Wild World [Trainingstopic]

Het gebeurde niet vaak dat Aspenpaw uitkeek naar de volgende ochtend. Zijn vreselijke ochtendhumeur had plaatsgemaakt voor het enthousiasme van een kit die zijn eerste stappen uit de nursery zette. De jonge apprentice was zelfs voor het afgesproken tijdstip aan het wachten op zijn kersverse mentor bij de ingang van het kamp. Hij had geen idee wat hij van Bitterball kon verwachten. Op de ceremonie leek hij vriendelijk, maar hij had nog nooit eerder met de kater gepraat. Toevallig wist hij dat hij broer was van de leidster. Dat moest gelden voor iets, toch?
Bij elk geritsel in de tunnel naar het kamp sprong hij op, hopend dat de volgende kat die tevoorschijn zou komen zijn mentor was. Hij was al enkele keren teleurgesteld, maar toch weerhield het hem niet dat hij elke keer weer overeind kwam. Aspenpaw wilde graag een goede indruk maken de eerste dag dat hij met zijn nieuwe mentor ging trainen. Iets wat elke apprentice wilde, naar zijn mening. Een getrainde warrior worden stond bij hem in elk geval bovenaan zijn to-do lijst. Misschien ook deels omdat hij verlost wilde worden van het apprenticeschap en kon gaan doen wat hij niet laten kon. Hoewel, binnen bepaalde richtlijnen.
Nieuw geritsel deed hem dan ook weer opspringen en dit keer zag hij bekende rode vacht. Een tevreden glimlach sierde zijn gezicht en hij wachtte geduldig totdat de rode kater hem zou opmerken.

- Voor Bitterball

Aspenpaw ontmoette Bitterballs blik met een vrolijke uitdrukking en sprong direct enthousiast naar de kater toe. ‘Goedemorgen,’ groette hij zijn mentor terug. Een zelfverzekerde blik kwam op zijn gezicht toen hij vroeg of hij er klaar voor was. ‘Zeker weten.’ Zijn blik gleed al naar het territorium en kon echt niet meer wachten om te beginnen met zijn nieuwe mentor. Hij hoopte dat hij aardig zou zijn, hij kende hem immers nog helemaal niet goed. ‘Wat gaan we vandaag doen?’ vroeg de jonge kater nieuwsgierig. Hopelijk zouden ze voor de eerste keer rustig aan doen, ook Aspenpaw zou er weer even in moeten komen.

Aspenpaw volgde zijn mentor op de voet en luisterde naar zijn woorden. Hij wilde weten wat hij al wist en hij nam aan dat zijn mentor hem vandaag zijn vaardigheden zou testen. Aspenpaw nam zichzelf voor om zijn beste beentje voor te zetten. Hij wilde een goede indruk maken op Bitterball. Zijn eerste vraag was dus ook Aspenpaws eerste test. Geuren en plaatsen? Pfft, dat was een van de eerste dingen die hij had geleerd. ‘Ja,’ antwoordde hij tegen zijn mentor. ‘Een van mijn eerste dagen als apprentice ben ik al bij de grenzen langs geweest om de geuren van de andere clans te leren,’ sprak hij rustig. Thunderclans geur deed hem altijd denken aan het kleine bos in hun territorium en Windclan katten roken meer als hun hooglanden. Shadowclan was veel aparter, hij kon niet precies zijn klauw erop leggen wat het was. Aspenpaw richtte zijn blik op Bitterball en wachtte af wat hij nu van plan was.

Aspenpaw had Bitterballs volgende vraag al verwacht. De jonge kater wist dat hij hem eerlijk moest antwoorden, anders zaten ze beiden later met ongemakkelijke situaties. ‘Ik heb een paar basistechnieken geleerd van het vechten, maar we hadden eerst de nadruk gelegd op het vissen, dus daar ben ik al wat beter in,’ sprak de apprentice tegen zijn nieuwe mentor. ‘Vissen vind ik ook een stuk makkelijker,’ sprak hij vervolgens. Nee, bij het vechten moest hij draaien en slaan en rollen en schoppen, hij raakte altijd in de knoop met zijn eigen poten. Hij hoopte dat Bitterball hem dat niet kwalijk zou nemen, want hij deed echt wel zijn best. Nou ja, hij zou hem vanzelf wel in "actie" zien. Aspenpaw hoopte stiekem dat hij nooit een gevecht zou moeten vechten, maar hij wist dat het vrijwel onvermijdelijk was. Aspenpaw richtte zijn blik weer op de rode kater, benieuwd wat hij in petto voor hem had.

BItterbal sloeg wel de spijker op zijn kop toen hij sprak dat ze zouden gaan oefenen met jagen op het land. Aspenpaw slikte. Moest zijn mentor hem nou zo nodig bij de eerste training uit zijn comfort zone halen? Hij wist zeker dat hij het zou verprutsen. Serieus, hij had nog liever een vechttraining. Maar hij slikte zijn bezwaren in en knikte instemmend toe. Stil luisterde hij naar de uitleg van de rode kater over verschillende technieken voor landdieren, dat ze niet zo goed zouden worden als Thunderclanners en verrast keek hij Bitterball aan toen ze het had over de Thunderclan queen. Had ze Thunderclan technieken gedeeld met Riverclan? Fijn, een beetje vriendelijkheid naar een rivale clan was de wereld dus nog niet uit. Toen Bitterball sprak over dat ze prooi moesten gaan zoeken, keerde Aspenpaw meteen zijn neus in de lucht en opende zijn bek om de geuren te proeven. Eén van de eerste dingen die hij had geleerd over spoorzoeken; op andere katten maar dus ook op landprooi. Maar Aspenpaw kreeg geen duidelijk beeld wat in de buurt was en keek Bitterball met enige frustratie aan. Hij wilde het beste uit de verf komen op zijn eerste training, maar tot nu toe verliep het niet vlekkeloos.

Bitterball leek de teleurstelling van hem af te kunnen lezen. En misschien was hij wel te duidelijk wanhopig. De rode kater verzekerde hem nog dat het heel belangrijk was voor de clan. Dat mocht wel wezen, maar hij werd er niet beter van. Hij slikte de woorden wel vlug in. Hij zou nooit zo'n toon aan durven te slaan tegen zijn mentor. Gelukkig kon ook BItterball niets in de lucht ruiken en zenuwachtig volgde hij zijn mentor naar de bosrand, steeds lettend op prooigeur. Totdat plotseling hij eindelijk een vleug van muis rook toen ze dichterbij het bos kwamen. Niet veel later zag hij het beestje tussen de wortels van een boom scharrelen. Vlug dacht hij terug aan zijn vorige training. Juist, de wind. Toevallig waaide het al redelijk in zijn rug. Hij viel in een klunzige jachthouding en meteen ging zijn blik naar Bitterball, hopend op goedkeuring.

Lager? Pffft, hij kreeg spontaan kramp in al zijn ledematen van het idee. Maar oké, Bitterball zou het wel beter willen en hij zakte nog dieper door zijn poten, zijn buikwacht raakte bijna de grond. Hij verschoof zijn poten voorzichtig een beetje, totdat hij eindelijk een enigszins comfortabele houding kwam te staan - één waarvan hij in elk geval kon bewegen - en zette voorzichtig zijn eerste stap naar voren. Hij strekte hem zo ver mogelijk naar voren zoals Bitterball zei zonder uit balans te raken en zette hem zo stilletjes weer neer. Traag liep hij naar voren (waarschijnlijk een gezicht waar Thunderclanners hysterisch om begonnen te lachen) en hield zijn ogen gefixeerd op de muis. Een zelfverzekerde blik kwam op zijn gezicht. Hij moest en zou de prooi grijpen. Een beetje overmoedig ging hij iets sneller sluipen, maar wonder boven wonder bleef de muis waar hij was. Nog drie passen, nog twee... Mousedung! De muis had hem opgemerkt. In een reflex schoot Aspenpaw zonder nog verder na te denken naar voren en probeerde in een sprong zijn klauwen op de muis te krijgen. Helaas had hij helemaal de afstand niet meer goed in kunnen schatten en was de muis alweer verdwenen. Gefrustreerd met lege klauwen keerde hij weer terug naar Bitterball. ‘Wat ging er mis? Ik wil het opnieuw proberen,’ sprak Aspenpaw gefrustreerd. Hij zou hem toch ooit eens moeten lukken?

Aspenpaw keek gefrustreerd naar zijn klauwen. Waarom overkwam dat hem nu? Toch was er een zekere vastbeslotenheid in hem aangewakkerd dat hij vandaag met prooi terug zou komen. Bitterball zei dat landprooi moeilijk was, om vervolgens te vertellen wat er mis ging. Hij zuchtte. Volgende keer zou het hem lukken. Zonder verder te spreken volgde hij Bitterball weer en hield zijn zintuigen op scherp om weer prooi te gaan zoeken. Hij wilde het niet nog een keer gaan verpesten. Het duurde niet erg lang voordat er weer een kans tevoorschijn kwam. Nogmaals vond hij een muis in zijn blikveld. Hij viel weer in een jachthouding, dit keer meteen laag bij de grond en vond sneller balans dan zijn vorige poging. Hij haalde eens diep adem en zette zijn eerste stappen, langzaam en heel voorzichtig zijn poten neerzettend. Tot hij opeens dacht dat hij was vergeten om de windrichting te checken. Hij stond stokstijf stil en bleef met zijn ogen gefixeerd op de prooi. Oké, hij had geluk. De wind blies in zijn flank en hij veranderde zijn sluiprichting in een boog om de muis heen, totdat de wind weer in zijn rug stond. Alles in Aspenpaw schreeuwde om haast te maken, de muis zou daar niet voor eeuwig blijven zitten, maar de blunder van zonet stond nog erg vers in zijn geheugen geschreven, dus sloop hij langzaam en gestaagd verder. Hij zag de muis scharrelen en hij kwam steeds iets dichterbij. Hij bleef een vossenlengte van de muis staan. Oké, nu moest hij springen. Hij spande zijn spieren aan en sprong naar voren. Hij had de afstand verkeerd ingeschat en sprong eigenlijk iets te ver, maar wonder boven wonder wist hij een klauw op de muis te slaan. Waarschijnlijk echt een gelukstreffer, maar dat maakte hem niet minder triomfantelijk. Na de muis uit zijn lijden hebben verlost, keek hij met een trotse blik Bitterball aan. ‘Ik heb hem,’ sprak hij met een lichtelijk verbaasde stem.

Aspenpaw gloeide van trots met de vers gevangen prooi onder zijn klauw. Dit was één van de eerste keren dat het hem daadwerkelijk was gelukt. En hoe Bitterball hem prees, deed hem tevreden snorren. ‘Het was geluk,’ zei hij toen snel. Hoe had hij anders mogelijk landprooi kunnen vangen? Hij volgde Bitterballs instructies en begroef de muis onder de bladeren en zijn mondhoeken kropen omhoog toen Bitterball sprak dat hij een goeie jager was. Ja, misschien kon hij met veel oefenen nog wel eens dat worden. Zijn zelfvertrouwen kreeg weer een boost en toen hij zijn prooi veilig had verstopt, sprong hij weer naar zijn mentor toe. ‘Wat gaan we nu doen?’ vroeg hij vervolgens enthousiast. Zijn hele humeur had weer een opkikker gekregen door zijn succesvolle jacht. Hij kreeg nu weer zin in zijn training. De jonge kater had het gevoel alsof hij op dit moment de hele wereld aan kon.