[Open] Magic Moments

Lizardpath's poten tintelden van enthousiasme. Na dagen aan een stuk kruiden te gaan zoeken, had ze vandaag besloten om eens gewoon naar buiten te gaan, zonder zich op iets te focussen. Ze had gewoon even tijd voor zichzelf nodig. Zulke momenten waren uitzonderlijk. Ze moest elke dag langs gaan bij de Elders en de kittens. De Queens waren namelijk heel snel ongerust als één van hun kittens kuchte. Vaak was het aan Lizard om uiteindelijk te zeggen dat er helemaal niets was met hun kittens, dat een kuchje niet altijd betekende dat hun kitten ziek was. Het zou handig zijn om een paar extra poten te hebben, iets waar ze de laatste dagen wel al over had zitten nadenken. Ze had enkele katten op het oog, wat het niet gemakkelijk zou maken. Lizardpath sloot haar ogen en ademde even diep in. Degene die ze zou kiezen, zou door Starclan goedgekeurd moeten worden. Stel je voor dat ze een verkeerde keuze zou maken. Ze was zelf nog maar net apprentice geweest en vervroegd Medicine Cat geworden. Lizardpath opende haar ogen weer en schudde met haar kopje. Ze zou het vandaag wat rustiger aan moeten doen en zich even geen zorgen maken over de beslissingen die ze in de toekomst moest maken. De jonge Medicine cat was ondertussen aangekomen bij de grens van het Windclan gebied. Deze grens grensde aan het neutrale gebied, waar Fourtrees zich bevond. Ze zette zich neer en keek naar het hoge bomen die ze in de verte zag, deze bomen gaven de grens aan van Thunderclan gebied. Het leek zo dicht bij, maar toch was het een hele afstand die je moest overbruggen. Ze vroeg zich stiekem af hoe het met Mistpaw was. Zij was samen met haar Medicine cat apprentice geweest. Zou zij ook al benoemd zijn tot Medicine cat? Binnenkort zou ze het allemaal te weten komen. Dan was het namelijk halve maan en zouden de Medicine cats elkaar ontmoeten. Lizardpath zakte wat door haar pootjes en staarde wat in de verte, waarna haar blik afweek naar de lucht. Starclan had het al een paar dagen droog gehouden en de zon scheen onophoudelijk. Het werd tijd dat de regen kwam.

OPEN

Haar mentor leek het de laatste tijd druk te hebben. Waarmee? Dat wist ze niet precies, ze ging ervanuit dat Stallionheart veel aan het jagen was, of aan het patrouilleren langs de grenzen. Hoe dan ook, ze nam het hem absoluut niet kwalijk.  Immers begon ze al wat ouder te worden, ze kon nu zelf eropuit trekken en voedsel voor de clan vangen. Over haar kwaliteiten in het gevecht sprak ze liever niet, dat was nog iets waar de jonge poes slecht over sliep. Maar goed, nu besloot ze daar even niet aan te denken, in plaats daarvan likte ze nog eenmaal een plukje op haar borst plat voordat ze uit het kamp liep.
Tegen de tijd dat de zon op zn hoogst stond had ze pas één lullig waterrat weten te vangen bij het meer. Normaal ging het jagen haar wel oké af, maar vandaag leek alles tegen te zitten. De gevlekte tabby was dan ook behoorlijk wanhopig tegen de tijd dat ze een konijn rook. Als ze die kon vangen kon ze tenminste nog zonder schaamte terug keren naar het kamp. 
Het duurde niet lang of ze had het dier gevonden en in haar beste sluiphouding tijgerde ze erop af. Vandaag zat het haar echter echt niet mee, want de wind draaide met een ruk en het konijn ging er, als je het zo wilt stellen,  als een haas vandoor. Radeloos joeg Routpaw erachteraan, zo veel mogelijk snelheid makend in de hoop het dier te onderscheppen. Ze lette echter niet op en haar poot bleef haken achter een verdwaalde tak, waardoor ze met een klap op de grond viel en het konijn al lang verdwenen was. En om het allemaal nog wat erger te maken, stond er nog een zwart-wit figuur voor haar. Het duurde een paar tellen voordat ze weer helder kon denken en Lizardpath, de medicine cat herkende. Haastig krabbelde ze overeind en schudde de stof van haar vacht. "E-eh, goedendag L-Lizardpath" Stamelde ze gegeneerd. Waarom moest ze van alle katten nu net haar tegen het lijf lopen, een van de katten waar ze juist zoveel respect voor had en waar ze liever niet als een onhandige idioot voor zou willen overkomen, ookal was dat meestal precies wat ze was.

Lizardpath hoorde achter haar geroffel van poten en draaide haar kopje dan ook naar achteren, om uiteindelijk Routpaw te zien vallen voor haar neus. Routpaw stond echter al snel recht en begroette haar met een licht gestotter. Even haalde ze haar mondhoek op. Ze knikte even naar de apprentice als begroeting. "Zulke takken zijn verraderlijk." mauwde ze en knikte even naar de taak waar ze over was gestruikeld. "Starclan laat ze graag her en der naar beneden vallen." zei ze er nog achter met een glimlachje. Uiteindelijk was het Starclan die de oorzaak was van eender wat dat er gebeurde. Lizardpath liet haar blik terug naar het neutraal gebied gaan, waarna ze zich toch terug recht trok. Het konijn waar ze net achter had gelopen was het neutraal gebied ingelopen en had daarmee veel geluk gehad, want de prooi die zich daar begaf was niet voor Windclan of een andere clan bedoeld. "In deze hitte houden de meeste prooidieren zich liever schuil in hun holen." Prooi vangen was niet gemakkelijk in het Windclan territorium, zeker niet op zulke warme dagen als vandaag.

Routpaw was nog veels te druk bezig met haar vacht in orde te krijgen om te zien hoe Lizardpath haar een glimlachend knikje gunde. "Zulke takken zijn verraderlijk." Sprak de zwart witte poes terwijl ze naar de tak wees waar ze zojuist achter was blijven hangen. "Starclan laat ze graag her en der naar beneden vallen." Bij die woorden wiebelde ze even met haar oren. Zou Starclan dat hebben gedaan om haar jacht te laten falen? "W-waarom zouden ze dat, eh, doen?" Had dit konijn soms een belangrijkere betekenis, een soort van profetie drager van de konijnen? Of was het de bedoeling dat ze voor de neus van Lizardpath op haar neus viel? Routpaw kon er een hele hoop vraagtekens achter zetten, maar antwoordden zou ze toch niet krijgen. "In deze hitte houden de meeste prooidieren zich liever schuil in hun holen."Sprak de medicine cat nadat haar blik was afgegleden naar het neutrale gebied. Routpaw volgde haar blauwe ogen. "Ik kan het ze niet kwalijk nemen." Sprak ze half grappend, meer tegen zichzelf dan ieder ander. In deze hitte zou ze zich ook wel in de apprentices den willen verstoppen. Plots leek zelfs een kleine duik in het meer wel aangenaam. Het duurde een paar telen voordat ze besefte dat ze echter hier was, in plaats van het meer, en dat Lizardpath nog steeds voor haar neus zat. "E-eh, het spijt me als ik u lastig viel. Als je, eh, ik bedoel u, wilt k-kan ik wel helpen met kruiden zoeken... Of zoiets?"

"W-waarom zouden ze dat, eh, doen?" Lizardpath haalde haar schouders op bij wat de apprentice vroeg. "Starclan heeft altijd zijn eigen redenen." mauwde ze kort en hield haar blik op de vlakte gericht. Bij het volgende draaide kort haar kopje naar Rout om. "E-eh, het spijt me als ik u lastig viel. Als je, eh, ik bedoel u, wilt k-kan ik wel helpen met kruiden zoeken... Of zoiets?" Ze schudde haar kopje. "Mijn kruidenstapels zijn bijgevuld. De planten moeten nu de kans krijgen om terug te groeien en om zich weer te vermenigvuldigen." zei ze met een glimlachje. "Je kan er altijd even bij komen zitten?" stelde ze voor en wenkte kort met haar staart naar de plek naast haar. Ze wilde nu gewoon even niet teveel denken aan haar verplichtingen. Lizardpath was zelf nog een jonge kat en ze mocht niet vergeten om soms ook eens te denken aan andere dingen, zich even te ontspannen en plezier te maken.

De poes schudde haar zwart-witte kop in de vorm van een antwoord. "Mijn kruidenstapels zijn bijgevuld. De planten moeten nu de kans krijgen om terug te groeien en om zich weer te vermenigvuldigen." Legde ze uit met een glimlachje op haar gelaat. Even vond ze het een raar idee, een medicine cat die niet bezig was met haar taken. Maar meteen onderdrukte ze die gedachte, zich realiserend dat ze ook maar een kat was. Een warrior nam ook wel eens vrij, hetzelfde gold voor een apprentice en zelfs de leader en deputy namen soms even afstand van hun taken om tot rust te komen. Dus waarom de medicine cat niet?  Ze voelde zich schuldig om zoiets te hebben gedacht. "Je kan er altijd even bij komen zitten?" De schuldigheid was ze meteen vergeten en met blije ogen stond ze op. "Graag!"Sprak ze iets enthousiaster dan de bedoeling was, waarna ze op de door de poes aangewezen plek ging zitten. Kruiden hadden haar altijd wel geïnteresseerd. Haar moeder had haar als kitten enkele dingen verteld en ook Stallionheart, haar mentor, had haar een of twee dingen verteld over planten en diens werkingen. Ze popelde eigenlijk met nieuwsgierigheid en honderden vragen lagen op haar tong, maar ze dacht voor eens na voordat ze een vraag stelde en besloot Lizardpath haar verdiende rust te geven. Gewoon een normale conversatie. Helaas was Routpaw daar nu niet zo goed in. "Eh, het is zeker lekker weer vandaag." Sprak ze naar de waarheid. "Ik hou van de warmte van Newleaf en, eh, greenleaf." Haar dunne vachtje was daar veel beter tegen bestand.

Routpaw stemde al snel in met haar voorstel en zette zich naast haar neer. Lizardpath had haar blik dan wel op het open landschap gericht, maar hield de poes, in haar ooghoek, in de gaten. Het was even stil. Even liet ze haar blik toch naar de apprentice gaan, die duidelijk dingen aan het overdenken was, waarna ze toch iets zei. "Eh, het is zeker lekker weer vandaag." Even haalde ze haar mondhoek op in een kleine glimlach en knikte vervolgens instemmend. "Ik hou van de warmte van Newleaf en, eh, greenleaf." "Daar houd ik ook wel van, al hebben Leaf-fall en Leafbare ook hun charme," mauwde ze. "Op hun eigen manier weliswaar." zei ze, gevolgd door een glimlach.

"Daar houd ik ook wel van, al hebben Leaf-fall en Leafbare ook hun charme," Klonk de zwart-witte poes. Routpaw knikte instemmend. Dat was zeker waar; ze was apprentice geworden rond leaf-Fall en wist nog goed hoe erg ze de fel gekleurde bladeren had bewonderd. Van Leafbare wist ze niet heel veel meer, enkel dat ze zich toen warm tegen haar moeder had op kunnen krullen terwijl er buiten een witte poeder lag. "Op hun eigen manier weliswaar." Sprak ze poes verder, een glimlach op haar gelaat. Routpaw glimlachte wat nerveus terug. "J-ja, dat zeker. Ik nog heel goed hoe, eh, hoe mooi de bomen waren bij Four trees in Leaffall." Enkel er aan denken bracht een glimlach op haar gelaat. Even keek ze naar de poes naast haar. "Wat, eh, wat is uw favoriete seizoen, Lizardpath?" Ze wist niet of dat een vraag was die je aan een hogere rang stelde, maar goed, het was eruit voordat ze er echt bij stilstond.