"ik wil gewoon ruimte, Oke?" Zei Bitterpaw. Amberpaw knikte, "natuurlijk, sorry" zei hij met een stem waar in het schuld gevoel doorklonk. Hij wende zijn blik af en stond op, klaar om weg te lopen. Dit had hij natuurlijk aan kunnen zien komen, ohw, waarom had hij haar nou zo ver moeten pushen en waarom had hij moeten blijven vragen en vragen? Eigenlijk kende hij haar niet eens echt, wat gaf hem het recht dan om zolang door te blijven vragen alsof hij voor haar moest zorgen. Misschien zou het wel goed komen, maar nu moest hij haar ruimte geven.