Between you and me [&Amberpaw]

Ze meende zijn geur wel te herkennen vanuit haar herinneringen. Niet die van Amberpaw, maar wel die van zijn clan. Ze knikte zachtjes, in de hoop dat hij het begrepen had. Ze wist ook niet zeker of het een andere clan geweest kon zijn. Wie wist wat een kat allemaal kon doen? Plotseling dreef er een nieuwe, vreemde geur haar neus binnen. Ze herkende meteen de stank van Twolegs. ''Ruik jij dat ook?'' Ze stond meteen - zoals ze gewoonlijk was - weer op scherp. De geur kwam uit het Rogueterritory. Ze twijfelde of ze kater er vanwege deze reden wel mee in zou stemmen, maar vroeg het toch: ''Zullen we kijken naar wat het is?'' Het gesprek van net had niet haar emoties bij haar achtergelaten, iets waar ze zich lichtelijk aan ergerde. Kon ze dan ook nooit normale gevoelens voelen? Echter liet ze haar frustratie niet merken aan de kater en staarde ze hem hoopvol aan.

Amberpaw snoof, hij rook de vreemde geur ook, vanuit het roqueterretorium. Amare vroeg hem om mee te gaan, hij twijfelde, hij was al buiten zijn terretorium en dan zou hij alleen maar verder gaan en als hij gevonden werd zou hij nog meer in de problemen komen. Maar hij mocht Amare en hij wilde ook wel weer eens iets meemaken, dus hij stemde ermee in "Ja, is goed" zei hij terwijl hij in de richting van de geur begon te lopen.

De kater ging mee, iets wat ze ook wel verwacht had. Hij was moedig genoeg voor het verlaten van zijn territory. Ze trippelde alvast vooruit. Hij zou haar vanzelf wel volgen. Althans, hoopte ze. Ze wou ondanks deze vreemde geur niet dat ze het gesprek achter zich zouden laten, dus ging ze gewoon al lopend verder: ''Wat weet jij allemaal van je ouders?'' Ze was weer helemaal koud. Ze wist van zichzelf dat ze half Kittypet was, maar ze voelde zich 100% Rogue. Misschien kwam het door het feit dat ze al heel haar leven vrij leefde. Misschien kwam het omdat ze Kittypets verafschuwde. Ze wist het niet. Haar vader had het dan ook niet vaak over moeder gehad, of waarom hij haar had verlaten. Ze probeerde haar moeder, die misschien nog in leven was te vergeten. Het was beter om je op de toekomst te richten. Waar die smerige geur vandaan kwam bijvoorbeeld. De geur werd alsmaar sterker naarmate ze dichterbij kwamen.

Amberpaw liep met Amare mee, ze wilde het gesprek van daarnet blijkbaar doorzetten. "Wat weet jij nog allemaal van je ouders?" vroeg ze hem nieuwsgierig. Amberpaw dacht na, van zijn moeder wist hij eigenlijk alles nog wel maar van zijn vader wist hij heel weinig. "nou, zoals ik al zei, mijn moeder heet Faithfur. Ze is was een Schaduwclankat totdat ze mijn vader leerde kennen. Toen heeft ze samen met mijn vader manen lang rondgereisd totdat ik geboren werdt, na een halve maan heeft hij ons verlaten en daarom weet ik helemaal niks van hem. Mijn moeder ging terug naar de Shadowclan omdat ze niet meer alleen voor mij kon zorgen, daar werd ze onthaalt als een verrader. Toen ik Zes manen oud werdt en leerling zou worden heeft ze me weer verlaten, uit het niets, geen afscheid, niks." vertelde Amberpaw. Hij zuchtte diep, hij had gewild dat ze nog hier was maar ze was altijd al een afstandig type geweest. "het enige aan het verhaal dat nog niet klopt is waar Biker dan gebleven is" mompelde hij.

Het schokte Amare allemaal niet meer. Ze had haar emotionele moment van vandaag nou eenmaal al gehad. Ondanks dat probeerde ze medelevend over te komen. ''Het lijkt me vreselijk om zulke ouders te hebben..'' Haar ouders hadden haar in ieder geval niet verlaten, maar elkaar. Dat was minder erg, toch? Toen begon de kater over een ene Biker. Waarschijnlijk zijn broer of zus. Zelf had ze geen nestgenoten. Ze wist dus ook niet hoe het was om er een te verliezen. ''Lijkt het je niet logisch dat Biker met je moeder of vader mee is gegaan?'' Ondanks de kou die alle emoties tegenhield was ze voor haar doen erg behulpzaam vandaag. Op de een op andere manier voelde ze zich verbonden met de kater. De geur in haar neus begon nu te prikken. Het voorwerp waar het vanaf kwam werd nu zichtbaar. Ze had geen idee wat het was. Het was even groot als een kat en vloog rond. Het maakte herrie en verderop stonden er een paar tweebenen uit vermaak te schreeuwen. Wat is dit?!!

"hij is mijn broer en hij is alleen als roque, ik Ben hem pas tegengekomen in toen wisten we nog niet dat we broers waren." vertelde Amberpaw haar. "maar het probleem is dat ik niet weet waar hij heen is gegaan na mijn vaders vertrek. Misschien inderdaad wel met mijn vader mee, ik kan het me niet voorstellen dat hij als kitten van een halve maan alleen zou kunnen overleven." ging Amberpaw verder. Hij hoorde de twolegs schreeuwen en keek op toen het vreemde ding over hen heen vloog. "twolegs zijn gestoord" Miauwde Amberpaw terwijl hij naar de schreeuwende Twolegs keek, de middelste had iets in zijn hand ter grote van een kleine kitten.

OOC: hij bedoelt de controller c=

De poes stemde al knikkend met Amberpaw zijn opmerking in. Wat was dat vliegende ding toch. Een soort zeldzame vogel? En waarom vluchtte het niet voor de Twolegs? Ze besloot om het hele vader-, moeder-, broers- en zussenverhaal even achter zich te laten. Misschien waren ze nu wel in levensgevaar. Je wist nooit waar Twolegs tot in staat waren. In de vreemde vogel brandde een paar lichtjes. Waren dat soms de ogen? Zoja, dan keek het de twee katten nu recht aan. Die gedachten gaf de poes rillingen. Plotseling begon het ding te piepen en viel het op de grond. Één van de Twolegs begon onverstaanbaar te vloeken terwijl hij op het ding afstampte. De andere twee leken hem uit te lachen. Vreemd hoe katten en Twolegs enkele emoties gemeen konden hebben. De vogel maakte een ratelend geluid en steeg toen weer op, wat Amare weer alert maakte. ''Misschien iets om te melden?'' mauwde ze koeltjes. ''Blijven we of laten we dit gestoorde Twolegspeeltje achter ons?''

"misschien iets om te melden? Blijven we of laten we dit gestoorde twolegspeeltje achter ons?" vroeg Amare. Amberpaw knikte, "laten we het maar laten voor wat het is" miauwde hij terwijl hij langzaam achteruit begon te lopen, weg bij de twolegs en hun vreemde vogel. Hij wende zich tot Amare "ik denk dat ik zometeen terug zal moeten gaan, anders gaat de clan me missen en als ze merken dat ik bij een roque was zit ik diep in de problemen." Amberpaw wilde eigenlijk nog geen afscheid nemen maar hij had niet echt een keus.

Amare knikte de kater begrijpend toe. Hij had zo zijn plichten aan zijn clan. Het was niet iets wat ze ooit volledig zou gaan begrijpen, maar ze had respect voor de samenwerkende functie van een clan. Ze maakte zich al klaar om te vertrekken, terug naar haar eigen territory. Toen besefte ze zich dat ze nog geen afscheid van hem had genomen. ''We zullen elkaar gauw genoeg weer zien.'' mauwde ze verzekerd van dat feit. ''Wat dacht je van dezelfde plek waar we elkaar ontmoet hebben, morgen bij zonhoog?'' Ze wachtte nog even op zijn antwoord voor ze hem hier achter zou laten. Misschien had ze morgen weer behoefte aan zo'n gesprek als vandaag.

"Inderdaad, we zullen elkaar weerzien. Morgen zonhoog is goed, ik ga wel weer jagen" Miauwde Amberpaw en hij gaf haar een snelle lik over haar schouder. "tot dan, ik zal er zijn" zei hij en toen draaide hij zich om en liep weg, terug naar het bos. Terwijl hij door de bomen liep dacht hij aan hun gesprek, het was een goed gesprek geweest. Onwillekeurig dacht hij ook aan haar vader, Argent, hij kende die naam maar waarvan?

OOC: topic uit

De kater gaf haar een snelle lik over haar schouder, waarna zij hetzelfde deed. "Tot dan. Ik zal er zijn" verzekerde hij haar. Toen draaide hij zich om en liet hij weg, terug het ShadowClanterritory weer in. Amare besloot om zelf ook maar eens naar huis te gaan. Het werd al redelijk laat en ze had sinds zonhoog al niet meer gegeten. Zijzelf trippelde de andere kant op. Ze kon nu al niet wachten op morgen. Misschien zou Amberpaw of zijzelf wel meer over zijn of haar ouders te weten komen. Bij die hoopvolle gedachten trippelde ze zachtjes weg.