The 7th Sense

<sub>De grijze poes was het kamp uitgegaan. Ze was de laatste tijd heel erg buiten alles gebleven. Ze snapte alles even niet meer en had zich dus afgedreven van de rest. Door haar koppigheid was ze zelfs niet bij Mousewish haar kittens gaan kijken. Die van haar goede vriendin. Ze was te koppig om toe te geven. Natuurlijk was ze voor haar eigen bloed toch? Dat was hoe het ging bij haar in de familie. Familie boven alles, maar nu Tiger ook afwezig leek te zijn wist ze het niet meer. Daardoor had haar koppigheid overgenomen en bleef ze weg bij iedereen die er ook maar een stem in had. Ze was de laatste weken na het warrior worden wat alleen gebleven, al hield ze daar niet eens van. De rest van haar familie was druk bezig en dan had je dat met Mousewish. De grijze poes was niet eens boos, nooit geweest. Het was dat ze haar niet onder ogen wou komen na de wat pijnlijke break-up van zijzelf en broer. Om daarna gelijk weer met Raptor te lopen had haar ook wat pijn gedaan, vooral omdat het Tiger raakte. Het sloeg nergens op als ze het zo zei. Misschien zou ze toch maar eens moeten gaan kijken. Ze was immers tante geworden. De kittens waren nog zorgeloos, net zoals Mouse zo heel lang was overgekomen. Uiteindelijk was zij dan toch de vriendin die nu al kittens had.
Op een aardig tempo kwam ze aan bij Outlook Rock. Een zonnetje stond erop. Niet dat het erg warm was door de wind, maar de zon was er in ieder geval. Kort sloot ze haar ogen om te kijken of ze iemand kon horen. Nadat ze niks opving stapte ze door naar de stenen om er met een sprong op te springen. Toen kwam er een geluid haar oren binnen.

TAG -- + Quietstep</sub>

Tijd en ruimte leken met hem te spelen. Hij voelde zich nog een klein kind, terwijl hij zojuist ogen had geslagen op zijn zus, die eigenhandig een heel nestje had geworpen. Zijn realiteit was omgeslagen en vervolgens ook nog eens binnenstebuiten gekeerd. Hij was een bastaardkind, ongewenst door Starclan. Hij had nieuwe vrienden gemaakt, hij was oom geworden. Hij had recht in zijn moeder's gezicht gezegd dat hij haar weg wilde hebben. Het werd hem allemaal toch wat te hectisch, dus besloot hij de boel te ontvluchten. Niet zo heel letterlijk, natuurlijk. Hij zou het nooit aandurven om de Clan zomaar te verlaten, al had hij er wel vaker over nagedacht. Ergens zou het leven als rogue misschien veel rustiger zijn. Je hoefde alleen voor jezelf te zorgen, er waren geen andere, rare complicaties die zouden komen kijken. Maar je stond wel altijd alleen. Daarbij kon Quietstep de gedachte niet verdragen dat hij opgejaagd zou worden door zijn vrienden en familie. Dat hij niet meer welkom zou zijn in het Windclankamp, dat hij toch wel als thuis zag.
Volledig in gedachten was hij naar Outlook Rock gewandeld. Op zich wel een fijne plek om te zonnen en over het territorium heen te kijken terwijl je verzonk in je eigen gedachten. Tenzij er al iemand anders was, natuurlijk, en dat was nu het geval. Mistfeather lag op de steen en Quietstep realiseerde zich dat hij al een tijd niet echt met haar gesproken had. Hij sprong op de steen, realiseerde zich dat hij nergens echt over wilde praten. "Alles goed, Mist?" vroeg hij dus maar. De meeste katten praatten wel graag over zichzelf, hopelijk was Mistfeather ook in zo'n stemming.

_{Een rode kater was verschenen en zij keek opzij naar de ander. Quietstep stond daar. Lange tijd geleden had ze met hem gesproken. Ergens in de winter, zelfde plek zelfs. Toch raar hoe ze dat soort dingen zo wist op te halen bij een gezicht. Ze duwde even een glimlach op haar gezicht, maar die verdween alweer snel. Nooit had ze iets tegen deze kater gehad, het feit dat hij de broer was van Mouse was gewoon wat haar een beetje tegenhield. Toen er woorden uit zijn mond kwamen draaide ze haar hoofd in zijn richting. "Prima", antwoordde ze simpelweg. Er was weinig fout. Dit alleen zijn deed ze zichzelf aan. "Jij Quiet?" Een wolk ging voor de zon nadat ze de vraag had gesteld. Mist ging zitten en legde haar staart over haar poten. Haar blik zat op de omgeving. "En Mouse?" Ergens had ze het toch willen vragen. Ze wist dat ze leefde, maar dat was het. Het was nog altijd een goede vriendin van haar, al leek dat niet zo. Dit was haar broer. Ze kon hem wel een vriend noemen, al hadden ze weinig gepraat. Haar hoofd draaide ze weer in zijn richting.}

Hij kon zich de laatste keer eigenlijk niet herinneren. Het moest zijn geweest toen ze allebei nog Apprentices waren. Sinds hij Warrior was geworden, was zijn leven op zijn kop komen te staan en had hij nog amper tijd gehad voor onschuldige conversatie over koetjes en kalfjes. Het was meer alsof hij geleefd werd, alsmaar piekerend over wat er gebeurd was met zijn moeder en vader. De expressie van Mistfeather was niet bepaald uitnodigend; de glimlach die ze op haar gezicht had gezet, verdween alweer naar enkele seconden. Hij wist niet waarom. Hij wilde het ook niet weten. Vervolgens vroeg de grijze kattin hoe het met hem ging, wat een beleefd gesprek. "Ook prima," antwoordde hij. Aan zijn stem zat weinig toon. De poes vroeg ook nog naar Mouse, waarbij Quiet's gezicht een beetje opleefde. Hij was trots op zijn zus en zijn pasgeboren neefje en nichtjes waren op dit moment het enige lichtpunt in zijn leven. "Mouse maakt het goed, ze heeft vier gezonde kittens gekregen," vertelde de kater met trots in zijn stem. Ergens vroeg hij zich af waarom Mistfeather zelf niet langs was geweest.

_{"Mouse maakt het goed, ze heeft vier gezonde kittens gekregen," zei de ander en haar blik werd kort wat vrolijker. Ergens was dit ook wel een last van haar schouders. Quiet zou misschien wel denken dat het raar was dat ze niet langs was geweest, wat helemaal normaal was aangezien ze altijd met haar had opgetrokken. Ook terwijl Mouse wat met haar broer, Tiger, had gehad. Nu vond ze het gewoon een beetje moeilijk kiezen. "Het was allemaal een beetje ingewikkeld met Tiger en Mouse en tja," zei ze terwijl ze een beetje afhaakte aan het einde. Ze keek om naar de ander die er eigenlijk net zo alleen uitzag als zij zich voelde afgelopen dagen, al leek hij er erger aantoe te zijn. Hij zat er echt niet blij bij. Al die dingen met Sparrowfeather zouden ook wel hard zijn aangekomen bij hem en zijn siblings."En jij kwam hier om alleen te zijn niet?", zei ze om het gesprek wat om te draaien. Het was misschien wel al duidelijk dat Mist hier was voor alleentijd(Nu niet meer), maar hij leek daar ook naar opzoek te zijn. Al leek hij niet echt zin te hebben om te praten.}

De glimlach op zijn gezicht hield het niet erg lang vol, al snel was er weer die neutrale expressie. Ergens was het best wel triest dat het vrolijkste aspect van zijn leven op dit moment zijn zus was. Natuurlijk was het super dat hij een grotere familie had gekregen en dat ze tevens allemaal gezond ter wereld waren gekomen, maar zijn wereld leek verder stil te staan. Mistfeather zei dat het moeilijk was geweest tussen Tiger en Mouse en Quietstep keek haar even licht verbaasd aan. Blijkbaar was hij zo druk met zichzelf bezig geweest dat hij daar geen aandacht aan besteed had. Dat hij zoiets helemaal over het hoofd had gezien, was apart. "Wat is er gebeurd?" was zijn vraag toen maar. Hij wist dat er altijd wat spanningen waren geweest tussen Mousewish, Tigergaze en Raptorecho, maar dat er moeilijkheden waren tussen Tiger en Mouse alleen was hem volledig ontgaan. De grijze kattin vroeg of hij hier was gekomen om alleen te zijn, wat ze goed had geraden. Waarschijnlijk was ze hier met dezelfde bedoeling heen gekomen. Quietstep knikte. "Jij ook?" vroeg hij maar. Het zou een lastig gesprek worden als ze allebei niets wilden zeggen.

_{"Wat is er gebeurd?" Het was Mist haar beurt om wat verward te zijn deze keer. Hoe had hij dat allemaal kunnen missen? Haar ogen draaide ze naar hem toe. "Hoop liefdesdrama met Raptor, Tiger & Mouse," zei ze alsof ze het al jaren van tevoren had zien aankomen. "Komt erop neer dat Tiger en Mouse klaar zijn en Raptor nu bij jouw zusje is." Altijd raar om die liefdesdrama zo op te noemen. Ook dat hij het had gemist vond ze best knap van hem. Was hij zo out geweest? Nog erger dan zij dat had gedaan. "Mouse brak mijn broer en dat beviel me niet zo, maar ik kan niet voor eeuwig boos blijven. En Tiger begon raar te doen." Haar ogen stonden alweer op de omgeving. Eerste keer dat ze dat hardop zei. De twee waar ze het meeste mee was had ze dus niet meer gehad en dat was hoe ze onzichtbaar was geworden voor velen. "Hoop liefdesdrama. Dat somt het wel op." Ze wou niks van de driehoek te maken hebben, maar Tiger leek er nu klaar mee te zijn en dat was beter voor hem. Over Raptor was ze echter helemaal niet zeker. Hij was misschien lief bij Mouse, maar verder niet.
"Jij ook?" klonk er als antwoord op haar vraag en ze knikte. Lekker was dit en wat depressief. Twee katten die alles aan het ontwijken waren en dan elkaar tegenkwamen. Mist zuchtte en besloot toch maar te gaan liggen. "Dan zijn we nu samen alleen." Iets wat niet mogelijk leek, maar het was toch echt mogelijk. Al klonk het zo raar. Quiet mocht altijd weg gaan, maar samen alleen zijn was toch veel leuker?}

Blijkbaar had hij de afgelopen tijd als een kip zonder kop rondgelopen, want het hele gebeuren met Mousewish was hem volledig ontgaan. Hij had alleen maar oog voor zichzelf gehad, en voor het hele schandaal met zijn moeder en Sparrowfeather. Hij had geen idee gehad wat er in het leven van zijn zusje gespeeld had. Het drama en de beruchte liefdesdriehoek tussen Mouse, Tiger en Raptor was niets nieuws, dat had al gespeeld sinds ze kittens waren. Maar dat Mousewish nu bij Raptorecho was? Quietstep fronste, niet helemaal zeker wetend of dat een goed iets was. Ergens leefde hij ook behoorlijk mee met Tigergaze nu, hij had de kater ook al een tijdje niet gezien. De zin waarmee Mistfeather haar uitleg eindigde, verbaasde hem."Raar? Hoe raar?" vroeg hij verward aan Mistfeather. Raar was een vrij ruim begrip. En natuurlijk had Quietstep wederom niks gemerkt van dit 'rare' gedrag. Hij had geen idee gehad dat zijn ontwijkingsgedrag zo erg was geweest.
Toen Mistfeather zei dat ze samen alleen zouden zijn, kwam er toch een soort van waterige glimlach op zijn gezicht. Het was een gedachte die hij wel waardeerde. Het was altijd beter om te weten dat er iemand was die zich net zo verward, boos, verdrietig en alleen voelde als jij. "Samen alleen," herhaalde hij, nog steeds met het kromme glimlachje op zijn gezicht. Wat deprimerend.