "Je hoorde Hazelpaw. Kom op. wijs ons de weg grote Wigglepaw. Of wil je de eerste de beste weg naar de vriendjes van Bloodclan." Siste hij koeltjes en staarde haar strak aan en met een gevaarlijk geluid dat zijn lippen verliet gromde hij een. "Nu."

Whifflepaw wierp een dreigende blik naar Hazelpaw. Hij moest haar niet uitdagend. Ze mocht hem nu al niet. Vervolgens moest Rowanflight ook nog eens lachen. Wat dacht hij wel niet? En weer noemde hij haar Wigglepaw. "Het is Wifflepaw!" Blies ze hem toe. "En ik spreek zoals ik wíl," vervolgde ze nijdig. Vervolgens ging Rowanflight verder op de woorden van Hazelpaw. Toen hij sprak over Bloodclan gingen haar oortjes iets meer rechtop staan. "Bloodclan klinkt honderdmaal beter dan een dag met jullie doorbrengen," miauwde ze nonchalant. "Maar prima," reageerde ze toen Rowanflight haar een nu toe gromde. Goed, ze wou nu ook niet falen. Via de Sandy Hollow naar de Riverclan grens zou niet zo moeilijk zijn. Met kin omhoog en haar staart fier in de lucht begon ze vooruit te lopen. "Op naar de Sandy Hollow," klonk haar melodramatische toon. En daar begon ze dus ook naar toe te lopen. De Sandy Hollow was dicht bij het kamp, veel verder dan daar was ze eigenlijk ook niet geweest. Na een aantal flinke minuten lopen kwam ze aan bij de zandvlakte. "En hier is het," bromde ze met een zwaai van haar staart.

De blik die hem toegeworpen werd deed hem zijn wenkbrauwen lichtjes optrekken. Hij was niet bang voor haar, als ze dat soms dacht. Hij was veel groter dan haar en hij was er zeker van dat hij het zou winnen. Even vergat hij dat er nog een flinke wond op zowel zijn schouder als oor zat - hoewel deze goed aan het genezen waren, duurde het een tijd voordat vacht daar terug zou groeien. Sterker nog, het was maar de vraag of er nog vacht ging terug groeien, het zouden namelijk allebei grote littekens worden. Toen Whifflepaw de weg ging wijzen liep hij haar rustig achterna. Iedere stap die hij zette deed een steek door zijn schouder doen gaan, maar hij negeerde het. Waar hij zich op richtte waren de pootstappen van zijn mede apprentice. Ze had een wat vreemde houding aangenomen, met haar kop en staart in de lucht. Het zag er grappig uit. Dus daar focuste hij zich nu maar op. Na een tijdje zag hij de zandvlakte liggen, en de kattin duidde ook aan dat het hier was. Hij knikte lichtjes. Hazel was hier nog nooit eerder geweest. De keer dat hij uit het kamp geglipt was samen met Tallpaw en Sandpaw, was hij niet al te ver gekomen voordat ze teruggehaald werden.

Hij wist een grom nog nauwelijks in te houden terwijl zijn gouden ogen naar de kattin staarde. Misschien moest hij haar een enkele trip bloodclan geven eens zien hoe ze het zou vinden in dat ratten nest. Snuivend keek hij even naar Hazelpaw die duidelijk zijn gevoelens deelde en even scudde hij langzaam zijn hoofd en stapte verder. "En vertel eens Wigglepaw." Begon hij rustig haar aanstarend alsof er niets gebeurd was. "Wat doen we precies in de Sandy Hollow en wat maakt het zo speciaal voor ons?" Rustig ging hij zitten en gaf een lik over zijn witte poot naar Hazel kijkend. "Hoeveel van het territorium heb jij al gezien Hazel? Ik neem aan dat je al vaker uit het kamp bent geweest?"

Whifflepaw kon het bijna wel uitschreeuwen hoe graag ze hier weg wou, ze liet het echter niet blijken. Ze wou hun eerder tot last zijn dan dat ze zouden merken dat zij haar tot last waren. Of in ieder geval wou ze bewijzen dat ze lang niet zo'n jonge kitten meer was als dat ze dachten. Ze had al twee moons aan Bloodclan trainingen gehad. Vergaten ze soms dat de Bloodclanners zich minder aan de moons hielden dat kittens gingen trainen? Al was het dan niet meer dan normaal geweest voor Whiffle, tot haar anders verteld werd, al vond ze het nog steeds normaal. "En vertel eens Wigglepaw." Klonk de stem van Rowanflight en Whifflepaw rolde met haar ogen waarna ze haar bek open deed om hem te verbeteren, maar zich inhield en vervolgens haar bek weer sloot. "Wat doen we precies in de Sandy Hollow en wat maakt het zo speciaal voor ons?" Whifflepaw rolde met haar ogen. "Hier wordt getraind, dúh," miauwde ze alsof de vraag van Rowanflight dom was geweest. Vervolgens wendde Rowanflight zich tot Hazelpaw en dwaalde de blik van Whifflepaw weg. Zoekend naar een teken van Twoleg place. Ze wou zo graag weg. Ze wou Claw opzoeken.

Rowanflight keek hem met een zucht aan, maar Hazel keek niet op dezelfde manier terug. Hij keek weg, deed aslof hij het niet gezien en gehoord had. Hij wilde geen partij kiezen. Want hoe zijn mentor nu deed - expres haar naam verkeerd zeggen en haar continu verbeteren met dingen - was ook niet hoe een warrior zich hoorde te gedragen. Ze zaten allebei fout. Er werd gevraagd waarom de Sandy Hollow zo belangrijk was voor de ThunderClan en wat hier gedaan werd, maar Whifflepaw beantwoordde de vraag al. Hoewel het op brutale toon was, had ze wel gelijk. Toen vroeg Rowanflight aan hem hoe ver hij al het territorium in geweest was en hij haalde zijn schouders op. "Niet ver. Ik ben één keer het kamp uitgeglipt maar ben toen al heel snel weer teruggehaald." legde hij uit. "Ik heb al wel deels leren vechten van Tallpaw." voegde hij hier nog achteraan. Dan was hij in ieder geval niet de domme apprentice die niks wist.

Rowanflight legde uit waar trainen nog meer uit bestond. Het bemoedigende glimlachje die Rowanflight haar kort toewierp ontging haar niet en liet Whifflepaw haar bovenlip trillen. Ze weerhield zich er van om deze naar hem op te trekken. Die mentor moest nu niet gaan denken dat zij zijn aardigheid, of iets dergelijks, zou gaan accepteren. Bij het volgende wat haar verteld werd, ging ze toch geïnteresseerd kijken. Tallpaw kende wat Shadowclan technieken? Interessant. Rowanflight gaf aan dat een jacht wel op z'n plaats was en dat er dankzij Bloodclan niets meer gelijk liep. De linkeroor van Whifflepaw draaide wat naar achteren. Waarom kreeg Bloodclan overal de schuld van?
En toen kwam de opdracht. Hij wou dat ze allebei het bos in zouden stuiven en dan zo snel mogelijk een prooi kwamen brengen. Het maakte niet uit wat het was, de eerste zou winnen. Whifflepaw had eigenlijk geen zin in een spelletje, maar even haar energie kwijt voelde niet verkeerd. Misschien kwam ze wel zover dat ze Twolegplace zou vinden. Dan zouden ze haar waarschijnlijk nooit meer terug zien. "Klaar voor de start. En.. af."

Whifflepaw aarzelde geen seconde. Ze was redelijk snel, wat ze te danken had aan haar slanke poezenbouw. Afkomstig van haar moeder. Het duurde ook niet lang of ze was alleen, omringd door struiken en bomen, waar ze tot stilstand kwam en nadacht. Ja, en nu? Jagen of toch opzoek gaan naar Bloodclan? Nu was haar kans, toch?

Rowanflight vertelde dat trainingen niet alleen bestonden uit vechten, maar ook jagen en de regels van het bos. Hazel knikte, hij wist dat hij nog lang niet zo ver was om een volwaardige warrior te worden. Toen miauwde hun mentor dat ze zo snel mogelijk een prooi naar hem moesten brengen. Degene die er als eerste was, zou winnen. De kater wiebelde met zijn oortjes en keek met een schuine blik naar Whifflepaw. Deze leek niet al te enthousiast, hijzelf had er een neutraal gevoel over. Hoewel hij niet meer gebrand was om wedstrijdjes te winnen, zou het zijn eerste keer zijn om een prooi te vangen - als het hem zou lukken. Rowanflight begon met aftellen en hij zette zich schrap. Bij het woord 'Af' schoot Whifflepaw meteen weg, waarbij Hazel kort knipperde met zijn ogen. Ze was snel en dat voordeel had hij niet door zijn gespierde bouw. Maar hij ging haar richting achterna, al sloeg hij na een tijdje een andere kant uit dan haar geur ging. Hij stak zijn neus in de lucht, en werd overrompeld door de hoeveelheid geuren die zich eigenlijk in het bos bevonden. Hij wist niet dat er zoveel te ruiken viel, aangezien hij zich hier niet op gefocust had die ene keer dat hij uit het kamp was geslopen. Hij zuchtte toen vooral de geuren van Whifflepaw en Rowanflight in zijn neus bleven steken, en de andere geuren die hij dan al rook waren allemaal vreemd voor hem. Toch besloot hij er één te volgen, zijn lompe pootstappen waren redelijk hard te horen doordat hij steeds op een tak of blaadje stond, of ze gewoon te hard neerzette. Hij had dit zelf niet door en bleef zo doorlopen, maar hij kwam natuurlijk geen enkele prooi tegen. Na een tijdje doelloos ronddwalen zuchtte hij zachtjes. Waar zaten ze?

Whifflepaw staarde om zich heen. Ze was nu eens alleen buiten het kamp. Dat was wel weer zo goed als nieuw. Er was anders altijd wel iemand bij haar geweest. Kronos... of Bloodclan warriors die haar trainde. Ook trainde oudere apprentices van Bloodclan haar wel eens. Maar die tijd leek over te zijn en dat was een pijnlijk besef. Wat ze wel wist was dat ze naar hun opzoek kon gaan, voor zichzelf die tijden weer terug kon brengen. Maar misschien dachten ze wel dat zij net zo'n verrader was. Nee, toch? Claw kende haar, dat zouden ze niet denken.
Langzaam kwam Whifflepaw weer in beweging. Even helemaal vergetend wat de opdracht was. Ze probeerde elke mogelijke onbekende geur in zich op te nemen, op te zoeken en in haar kop te prenten. Prooigeuren herkende ze al, alleen rook dit niet naar gedode prooi, maar naar levende prooi. En toen besefte ze weer dat ze die moest proberen te vangen. Dat leren was niet verkeerd. Dan kon ze jagen voor Bloodclan wanneer het zo ver was. Maar dan kwam er weer bij kijken dat ze Rowanflight niet zijn zin wou geven. Ze wou niet luisteren naar die kater. Die kater was Claw niet, maar hij was één van de verraders. Één van die domme blinde katten. Die katten die niet in zagen dat ze anderen uit hun thuis hadden verjaagd. Ze had wel dingen over het Bloodclan kamp gehoord en dat klonk niet als het gene wat je echt zou willen. En toen hadden ze iets wat goed voor ze was en toen werden ze verjaagd. Opnieuw was Whifflepaw weg gezonken in gedachten.
Beweging in haar ooghoek trok echter haar aandacht. En ja hoor, ze zag een muis. Een prooi. Iets wat ze moest vangen. Maar hoe? Door zakken door je poten. Dat wist ze, dus deed ze dat. Alleen was het totaal niet de goede houding en deed het wat pijn aan haar poten. Dus kwam ze weer overeind en probeerde ze het overnieuw. Er ontstond een frons op haar gelaat. Wat kon er moeilijk zijn aan een jachthouding? Je moest licht op je poten staan, dat wist Whifflepaw. Maar hoe deed je dat dan? Terwijl ze zo bezig was met haar houding goed proberen te krijgen, verdween de muis, wat ze pas iets later door kreeg. "Starclanverdomme!" Grauwde ze fel, maar zacht. Gefrustreerd liep ze dus maar weer verder. Nu was ze wel in complete jachtmodus. Al wist ze echt niet hoe je prooien moest vangen. Ze wou wel graag een prooi vangen. Ze wou het kunnen en ze wou toch ook wel weer beter zijn dan de anderen. Misschien dat ze dan eens naar haar mening gingen luisteren. Maar dat zou toch niet gebeuren. Beter worden misschien wel. Maar de mening van de meesten won toch altijd. Dat had Whifflepaw nu wel ondervonden. Oh nee, nu dwaalde ze toch weer af met haar gedachten. Whifflepaw schudde even wild met haar kop en toen zag ze een blaadje naar beneden vallen. Ze keek omhoog en zag daar een vogel zitten. Whifflepaw keek beter. En op dat moment kwam er een iets grotere variant bij, gaf het vogeltje iets van een worm en vloog weg. Het was een baby vogel. Een merel, als ze het niet verkeerd had. De vogel was zwart, maar geen kraai. Daar was het beestje te egaal en klein voor. Ook al was het een kuiken. Want dat kon niet anders. Het vogeltje werd namelijk gevoerd en was nogal donzig bij de borst. Whifflepaw grijnsde. Dit was haar kans.
Ze liep naar de stam van de boom en zette haar voorpoten er tegen aan. Er inklimmen zou toch niet zo heel moeilijk zijn. Ze stak haar nagels in de barst en probeerde zich omhoog te trekken. Wat een stukje lukte, maar toen schraapte haar nagels over het schors heen en belandde ze weer op haar billen. Oh ja, leuk hoor. Ze vernauwde haar ogen. Deed een paar stappen naar achteren, rende naar voren en sprong dit keer. Nu was ze iets hoger tegen de boom aan, al haar vier de poten om de boom heen geslagen en haar nagels diep in het schors gestoken. Stap één was daar. Nu proberen om omhoog te komen. Ze maakte haar linker voorpoot los van de boom en plaatste die wat meer omhoog. Ze trok zichzelf wat op en maakte vervolgens haar rechter voorpoot los en trok zich weer omhoog. Dit was oncomfortabel. Nu verplaatste ze haar onderste twee poten en viel vervolgens achterover. Oké! Laat maar! Gefrustreerd sloeg ze met haar poot tegen een tak aan en die schoot weg.
Ze liep maar weer verder. Geen dieren in een boom. Dat was een ding dat zeker was. Misschien toch maar weer iets van een muis proberen. Whifflepaw kwam aan bij een stroompje. Het was ondiep en klein. Ze kon er over heen stappen. Dit was sowieso een aftakking van de rivier, bedacht Whifflepaw zich. Dit betekende waarschijnlijk ook dat ze een stuk dichter bij Riverclan territorium terecht was gekomen. Nu zag ze een beest dat leek op een muis, maar geen muis was. Het had meer iets van een soort rat. Whifflepaw vernauwde haar ogen. Deed een paarstappen naar achteren. Dit keer zonk ze enkel door haar voorpoten, ze zwaaide met haar staart. Vervolgens ging ze wat door haar achterpoten heen en zette vervolgens af met een sprong. De rat rende weg en Whiffle werd nat gespetterd toen ze in het water terecht kwam. Ze kon het wel uitschreeuwen. Maar wat ze wist was dat je zo juist alles weg joeg. En straks hoorde Rowanflight haar en werd ze helemaal belachelijk gemaakt. Ze wist namelijk wel dat ze lang niet zo goed was als dat ze zich voor deed. Al was ze wel van plan om zo goed te worden. Echter had ze daar toch wel Bloodclan voor nodig en geen zwakke Thunderclan. Dat was een ding dat zeker was.
Bloodclan. Die was nu juist aan de andere kant van het territorium. Als ze zich bij de grens met Riverclan bevond. Of in ieder geval dicht bij de grens. Whifflepaw stond op en liep weg bij het beekje. Ze ging ergens zitten waar het zo zonnig mogelijk was en begon haar vachtje droog te likken. Ze vond het maar niks zo. Dat was iets dat zeker was. En dit ging zeker ook niet werken zo. Whifflepaw slaakte een zucht en staarde naar de lucht. Waarom wist ze niet, aan haar moeder dacht ze namelijk niet meer en toch haalde ze altijd iets van hoop, energie en troost uit de lucht. Ook een soort steun. Maar ze baseerde het niet meer op haar overleden moeder. Brightspots. Zij was dood, een verrader en een bedrieger. Zij was niet haar moeder.

OOC: 1125 woorden (A)

De kater snapte er helemaal niks van. Hij had altijd verhalen gehoord over de jacht, over hoe er genoeg prooi was deze tijden, en over hoe ze makkelijk op te merken waren. Maar hij zag helemaal niets, en het frustreerde hem. Af en toe stak hij zijn kop in de lucht, om opnieuw geuren op te vangen, maar iets nieuws vond hij niet. Hij rook alleen maar bos en Whifflepaw. Blijkbaar was hij nog best dichtbij bij haar in de buurt. Hij schudde lichtjes met zijn kop, en focuste zich weer op de grond, in de hoop hier iets te vinden van afdrukken of gewoon.. Prooien. Hazel was heel geconcentreerd bezig, maar het lukte voor geen meter. Één keer schrok hij op van het zoeken door een harde "Starclanverdomme!" die hoogstwaarschijnlijk van zijn trainingsmaatje afkwam, maar hierna ging hij snel weer verder.
Toen spotte hij iets van beweging. Het was niet op de grond, waar hij eigenlijk de hele tijd naar gekeken had, maar in een boom. Een rood beestje met een staart zo groot als zijn lichaam klom in een boom. Een eekhoorn. De kater snuffelde eventjes aan de lucht, om te kijken of er nog meer van de diertjes waren, maar dit leek de enige te zijn. Althans, voor zover hij ruiken kon. Een beetje twijfelend keek hij naar de boom. Het leek hem niet zo'n goed idee om daarin te klimmen... Maar hij moest het proberen. Hij was er namelijk bijna zeker van dat Whifflepaw al iets gevangen had, ze leek hem een goeie apprentice die snel dingen oppikte. En hij wilde niet zonder iets aankomen bij Rowanflight en de andere apprentice, dan zou hij dom lijken. Dus sloop hij dichterbij, proberend zo min mogelijk geluid te maken. Het ging niet zo goed als hij hoopte en hier en daar stond hij met zijn achterpoten op een takje die hij juist heel goed met zijn voorpoten ontweken had. Maar uiteindelijk kwam hij aan bij de boom, en hij keek omhoog. De eekhoorn keek recht terug. Een zucht rolde over de lippen van de kater. Dit ging hem nooit lukken. Bij de tijd dat hij boven was was de eekhoorn natuurlijk allang weg! Hij schudde zijn kop en stak voor de laatste keer zijn neus in de lucht. Als hij nu niks kon vinden, zou hij maar terug moeten gaan naar Rowanflight met lege poten... Hij rook echter Whifflepaw's geur en bedacht toen dat ze eigenlijk wel samen konden werken. Zij had blijkbaar ook nog niks gevangen, anders was ze wel teruggegaan naar hun mentor, dus dan leek het hem wel een slim plan om hun krachten samen te bundelen. Hij liep haar geur achterna, wat nog een tijdje duurde voor hoe dichtbij ze eigenlijk waren van elkaar, maar kwam haar toen eindelijk tegen. "Whifflepaw!" miauwde hij. "Heb jij ook nog niks gevangen?"

Whifflepaw zat daar nu maar wat. Ze probeerde zichzelf wat te kalmeren door naar de lucht te keken en dat lukte. Haar gejaagde, gefrustreerde ademhaling kalmeerde en ze werd weer wat rustiger. Whifflepaw hield er namelijk niet van als ze voortdurend faalde. Ze wou niet dat iemand haar zo zou zien en zeker niet zonder prooi. Echter werd haar wens niet vervuld. Haar naam werd geroepen en Whifflepaw keek om en toen zag ze Hazelpaw. De kater vroeg haar of zij ook nog niet had gevangen. Oké, dat was een opluchting. Hazelpaw zelf had ook iets weten te vangen. "Zie je hier een prooi liggen?" Vroeg ze gefrustreerd. Ze zwaaide met haar staart en stond op. "Wat wil je?" Vroeg ze vervolgens. Het was nou niet dat ze wou gaan samen werken met de kater. Dat zou haar alleen maar zwak doen laten lijken en dat was het laatste dat ze wou. Dan toch gaf het haar ook weer een soort licht gevoel dat Hazelpaw haar had begroet en vervolgens een vraag aan haar gesteld had. Ze was namelijk niet gewend dat katten op haar afstapte.

OOC: Toestemming van Mimi om door te posten, zolang ze nog niet terug zijn gegaan naar Rowanflight c:

Whifflepaw vroeg aan hem of hij een prooi zag liggen en kort trok de kater met zijn oortje, haar recht aankijkend. Ze deed alsof hij dom was en dat was niet waar. "Wat wil je?" werd hem gevraagd en Hazel haalde kort zijn schouders op. "Samenwerken om nog iets te vangen." miauwde hij, zijn ogen nog steeds strak in de hare gericht. "Dat is immers waar een Clan om draait, samenwerking," merkte hij toen rustig op. Dat hij haar hiermee misschien recht tegen de haren instreek, had hij niet door, het was meer een opmerking geweest om haar proberen te overhalen om samen te werken.