Wonderous Times (Maskheart)

"Het is misschien beter als je er niet veel van weet." Mauwde de kater eerlijk, waarschijnlijk naar waarheid. Het was een van de donkere bladzijden in hun clan's verleden. Een donkere bladzijde die hopelijk nooit herhaald werd. Het was vreselijk om niets te kunnen doen, om in angst te leven, dag in dag uit. Om als Warrior geen kracht te hebben tegenover de katten die het kamp hadden bestormd. De doden en gewonden die waarschijnlijk genoeg in de buurt waren geweest. Ze schudde haar kop terwijl ze langzaam haar ogen op de lucht richtte. "Hopelijk behoed Starclan ons voorlopig nog voor de Bloodclan en hun strijd naar macht," murmelde ze enkel, waarna ze even een vriendelijk knikje naar de ander gaf. Dat was een ding dat ze zeker hoopte.

Dat hoopte hij ook zeker, hij was niet van plan om er al te veel bij na te denken en ook uit de buurt te blijven van de Bloodclan als dat mogelijk was. "Hopelijk wel, zolang ze uit de buurt blijven is het alleen maar beter." Stemde hij in. Soms dacht hij er wel nog aan wat Starclan wel niet moest denken van de beslissingen die hij genomen had. Het waren tenslotte niet de beste, maar hij zou het ook niet echt anders hebben willen doen. Het enige wat hij misschien anders had willen doen was dat hij eerst een apprentice volledig had opgeleid, maar het was zijn eigen fout geweest en hij had er de verantwoordelijkheid voor genomen. Ook al betekende dat dat hij zijn clan eigenlijk zonder Medicine cat had gelaten en dat zijn oude mentor uiteindelijk Mistgaze heeft moeten opleiden. Hij schudde zijn kop even kort om de gedachte weg te halen. Het was nou eenmaal iets dat hij voor had gekozen en hij zou er niks meer aan kunnen veranderen.

"Hopelijk wel, zolang ze uit de buurt blijven is het alleen maar beter." Mauwde de kater waarna de jonge kattin langzaam knikte. Ze rekte zich ietwat slaperig uit terwijl ze zachtjes snoof. Het was inderdaad zo dat, dat het makkelijker zou maken. Maar sinds wanneer maakte Bloodclan iets makkelijk. Haar blauwe ogen keken even rond terwijl ze weer rustig ging zitten. Haar spieren rolden soepel onder haar gezonde vacht al leek een litteken er wel uit te springen. Die op haar kop, meestal was die verborgen onder de haren, alleen sinds ze er met haar poot langs was gegaan nadat ze weer was gaan zitten, was die toch even te zien. Ze likte langzaam haar poot schoon terwijl ze de kater met een vriendelijke frons aankeek. "Sind wanneer maakt Bloodclan het ons makkelijk?" Mauwde ze grimmig. Ze sloot haar blauwe ogen even waarna ze zuchtte. "Enkel Starclan weet wat ze in petto hebben, en hopelijk zijn we met hun begeleiding sterk genoeg." Vervolgde ze zachtjes, haar geloof in Starclan was sterk en groot. Ondanks dat ze zelf geen contact met ze had. Lizardpath en haar Leader Everstar waarschijnlijk wel. Ze hoopte maar dat alles een beetje rustig zou verlopen de komende tijd. Alleen al de angst van haar Apprentice was lastig om mee om te gaan. Ze wist gewoon niet of ze ooit in staat zou zijn haar voldoende te kalmeren om rustig bij de Fourtrees te gaan zitten, of überhaupt de grenzen op te zoeken.

Dat was een goede vraag, eigenlijk maakten ze het nooit iemand makkelijk en daarom verwachtte hij ook echt niet dat hij ze nooit meer tegen zou komen. "Ze hebben het ons al niet makkelijk gemaakt sinds ze zijn gekomen." Ook al heeft hij eerste moment niet meegemaakt dat ze erbij kwamen. Toen was hij nog niet geboren, maar verhalen had hij er zeker wel over gehoord als kitten zijnde. Als apprentice was hij tenslotte vaak drukker met zijn taken, ook al kreeg hij soms nog wel wat dingen te horen als hij de Elders ging helpen met verschillende dingen. Het verwijderen van teken bleef toch wel het irritantste als hij eerlijk was, maar hij was er eigenlijk wel redelijk gewend aan geraakt na een tijdje. Hij had zelf misschien geen contact meer met Starclan nu, maar hij vertrouwde er toch op dat Mistgaze er contact mee had en dat als er iets zou gaan gebeuren dat zij dan gewaarschuwd zou worden.

De kater leek haar vraag niet irritant te vinden. Het was misschien ook meer een constatering. Immers was het Bloodclan en Bloodclan maakte het liefst ieders leven zuur. Dat die katten ervan genoteb kon ze niet begrijpen, ja als clans hadden ze ook vaak genoeg oorlog maar genieten ervan deden de meeste clankatten niet. Immers wist iedereen dat de dood behoorlijk dichtbij kwam tijdens een oorlog. Families werden soms letterlijk uit elkaar geslagen. Warriors die kittens achterlieten zonder ouders en dat soort dingen kwamen vaak voor, of in haar geval een vader die was overleden voordat ze geboren was. "Ze hebben het ons al niet makkelijk gemaakt sinds ze zijn gekomen." Mauwde de kater waarop de jongere kattin instemmend knikte. "Zullen ze ook nooit worden. Ze hebben volgens mij geen regels, geen Warriorcode." Mauwde ze zachtjes waarna ze haar kop rustig schudde.

Dat verwachtte hij ook niet, hij verwachtte niet dat de Bloodclan nog ooit zou veranderen. Misschien zou er iets veranderen als er een nieuwe leider kwam, maar dat was nog steeds geen garantie en het was dan nog steeds de vraag of het niet juist erger zou worden. Hij wist echter even niets meer te zeggen, hij wist namelijk niet of ze wel of geen regels hadden, maar in ieder geval niet dezelfde als dat de clans hadden. Misschien was het nog niet zo'n slecht idee om van onderwerp te veranderen, gezien dit eigenlijk alleen maar vervelende gedachten terug bracht, de vraag was echter naar wat het te veranderen.

Ondanks dat alles zwaar materiaal was om over te spreken hadden ze het toch wel gedaan. Oceanbreeze was blij met de nieuwe informatie, iets waarmee ze zich vast wel kon voorbereiden voor het geval dat Cyber terug keerde. Ze moest sterk genoeg zijn om Silencepaw te beschermen. De jonge Apprentice was nog angstiger aangelegd dan ze zelf was geweest, wat betekende dat voor haar de weg naar het Warriorschap misschien langer kon laten duren. Een paar blauwe ogen waren op de Thunderclanner gericht. "Gelukkig is dat allemaal voorbij," sloot de kattin af waarna ze zichzelf met een zachte zucht overeind hees. Haar staart zwiepte geduldig heen en weer terwijl ze zachtjes snoof. Enkel bekende geuren bereikten haar neusgaten, geen Rogues of Bloodclanners. Ze wist ook niet of die wel van de Fourtrees afwisten.

Knikken was alles dat hij deed voordat hij ook naar zijn poten rees en zijn lichaam even kort uitstrekte. Misschien was het nog niet zo'n slecht idee om terug te gaan naar zijn eigen territorium. Dit was tenslotte een neutraal gebied, maar hij had geen idee wat anderen zouden denken als ze hun hier samen zouden zien. "Misschien is het beter als ik terug ga naar mijn eigen territorium." Zei hij dan ook, proberend het een beetje af te sluiten. Hij wist echter even niet wat nog meer te zeggen en daarom bleef hij stil terwijl hij op haar antwoord wachtte.

Knikken was alles wat de ander deed voordat hij ook zijn poten strekte. "Misschien is het beter als ik terug ga naar mijn eigen territorium." Mauwde de kater waarna hij duidelijk haar antwoord afwachtte. Meteen knikte de jongere kattin, dat was immers niet eens zo slecht idee. Ze mochten dan nu wel op neutraal gebied staan, dat betekende niet dat het gewaardeerd werd als twee katten uit andere clans met elkaar sproken. Ze schudde haar vacht uit voordat ze met een glimlachje een paar passen richting Windclanterritorium deed. "Inderdaad. Zie je misschien op een Gathering!" Mauwde ze waarna ze soepel weg schoot.

-topic uit

Eigenlijk was hij er wel bijna zeker van dat hij terug zou gaan naar zijn eigen territorium, maar hij vond het netjes om eerst te wachten op een reactie van de poes. "Misschien zie ik je inderdaad nog op een gathering." Zei hij voor hij wachtte tot ze uit zicht was, waarna hij terugging naar zijn eigen territorium.

[Topic uit]

Onderwerp: Re: Wonderous Times (Maskheart)