Aren't you a villian?

Het was misschien een aantal dagen terug dat ze Nightthorn hier was tegengekomen, een Shadowclan warrior die haar aandacht wel had getrokken. Het was dan ook stiekem de reden dat ze hier nogmaals terug was gekeerd, in de hoop hem weer tegen te komen. Echter hield de poes zichzelf vol dat ze hier enkel voor het mooie uitzicht was. Het was waar, voor een deel, maar niet de voornaamste reden. Stiekem.
De poes rook dit keer echter niet de geur van Shadowclan, nee, de onmiskenbare geur van Riverclan vulde de lucht. Routpaw was niet iemand die haat droeg naar katten die ze niet kende, maar met Riverclan was ze op haar hoede. Immers was er eigenlijk oorlog tussen hun clans, en ze wilde al helemaal niet dat katten erachter kwamen dat ze half riverclan was.
Daarom probeerde ze een dreigende houding aan te nemen, wat niet volledig lukte. "W-wie is daar, laat je zien Riverclanner!" Het was de bedoeling om als een bevel te klinken, maar dat faalde miserabel.


-Butterpaw firs c:

Een grijs gestreepte kater stapte al grijnzend uit het struikgewas, een grote grijns op zijn gelaat getekend. Routpaw trok was nerveus met haar oor maar hield de kater strak inde gaten met haar gifgroene ogen. Hij moest ongeveer haar leeftijd zijn, al vond Routpaw het moeilijk te schatten. Zijn vacht was licht van kleur met een wat donkerder tabby patroon, zijn ogen waren ook groen, net als de hare. "Hallo daar, schoonheid." klonk de vreemde stem rustig, met nog steeds dezelfde grijns op zijn gelaat. Routpaw keek nogal overdonderd en ze voelde haar wangen wat warm worden. Ze snapte er niets meer van. Hun clans waren toch in oorlog? "Eh, h-hallo." Stamelde ze. "J-Je bent van Riverclan, toch?" De vraag was eruit voordat ze er erg in had. Natuurlijk was deze naar vis riekende kater van de Riverclan. De poes kon zich wel voor haar kop slaan.

Het was niet de eerste keer dat Butterpaw zich als een flirt gedroeg in de buurt van poezen. Bij poezen van zijn eigen Clan deed hij dat niet omdat dat niet bepaald een voorbeeld was als hij ooit Deputy wilde in die Clan, maar bij andere poezen buiten zijn Clan gebruikte hij het woordje vrij snel. Hij bedoelde er dan ook helemaal niks mee, maar je had natuurlijk van die poezen die hem serieus namen en die dachten dat hij verliefd op ze was. Arme zielen. Ze zouden beter moeten weten dan denken dat hij een kat direct al leuk vond bij de eerste ontmoeting. De knappe tabby liet zijn blik rustig rusten toen de poes begon te spreken. Slechts een kleine zwiep met zijn staart liet weten dat hij haar onwetendheid afkeurde. Ze moest ongeveer zijn leeftijd zijn en moest dus ook al getraind worden door haar mentor. Had deze de Clangrenzen soms niet aangeduid? En bovendien was het toch vrij makkelijk te ruiken aan zijn visachtige geur? Butterpaw had er zelf niet veel last van omdat hij de geur gewend was, maar hij hoorde van andere Clankatten dat het vreselijk rook. Nou ja, hun probleem, hè. ‘Misschien wel, misschien ook niet,’ zei hij met zachte stem tegen haar en hij kon het niet laten om spottend langs haar te lopen en zijn staart onder haar kin te laten glijden. Hij zou zijn staart straks wel goed wassen. ‘Misschien ben ik wel van ShadowClan. Duister en ambitieus.’ Hij liet zijn blik op haar liggen en ging voor haar staan zodat hun gezichten dichtbij elkaar waren. ‘Of misschien ben ik wel van jouw Clan, maar heb je me nog nooit ontmoet. Het zou zomaar kunnen.’ Weer nam hij een flirterige houding aan door te knipogen. Dit bewees maar weer eens hoe dom WindClanners wel niet konden zijn.

Heel soms, bijna nooit, maar toch heel soms maakte Venom een wandeling op neutraal gebied. Meestal was hij liever bezig met jagen of iets wat zijn gedachte weg hielden van zijn broer. Maar zoals iedere gezonde kater moest ook hij soms nadenken, en dat deed hij door lange wandelingen te maken nadat hij al zijn taken had voltooid. Alles was vrij normaal, hij rook niets vreemds en de kater genoot slechts van het geruis van de wind. Tot hij wel wat hoorde en de geur van andere clanners zijn neusje vulde. Venom was niet heel erg offensief ingesteld, maar hij vond het wel leuk zijn mannetje te staan, dus trippelde de oudere kat richting de geuren. Eenmaal dichterbij verschool hij zich even achter lang gras en luisterde naar het gesprek. Arme Windclanner, wist zich geen houding te geven. Maar zo waren de konijnen eters nou eenmaal. Een stel lafaards, al was Venom ook niet gek op viseters. Zeker niet toen de jonge kater verkondigde dat hij misschien wel een Shadowclanner zou zijn. Venom snoof en dook op achter de apprentice. "Jij bent geen Windclanner en al helemaal geen Shadowclanner." Miauwde hij terwijl hij boven de twee jonge katten uit torende.

Als ik mag?

Routpaw was niet blind, en dom al even min. Ze had heus wel door hoe de knappe kater afkeurend met het puntje van zijn staart zwiepte. En om eerlijk te zijn, als ze in zijn schoenen had gestaan had ze hetzelfde gedaan. ‘Misschien wel, misschien ook niet,’ Ze ontweek zijn blik en wiebelde enkel ongemakkelijk met haar oren. De kater liep haast spottend langs haar heen en liet zijn staart langs haar kin glijden. Verward door deze onverwachte aanraking deed Routpaw een stap naar achteren. Altijd al voelde ze zich ongemakkelijk in het bijzijn van vreemden, maar bij deze knappe kater al helemaal en daar vond de jonge poes helemaal niets aan. ‘Misschien ben ik wel van ShadowClan. Duister en ambitieus.’ Bijna begon ze te twijfelen aan zichzelf, maar toen ze nogmaals zijn geur opsnoof was de vis geur niet te missen. Ietwat ongemakkelijk deed ze een stap naar achteren toen hij wel heel dichtbij kwam, met zijn priemende groene ogen. ‘Of misschien ben ik wel van jouw Clan, maar heb je me nog nooit ontmoet. Het zou zomaar kunnen.’ Hij knipoogde. Hij knipoogde. Nu was maar al te duidelijk dat hij met haar aan het flirten was, iets wat haar volledig in verwarring bracht. Ze was geen lelijke poes, maar omdat ze zich meestal op de achtergrond hield kreeg ze nooit veel aandacht op dat vlak. "N-nee, zeker niet. Absoluut niet." Probeerde ze duidelijk te spreken, dat ging niet al te geweldig. Opnieuw opende ze haar bek om verder te spreken, maar voordat ze wat kon zeggen kwam er plots nog iemand zich bij hen voegen; een Shadowclan warrior. "Jij bent geen Windclanner en al helemaal geen Shadowclanner." Ietwat geschrokken stapte ze nog verder achteruit, hopend dat deze geen kwade bedoelingen had. "E-eh, goedendag." Sprak ze, niet goed wetend hoe anders te reageren.

Het was grappig om te zien hoe erg hij haar wel niet in de war bracht, maar ook wel sneu dat ze zich juist zo erg in de war liet brengen. Ze had het vanaf het begin af aan al juist gehad, waarom hield ze zich niet aan haar standpunt? Haar onzekerheid kon echt als een zwakte gebruikt worden. En hij was er dan nog vrij simpel en zelfs mild mee, maar wat als ze tegenover een bloeddorstige BloodClanner had gestaan die beweerde dat hij een ShadowClanner was, maar een gevecht had gehad met een hond? Ze leek op een poes die je alles kon wijsmaken of toch enigszins heel erg in de war kon brengen en dat was hem tot nu toe aardig goed gelukt. Hij keek haar een tikkeltje afwachtend aan, maar glimlachte. Ze was waarschijnlijk ook door zijn flirterige gedrag van haar stuk gebracht. Daar moest ze ook op oefenen. Als elke kater die zo maar even voorbij kwam zo tegen haar kon doen en er ongestraft mee weg kon komen dan was er iets mis. Zou ze zich door elke kater zo laten verleiden? Of gewoon door iets dat ook maar een beetje in de richting van knap was? Hij wilde niet arrogant zijn, maar zo lelijk was hij niet. Butterpaw wilde net iets zeggen toen hij de geur van een andere kat rook. ShadowClan. ‘Dat heb je goed geraden,’ sprak hij op een droge manier tegen de kater. Als de ShadowClanner dacht dat hij bang was omdat er boven hem uitgetorend werd dan had hij het mis. Vervolgens draaide hij zijn rug naar de kater alsof deze niet bestond. ‘Je laat je veel te makkelijk van je stuk brengen,’ zei hij beschuldigend tegen de poes. ‘Je had vanaf het begin al juist geraden dat ik van RiverClan ben. Je moet gewoon wat meer zelfverzekerd zijn.’ Hij wist dat hij advies aan het geven was aan een WindClanner, maar hij vond het niet bepaald goed om te zien dat er leeftijdsgenoten rondliepen die zo’n fouten konden maken. Hij richtte zijn aandacht weer op de ShadowClanner. ‘Ook hallo trouwens,’ sprak hij met een grijns tegen de kater.

Na een droge reactie op de Shadowclanner richtte de kater zich weer tot haar. Routpaw had voor eens gehoopt dat ze niet naar de Fourtrees was gegaan vandaag, deze hele situatie maakte haar onwijs ongemakkelijk en onzeker. Maar ach, besefte ze zich, welke situatie deed dat ook niet? ‘Je laat je veel te makkelijk van je stuk brengen,’ Klonk zijn stem beschuldigend. ‘Je had vanaf het begin al juist geraden dat ik van RiverClan ben. Je moet gewoon wat meer zelfverzekerd zijn.’ Zijn woorden deden juist zo'n pijn omdat ze een kern van waarheid hadden. Maar wat moest ze nu weer met dat advies, een advies van een Riverclanner. Het was hetzelfde als tegen een depressief iemand zeggen dat hij moest glimlachen en dat hij dan wel beter zou worden. "I-ik.."Ze slikte maar wist zich toen bij elkaar te pakken. "Ik heb geen advies van jou nodig." Sprak ze haast zeker van zichzelf, iets waar ze stiekem best trots op was.
Even was ze vergeten dat er nog een andere kater in hun gezelschap was, totdat hij zich naar de Riverclanner boog en hem met een uitgerekte haai begroette. "is het niet een beetje laat voor jullie kinders?" Ze wiebelde vragend met haar oren. "Eh, n-nee?" Ze keek hem aan. "Het, eh, het is pas middag." Ze zou genoeg tijd hebben naar het kamp terug te rennen. Iets wat eigenlijk wel erg verleidelijk was op het moment.

Het verbaasde Butterpaw dat de oudere ShadowClanner zich überhaupt de moeite had genomen om zich in hun gesprek te mengen. Waarschijnlijk omdat hij zich een wereldverbeteraar voelde en dat hij dacht dat Butterpaw de poes aan het kleineren was. Wat natuurlijk niet zo was. Hij zou niet dúrven. Oké, hij was haar aan het kleineren, maar het was vooral in zijn hoofd geweest en de meeste dingen zei hij niet eens hardop tegen haar. Als hij een paar dingen hardop tegen haar zei zou ze waarschijnlijk nog onzekerder worden dan ze nu al was. Dus eigenlijk mocht hij best wel blij zijn dat hij haar spaarde. Hij grijnsde naar haar toen ze haar woorden tegen hem sprak. ‘Dat lijkt er al meer op,’ zei hij goedkeurend, maar eigenlijk was hij valse hoop aan het geven aan haar. Ze leek hem nu niet bepaald een poes dat ooit voor zichzelf op zou kunnen komen zodat anderen het van haar geloofden. Hij draaide zijn grijze kop om toen hij de stem hoorde van de ShadowClanner en rolde met zijn ogen. ‘Dat dit nu jouw bedtijd is wil niet zeggen dat het ook onze bedtijd is,’ zei hij plagerig tegen de kater, maar hij deed moeite om de irritatie te onderdrukken. De ShadowClanner dacht duidelijk dat hij leuk was en dat vond hij toch echt niet zo. Hij keek naar de WindClanner welke niet zekerder leek dan een paar minuten geleden en hij zuchtte. ‘En hier zitten we dan gezellig met ons drieën,’ mompelde hij niet bepaald enthousiast.