{Open} Just a few days!

Jaloers keek hij naar hoe een stel apprentices met warriors het kamp verlieten, klaar om gezamenlijk te gaan trainen. Dat wou Ravenkit ook, maar hij was er nog net niet klaar voor. Nee, hij moest nog even wachten en dat duurde best wel lang. Butterstar had nog steeds geen ceremonie bij elkaar geroepen wat inhield dat Ravenkit nog steeds vast zat in het kamp. Het was heel verleidelijk om het kamp te gaan verlaten, maar hij wou een voorbeeld worden, een goede warrior, dus hield hij zich aan de regels. Maar het was soms zo moeilijk, het kamp uitgang zag er zo verleidelijk uit. Hij staarde er nu ook naar met een intens verlangen.

OOC: Open

Haar moeder had haar net een uitgebreide wasbeurt gegeven. Tinkerkit trippelde trots de nursery uit om te pronken met haar propere en glimmende vacht. In haar ogen blonk haar vacht zoals geen ander. Haar oortjes schoten naar voren toen ze Ravenkit zag, die naar de uitgang van het kamp aan het kijken was. "Ravenkit!" piepte ze luid en huppelde naar de jonge kater toe. Haar kopje had ze op getild en haar staartje stak trok de lucht in. Ze ging voor de kater staan en blokkeerde zo zijn zicht op de uitgang. "Wat zie je?" mauwde ze en draaide een rondje rond haar eigen as, zodat hij het goed kon zien.

Waarom wist hij niet, maar als Tinkerkit zijn naam uitsprak, of hem überhaupt aansprak ging er een rilling door zijn ruggengraat. Ja, hoor, hij mocht haar wel. Ze konden leuk spelen samen, maar er was iets met Tinkerkit wat er voor zorgde dat hij haar liever ook vermeed. Nu lukte dat echter niet meer, omdat Tinkerkit zijn zicht alweer geblokkeerd had, en hoe. "Eh, hoi Tinkerkit," miauwde hij met een scheve glimlach. Ja, een echt piepende stem had hij niet meer. Hij werd al bijna apprentice. Vervolgens vroeg Tinkerkit naar wat hij zag. Ja, hij zag haar... pittig opvallend. Maar dat ging hij niet zeggen. "Mijn dagdroom over hoe het zal zijn buiten het kamp," zei hij naar waarheid, want daar was niks mis mee, al had hij ergens het gevoel dat dat niet het gewenste antwoord was.

"Eh, hoi Tinkerkit," Ze grinnikte even bij zijn wederzijdse begroeting en maakte een kort sprongetje. Ze zat vandaag vol met energie door haar propere vacht. Tinker had een rondje om haar as gedraaid na haar vraag aan Ravenkit, maar deze antwoordde niet zoals ze verwacht had. "Mijn dagdroom over hoe het zal zijn buiten het kamp," Ze schudde direct met haar kopje bij zijn antwoord. "Nee, dat bedoel ik niet!" mauwde ze luid en tikte kort met haar staart op haar zij, om te wijzen naar haar vacht. "Kijk," zei ze opnieuw. "Wat zie je?"

De enige antwoord die hij kreeg van Tinkerkit was dat het niet was wat ze bedoelde. Ravenkit wiebelde met zijn oor en keek met een schuine blik naar het poesje. Opnieuw herhaalde ze haar vraag. "Jou, dúh," reageerde hij dan ook. Hij schudde zijn eigen zwarte vachtje uit. "Denk je dat Butterstar nog lang wacht met de ceremonie?" Vroeg hij vervolgens, terwijl zijn blik verplaatste naar de leaders den. "Want dan wordt ik apprentice," ging hij verder. Zijn blik werd verlangend en zijn lippen krulde weer op bij het idee. Hij kon niet wachten en werd ongeduldiger met de dag.

Ze liet een klein pruillipje zien toen hij niet het gewenste antwoord gaf. "Nee, mijn vacht is spiksplinter proper!" mauwde ze om hem toch nog mee te delen wat er juist te zien was. Haar taal was over het algemeen wel goed, maar soms waren er gewoon woorden waar ze niet op kon komen. Dat was typische voor jonge kittens die de taal aan het leren waren. "Denk je dat Butterstar nog lang wacht met de ceremonie?" Tinkerkit zuchtte even bij wat Ravenkit vervolgens vroeg. De laatste dagen had ze nog niet veel anders gehoord, niet dat hij altijd tegen haar zei, maar het was genoeg. "Want dan wordt ik apprentice," Stiekem hoopte ze dat Butterstar nog lang zou wachten met de ceremonie, want dat betekende dat Ravenkit nog langer met haar zou kunnen spelen. "Géééén idee," mauwde ze bijna overdreven en ging vervolgens netjes zitten. Ze hield haar staartje hoog, zodat deze de grond niet zou raken. "Ik wil ook apprentice worden." mauwde ze, om verder te gaan op zijn eerdere vraag. Niet dat ze echt heel graag apprentice wilde worden, er waren nu namelijk veel leukere dingen te doen, maar dan kon ze tenminste wat meepraten met de oudere apprentice.

Waar sloeg dat pruillipje nou op? Ravenkit weerhield zich er van om met zijn oogjes te rollen. Zeker toen ze aangaf wat hij had moeten zien. "Oh, oké," was zijn enige antwoord dan ook. Toen Ravenkit hoorde dat Tinkerkit zuchtte bij zijn vraag keek hij even vragend. Vervolgens antwoordde Tinkerkit met een lange 'geen idee'. Ze wist het dus niet. "Hmm," kwam er daarom ook bedenkelijk uit. Toen zei Tinkerkit dat zij ook apprentice wou worden. "Dat duurt nog wel een paar moons," merkte hij op. "Hoe veel ongeveer?" Vroeg hij. Vervolgens gleed zijn blik weer weg van Tinkerkit door naar de leaders den. Ravenpaw zou zo gaaf klinken!

Ravenkit was niet echt geïnteresseerd geweest in haar propere vacht. Als er verder niets anders gezegd was, had ze ze haar volledige aandacht daar op gericht, maar nu ze begonnen waren over het apprenticeschap was haar aandacht daar op blijven hangen. "Dat duurt nog wel een paar moons," Ze werd wat rood van jaloezie toen hij opmerkte dat het nog wel even zou duren voor dat ze benoemd zou worden. Het was vreemd dit gevoel, jaloezie, want zoiets had ze nog niet echt eerder gevoeld. Jaloers zijn op iets waar ze eigenlijk geen acht naar sloeg. "Hoe veel ongeveer?" Ze richtte haar kopje wat op en keek hem recht aan. "Iets minder dan 2moons." mauwde ze luid en liet een grote glimlach zien. Ravenkit keek echter de andere kant op, waardoor haar glimlach al snel terug verdween.

Ravenkit was opgelucht dat het onderwerp apprenticeschap interessant genoeg was voor Tinkerkit. Toen Tinkerkit zijn vraag over hoe lang nog beantwoordde keek hij haar weer aan. "Oh, gelukkig is dat niet zo heel lang," zei hij, waarna hij toch even grijnsde. "Al snap ik dat het lang zal voelen zonder mij," vervolgde hij, grappend. Een echte grapjas was hij niet, maar af en toe plaatste hij er wel eentje. Echt hoog van zichzelf was hij ook niet, misschien een beetje, maar niet heel erg. Een super arrogante kater was hij niet. "wie zou jij als mentor willen?" Vroeg hij vervolgens. Ravenkit wou wel getraind worden door zijn vader. Of Slithercoax, die leek hem ook wel goed. Maar misschien was Slivercoarse ook wel gaaf om door getraind te worden. Of Butterstar zelf natuurlijk. Ja, dat was wel zijn top vier, niet op volgorde, maar met hun zou hij wel tevreden zijn.

"Oh, gelukkig is dat niet zo heel lang," Ze knikte instemmend, met haar ogen gesloten, met wat hij zei. Bij wat hij vervolgens zei, opende de kitten echter één oog. "Al snap ik dat het lang zal voelen zonder mij," Ze porde hem vluchtig in zijn zei en keek hem met priemende oogjes aan. "Ik ga je niet missen hoor!" mauwde ze luid en duidelijk, al trok ze toch even met haar oor bij wat ze zelf gezegd had. "Er zijn genoeg kittens om mee te spelen." vervolgde ze als extra bewijs dat ze het wel zou redden. De nieuwe kittens die nu in de nursery zaten, waren echter nog een heel stuk jonger dan Tinkerkit. Maar daar dacht ze natuurlijk niet aan. "Wie zou jij als mentor willen?" De jonge poes legde haar staart iets beter om haar heen. "Als mentor?" zei ze bedenkelijk. Namen kende ze nog niet echt. Haar moeder was enkele dagen geleden verder in gegaan op de namen van de katten uit de clan. Butterstar kende ze en Futeresong. Ook kende ze de Medicine cat, al had ze haar liever niet in haar buurt. Zij kwam altijd naar hun den met vieze kruiden en om hen van kop tot teen te controleren. Dat vond ze niet leuk, want haar vacht zat nadien altijd in de war. Tinkerkit richtte haar oogjes op een grote witte kater die passeerde. Elke kat was vanuit haar standpunt groot. Dat moest wel een grootse warrior zijn! "Ik wil hém als mentor!" piepte ze luid. Het was haar eerste beste antwoord want veel andere warrior kende ze niet, behalve haar ouders natuurlijk. Dat zou natuurlijk ook leuk zijn. Oooh! Wat als haar mama of papa nu gewoon mentor van haar werd?! Dat zou geweldig zijn! Haar oogjes glommen bij die gedachte. Even ging haar blik naar Ravenkit. Zou hij die warrior kennen? Moest ze hem misschien vragen naar hoe die warrior eigenlijk heette? Ze schudde haar kopje. Nee, want dan dacht hij misschien dat ze dom was. Dat ging dus niet gebeuren!

Tinkerkit porde hem in zijn zei en keek hem aan met strakke oogjes. En dat hij dus ook vervangbaar was, zoals de woorden van Tinkerkit hem vertelde, voelde hij zich een tikkeltje naar. "Niet?" Ravenkit probeerde zijn teleurgesteldheid te verbergen door te grijnzen. "Dat zal je wel merken wanneer het zo ver is," vervolgde hij. "Je gaat me echt wel missen, hoor." Al zei hij het enkel om zichzelf te gaan overtuigen. Hij was niet vervangbaar, echt niet, hoe vervelend hij Tinkerkit soms ook vond. Toen stelde hij de vraag naar wie Tinkerkit als mentor zou willen. Ze wees de witte warrior, Slithercoax aan, ja die had Ravenkit ook aangesproken. "Hij zal vast heel goed zijn!" Reageerde hij daarom ook met een knik. "Volgensmij heet hij Slithercoax," vervolgde hij. "Mij lijkt hij ook wel cool als mentor," vervolgde hij.