You cannot lose again [+Neverland]

Met tegenzin verliet de senior warrior het camp. Het was misschien kinderachtig, maar een vechttraining was iets waar hij absoluut iets tegen had. Het was moeilijk voor hem om het idee dat het een andere kat was daar tegenover hem, een kat met een familie, met kittens, met een partner, met vrienden - een kat die belangrijk was voor zijn clan - aan de kant te zetten. Hoe kon hij die gewoon aanvallen, klauwen uitgeslagen, en zijn vacht openrijten? Hoe kon hij die vermoorden en zelf verder leven met zijn leven, als het erop aankwam? Gelukkig mocht hij dit met zijn zus doen - zij begreep meer wat er door hem heen ging dan welke andere kat dan ook. Hij kende de pijn van het verliezen van een kat, en hij wou niet dat iemand anders die pijn zou moeten doormaken. Neverland kwam aan op de plek van ontmoeting, waar Everstar al zat, en benaderde haar met een tamelijk neutrale uitdrukking op zijn gezicht. Er was niets te zien van de ander warme en ietwat dromerige glimlach die normaal gezien op zijn snuit stond, en zijn donkergroene ogen hadden niets van de nieuwsgierige glans in ze dat ze normaal gezien wel hadden. Dit was business.

De kater knikte en probeerde zijn aandacht te focussen op Everstar en Everstar alleen, zodat hij niet teveel afgeleid werd door een vogel die voorbij fladderde, of een steen die er grappig uitzag, of een patroon op haar vacht, of- opeens flitste er een poot naar zijn gezicht. Door na te denken over waardoor hij afgeleid zou kunnen raken, was hij afgeleid geraakt.. De rosse kater sprong achteruit als reflex, waardoor de poot van zijn zus net het topje van zijn neus raakte maar niet teveel schade deed. Oké, dit begon dus meteen. Neverland sprong naar links en dan vooruit, proberend om haar te doen ronddraaien zodat ze gedesoriënteerd zou raken; dit bleef hij herhalen, af en toe eens naar rechts springend. De pezige kater had het voordeel dat hij, net zoals de meeste Windclankatten en dus ook net zoals Everstar, snel en lenig was en gemakkelijk aanvallen kon ontwijken - al betekende dat ook dat hij niet echt zou proberen zelf aan te vallen.

Everstar was natuurlijk ook niet dom en had al snel door wat hij probeerde te doen. Ze sprong achter hem en haalde uit naar zijn achterpoten; zijn linkerachterpoot haakte achter haar poot, waardoor heel zijn lichaam met een ruwe schok de andere richting uitvloog. Neverland probeerde zich te draaien in de lucht, wat nog genoeg lukte om niet op zijn rug te komen, en belandde met een plof op zijn buik. De lucht schoot uit zijn longen en hij moest even een momentje bekomen, alvorens hij weer opstond - snel, maar niet zo snel als ervoor. De pezige kater besefte dat hij meer proactief moest zijn, maar hij vond het moeilijk om zijn zus aan te vallen alsof het een vijand was. Toch gaf hij een halfslachtige poging om met een klauw (met ingetrokken nagels, natuurlijk) naar haar gezicht uit te halen.

De rosse kater knikte en klemde zijn kaken opeen. Hij wou zijn best doen, echt waar, maar het was moeilijk. Het was alsof Starclan hem tegenhield om iemand pijn te doen - maar wat wist hij ervan. Hij was immers geen Medicine Cat en geen leader; dat zijn zus direct contact had met Starclan, betekende niet dat hij dat ook kon hebben. Neverland ademde diep uit en liet even al zijn spieren ontspannen, alvorens zich terug in aanvalspositie te zetten. Hij kon dit, hij kon zijn clan toch niet teleurstellen? De warrior dook neer en probeerde uit te halen naar de voorpoten van zijn zus, gebruik makend van zijn snelheid eerder dan van zijn kracht - hij was niet geweldig sterk, maar zijn lange en pezige lijf was sneller dan dat van een lompe Riverclanner, dat was zeker. Meteen daarna sprong hij naar links, iets dat de meeste katten minder verwachten - de meesten sprongen naar rechts omdat dat natuurlijker voelde. Dat had zijn mentor hem toch verteld. Hij herinnerde het zich nog, de rosse kater had een fenomenaal geheugen - maar dat betekende niet dat hij het altijd kon toepassen. Hij probeerde het althans.

Hij zag dat hij haar even had kunnen verassen met zijn sprong naar links. De magere kater greens - als een boer met kiespijn - en probeerde daar op in te spelen door zo snel als hij kon terug te springen en zijn lijf tegen het hare te smijten, zodat Everstar omver zou vallen. Hij was iets kleiner dan haar (één van de redenen waarom hij Never en zij Ever was) en Neverland hoopte maar dat de verassing genoeg was. Ondertussen wroette hij in zijn herinneringen naar andere dingen die zijn mentor hem toen had geleerd. Het meeste had hij in de loop der tijd verdrongen, maar hij herinnerde zich andere dingen maar al te goed - de blik in de ogen van zijn mentor als hij hem weer eens teleurgesteld had, zijn klauwen in zijn vacht omdat hij niet geloofde in trainen zonder klauwen. Neverland had niet eens door dat hij weer in gedachten verzonken raakte.

Everstar belandde op zijn rug, waardoor hij door zijn lange poten zakte en de lucht uit zijn longen geduwd werd. De rosse kater deed nog een halve poging om onder haar uit te raken, maar ze was groter dan hem; in een gevecht was hij nu waarschijnlijk dood geweest, dat wist hij maar al te goed. Neverland sloot zijn groene ogen en legde zijn kopje verslagen op de koude grond. Het was nutteloos, hij zou nooit zo'n goede vechten zijn als zij was; zelfs na meer dan 30 manen ervaring bakte hij er nog niets van. De oudere warrior zuchtte. "Soms wou ik gewoon dat ik medicine cat was geweest, in plaats van warrior.", murmelde hij zachtjes, meer tegen zichzelf dan tegen Everstar. Het leven zou zo veel makkelijker zijn voor hem dan; dan moest hij niet vechten, of vrezen voor zijn leven en het leven van clangenoten omdat hij hopeloos was in een gevecht. dan moest hij in het camp blijven en dan kon hij zijn clangenoten verzorgen in plaats van in gevaar brengen. Ja, dat had hij liever gehad; maar zijn kans was vervlogen. Medicine cat apprentices ouder dan apprentice leeftijd werd praktisch nooit gedaan, en Starclan zou nooit een senior warrior zoals hij uitkiezen als apprentice. Daarom wist hij ook dat hij niet kon opgeven met deze training, ook al was de neiging om dat te doen nog zo groot.

Tot haar ergernis lukte het haar zonder veel moeite om haar broer tegen de grond te drukken. "Als ik een BloodClanner was geweest, had ik je nu kunnen vermoorden", gromde ze, waarna ze van hem af stapte om hem de gelegenheid te geven op te staan. Gefrustreerd sloeg ze haar nagels in de grond. Dat was veel te snel gegaan. Zo sloot haar ogen en haalde diep adem. Ze moest niet verrast zijn, ze wist al dat Neverland geen goede vechter was. Daarom was ze ook met deze lessen begonnen. Het was nu misschien nog veel te makkelijk om hem te verslaan, maar daar gingen ze aan werken. Over een tijdje zou het beter gaan.
Ze hoorde hem mompelen dat hij liever een medicine cat had willen zijn. "Maar je bent een warrior", zei Everstar scherp. 'Ik wou dat', op die manier praten had geen enkele zin. Zij wilde dat die BloodClanners er nooit achter waren gekomen hoe belangrijk hij voor haar was, ze wilde dat hij beter kon vechten, ze wilde dat het altijd vrede in het bos was en er nooit prooitekorten waren. Ze wilde zo veel. "Bovendien, ook een medicine cat moet zichzelf kunnen beschermen. Ze vechten misschien niet mee met andere clans, maar als een BloodClanner specifiek jou te pakken wil krijgen, kan het hem niets schelen of je warrior of medicine cat bent." Ze was hier niet mee begonnen omdat hij een groter aandeel moest leveren tijdens clangevechten. Ze kon ermee leven dat dat wat minder zijn ding was. Het kwam allemaal door dat voorval met die twee BloodClanners. De woorden van de poes met de rode ogen spookten voortdurend door haar hoofd. Zolang Neverland zichzelf niet kon beschermen, stond niets haar in de weg om haar dreigementen waar te maken. Everstar keek naar haar broer en haar blik verzachtte iets. Ze wist hoe moeilijk dit voor hem was, hij was gewoon te zachtaardig, het ging tegen zijn natuur in. "Je weet dat ik je niet zou dwingen een gevecht te beginnen, maar je moet jezelf kunnen beschermen als je wordt aangevallen. Het liep de vorige keer al bijna verkeerd af..." miauwde ze op zachtere toon, waarna ze een keer diep ademhaalde. "Goed, het is duidelijk dat vaardigheid niet het probleem is. Je wéét hoe je moet vechten en je denkt snel, waardoor je gebruik kunt maken van slimme trucjes. Het probleem is echt alleen dat je je voortdurend af laat leiden door je eigen gedachten. Je moet focus hebben, Neverland. In een gevecht moet je aan niets anders denken dan aan het gevecht." Het was zo ongeveer knap van hem dat hij aan andere dingen kón denken terwijl iemand probeerde hem te vermoorden. "Daar moeten we dus op gaan oefenen. Ik ga je straks aanvallen en jij hoeft alleen maar de ontwijken. Kijk alleen naar mij. Denk niet aan je trainingen van vroeger, denk niet aan wat je vanavond gaat eten, denk niet aan de vraag hoe het komt dat mijn ogen groen zijn en die van sommige andere katten geel, of blauw, of wat voor rare vragen er ook in die kop van jou opkomen, richt al je aandacht op het ontwijken van mijn aanvallen. Goed?" Ontwijken was een goed begin. Met alleen ontwijken kon je een gevecht niet winnen, maar het zou hem in ieder geval in leven houden.

Ze had gelijk, natuurlijk. Ze had altijd gelijk; dat was waarom zij leider was en hij niet. Al van kitten af aan wisten hun ouders dat zij de betere van hun twee zou zijn; vandaar hun namen, Ever en Never. Ooit en Nooit. Neverland had nooit een groot probleem gehad met zijn naam - hij had het geaccepteerd, hij kon er toch niets aan veranderen. Het was in momenten zoals deze dat hij wenste dat hij meer zoals zijn zus zou zijn. Ze was sterk en groot en ze kon zichzelf verdedigen; ze bracht niemand in gevaar omdat ze zo hulpeloos was als een kitten die net apprentice was geworden. De magere kater opende zijn groene ogen en rechtte zich wat. Everstar had op zachtere toon beginnen praten. Hij zou niet weten wat hij moest doen zonder Everstar; maar ergens had hij het gevoel dat dat ook omgekeerd gelde. Dat maakte hem de zwakke plek voor de clan. De gemakkelijkste manier om bij de leider van Windclan te raken; en nu wist Bloodclan het. Dat kon bijna niet goed aflopen..

Bij het voorstel van de iets grotere rosse poes knikte hij. Dat moest lukken, hij mocht zich niet zo laten afleiden; hij mocht zijn gedachten niet zo laten afdwalen. Neverland wist dat hij snel was, hij was immers een echte Windclanner; zijn magere gestalte was ook lenig, dus dat zou helpen bij ontwijken. Hij was niet geweldig sterk, maar dat was niet zo zeer het probleem; het grootste probleem dat hij had was het feit dat hij zo snel afgeleid raakte, en het feit dat hij het moeilijk had om een andere kat te verwonden of zelfs te doden. Nee - dat zou hij niet kunnen. Hij zou niet met zichzelf kunnen leven als hij een andere kat verwondde.

De rosse warrior schudde zijn kopje als om de gedachten weg te waaien en richtte zich op Everstar, zijn groene ogen wat samengenepen en zijn lange poten ietwat uiteengeplaatst, klaar om te springen of opzij te duiken. Hij kon dit, hij had dit geleerd in zijn apprentice tijd; hij moest haar nu geen pijn doen, of doen alsof hij haar pijn ging doen. Alles wat hij nu moest doen was haar ontwijken, en dat moest en zou lukken.