Sightseeing

Vervolg op Young Lives.

De rood-witte kater liep door de ingang van het kamp, nauwlettend op zijn jongere zusje dat vrolijk achter hem aan trippelde. Hij wist nog precies hoe enthousiast hij was geweest over zijn eerste keer buiten het kamp. Ze was echter nog een stuk jonger dan hij toen was geweest, dus zou hij de trip redelijk kort houden. Wellicht zou ze na een klein uurtje toch alweer moe worden. "Heb je zin om het Small Lake te bekijken?" vroeg hij haar. Zelf had hij het als kitten hartstikke mooi gevonden - naast het feit dat hij erin was gevallen. Het was echter wel wat verder weg, maar hij kon haar altijd nog naar huis dragen, mocht dat nodig zijn.

OOC: Amberkit eerst.

Op het eerste gezicht was er geen groot verschil tussen het kamp en het territorium, maar dat zou nog wel komen. Als je over het kleine meer uitkeek, de Outlook Rock en de Moorlands zag, moest je ergens toch wel blij zijn met het Windclangebied. De kitten gaf aan wel naar het meer te willen gaan en dus zette Quietstep een rustige pas in richting dat gebied. Hij bleef de geuren om hen heen wel in de gaten houden, voor het geval er gevaar om de hoek stond te loeren. Hij keek achterom. "Merk je de verschillende geuren al?" vroeg hij. Normaal was er een gigantisch verschil in geuren wanneer je uit het kamp ging: veel meer planten en dieren en een stuk minder kat. Natuurlijk kon Amberkit al die geuren nog niet benoemen, maar opmerkelijk waren ze wel. 

Quietstep grinnikte even toen hij keek hoe de jonge kitten een hap lucht nam. Er waren hier zo verschrikkelijk veel nieuwe prikkels, waarvan de meesten nog onduidelijk zouden zijn voor Amberkit. Maar Quiet wist wel hoe snel het ging; in een ogenblik zou ze Apprentice worden en dan zou het niet meer lang duren voor ook zij haar Warriornaam zou hebben. De tijd ging schrikwekkend snel. Hij zag hoe Amberkit behoorlijk snel moest lopen om hem bij te houden, dus maakte hij zijn eigen pas wat langzamer. Anders zou ze wel heel snel moe worden. "Als je moe wordt, moet je het zeggen, oké?" miauwde de kater? Hij wilde niet dat de kitten in het kamp terecht kwam met verzuurde spieren en een zonnesteek. Na een tijdje kreeg hij het glinsterende water van het kleine meer in zijn oog. Het riet dat het meer omringde, bewoog zachtjes mee in de wind. Het was er behoorlijk verlaten. "Kijk eens," zei hij, behoorlijk blij met dit kleine stukje van hun gebied. Hopelijk viel hij deze keer niet in het water.  

In stilte keek hij naar de kitten die zich over het meer boog, precies zoals hij dat toen had gedaan. Ergens vroeg hij zich af of hij zou ingrijpen, mocht ze in het meer vallen. Zijn moeder had hem binnen enkele seconden uit het water gevist, Quietstep wist niet of hij hetzelfde zou doen. Hij koesterde nog steeds een soort van diepe, misplaatste jaloezie richting dit nieuwe nestje van Brindleleaf. Hij had nooit begrepen waarom, maar ergens zou hij het absoluut niet erg vinden, mochten de kittens ineens van de aardbodem verdwijnen. Hij keek toe hoe de kitten het water aanraakte en haar pootje snel weer terug trok. "Riverclanners zwemmen constant in het water, kun je je dat voorstellen?" miauwde hij. Het water was zo koud geweest, het had hem haast naar beneden gezogen. Hij kon zich niet voorstellen dat katten vrijwillig in het water zouden gaan.

Een vreemde stem in zijn hoofd droeg hem op om Amberkit een zet te geven en haar vervolgens niet meer uit het water te halen. Het idee dat hij daar überhaupt al aan dacht, verontrustte hem. Was hij zo jaloers dat hij in staat was om Amberkit haar dood in te leiden? Ze was nog maar een kitten en bij de Warrior Code had hij gezworen dat hij kittens zou beschermen, ongeacht hun Clan. En dit was ook nog eens zijn zusje. De kater wantrouwde zichzelf. "Misschien is het beter om weer terug te gaan..." De omslag in zijn humeur was duidelijk hoorbaar, maar ze moesten weg. Amberkit moest veilig in het kamp zijn voor Quiet besloot om iets ergs te doen.

Hij staarde naar de grond, vroeg zich af wanneer het zo erg mis was gegaan. Waarom kon hij het nieuwe nestje van zijn moeder niet verdragen? Waarom had hij haar zo ver weg geduwd? Mousewish leek geen problemen met haar te hebben, waarom hij wel? Hij hoorde de kitten tegenstribbelen en hij keek haar verontschuldigend aan. Zijn ogen schoven over het gebied, hij moest sowieso weg bij het meer, gewoon voor de zekerheid. "We kunnen wel een omweg nemen, dan lopen we door de Heatherfields. Je moet wel dichtbij me blijven, het is heel makkelijk om daar te verdwalen," vertelde hij aan Amberkit. Hopelijk zou dit niet volledig uit de hand lopen. Hij vertrouwde zichzelf niet, en dat was gevaarlijk.

Gelukkig leek ze het nu niet meer erg te vinden om terug naar het kamp te gaan, mits ze langs de Heatherfields gingen. Wat dat betrof, waren kittens vrij makkelijk te manipuleren. De kitten trippelde enthousiast naar voren, en Quietstep liep met haar mee. Vervolgens ging hij voor richting de Heatherfields. Nu moest hij zien dat hij haar niet zou verliezen; de kitten was niet bepaald groot en zou absoluut niet te zien zijn tussen de hoge grassen. Hij beloofde zichzelf dat hij goed op haar zou letten, al was er nog steeds die lichte twijfel aan zichzelf. Na een tijdje kwamen ze aan bij de gigantisch lange grassen. Hij keek naar Amberkit. "Oké, blijf dicht bij me, als we elkaar kwijt raken, is het heel moeilijk om elkaar weer terug te vinden," sprak hij ernstig. Hij liep de grassen in, die langzaam aan de kant bogen om ruimte te maken voor zijn lichaam. Hij bleef achter zich kijken, biddend dat hij Amberkit niet plotseling uit het oog zou raken. 

Een stem in zijn hoofd droeg hem op haar achter te laten. De Heatherfields waren volledig uitgestrekt over de vlaktes van Windclan. Veel te lang voor een kitten om de weg te kunnen vinden. De kans dat ze er levend uit zou komen, was behoorlijk klein. Hij kon vertellen dat hij haar kwijt was geraakt. Natuurlijk zou iedereen boos worden, maar zijn intenties waren goed geweest. De woede en het verdriet zou slijten. Hij slikte, keek nogmaals om of Amberkit wel werkelijk daar was waar ze hoorde te zijn. Hij stopte uit het niets toen hij een bepaalde geur opmerkte. Hij bukte wat en keek strak voor zich uit. Hij wenkte naar Amberkit. "Amber, kijk eens," miauwde hij zachtjes. Hij wenkte naar voren, waar een kleine groep konijnen zat te grazen op een open plek.