To the place we belong, and her love will conquer all.

Met kalme passen wandelde ze verder over het terrein van haar clan. Nee, was het wel haar clan? Ze slikte even en voelde haar nagels prikken. Ze wilde het niet echt weten als ze eerlijk mocht zijn. Ze was gewoon zo bang weet je wel... dat ze ergens buiten werd gegooid. Het was haar grootste angst, het verliezen en verloren gaan in haar vrienden, van haar vrienden en van degene waar ze zoveel van hield... Voor ze het dan ook wist hadden haar poten haar gedragen tot de neutrale plek waar de vier bomen rustig stonden. De ondergaande zon liet haar opkijken en wel meteen voelde ze een urge terug te gaan naar het kamp, voor het geval Silver weer in paniek zou schieten... Maar ergens wilde ze ook blijven... En ze had geen idee waarom... Het was net alsof ze wist dat er iets aan zat te komen

+Butterbae <3

Haar ogen stonden gepijnigd. Nadat Snowdrop haar kamp had verlaten had ze zich nog nooit zo eenzaam gevoeld. Het was alsof haar hart met de gevlekte kattin mee verdwenen waren en zij in haar eentje achtergelaten was. Zoals haar vader eens.. Vel schudde ze haar kop in tranen. Nee, zo dacht ze niet meer. Hij was terug en hij zou blijven. En Snow.. Snow was een Thunderclanner. Ze had nooit in Riverclan gehoord en Butter was egoistisch geweest om haar zo lang in hun kamp te laten.
Onbewust hadden haar poten haar naar neutrale grond gedragen en knipperend keek ze even om zich heen tot haar blauwe ogen op de te bekende gestalte vielen. Ze kon niet andrs dan happen naar adem en schoot naar beneden om de kattin te ontmoeten. "Snowdrop wat doe je hier? Is alles oke?!"

In de steeds donker wordende plaats, waar de vier bomen het neutrale gebied indiceerde, voelde ze zich thuis. Ondanks dat er niemand was, niks was... om mee te beginnen. Nee, dit was Starclan gebied... Toch? Dat was wat ze eens had gehoord. het gebied waar de vier clans neutraal waren, dat was ook starclan. Waar geen grenzen bestonden tussen wind of thunder, river of shadow... Ze knipperde en keek op toen een bekende geur haar plots tegemoet kwam. "Snowdrop wat doe je hier? Is alles oke?!" Klonk er en ze keek op, nu pas kon ze de flame-point zien. Ze glimlachte even naar de leader, blij haar te zien. "Ik was wat aan het wandelen, niks doen dus..." bekende ze zachtjes. "En ja... Ik denk het..." zei ze zacht met een zucht waarna ze haar ogen sloot... Maar al snel met een ietwat opgewektere uitdrukking opkeek. "En... Jij? Alles ok?"

Ze leek wel te kunnen springen van blijdschap het moment dat ze de thunderclanner zag. Inplaats daarvan haalde ze diep adem en sloot haar ogen zichzelf concentrerend op het feit dat iedereen haar hier zou kunnen zien, ook katten van wie ze deze zwakte die ze bezat niet wou tonen. ''Ik. Ik ben oke.'' Een beetje opgelaten keek ze rond. De kattin die altijd zo loyaal was geweest, geen vriend buiten haar clan had gehad voelde zich nu verscheurd tussen twee werelden en de woorden van de starclan kater galmde door haar hoofd. Iedereen was gelijk in Starclan.. slikkend keek ze de thunderclanner aan. ''Ik ben een leven verloren.''

''Ik. Ik ben oke.'' Klonk er en een tevreden uitdrukking verscheen op het gezichtje van SNow. Dat was fijn om te horen. Het zou haar pijn doen mocht er iets zijn met haar goede vriendin. Ja, Butter was meer dan een vriendin met momenten. Iemand die haar leven had gered en zoveel meer voor haar had gedaan. En wat had de gevlekte poes voor haar gedaan...? Bar weinig. Het was haast een schaamte. ''Ik ben een leven verloren.'' DE ogen van de poes werden wat groter. "W... Wat is er gebeurd?" klonk er meteen overspannen en bezorgd van de Thunderclanner terwijl ze even dichter kwam en zachtjes haar neusje tegen diens schouder duwde. Ze was duidelijk bezorgd.

De vraag wat er gebeurd was sloeg Butterstar af met een slag van haar staart en ze liet haar kop even omlaag zakken een halve glimlach op haar lippen. Ze was een idioot geweest en ze had er voor moeten betalen. "Mijn vader bleek niet zo onschuldig te zijn als ik gedacht had." Begon ze langzaam en keek even op naar haar pijn in haar blauwe ogen. "Hij heeft een leven van mij afgenomen midden in het kamp, met elke warrior apprentice en kitten toekijkend." Zuchtend draaide haar oren naar achteren. "Ik ben zwak geweest en iedereen heeft er voor moeten betalen.."

Met een bezorgde blik keek de gevlekte peos naar de flame-point leader. Toen ze zag hoe ze reageerde, slikte ze even. Dammit, ze had er moeten zijn om te helpen, dat voelde ze gewoon... Hoe kon ze dit zomaar laten gebeuren... Uh... "Mijn vader bleek niet zo onschuldig te zijn als ik gedacht had." A... Aha... "Hij heeft een leven van mij afgenomen midden in het kamp, met elke warrior apprentice en kitten toekijkend." De queen beet even zachtjes op haar onderlip terwijl ze keek naar haar vriendin... Dat voelde vrij bekend aan tho... "Ik ben zwak geweest en iedereen heeft er voor moeten betalen.." Ze slikte even en neeg haar kop wat waarna ze een neusje duwde tegen de schouder van de ander, als een teken van troost. "Dat is niet zwak... Butterstar..." zei ze zacht. "J... Je hebt gedaan voor je clan wat je kon..." vervolgde ze. "Dat maakt je niet zwak, Butter, dat maakt je een doorzetter en een goede leader..." klonk er van haar. Ja, ze had tenminste gevochten... Right? Zo klonk het tenminste... Het kon natuurlijk ook zijn dat het uit het niks was gebeurd, maar dat dacht Snow zo niet... Waarom zou hij...? Ze snapte de situatie niet echt maar... Butter mocht zich zo niet voelen... by Starclan...

Schuld was duidelijk te zien in haar diep blauwe ogen. Het was haar schuld geweest en ze moest er nu nogsteeds voor betalen. Niet alleen dat maar ze was het mogelijke vertrouwen van haar clan kwijt en ze was Snowdrop kwijt.. Ze zuchtte opnieuw en draaide zichzelf iets van haar weg. Ze wou bij Snowdrop blijven. Ze wou altijd bij haar zijn maar dat konden ze niet. Zeker nu nietmeer nu ze terug was in Thunderclan. "Je zou terug moeten gaan naar Thunderclan. Als iemand ons nu ziet kunnen ze verkeerde ideen krijgen Snowdrop.." Mompelde ze zacht en deed een stap achteruit niet zo dicht bij haar in de buurt willen staan al was dat alles wat ze wou diep vanbinnen.

er stond schuld in de blik van de leader... Waardoor er meteen een bezorgde expressie op het gezicht van de queen verscheen... Ze beet even lichtjes op haar onderlip... Niet goede wetende wat ze nog moest zeggen.. Wat ze nog kon zeggen... Om de ander beter te laten voelen... "Je zou terug moeten gaan naar Thunderclan. Als iemand ons nu ziet kunnen ze verkeerde ideen krijgen Snowdrop.." En met die woorden nam de flame-point een stap terug. De goudgele ogen van de thunderclanner gleden even naar de poten van de ander en toen terug naar haar ogen. Ze knikte even en haalde diep adem. "Het spijt me..." zei ze zacht terwijl ze evn kalm knipperde... "Ik wil er wel voor je zijn..." murmelde ze zacht, amper hoorbaar... Maar al die... wensen waren gewoon onbereikbaar voor hen. En dat wist Snow maar al te goed... En zo te zien Butter ook...

Het brak haar. Elke keer opnieuw en opnieuw brak het haar terwijl haar oortjes langzaam naar beneden gleden diep zuchtend. Ze wou bij haar blijven maar wist dat het niet kon. Ze had verantwoordelijkheden en Snowdrop ook. "Het is.. Ik zou er ook voor jou willen zijn." Fluisterde ze zacht pijn duidelijk aanwezig in haar stem. "Zorg goed voor Silverkit, Longkit en Heronkit oke?" Fluisterde ze zachtjes trillend met tranen in haar ogen. "Ze zullen wel blij zijn thuis te zijn.."