Suffocation and resurrection

De grote kater keek zwijgend toe hoe de poes vanuit het niets verscheen voor zijn ogen. Hij had toegekeken vanuit Starclan naar het gevecht, en hij kon er niets aan veranderen; vroeger had hij het leuk gevonden, had hij misschien plannetjes bedacht om er iets uit te kunnen halen, maar dood zijn had hem echt verandert. Alles was hij had gedaan, alles wat hij wou, leek nu zo nutteloos. Hij had toch gestorven, op een manier of een andere. Dat betekende echter niet dat hij het goed vond wat zich nu afspeelde in Riverclan. "Butterstar.", klonk zijn zware stem enkel, neutraal. Whitelion wachtte af om te zien hoe ze zou reageren op zijn aanwezigheid hier; het was immers algemeen bekend dat ze hem nooit gemogen had, en hij kon zich niet inbeelden dat dat verandert was nu ze allebei wisten dat ze eigenlijk familie waren.

Niemand zou het ooit kunnen raden, als ze het niet wisten; en als ze moesten raden wie de Riverclanner was en wie de Windclanner, zouden compleet het tegenovergestelde zeggen. Ze waren alles behalve typisch; geen typische broer en zus (ook al was het half-broer en zus) en geen typisch lid van hun clan. Waar Riverclanners eerder breed en sterk waren, met een lange vacht, was Butterstar slank en snel met een korte vacht; waar Windclanners eerder slank en snel waren, was Whitelion breed en sterk. Soms vroeg hij zich af of ze niet verwisseld waren bij de geboorte, maar dat was tamelijk moeilijk; ze was bijna twintig manen jonger dan hij was toen hij gestorven was. Whitelion keek de kleinere poes aan. Het was logisch dat ze hem hier niet verwacht had; hij had het zelf ook nooit verwacht, tot hij zijn ogen hier opendeed en de met sterren bezaaide katten rond hem zag. Het was moeilijk om de anders zo sterke poes met tranen in haar ogen te zien, ook al hadden ze nooit een goede relatie gehad. De grote kater slikte eventjes bij haar vraag. "Hij was nooit mijn vader.", antwoordde hij zachtjes. Luvon (of Criedwolves, zoals hij zich tegenwoordig noemde) was nooit een vader voor hem geweest, niet in meer dan bloed. Zoals Butterstar nooit zijn zus was geweest. "Maar het is niet hoe ik wou dat het ging." Wat hij wou deed er niet meer toe; heeft er nooit toegedaan. Hoe het gegaan was was het enige dat iets uitmaakte.

Het was altijd moeilijk als iemand zijn of haar leven verloor. Dat was zeker niet minder waar voor als een leider haar leven verloor. Hij had dan ook toegekeken hoe vader en dochter met elkaar vochten wat uiteindelijk resulteerde in het verlies van een leven door Butterstar. Het feit dat het een gevecht was tussen vader en dochter had alles niet makkelijker gemaakt, eigenlijk juist lastiger. Het was nog wel de kater waarvan zijn zus kittens had gehad. Whitelion was één van die kittens geweest en hij vond de kater dan ook bij Butterstar. Het was ergens verrassend, maar ergens ook weer niet. De twee waren tenslotte familie, hoe erg ze het ook zouden willen ontkennen. "Dit is zeker iets dat niemand zou willen zien." Zei hij, zijn aanwezigheid prijsgevend.

Whitelion keek om toen een andere stem erbij kwam. Hij had de kater nooit gekend tijdens zijn leven, maar sinds hij hier in Starclan was was hij te weten gekomen dat het Pantherface was, de broer van zijn moeder en dus zijn oom. Wat deed hij hier? Ergens had de grote kater misschien gehoopt dat hij Butterstar alleen kon spreken, maar hij wist ook dat Starclanners geweldig nieuwsgierig konden zijn en zich vaak met dingen bemoeiden - het dood zijn was gewoon zo saai. Toen Butterstar weer begon te spreken keek Whitelion haar weer aan. Hij schudde zijn kopje als antwoord. "Er zijn geen Riverclanners in Starclan; iedereen is hier gelijk.", antwoordde hij, lichtjes fronsend. het was zo moeilijk geweest om aan te wennen, maar uiteindelijk voelde het zo raar om te beseffen dat hij zijn hele leven neergekeken had op andere katten gewoon omdat ze niet bij Windclan hoorde, en nu te zien dat ze gewoon katten waren zoals hijzelf.

Pantherface wist niet goed of hij echt welkom was bij de twee, maar dat nam niet weg dat het voelde alsof dit gevecht hem ergens ook aanging. Hij had ook zeker al vele gevechten gezien sinds de tijd dat hij hier was. Hij had katten ouder zien worden en ook katten die hun leven verloren. Toch deed elke nieuwe dood toch wat met hem. Het was tenslotte weer een andere kat die een leven verloor en dan maakte het ook zeker niet uit van welke clan de kat was voor zijn of haar dood. "Whitelion heeft gelijk, hier in Starclan zijn we één clan. Zodra een kat hier komt is hij een gelijke." Zei hij, de poes even bestuderend. Hij kon het wel begrijpen dat ze zich schuldig voelde voor alles wat er gebeurde met haar vader nu, maar niemand had dit kunnen voorspellen en zeker zij niet.

Hij kon niet antwoorden op de woorden van Riverclan leader omdat nog een andere kat zich bij hen voegde - Lovefeather, Butterstar's zus en dus ook zijn halfzus. Geweldig, het werd al helemaal een familiereünie. Er was een hint van irritatie te zien in Whitelions tweekleurige ogen, maar hij knipperde het snel weg. Beneden hun stortte Creamyfrost zich in het gevecht om Butterpaw te beschermen, die ook op Luvon afgestormd was. Whitelion weigerde om aan zijn vader te denken als Criedwolves - hij was geen clankat meer, niet na wat hij allemaal gedaan was. Misschien zou dat ook voor hemzelf gelden, maar Starclan had hem vergeven. "Je moet snel terug naar je clan. Ze hebben je nodig.", zei Whitelion zachtjes. Hij kon begrijpen dat ze het waarschijnlijk leuk vond om haar zus terug te zien, meer dan dat ze hem terug wou zien - maar haar clan van levende katten had haar nodig, en ze had nog levens over. Ze kon hier geen eeuwigheid staan dralen.

Voor hij had kunnen antwoorden kwam er nog een andere kat bij, Lovefeather. Zij was de zus van Butterstar. Voor hij dan ook had kunnen reageren op de woorden van Butterstar had zij dat al gedaan. "Je moet er ook aan denken dat rust soms ook belangrijk is, jezelf overwerken zal ook tot niets goeds leiden." Zei hij nog. Ze moest namelijk niet gaan denken dat ze keihard moest gaan werken en dat ze dan haar rust zou vergeten. Rust was ook een belangrijk iets. Bij de volgende woorden van Whitelion hield hij zich stil, hij wist dat Butterstar snel terug zou moeten naar haar clan, omdat het gevecht daar nog steeds aan de gang was. Ze had haar zus vast wel willen zien, maar ze moest ook denken aan de katten in haar clan.

Hij keek toe hoe ze Pantherface bedankte voor zijn advies en afscheid leek te nemen van haar zus. Daarna vroeg ze iets aan hem; of hij echt door een Riverclanner vermoord was. dat was de leugen die Barksound aan de clan had verteld, in plaats van de waarheid zoals hij hem gevraagd had met zijn laatste adem. Hij kon echter niet boos zijn op de jonge kater. Na een korte stilte schudde Whitelion zijn hoofd. Hij wou meer uitleg geven; dat hij zelfmoord had gepleegd, en dat niemand hem vermoord had. Maar hij leek het niet uit zijn bek te kunnen forceren, zijn ego duwde de woorden terug naar binnen. Doodgaan had hem veel verandert, maar de witte kater was altijd trots geweest en altijd misschien ook egoïstisch. dat scheen door in al zijn acties; en waarom zou hij daarmee stoppen nu hij dood was? Hij was nog steeds dezelfde kater die op aarde had rondgelopen, maar dan misschien zachter, misschien wijzer.

De laatste vraag die Butterstar aan Whitelion vroeg deed hem naar de kater kijken. Hijzelf wist het antwoord, had gezien wat er was gebeurd, maar het was niet aan hem om antwoord daarop te geven. Echter het enige antwoord dat kwam was een geschud van de kater zijn kop. Pantherface wist dat de witte kater zelfmoord had gepleegd en hij was er ook zeker niet blij mee geweest dat hij dat had gedaan. Hij had tenslotte zijn zus verdriet bezorgd, maar er was niks dat hij had kunnen doen. Hij wist ook niet of het makkelijker was geweest als het wel een riverclankat was geweest die Whitelion had vermoord, waarschijnlijk had dat niks veranderd. Hij hield daarom ook zijn mond dicht en wachtte af hoe Butterstar zou reageren.

Butterstar was in Starclan. Niets was hem ontgaan. Hij wou naar haar toe, heel graag. Maar iets zorgde er voor dat hij langzamer ging. Al die poezen waren zijn zondes geweest, al was het niet de schuld van hun geweest. Toch ging hij er naar toe, hij wou zijn gezicht laten zien en laten zien dat zijn liefde voor haar er wel degelijk was geweest. Hij wou niet dat zij ook zou denken dat ze gebruikt was geweest. Smoketear ging er naar toe en zag de andere katten. Whitelion, Pantherface, Lovefeather... En ja hoor, daar was Butterstar. Ze leek te verdwenen. "Butterstar..." Miauwde hij en hij keek haar recht aan, hopend haar blik te vangen. Hij dacht aan zijn jongste zoon, Smokegaze en hij was blij dat ze zich eindelijk over hem had ontfermt. Het was zo veel beter zo. Smokegaze glimlachte warm, terwijl hij toekeek hoe de poes vervaagde. Hij was te laat geweest om verder iets te zeggen, dat was jammer...