Shadowclan Ceremonie 08-'16

LET OP! Dit speelt zich voor de rattenplaag af!

Ceremonie 14 augustus 2016

Door het gedrag van haar medicine cat en deputy was Innerstar een stuk meer gespannen, maar de leidster had het gevoel dat ze eindelijk door begon te dringen naar haar hoge rangen toe. Toch maakte Innerstar zich intens zorgen en had ze last van een krampachtig gevoel. Tevens waren haar nachten korter en ook onrustiger. Waar het aan lag, wist ze niet, dus schoof ze het maar op haar missende gevoel naar haar geliefden toe. Want ja, wie had de Shadowclan leidster nou nog? Ja, haar kittens, maar die hadden ook hun eigen levens en daar zorgde Innerstar met liefde voor. Ze had geen partner meer, niet meer iemand naast haar zijde waar ze op kon leunen met al haar problemen, die was weg. Ze stond er alleen voor en dat besef was naar, maar dit liet ze niet zien aan haar clan. Nee, zeker niet, voor haar clan was ze sterk en niemand zou aan haar merken dat er iet was. Zo nu ook. Innerstar stapte op de hoge rots en hief haar kop om de nieuwe ceremonie aan te kondigen. Dit keer geen nieuwe warriors, wel een nieuwe apprentice en verder nieuwe mentoren voor de huidige apprentices. "Laat alle katten bijeen komen, hier onder de Highrock, voor een clan ceremonie," sprak Innerstar. "Dit keer hebben we één kitten die benoemd zal worden tot apprentice, dus Acekit, kom maar naar voren," sprak Innerstar. "Acekit, jij hebt de leeftijd van zes moons bereid en bent daarom klaar om apprentice te worden. Daarom geef ik jou de naam Acepaw en zul je getraind worden door Winddancer," vervolgde Innerstar. "Winddancer, ik vertrouw er op dat jij je vaardigheden goed over zult brengen op de jonge Acepaw," sloot Innerstar af, waarna ze toe keek hoe de mentor en apprentices traditioneel elkaar neuzen aanraakte. Hierna ging de leider van Shadowclan verder. "Er zijn ook verschillende apprentices die door omstandigheden nieuwe mentoren nodig hebben," sprak ze. "Volepaw, ik zal persoonlijk je mentor worden en beloof je te trainen tot een volwaardige warrior van Shadowclan," begon Innerstar. De leider stapte naar voren en raakte het neusje van de apprentice aan. "Bitterpaw, jij zult getraind worden door Thornfang. Fernpaw, jij krijgt Seversnake als mentor toegewezen en Swiftpaw, jij zult getraind worden door Roughflower," sprak ze. "Thornfang, Seversnake en Roughflower, ik vertrouw er op dat jullie deze apprentices alles zullen leren wat jullie hebben geleerd met de tijd," sloot ze af. Ook nu raakte de mentoren de neuzen aan van hun nieuwe apprentices.
Vervolgens begon Innerstar aan de mededelingen van Shadowclan, dit was echter droevig nieuws. "Zoals jullie weten is Swiftriver niet meer onderons. Swiftriver is vermoord door een Bloodclan kat, daarom vraag ik jullie om jullie ogen en oren goed open te houden voor sporen van indringers en ze hardhandig van onze territorium af te jagen zeker tegenover deze Bloodclanners!" Sprak Innerstar duidelijk. Ze liet de clan reageren en sloot vervolgens de Ceremonie. "Dan was dit de ceremonie."

Innerstar sprong van de hoge rots af en stapte op Volepaw af. "Vanavond wil ik er even met je op uit om te kijken waar we nog mee bezig moeten," sprak Innerstar tegen haar nieuwe apprentice. "Zodra de zon begint de zinken zie ik je dus bij het kamp uitgang. Ga nu maar kijken of er nog andere taken zijn om te vervullen," vervolgde Innerstar, waarna ze knikte naar Volepaw en verdween in de leaders den.

Lijstje:

Het voelde nog steeds leeg, om te zien dat de liefde van zijn leven er niet meer was. Maar de zwart met witte kater was sterk en had het los kunnen laten. Hij ging verder met zijn leven, want ja, hij was tenslotte nog jong, al gedroeg hij zich niet zo. Er was een nieuwe ceremonie gaande en er werd één kitten apprentice, dit was Acekit. Vervolgens werden er apprentice benoemd die een nieuwe mentor kregen. Seversnake kreeg Fernpaw als apprentice toegewezen. Meteen stond hij op en stapte op de apprentice af. "Ik zal het beter doen dan je vorige mentor," verzekerde de zwart met witte kater de apprentice, waarna hij de neus van de jonge kat aanraakte. Vervoglens ging hij zitten en luisterde verder naar de ceremonie. Er kwam nog een mededeling; de vermoordde Swiftriver was gedood door een Bloodclanner. Vreselijk. De zwart met witte kater liet zijn verduisterde ogen versmallen van afgunst. "Laten we maar meteen beginnen zodat ik weet wat je al geleerd hebt en wat je nog leren moet," sprak Seversnake direct en wenkte Fernpaw mee het kamp uit.

OOC: https://www.warriorcatsnl.com/t30092-good-better-best-training-1-0#686822.

Roughflower had een nieuwe apprentice gekregen van Innerstar. Er was iets met haar vorige apprentice, waardoor ze nu een nieuwe gekregen had. Deze apprentice, genaamd Swiftpaw, gaf haar vlug een tik tegen haar neus wat gewoon pijn deed. Fijn, mooi begin dit. Maar Roughflower was al een aardig ervaren warrior geworden en kon dit drukke ding vast wel aan. "Goed Swiftpaw," miauwde Roughflower toen de ceremonie voorbij was. "Laten we het kamp uit gaan om te beginnen met trainen, waarom wachten als het ook meteen kan, of niet?" Miauwde ze met een grijns rond haar gelaat. Ja, dat was Roughflower. Dat stukje karakter zal nooit verdwijnen, jong en helder van geest en ja, ze was nog steeds jong. Ze zwiepte met haar staart als teken dat ze vertrekken konden.

OOC: Hier is je training https://www.warriorcatsnl.com/t30096-agility-is-important-training-1#686846

Vandaag zou Volepaw een nieuwe mentor krijgen, iets waar ze zelf niet echt van op de hoogte was. Waarschijnlijk was het wel tegen haar gezegd, maar aangezien de jonge poes nogal snel dingen vergat, kon het wel eens zijn dat ze het ook deze keer vergeten was. Innerstar ging op haar typische plek staan om de clan toe te spreken en riep de clan bijeen. Pas toen Volepaw haar naam hoorde, was ze alert. "Volepaw, ik zal persoonlijk je mentor worden en beloof je te trainen tot een volwaardige warrior van Shadowclan," Haar oortjes schoten nog wat meer naar voren bij het horen van Innerstar's mededeling. Ze kreeg Innerstar als mentor! Net zoals eender welke apprentice was ze over het dolle heen. Innerstar ging ondertussen verder met haar ceremonie. Volepaw liet haar blik naar de kat naast haar gaan. Waar zit hij naar te kijken? De jonge apprentice fronste even bij het zien van de kater en volgde zijn blik naar Innerstar. Oh, was er een ceremonie?! Ze ging snel recht staan toen ze door had dat er een ceremonie bezig was. "Dan was dit de ceremonie." Haar oortjes zakten wat beteuterd naar achteren toen de leader de ceremonie afsloot en van haar plek af sprong. Innerstar liep echter niet terug naar haar den, maar liep in haar richting. Even keek Volepaw achter haar. Ze liep niet naar iemand toe die achter haar liep, maar naar haar! Volepaw's oogjes werden iets groter toen de leader voor haar neus stond. "Vanavond wil ik er even met je op uit om te kijken waar we nog mee bezig moeten," Haar oogjes waren nog steeds wat groot van verbazing, terwijl ze knikte op wat Innerstar zei. Was Innerstar haar mentor?! "Zodra de zon begint de zinken zie ik je dus bij het kamp uitgang. Ga nu maar kijken of er nog andere taken zijn om te vervullen," Het enthousiasme dat er eerder was, was weer terug. "Komt in orde!" piepte ze enthousiast en vastberaden. Ze knikte nog even en draaide zich vervolgens om toen ook de zwarte poes weg liep. Met dat ze naar haar den liep, was de eerdere instructie van haar mentor al als sneeuw voor de zon verdwenen.

"Laat alle katten bijeen komen, hier onder de Highrock, voor een clan ceremonie."

Haar ogen sloegen op bij het horen van de o, zo bekende zin. Automatisch draaide haar lange lichaam zich naar de grote rots die gecentraliseerd was in het midden van het kamp. De woorden van de gitzwarte leidster hoorde ze wel, maar ze leken meer door haar kop te galmen dan dat ze ze echt meekreeg. Acekit werd Acepaw, blijkbaar. Ze zocht even naar de kitten, knikte vervolgens met haar kop naar het jonge ding, uit respect. Vervolgens wendde ze haar blik ook weer af. Alles leek automatisch te gaan, zonder enige gedachte of gevoel. Het was ook niet gek: ze had zich de laatste tijd bijzonder leeg gevoeld. Ze was eenzaam geweest, en niet zo'n beetje ook. Ze had het gevoel dat Starclan haar alleen op de wereld had willen zetten. Eerst hadden ze Thrushdive van haar afgenomen, vervolgens hadden ze Nightpaw gegrepen. Van haar moeder hoorde ze vrij weinig, overgenomen door de depressie die de dood van haar vader met zich mee had gebracht. En Grey... Arme Grey had er zo door gezeten dat hij zijn eigen leven had willen nemen. Alleen zij was er nog. Bitterpaw knipperde even langzaam met haar ogen toen ze haar naam over het veld heen hoorde galmen. Het was haar beurt. Ze bewoog zich dichter naar de rots. Thornfang zou haar mentor worden, en Bitterpaw knikte dankbaar naar haar leidster. Thornfang, een donkere kater met sprekende gele ogen. Ze wist wie hij was, maar ze kende hem niet bepaald goed. Hoe kon het ook anders? Ze had zichzelf de afgelopen weken praktisch opgesloten in de Apprentice's Den. De dood van Nightpaw was haar behoorlijk zwaar gevallen, maar dat zei ze tegen niemand.  

Er werd een ceremonie aangekondigd en Thornfang luisterde aandachtig. Eerst werd Acekit tot Acepaw benoemd en vervolgens kregen de apprentices die een nieuwe mentor nodig hadden hun mentoren. Al snel hoorde Thornfang zijn eigen naam vallen. Hij had een apprentice gekregen en dit was Bitterpaw. Voor wat Thornfang wist was het een apprentice die zich afzonderde en onlangs haar zusje, Nightpaw, verloren had. De donker grijze kater had zo het vermoeden dat hij hier zijn poten aan vol zou hebben. Met geheven kop stapte Thornfang op Bitterpaw af en raakte traditioneel haar neus aan. Dit was nu zijn apprentice. De dood van Swiftriver werd nogmaals benoemd en nu ook de reden waardoor. Het was heel erg en ook Thornfang zou zijn ogen wagenwijd open houden voor die Bloodclanners. Vervolgens wendde hij zich tot Bitterpaw. "Zullen we maar meteen beginnen? Ik denk dat je wel wat beweging gebruiken kan, of niet?" Miauwde Thornfang met een scheve grijns rond zijn gelaat. Ondanks zijn grote uiterlijk en zijn donkere vacht, was de kater een vriendelijke en en rechtvaardige. Daarom; beoordeel een boek nooit bij de kaft.

Hij spitste meteen zijn oren bij het horen van haar naam. Alsof er een belletje gerinkeld had. Hij rekte zich dan ook uit, voordat zijn kleine lijfje wat meer overeind kwam en hij even kalm keek naar hoe ze een apprentice kreeg. Hj zwiepte even zijn staart toe hij nog wat dingen hoorde, maar kwam uiteindelijk overeind en wandelde met kalme passen richting Roughflower. Hij wist dat ze bezig was, maar haar even feliciteren met een apprentice kon nooit kwaad. Daarbij, wilde hij haar iets vragen. Hij knipperde even en gaf haar kort een kopje toen hij voorzichtig dichterbij kwam. Hoe dan ook was zijn expressie zoals men gewend van hem was... "Proficiat... En veel plezier..." zei hij zacht, maar toch ergens neutraal. Hij knipperde even en slikte langzaam. "Heb je zin om straks nog een wandeling te maken?" vroeg hij enkel. Daarna zou hij het gewoon aftrappen en wat jagen... Het dagelijkse gedoe dus.

tag: Roughie

Hij zou het niet meteen doen, maar het was wel een van zijn doelen; Bitterpaw helpen om de dood van haar zusje te verwerken. Maar eerst moesten de twee een band op bouwen, dus dat was het eerste doel en dat ging gebeuren door goed en veel met haar te trainen. Thornfang was goed met jonge katten en vond het daarom ook geweldig als hij een apprentice toegewezen kreeg. Bitterpaw stemde in met dat ze nu meteen konden gaan om te gaan trainen, dus volgde hij haar het kamp uit. "Zo mag ik het horen," zei hij nog tegen de apprentice, waarna hij naast haar ging lopen en samen met Bitterpaw het kamp verliet om te beginnen aan haar training. Ja, Thornfang zal een goede warrior maken van deze jonge apprentice.

Net toen ze gesproken had tegen Swiftpaw, kwam Lurkingshade nog even langs haar. Roughflower keek op met een zachte blik bij het horen van zijn stem. Het duurde even voor haar zicht iets scherper was, zodat ze hem wat beter zien kon. Hij feliciteerde haar met haar apprentice en wenste haar plezier toe, waarop ze blij glimlachte. "Dankjewel," snorde ze blij. Vervolgens vroeg Lurkingshade aan haar of ze zin had om straks een wandeling te maken, waarop ze natuurlijk knikte. "Graag, dan zoek ik je na de training wel op," beantwoordde ze blij, waarna ze de kater een kopje gaf en Swiftpaw mee wenkte. "Nou, kom Swiftpaw, laten we gaan trainen," zei ze tegen haar apprentice, waarna ze weg begon te lopen en Lurkingshade nog een subtiele aai langs zijn wang gaf met haar staart.

TAG: Lurkingshade & Swiftpaw

De grote warrior trippelde nieuwsgierig naar de menigte katten toen Innerstar weer een ceremonie bijeen riep. Er was maar één kitten die tot apprentice benoemd werd vandaag, Acekit. Even was ze verbaasd toen haar naam genoemd werd als mentor van de kersverse apprentice, maar ze herstelde zich snel en trippelde naar voren. Er blonk trots in de bladgroene ogen van de grote tabby toen ze haar neusje tegen die van haar nieuwe apprentice duwde. Straks, als de ceremonie afgelopen was, zouden ze bespreken wanneer de eerste training zou zijn. Er kregen een aantal apprentices een nieuwe mentor, en toen kondigde Innerstar aan dat Swiftriver was vermoord door Bloodclan. Hoewel ze de poes niet goed gekend had, was het altijd verdrietig als er iemand stierf. Winddancer keek even naar haar poten uit respect en baande zich dan een weg naar Acepaw. "Vind je het goed als we de eerste training vandaag al doen?", vroeg Winddancer vrolijk aan de jonge apprentice. Ze geloofde er niet in dat gewoon katten commanderen beter was dan ze te vragen om hun mening, zelfs al waren ze nog zo jong.

Tag; Acepaw

Queens waren vaak naar Rosekit opzoek, omdat ze zich schuil hield. Ze was niet zo sociaal meer sinds haar moeder dood was en haar vader niet meer naar haar omkeek. Wel had Rosekit besloten dat nu haar moeder niet meer leefde, haar regels ook niet meer golden. Zo zei ze niets meer tegen anderen en ging ze haar eigen gangetje. Net als nu.
Rosekit verliet de nursery en ging naar waar de ceremonie gehouden werd. Acekit zou niet meer in de nursery zijn, maar in de apprentices den. Rosekit wou ook gaan trainen, ze wou geen kitten meer zijn. Want nu haar moeder daar niet meer was, vond ze het lang niet zo leuk meer. De kitten keek naar hoe Innerstar de ceremonie afsloot en vervolgens verdween. Ze wiebelde met haar oortjes en keek om zich heen. "Ik wil ook gaan trainen," murmelde ze. Maar dat zou nog lang niet gebeuren.

"Dankjewel," Klonk er en ze knikte uiteindelijk ook op zijn voorstel. Hij snorde lichtjes maar keek even schuin naar de app, wat hem een beetje liet half dood gaan in een poging zijn gesnor in een nors gebaar naar de ander te verbergen. Hij faalde, wat voor een geweldige indruk zorgde natuurlijk. "Graag, dan zoek ik je na de training wel op," Hij knikte nogmaals. "Veel plezier," zei hij terwijl hij nog het kopje in ontvangst nam en haar even kort een likje gaf. "Nou, kom Swiftpaw, laten we gaan trainen," Hij keek even haar na, maar hoorde plots een stem. "Maar Rough, kunnen we Lurk niet mee nemen naar de training?" Huh? Hij keek meteen even naar de kleine die de vraag had gesteld en keek daarna neutraal naar zijn partner. "Die keuze is volledig aan Rough," zei hij kalm, bijna murmelend, alsof hij deels zichzelf wilde onderdrukken om ja te roepen. Ja, hij zou wel willen, maar goed.... Hij zou er niks op zeggen.

Lurkingshade wenste hun veel plezier. Roughflower was klaar om te vertrekken met Swiftpaw, toen de apprentice hun tegenhield. Hij stelde een vraag, of Lurkingshade mee mocht. Roughflower hoefde hier niet over na te denken en keek daarom naar Lurkingshade, met haar slechte ogen en niet wetend wat ze er uit kon halen. Gelukkig gebruikte hij daarom ook woorden. "Wat mij betreft ga je mee, Lurking," miauwde ze met een warme glimlach, waarna ze Swiftpaw mee wenkte en Lurkingshade ook en met de apprentice en eventueel haar partner het kamp verliet. De training wou ze nu toch echt wel laten beginnen voor de dag voorbij was.

OOC: Topic uit.
https://www.warriorcatsnl.com/t30096-agility-is-important-training-1
Mocht Lurkingshade het topic binnen willen komen~

"Wat mij betreft ga je mee, Lurking," Hij knipperde even en keek op naar zijn partner waarna hij knikte. "Bedankt, ik zal meegaan," zei hij met een kalm geluid. Ja, hij wilde haar gewoon kunnen steunen wanneer maar kon en als het kon door dit dan zou hij dat doen. Zou ze het fijn vinden? Hm... Hij vroeg het zich in stilte af terwijl hij achter de tabby aanliep. Als ze het niet fijn vond zou ze het wel zeggen right? Ze zouden wel eerlijk blijven tegenover elkaar? HIj hoopte het maar, want anders zou hij zich... Verraden voelen ergens... Maar goed, hij had goede hoop... altijd al gehad bij die wonderschone kat~

Topic uit