Opposites (vervolg op 'why so negative?')

De volgende ochtend werd Amberpaw vroeg wakker, na een oaar seconden herrinderde hij zich gister weer. Hij liep naar Bitterpaw toe en wou haar wakker maken, maar toen bedacht hij zich dat hij niet meer op haar lip zou zitten. Hij trippelde naar buiten, ervoor uitkijkend dat hij niemand wakker maakte. Toen hij buiten was snoof hij de geur van de vroege ochtend op, het was nog donker, de dageraadspatrouille was nog niet vertrokken. Hij was echt de enige die wakker was, hij ging nog niet ontbijten omdat hij gister van Bitterpaw geleerd had dat de clan eerst gevoed moest worden, hij grinnikte om zichzelf, stond hij hier nou echt haar woorden na te leven? Hij rekte zich uit, vandaag weer trainen, eten , slapen.

Bitterpaw eerst

Ze opende haar ogen voor een fractie van een moment, maar bedacht zich toen weer. Het was de eerste keer in tijden dat ze de behoefte voelde om zich weer eens om te draaien en nog even verder te slapen. Normaal was ze binnen een seconde uit haar nest om haar plichten van die dag te vervullen, nu leken al die dingen zo onbelangrijk en ze had geen idee waarom. Misschien was ze wel gewoon veel vermoeider dan ze had gedacht. Ze sloot haar ogen opnieuw en alles werd weer donker. Ze probeerde weer in diezelfde slaap te zakken waar ze zojuist uit ontwaakt was, maar deze keer wilde het niet echt lukken. Ze draaide zich nog enkele keren om, maar alles wat ze voor zich zag was het levenloze lichaam van Nightpaw. Gestikt door greencough. De kattin besloot naar enkele minuten toch maar op te staan, dit had geen zin. Ze duwde zichzelf overeind en liep naar buiten waar ze gegroet werd door het heldere daglicht. Er waren nog weinig katten wakker, maar Amberpaw zag ze wel staan. Ze liep langs hem heen naar de prooistapel, waar ze nietszeggend naar staarde. Waarom kreeg ze Nightpaw niet uit haar hoofd?

Amberpaw zag de grijze poes langs hem lopen "goedmorgen" zei hij, hij merkt dat er iets met haar is "hey, Bitterpaw wat is er?" Vroeg hij terwijl hij naar haar toe liep. Hij wist dat hij zich eigenlijk niet met haar moest bemoeien maar zo werkte hij nou eenmaal, als hij iemand zag die ook maar een heel klein beetje met iets zat ging hij zich ermee bemoeien. Dat kon een goede eigenschap zijn maar soms.... Hij ging naast haar zitten en hun vachten raakten elkaar. Hij keek haar aan, proberend te raden wat er was. Toen bedacht hij het zich oppeens, Haar zusje! Misschien dacht ze daar wel weer aan. Een tragisch verhaal was het wel en Amberpaw kon begrijpen dat Bitterpaw er misschien nog steeds heel erg mee zat. Hij had geen broertjes of zusjes en wist dus niet hoe het voelde, maar hij was hier opgegroeid zonder te weten wie zijn vader was dus hij wist wel iets van verlies.

De kater sprak haar aan. Ze hoorde het wel, maar ze luisterde niet. De woorden drongen niet echt tot haar door. Alles waar ze nu aan kon denken, was Nightpaw. Haar zusje, aan wie ze gezworen had dat ze haar zou beschermen na de dood van hun vader. Niet veel later was Nightpaw zelf gestorven aan greencough en er was niets geweest wat Bitterpaw had kunnen doen. Ze had zich zo machteloos gevoeld, zo klein. Die nacht had ze niet kunnen slapen en de volgende ochtend hadden de Elders haar lichaam in het territorium begraven. Nightpaw was nu niet meer dan een gat in de grond en een deprimerende herinnering. Amberpaw vroeg wat er aan de hand was, maar Bitterpaw wilde niets zeggen. Ze wilde geen zwakte tonen en ze had het gevoel dat ze in tweeën zou breken zodra ze een woord zou zeggen. De kater schuifelde naast haar en hun vachten raakten elkaar aan, waarop Bitterpaw in een felle beweging opstond en van hem weg stapte. Ze werd niet graag aangeraakt, dat had Fernpaw ook al ondervonden. "Er is niks," miauwde ze nors naar de kater. Ze wilde niemand dichtbij laten, bang dat het toch weer hetzelfde zou eindigen.

Ze stond fel op toen hij te dichtbij kwam, ze ontkende nors dat er iets was. Hij geloofde haar niet maar er was iets, een rede waarom hij niet dichtbij mocht komen, een reden waarom ze gisteren alleen wilde zijn en een rede waarom ze geen vrienden had willen worden. "Bitterpaw." Begon hij serieus "je kunt je niet afzonderen van ons, van je clan, en niet van..." Hij slikte "niet van mij" zei hij toen beslist. "Want ik weet waarom je je aan niemand wilt binden." Hij zuchte en vervolgde "je bent bang dat er hetzelfde gebeurt als bij Nightpaw" Al voor dat hij het had gezegd bereide hij zich voor op een woede uitbarsting of aanval

Ze was niet achterlijk, ze wist ook wel dat hij dwars door haar leugens heen zag. Want hoe vaak zei iemand die absoluut niet oké was dat alles goed ging? Aan de ene kant was het ook niet zo'n probleem. Het gíng ook goed met haar. Ze functioneerde van dag tot dag, deed haar taken en maakte zich voor de rest nergens zorgen over. Het was gewoon dat ze tijd nodig had en dat bleef ze zichzelf vertellen. Ze zou nog wel zien hoeveel tijd dat precies zou zijn. De kater adresseerde haar ineens in een behoorlijk serieuze toon, één die ze nog niet van hem had gehoord. Ze fronste naar hem, uiterst beledigd dat hij zoiets tegen haar durfde te zeggen. Alsof ze geen idee had wat ze aan het doen was. En toen zei hij haar naam. Bitterpaw slikte en viel stil. En de stilte duurde een tijdje voort. "Wat haar overkwam, kwam door greencough. Zoiets gebeurt niet weer," zei ze op een hese toon. Het maakte haar bang, want nu hij haar naam had gezegd, voelde ze ineens bijzonder weinig.

Hij kreeg een beetje schuldgevoel toen ze op hese toon zei dat het door de ziekte kwam. Hij zuchte weer "inderdaad, het zal niet weer gebeuren. Is het dan echt nodig om iedereen van je af te houden?" Vroeg hij. Hij wist dat hij eigenlijk te ver ging maar toch voelde het niet alsof hij iets verkeerds deed. "Bitterpaw, wij, de clan geeft om je.... Ik geef om je" zei hij na een korte stilte. "En wat er eerder gebeurd is moet je een plekje geven, ik weet dat het moeilijk is, en ik weet dat je denkt dat ik het toch allemaal niet begrijp en dat is ook wel zo want ik heb nog nooit een naaste verloren" zei hij. "Maar toch wil ik dat je stopt met jezelf de schuld geven van haar dood, zelfs ookal denk je nu dat je jezelf helemaal de schuld niet geeft. Ik heb het wel door, je had beloofd voor haar te zorgen en het voelt alsof je gefaald hebt, heb ik gelijk?" Vroeg hij

Ze vond het oprecht verschrikkelijk dat de kater hier haar de les stond te lezen. Hij had geen enkel idee wat ze doormaakte en zelfs al had hij dat, had hij alsnog het recht niet om zo tegen haar te spreken. In stilte en met een frons op haar gezicht hoorde ze zijn verhaal aan, maar ze voelde zichzelf koken van woede. Ze beet haar tanden op elkaar om zo zijn monoloog niet te onderbreken. Het leek wel alsof hij haar gedachten kon lezen en het was eigenlijk een beetje eng. Toen hij klaar was en vroeg of hij gelijk had, sloeg ze helemaal door. "Gelíjk? Je hebt absoluut geen gelijk. Je hebt geen idee wie ik ben," siste de kattin naar de rosse kater voor haar. Ze stelde het absoluut niet op prijs dat de kater haar zo analyseerde, alsof haar gedachten niet de hare waren. "Ik wil dat je me met rust laat." Het was wel duidelijk dat ze boos was en volgens haar had ze daar ook alle reden toe.

Haar reactie was te verwachten geweest en ze zei dat hij haar met rust moest laten. Hij knikte "geen probleem, maar denk erover na" zei hij en hij liep naar de uitgang van het kamp, hij keek nog een keer naar haar om. Had hij eigenlijk wel gelijk? Zij zei van niet en hij vond daarnet nog van wel, maar had hij dit wel moeten doen? Het zou zijn relatie met Bitterpaw absoluut niet verbeteren. Hij keek weg en ging door de uitgang naar buiten. Misschien was ze straks weer kalm en dan konden ze dit bespreken, weer zo'n 'alles komt goed' gedachte, daar moest hij mee stoppen! Zij had reden genoeg hem nu te haten en boos te zijn, hij had een onderwerp ter sprake gebracht dat haar helende wond weer volledig open gekrabd had. Hij had haar nu weer verdrietig en boos gemaakt, hé deed hij het nu zelf? Alle schuld op zich nemen?

Haar ogen rolden bijna uit hun kassen toen hij ook nog eens het lef had om te zeggen dat ze erover na moest denken. Alsof ze er niet al 24/7 over nadacht. De dood van Nightpaw, de dood van Thrushdive, allemaal spookte het nog steeds door haar hoofd maar ze liet het nooit aan niemand zien. Haar problemen waren problemen voor de Clan en met de Clan had ze het het beste voor, daarom vertelde ze het aan niemand. Het was haar plicht ten opzichte van de Clan die haar elke dag op de been hielp, die haar doel gaf. Om over alles na te gaan denken zou haar alleen maar in een neerwaartse spiraal duwen. En dat was wel het laatste wat ze wilde. Ze keek Amberpaw boos na terwijl deze door de uitgang van het kamp verdween. Gelukkig. Bitterpaw pakte een prooi van de prooistapel. Ze was gisteren namelijk vergeten te eten. Ze waren na het jagen meteen in hun nest gekropen en nu merkte ze pas hoeveel honger ze had. Ze begon rustig van één van de eekhoorns te eten die ze gisteren zelf hadden gevangen, maar het smaakte allemaal niet geweldig. Wat een rotdag.

Amberpaw merkte dat hij ook honger had, hij had gister niks gegeten. Maar het zou nu wel heel vreemd zijn als hij weer terug ging en samen met Bitterpaw iets ging eten, hoe graag hij dat ook wou. Hij moest een excuus hebben om weer terug te komen, Prooi dacht hij, als ik nu ga jagen en straks terug kom met mijn vangst heb ik en een excuus om terug te komen en ik heb iets voor de clan gedaan. Hij ging het bos in om te gaan jagen, na een tijdje ving hij de geur van een muis op. Hij besloop het diertje langzaam en sprong er toen bovenop, hij markeerde de plek met een opvallende bloem. Dit deed hij ook met een vogel en een spitsmuis. Toen hij terug liep om alles op te halen merkte hij dat hij dit in de eerste plaats deed om weer bij Bitterpaw te zijn, het helpen van de clan stand pas op de tweede plaats. Ongeveer een uur nadat hij het kamp het verlaten kwam hij weer terug met de drie prooien in zijn bek, hij liet ze op de stapel vallen en keek om zich heen.

Het kamp was nog steeds erg leeg. Op wat Warriors met hun Apprentices na, was ze de enige die er zat. De rest was al druk aan het jagen, trainen of lag nog in hun warme nest. Zelf had ze eigenlijk ook wel zin om weer te gaan liggen. Misschien dat het toch een goed idee zou zijn om een korte pauze te nemen van alle hectiek. Ze was sinds ze Apprentice was geworden constant bezig geweest met alle taken die ze had als Clankat, en nog veel meer dan dat. Misschien was ze gewoon overwerkt, misschien trok haar geest het allemaal niet meer. Als ze rust zou nemen, was er wellicht een kans dat de nachtmerries op zouden houden en ze gewoon weer zoals normaal kon functioneren. Ze at het laatste beetje vlees van de eekhoorn af en begroef de resten zodat er geen ongedierte op af zou komen. Vervolgens ging ze weer terug haar nest in, zo zachtjes mogelijk om de andere Apprentices niet te storen. Ze rolde zich nogmaals op en probeerde deze keer weer in slaap te vallen.

Hij trof haar natuurlijk niet meer bij de prooihoop aan. Zolang kon ze er niet over doen om te eten, zou hij dit anders hebben opgelost als hij al een warrior was geweest? Vroeg hij zich af, misschien wel, misschien niet. Ze was waarschijnlijk naar het leerlingenhol gegaan, wilde hij het echt zo duidelijk maken dat hij naar haar op zoek was? Uiteindelijk nam hij de beslissing gewoon te gaan. Hij trippelde snel richting het hol en ging rustig naar binnen en inderdaad, daar lag Bitterpaw. Hij ging in zijn nest liggen dat vanaf de ingang achter haar lag, hij zei niets als zij behoefte had aan een gesprek zou het dat gesprek met alle liefde voeren maar hij wilde haar niet weer overstuur maken en dan een scène schoppen bij alle anderen.

Het was een diepe, droomloze slaap waarin ze wegviel. Alles was zwart en leeg, maar ze merkte er helemaal niets van. Haar borstkas en buik rezen en vielen langzaam op de maat van haar ademhaling en haar staart krulde soms wat strakker om haar lichaam dan voorheen. Verder lag ze stil, doodstil. Haar lange poten waren opgevouwen in het mos. Haar spieren waren veel vermoeider dan ze had gedacht en er kwam een lichte, zeurende pijn van ze af nu er geen spanning meer op stond. Ondanks de pijn was het een fijn en rustgevend gevoel. Het was lang geleden sinds ze echt tot rust was gekomen. Na ongeveer een uur werd ze rustig wakker, knipperde langzaam met haar ogen maar bleef nog roerloos liggen. Na enkele minuten duwde ze zich overeind, voelde hoe ontspannen haar lichaam nu was. En dat na een kort dutje. Ze keek om zich heen, maar haar blik vertrok weer toen ze Amberpaw zag. Toch zou ze hem haar hele dag niet laten verpesten, dus ze ging naar buiten om nog even van het kleine beetje zon te kunnen genieten.

Ze vertrok en Amberpaw zuchte, was het dan echt niet mogelijk om even te praten? Nee, zei hij tegen zichzelf, ik heb dit zelf gedaan ik heb haar geconfronteerd met iets waar ze niet mee geconfronteerd had hoeven worden. Hij had nu echt even een hekel aan zichzelf, was er niet een manier om haar te helpen met dit probleem? Ja, er was een manier, een manier om met haar zusje te praten, een manier waardoor ze waarschijnlijk verbannen zouden worden als ze het deden, een goede manier. Hij liep naar buiten en keek het kamp rond, hij zag haar zitten en ging snel naar haar toe zodat ze niet meteen weg kon gaan. "Er is een manier waarop je met Nightpaw kunt praten" zei hij snel en hij zuchte "je zou naar de moonstone kunnen gaan"

Het was bijna alsof ze gestalkt werd en eigenlijk maakte het haar een beetje ziek. Het vervelende aan het Clanleven was dat het moeilijk was om bepaalde katten te vermijden. Het liefst zou ze nu gewoon even weggaan, niet aan haar plichten denken en gewoon lopen totdat ze niet meer kon. Maar ze zat hier vast. Ze moest doen wat er van haar gevraagd werd en dan werd ze voorzien van eten, drinken, bescherming en onderdak. Ze was maar een klein tandwiel in de gigantische machine die de Clan was. In gedachten verzonken, zat ze in de zon, die haar vacht tot op een onaangename temperatuur verwarmde. Voor het eind van Greenleaf was het nog best warm. Toen de amberkleurige kater weer naast haar kwam zitten, kon ze hem wel slaan. Hoe vaak moest ze het nog zeggen? Voor ze iets uit kon brengen, deed de kater zijn zegje. Hij gaf aan dat er een manier was om met Nightpaw te praten, de Moonstone. Bitterpaw fronste. "Je weet dat de Moonstone alleen voor Clanleiders en Medicine Cats is?" miauwde ze. De steen was off-limits voor haar, dus ze had geen idee wat voor opmerking dit was van Amberpaw. Of ze moest op wonderbaarlijke wijze Medicine Cat Apprentice worden.

"Je weet dat de Moonstone alleen voor Clanleiders en Medicine Cats is?" Zei de Grijze poes tegen Amberpaw, ze was geirriteerd en dar had ze alle reden toe. "Ja dat weet ik, maar je zou ook kunnen gaan zonder toestemming. Het is belangrijk genoeg voor je, of niet?" vroeg de rossige Kat aan Bitterpaw en hij keek haar aan. "niemand hoeft het te weten te komen, als je het goed planned" Vertelde hij. Hij zei express je in plaats van we aangezien hij zeker wist dat ze nooit met hem daar heen zou willen. Hij had het al bij haar verpest.

De kater suggereerde dat ze er naartoe kon gaan zonder de toestemming van haar meerdere, en ergens beledigde het haar dat hij dacht dat ze zoiets zou doen. Ja, Nightpaw was ongelooflijk belangrijk geweest voor haar, maar ze zou er de regels niet voor breken. Nightpaw was er niet meer en de Clan wel. Ze zou haar positie in de Clan niet op willen geven voor zo'n stomme gril. Uiteindelijk zou ze er alleen maar meer door verliezen. "Denk je nou echt dat ik zoiets stoms zou doen?" siste ze naar Amberpaw. Haar houding ten opzichte van de rosse kater was sinds gisteren drastisch veranderd. Het maakte haar nog steeds woedend dat hij in haar hoofd had zitten te peuteren alsof hij er recht op had. Haar gedachten waren haar eigen.

Ze wilde er niks van weten, ze haatte hem waarschijnlijk ook. "Bitterpaw, ik weet dat ik vanochtend niet zo had moeten gaan graven, ik dreef je te ver. Is er een manier waarop ik ervoor kan zorgen dat je mij niet meer haat?" vroeg hij, hij wilde echt graag dat het weer goed kwam. Als ze niet met Nightpaw kon praten bij de moonstone, was er dan misschien een andere manier? Dromen misschien, maar meestal kregen alleen medicine cats die dromen. Maar was er niet een manier waarop ze rust kon krijgen over dit onderwerp. Als hij het had geweten zou hij het meteen verteld hebben, maar hij wist het niet, hij wist niet hoe hij haar kon helpen.

In haar kop herhaalde ze zo vaak dat ze wilde dat Amberpaw vertrok, dat ze het bijna hardop zou zeggen. Toch hield ze zich wijselijk stil; ze wilde geen gigantische uitbarsting hebben in het midden van het kamp, waar iedereen het zou kunnen zien. Ze wilde eigenlijk sowieso geen uitbarsting hebben. Ze was behoorlijk gesteld geraakt op het aura van kalmte dat haar normaal omringde. Het volgende wat Amberpaw zei, maakte haar echter weer wat rustiger. Het was bijna een 'sorry' maar niet helemaal. Bitterpaw zuchtte geërgerd, wanneer hield dit nou op? "Ik wil gewoon wat ruimte, oké?" miauwde ze. Ze wilde niet helemaal op zijn ziel trappen. En ergens was ze er gewoon moe van. Ze wilde het niet over Nightpaw hebben, dat had ze nooit gewild, en toch bleef Amberpaw er over door gaan. Ze werd er gek van.

Onderwerp: Re: Opposites (vervolg op 'why so negative?')