Prisoner

Met een tevreden blik en zijn kopje fier omhoog liep Butterpact door het territory van RiverClan. Het was nog maar een paar dagen geleden, maar het voelde aan alsof hij al langer Warrior was. Eindelijk was hij geen Apprentice meer. Hij grinnikte terwijl hij aan Breakingpaw dacht. Eigen schuld dat die stomme kater nog altijd Apprentice was. Dan had hij maar harder moeten werken. En dan Breakingpaw allemaal commentaar op hem hebben omdat hij hem zogenaamd rond commandeerde. Dat was overigens niet eens nodig geweest als Breakingpaw niet zo verdomd lui was telkens als er iets van hem gevraagd werd. Geen wonder dat Butterstar zijn broer nog niet de kans had gegeven om zelf ook een Warrior te worden, hoewel Butterpact er vrij zeker van was dat het de volgende Ceremony waarschijnlijk wel zo ging zijn dat zijn broer Warrior zou worden. Butterpact’s gedachten gingen van Breakingpaw naar Criedwolves. Of zoals hij beter bekend stond: Luvon. Zijn klauwen gingen alleen al naar buiten als hij aan de naam dacht van de kater die Butterstar haar leven had ontnomen en dat van zijn moeder ook had proberen te ontnemen. Gelukkig had Butterstar meerdere levens en kon ze haar Clan nu nog leiden, maar als zijn moeder dood was geweest en de waarheid nooit aan het licht was gekomen dan had Criedwolves het overgenomen van zijn moeder en dan zou de Clan in grote problemen geweest zijn. Butterpact was misschien nog wel jong, maar zelfs hij had kunnen zien dat de Clan niet door zo’n tiran geleid kon worden. Nee, zijn moeder was er veel beter voor. En hopelijk zou hij haar op een dag overnemen, maar dat zou hij dan wel zien. Butterpact wilde zich net omdraaien om wat prooi te gaan vangen toen een RiverClanner vol tegen hem knalde. Butter ontblootte zijn tanden en keek met een woedend gezicht naar diegene die verantwoordelijk was. ‘Kunnen we tegenwoordig niet meer uitkijken?’

De mep tegen zijn gezicht was onverwacht en Butterpact had geen tijd meer om uit te wijken. Zijn staart werd twee keer zo dik en zijn vacht ging de lucht in waardoor hij twee keer groter leek dan hij werkelijk was. De mep deed niet eens zo heel veel zeer, maar daar ging het hem niet om. Het ging hem om het feit dat hij net door iemand geslagen was waar hij samen mee in de Den lag. De kater dacht werkelijk dat Butterpact respect moest hebben voor hem omdat hij ouder was dan Butterpact zelf? Luvon was ook ouder geweest dan Butterpact en moest de jonge kater daar respect voor hebben? Nee. Hij had voor zichzelf besloten dat hij zich echt door niemand meer ging laten doen, ook niet door oudere katten. Alleen zijn moeder en zijn leader hadden het recht om zo tegen hem te spreken, maar zijn moeder zou hem niet geslagen hebben en hij betwijfelde dat Butterstar dat deed. ‘Waar was dat voor nodig?’ siste hij de kater toe. ‘Je kunt toch ook een beetje meer je best doen om dingen uit te praten, hè?’ Geïrriteerd zijnde keek hij de rosse kater aan. Hij herkende de kater echter wel. Outrage. En Butterstar was zijn moeder. Butterpact observeerde zowat iedereen in het kamp en zeker in zijn eigen Den zodat hij niet voor onverwachte verrassingen kwam te staan als hij de kat in kwestie moest voorstellen. Als Outrage dacht dat hij anders behandeld ging worden omdat hij toevallig de zoon was van de leader dan had hij het mis. ‘Sorry,’ zei hij spottend. ‘Ik zal het overwegen als je een Elder bent.’ Nijdig zwiepte hij met zijn staart. ‘Zo veel ouder ben je niet eens dan mij, oudje. Ik hoef geen deftig gedrag naar jou te vertonen als jij dat ook niet naar mij doet.’

Butterpact was alweer een beetje bekomen van de schrik die hij had gekregen van de plotselinge mep. Zijn hartkloppingen werden minder, maar weer heviger naarmate de conversatie verderging. Adrenaline ging door hem heen en hij spande zijn spieren aan ten teken dat hij klaar was om te vechten als dat moest. Hij ging zich echt niet laten slaan door deze kater. Echt niet. Hij ging zich niet laten doen door een kat die nu toevallig de zoon van hun leader was. De kater gedroeg zich ook niet expres vriendelijk naar hem omdat hij de zoon van de deputy was en dus behandelde Butterpact hem ook op een normale manier. Sowieso wilde hij, in tegenstelling tot zijn luie broer, niet al te veel aangekeken worden voor de rang van zijn moeder. Het was niet dat hun ouders een rang hadden dat zij van alles mochten flikken, maar dit ging hem te ver. De kater was inmiddels dichter naar hem toegelopen, maar Butterpact weigerde om zichzelf daardoor te laten intimideren. Als hij zichzelf al door zoiets liet intimideren kon hij heel zijn ambitie om deputy te worden wel vergeten. Als hij later leader werd en hij liet zich al beïnvloeden door oudere katten dan ging het ook helemaal nergens heen met hem. En dus rechtte hij zijn rug. De grootte van deze kater kon hij nooit ontmoeten, maar hij kon wel laten merken dat hij zich niet echt geïntimideerd voelde door hem. Met een nijdige zwiep van zijn staart luisterde Butterpact naar wat de kater te zeggen had. ‘Wat een prachtig vooroordeel,’ gromde hij terug. ‘Ik vraag me af hoe je er aan komt.’ Hoewel de kater wel een beetje gelijk had, wilde Butterpact dat natuurlijk niet toegeven. ‘Oeh, wat eng,’ sprak hij en hij keek de kater niet echt onder de indruk zijnde aan. ‘Je weet dat gevechten onder warriors verboden zijn in de Clan met klauwen uitgestoken? Ik zou mij maar met rust laten als ik jou was.’ Maar zijn blik toonde aan dat hij klaar was om te vechten als hij zichzelf moest verdedigen. ‘Ik ben niet bang voor jou, Outrage. Als je een gevecht wilt hebben dan kun je het krijgen, maar ik denk dat het verstandiger is als je me met rust laat.’