You don't know the half of the abuse. {open!}

Met licht samengeknepen ogen keek de zwarte kater uit op hetgeen wat gebeurde. Zijn hart was altijd met Dauntrose gebleven, ondanks dat die van haar een soort slingerpad op was gegaan. Het deed hem meer zeer dan hij toe wou geven aan zichzef. Of anderen, als die er naar vroegen. Maar dat gebeurde zelden. Hij had Leopardgaze nog wel is gesproken. Over hoe erg hij het miste om tussen de katten van Shadowclan te lopen. Er was door een andere warrior, een Riverclan kat volgens hem, verzekerd dat zij het daar beneden niet veel beter hadden. Maar Ravenheart had er verder niet op gereageerd. Hij had zijn partner bij zich, was al oud geweest toen hij gestorven was. Hij daarin tegen had in een klap alles in moeten leveren. Zijn eigen dood kwam onverwachts. Zira had hem het leven ontnomen en hij hoopte voor haar dat haar snel hetzelfde zou overkomen. Hij wenste geen elke kat de dood in, behalve zij. De valse grijns die de poes op haar gelaat had staan toen ze haar nagels door zijn nek had geslagen en hem voor dood liet liggen.
Het was allemaal erger geworden toen hij er achter was gekomen dat Dauntrose kittens droeg van een andere kat. Hield ze niet meer van hem? Of was hij echt al zo lang dood? Verdriet was de enige emotie die hij de afgelopen dagen had gevoeld. Verdriet en onbegrip. Hij had zich daarom ook afgezonderd van de andere katten die Starclan bewandelden. Zielen die hem probeerde te troosten wees hij vriendelijk af. Hoewel hij liever zou snauwen tegen ze. Hij wou schreeuwen. Maar hij wist dat het niets uit zou halen. Dauntrose zou zijn verdriet er om niet voelen of er überhaupt van weten. Hij kon alleen maar kijken, kijken hoe ze langzaam de fout in ging. En hij werd langzaam aan de zijlijn onwetend gesloopt. Normaal zou hij naar zijn moeder gegaan zijn voor advies. Nu stond hij er alleen voor.

Open!!

De grote witte kater zat naast de zwarte kat, hun pelzen in schril contrast met elkaar. Ravenheart leek niet door te hebben dat hij daar zat, hij was te diep in zijn gedachten. Hij zag wat hij zag - hoe zijn partner kittens had, van een andere kater. Het kende het gevoel ergens wel, al waren zijn beide partners hier met hem in Starclan. Het was moeilijk voor hem om te zien hoe de rest van zijn familie gewoon door leek te gaan, alsof hij nooit had bestaan. Hoe het leven daar beneden gewoon doordraaide, terwijl hij alleen maar kon toekijken vanaf hier. "Het is moeilijk hé.", zei Whitelion zachtjes, zijn tweekleurige blik op de kater richtend. Misschien was het egoïstisch voor hen, de dode katten, om nog zo geraakt te zijn door wat de levenden deden - maren ze waren dood, niet emotieloos. "Wanneer ze ons lijken te vergeten.", vervolgde hij met zijn zware stem. Zo lang was hij nog niet eens dood, maar het leek vele manen meer als hij zag hoe makkelijk ze het leken op te vatten.

Alles was zo snel gegaan. Het ene moment had ze kittens, het andere had ze de rat gegeten en het andere moment lag ze daar. Dauntrose stond naast Waspsting. Die keek verbitterd, maar de gevlekte poes twijfelde niet aan haar. Ze zou een goede moeder zijn, ondanks alles. Dauntrose zou dat niet geweest zijn, ondanks alles. Het verraad sneed diep in haar hart en ze zou nooit van de kittens hebben kunnen houden. Nu was ze opgelucht dat ze gevraagd had aan de warrior om hen te redden. Ze hoorde hoe de poes hen namen gaf. Honeykit, Beekit en Nectarkit. Met haar blauwe ogen keek ze naar de poes. Dankbaarheid scheen uit haar ogen, ook al kon die het niet zien. Dauntrose keek naar boven. De donderende hemel klonk griezelig stil. Met nog een blik op haar lichaam sprong ze naar boven. Starclan was niet leeg zoals ze dacht. Het liep er vol met kletsende katten. De poes keek verwonderd om zich heen. Haar hart sprong blij als een vogeltje op toen ze hem zag staan. Het was kalmer waar hij stond, bijna leeg. "Wanneer ze ons lijken te vergeten." Automatisch wist ze dat ze over haar ging. Ze bleef echter staan, haar ogen kleefden aan hem. Ravenheart, mijn Ravenheart. Haar hard bonsde in haar keel, maar ze durfde niet. Bang dat dit een droom was en dat ze straks wakker zou worden.

"Het is moeilijk hé." Ravenheart schrok niet, maar hij ontkende niet dat hij de kater naast hem niet had opgemerkt. Hij kende de stem wel. Het was Whitelion uit Windclan. Langzaam knikte hij, als antwoord op zijn stelling. "Wanneer ze ons lijken te vergeten." vervolgde hij toen. "Het voelt raar. Het leek nog maar gister dat ik wakker werd in mijn eigen clan. Iedereen gaat nu door zonder mij, het is niet eerlijk." Ravenheart was het niet eens geweest met Starclans keuze om hem zo vroeg te komen halen en  hij zou het ook nooit met ze eens worden. "Starclan werkt in wonderen, maar soms gaan zelfs deze mij te boven." zei hij met kalme stem terwijl hij uitkeek op het nu dode lichaam van Dauntrose. Opgereten om de kittens die niet de zijne waren uit haar te halen. Dat Starclan zo'n gruwelijke dood voor zijn partner uitgedacht had was werkelijk waar boven zijn pet, maar hij stelde geen vragen. Niet meer. Dat waren in de eerste paar maanden zo geweest. Ravenheart's oren draaide wat naar achteren toe. Hij wist dat ze daar was. Hij voelde de spanning in zijn snorharen. De kater moest zichzelf stilletjes herpakken en toen draaide hij zich naar haar om. "Was je bang, voor de dood bedoel ik, Daunt?"

De grote kater knikte. Hij kende het gevoel, en hoewel het misschien anders was omdat hij voor deze weg gekozen had terwijl Ravenheart zo vroeg door Starclan genomen werd, voelde hij hetzelfde. De tijd leek zo anders vooruit te gaan hier, trager maar ook sneller. De beide katers keken neer hoe Dauntrose - een poes die hij niet gekend had in het leven, maar waarvan hij nu wist dat het Ravenheart's partner moest zijn - stierf, haar buik opengereten om de kittens die erin zaten te redden. Kittens die onmogelijk van de zwarte kater naast hem konden zijn. Hij voelde het exacte moment dat ze in Starclan verscheen. Hoewel hij al meerdere katten had zien komen, bleef het een vreemd gevoel. Bijna alsof een zesde zintuig het je vertelde, een extra ziel die zich bij hun groep voegde. Whitelion keek op en stapte wat achteruit, om de twee ruimte te geven, maar hij ging niet weg. Zijn tweekleurige ogen blonken met een bijna kinderachtige nieuwsgierigheid. Het leven (hoe ironisch het ook moge zijn) hier in Starclan was saai, en elke afleiding was welkom voor de witte warrior.

Hij hoorde hun zachte stemmen spreken. De betekenis drong nauwelijks door. Ze kon alleen maar naar zijn grote rug staren. Toen hij zich omdraaide stokte haar adem. Haar nekharen vlogen omhoog. Ze keek even naar de grote warrior naast hem. "Was je bang, voor de dood bedoel ik, Daunt?" Die vraag verbaasde haar. Hij had toch zelf gezien hoe zeker ze van haar zaak was? Of... of niet? Had hij niet gekeken naar haar uit de hemel? Die gedachte deed haar zo veel pijn dat ze hem snel wegdrukte. "Nee. Want ik had niets om te blijven."

"Nee. Want ik had niets om te blijven." was haar antwoord. Ravenheart bekeek haar. Ze leek precies op de poes die ze was toen hij nog leefde. Niet op de kat waar hij de afgelopen paar manen naar had gekeken. In zijn afwezigheid was er heel veel veranderd. "Je kittens?" antwoordde hij koeltjes naar haar. "Om maar even wat te noemen." hij was ergens boos. Ze had niet dood hoeven gaan. Ze had gewoon niet zo stom moeten doen. Raven vervloekte zichzelf ook dat hij er niet was geweest om haar van het slechte pad af te houden. Dan had ze nu nog geleefd. Misschien was ze wel gelukkig geweest. Toch knakte er iets in de kater. Hij voelde zich verraden. "Van wie.. waren ze?" kwam er toen met hese stem uit. Zijn ogen vol met de pijn die hij op het moment voelde. "Waarom heb je zulke stomme dingen gedaan Dauntrose? Was je me vergeten?" vroeg hij, terwijl de eerste tranen op de grond vielen. Hij had zo lang naar haar gekeken vanaf hier. Nu stond ze voor hem en hij kon het nog niet geloven dat het zo moest eindigen voor haar. Dit was niet wat hij wou. "Ik wou dat je oud werd! Met of zonder iemand anders had me niet uitgemaakt. Ik wou gewoon dat je gelukkig zou worden in Shadowclan en daar nog heel lang kon blijven."