Openfield trip{Open}

Ratbite had het Camp al erg vroeg verlaten om een vroege jacht te kunnen beginnen. Ze vond het soms fijner om rustig alleen op pad te kunnen gaan, zonder anderen te hoeven tegenkomen. Er waren enkele trainingen bezig, maar die vonden vooral plaats bij de Pinewoods. Voor de rest was de clan nog in rust. Een goed moment om even lekker op uit te gaan dus. Ze kende het moeras inmiddels al op haar duimpje, wat ook wel mocht op haar leeftijd, zo zelf in het donker met maar weinig lichtbronnen was de weg vinden geen groot probleem. De grijze poes sloeg een van haar lievelingspaden in, een pad wat naar een droog stukje grond leidde waar vaak wel wat zat. Meestal een pad die aan het uitrusten was of een muis die naar eten zocht. Maar het kon erg verschillen, soms zat er helemaal niks. Aangekomen op dat betreffende stuk zag ze al een kikker het moeras in plonsen. Niks aan te doen, die beesten hadden je vlug door en waren ook verdraaid vlug. Padden waren gemakkelijker. Die sprongen tenminste het water niet in. Ratbite kon het niet laten om even te glimlachen toen zo'n dik dier in haar zicht kwam. Eigenlijk op vlucht voor haar. Ze had hem eerst niet gezien door zijn goede schutkleur. Ratbite ging laag liggen en sloop voorzichtig op de pad af, zo af en toe stond ze even stil. De pad stopte dan ook even, kijken of er nog gevaar was of dat hij zich misschien had vergist. Dat gaf Ratbite een goede kans om dichterbij te komen. Even later hing de pad dan ook uit haar bek, een geslaagd begin van de jacht. Ze begroef haar prooi en verdween toen weer op zoek naar andere prooien.

De grote poes was al snel onderweg door het territorium, er een redelijk tempo in houdend zodat ze niet in het moeras zakte. haar oor was opgelapt en ze had heerlijk geslapen vannacht door de poppyseeds, maar vanochtend stak het weer. Ze vertikte het om nog meer poppyseeds ervoor te gaan halen en er dan verslaafd aan te raken, of zo. De kleine krasjes op haar borst en gezicht begonnen al te genezen; ze was zo blij dat ze redelijk snel genas. Winddancer stopte pas toen ze een andere poes zag, een pad uit haar bek hangend. De jonge warrior glimlachte vriendelijk. Ze was ook van plan geweest om te jagen, en Ratbite leek al succes te hebben zo vroeg in de ochtend. "Goedemorgen, Ratbite.", begroette ze de grijze warrior.

Net toen ze de pad had begraven en weer verder wou gaan, werd ze aangesproken. Ze draaide zich om en zag de jonge Winddancer staan die haar vriendelijk begroette. ''Goedemorgen, Winddancer''begroette Ratbite haar terug met een vriendelijk knikje. Blijkbaar was zij niet de enige die het idee had om vroeger te gaan vandaag. Winddancer's krassen van het gevecht met Dauntrose waren nog goed te zien, al genazen ze wel. Dauntrose had zich helaas vlak daarna bij de Starclan gevoegd. Ratbite wist er niet veel van, maar wist wel dat het beter was om verder te gaan zolang dat nog kon. ''Ook aan het jagen?''vroeg ze de andere. Dat hoefde op zich niet natuurlijk, zolang je zelf maar niet eerst at, kon de poes misschien ook gewoon een wandeling aan het maken zijn.

De grote poes knikte bij de vraag van de warrior. "Dat was toch het plan.", antwoordde ze, waarna ze verder trippelde door het moeras. Ratbite volgde vast wel. "Misschien kunnen we samen jagen?" Dan konden ze ook dingen als vogels kunnen vangen, die veel moeilijk waren als je alleen was. Met twee kon er eentje de vogel opjagen zodat de andere erop kon springen; als je alleen was, moest je stil genoeg sluipen zodat de prooi niets doorheeft, en dan op tijd springen zodat je snel genoeg bent om het te vangen voor de vogel weg is. Met twee was de timing ook nog steeds tricky, maar minder; in ieder geval waren ze erop getraind om zo te jagen.