Breeze of a new day

Met vernauwde ogen wachtte ze de reactie van de kater af, die ze echter al snel ontving. Samenwerken was zijn voorstel, zodat ze dan wat vangen konden. Whifflepaw vernauwde haar ogen. Ze wou niet samen werken, maar liet de kater wel door praten. Bij zijn volgende woorden duwde ze haar kaken strak op elkaar en knikte vervolgens. "Prima," bromde ze, meer omdat ze zin had in geen verdere gezeik. "Hoe gaan we 't aanpakken?" Vroeg ze aan de kater. Haar blik was ietwat duister en chagrijnig, maar goed, ze zou zich er bij neer leggen en proberen wat te vangen. Beter iets dan niets.

Hoewel ze niet blij leek te zijn met zijn voorstel, nam ze deze toch aan. Hij knikte haar toe en trok kort zijn mondhoek naar haar op. Whifflepaw vroeg hoe ze het zouden gaan aanpassen, en hij haalde zijn schouders op. Om eerlijk te zijn had hij daar nog niet over nagedacht, maar ze zouden wel op een oplossing komen. Hij trok een korte frons en bedacht zich waar hij goed in was met jagen. Iets besluipen in ieder geval niet, want alles leek van hem weg te rennen. Misschien dat... "Nou, als ik nou een prooi vind en deze opjaag, en jij zit ergens anders en slaat dan toe?" vroeg hij zich hardop af. Hij had geen idee of het een goed idee zou zijn maar het klonk redelijk in zijn oren.

Whifflepaw luisterde naar Hazelpaw's idee. Ze had dan totaal geen zin om samen te werken, maar goed, met lege poten aankomen leek haar ook niets. Ze wou Rowanflight verrassen en laten zien dat ze beter was dan dat hij dacht. Niet dat ze per se zijn trots nodig had, maar ze wou gewoon zijn gezichtsuitdrukking zien. Daarbij, een beetje vertrouwen winnen was niet verkeerd. "Klinkt goed," miauwde Whifflepaw toonloos. "Laten we dan maar opzoek gaan," bromde ze, waarna ze opstond, langs hem heen liep en haar staart langs zijn gezicht liet zwaaien. Whifflepaw merkte nog geen enkele prooi op en wist ook niet goed waar naar te zoeken, maar het ging lukken. Hoe dan ook.

Whifflepaw zei dat zijn idee goed klonk en hij knikte. Haar stem leek nou niet heel enthousiast te zijn maar dat hoefde ook niet. Toen de witte kattin overeind kwam en haar staart langs zijn gezicht liet gaan, knipperde hij kort verbaasd, waarbij hij helemaal stil bleef staan. Aanraking van andere katten dan zijn familie was hij helemaal niet gewend. De kater schudde toen kort met zijn kop en trippelde achter haar aan, waarbij hij zijn neus in de lucht stak. Er leek hier geen prooi te zitten - vast en zeker door hem, hij liep namelijk nogal luid - en hij fronste. Hoe moesten ze een prooi vangen, als die nergens zaten? "Eh.. Misschien moeten we ergens anders zoeken." mompelde hij en trok kort met zijn neus. Waarom was dit zo moeilijk?

Whifflepaw had als voordeel dat ze al niet zo groot was en dus ook niet zwaar. Hierdoor klonk ze lang niet zo luid als Hazelpaw tijdens het lopen, maar ook Whifflepaw liep niet stilletjes. Allemaal dingen die ze nog niet geleerd had van Rowanflight. "Eh.. Misschien moeten we ergens anders zoeken." Whifflepaw kwam tot een stilstand, want ze hoorde naast de stem van Hazelpaw geritsel. "Ik denk het niet," zei ze dan ook, terwijl ze hem naar haar toe wenkte en haar oren gespitst hield. Rechts van de twee katten, aan Whifflepaw's kant hoorde ze geritsel. "Eh.. en nu?" Vroeg ze toen ook maar. Haar toon klonk nu minder toonloos, ze wou dit namelijk klaar hebben.

Net nadat de woorden zijn bek verlaten hadden, hoorde ook hij het geritsel naast hem. Meteen bevroor hij en keek hij langzaam naar links, op zoek naar de prooi die hopelijk toch dan daar zat. Echter zag hij niks. Whifflepaw fluisterde wat ze nu moesten doen, en hij trok kort met zijn oortje. "Geen idee," fluisterde hij zachtjes terug. Hij had wel een goeie strategie bedacht, maar hij stond nu aan de verkeerde kant van de prooi! Hoe kon hij die nou ooit naar Whifflepaw jagen, als ze allebei aan dezelfde kant stonden? Hij was er wel een beetje klaar mee onderhand, want ze waren nu echt al lang bezig zeg. Zijn ogen gleden een beetje moedeloos naar de witte apprentice naast hem. Euhh... Oplossing?

Whifflepaw snoof de lucht op. Ja er was zeker een prooi. Was het een muis? Ja, zo rook het wel. Hazelpaw wist niet goed wat, dus daarom verzon Whifflepaw wel gewoon wat. "Als je er nou ruim omheen sluipt en dat de prooi naar mij toe jaagt?" Stelde ze voor. Dat kon misschien wel werken. Het muisje was er nog steeds, aan het geritsel te horen.

Whifflepaw kwam gelukkig met een idee en hij knikte. Klonk goed, toch? Hopelijk waren zijn sluipkunsten in dat half uur al een beetje verbeterd, want anders zou het zo weer wegrennen, en waarschijnlijk niet de juiste kant op. Hij probeerde zijn poten zo zacht mogelijk wat te verzetten, en kwam tot de conclusie dat hij eigenlijk helemaal nog niets opschoten was qua geluidsniveau. Well. "Misschien moet jij sluipen?" murmelde hij toen maar en trok toch wat beschaamd met zijn oor.

Het bleek al snel dat Hazelpaw niet kon sluipen. Whifflepaw wiebelde wat met haar oortjes en keek verbaasd toen Hazelpaw de taken maar omdraaide. Dus dan moest Whifflepaw maar de fout in gaan? Echter had ze al snel een idee en knikte maar. "Blijf alert," zei ze en ze sloop, slordig, in een gigantische boog om de locatie van het prooi heen. Het duurde ook even toen ze eindelijk achter de prooi was beland en uit het zicht van Hazelpaw was. En toen maakte ze een hoop kabaal en nu hoopte ze dat de prooi recht op Hazelpaw af zou gaan. Ze had in ieder geval wel gehoord hoe de prooi was geschrokken en was begonnen met rennen, niet in de richting van Whifflepaw, in ieder geval.