Good, Better, Best. {training 1.0}

De ceremonie was net afgelopen en Seversnake had Fernpaw gekregen als apprentice, deze begeleidde hij nu het kamp uit. Buiten het kamp ging hij met de apprentice naar de Pinewoods waar hij tot stilstand kwam en zich wendde tot de kat. "Vertel, wat heb je allemaal al geleerd?" Vroeg hij waarna hij ging zitten en zijn apprentice recht aan keek.

SPT'tje voor Fernpaw.

De Ceremony was nog maar net afgelopen, maar haar mentor verwachtte al wel dat ze met hem mee zou gaan. Het was allemaal zo snel gegaan dat Fernpaw geen tijd had om te rouwen over het verlies van Swiftriver. Haar klauwen gingen automatisch naar buiten bij het idee dat een ShadowClanner vermoord was door de BloodClan. Nu wist ze nog beter wat ze wilde: zo snel mogelijk alles leren en het die BloodClanners betaald zetten. Ze zou Innerstar trots maken als ze er één op haar territory zou tegenkomen en hem of haar zou vermoorden. Het zou haar niet eens uitmaken als ze een moord zou plegen. De Warrior Code zou haar toestaan om uit zelfverdediging een kat die haar territory binnen wilde dringen of haar wilde vermoorden de kat zelf te vermoorden. Snel ging de Apprentice buiten het kamp en maakte snelheid om haar mentor te volgen. Het was een geluk dat ze goed was op snelheid, maar haar uithoudingsvermogen was een ander verhaal. Ze was benieuwd of ze sterk zou zijn. Tot nu toe had ze nog niet echt een gevecht meegemaakt en dus wist ze niet hoe sterk ze was. Even later kwam ze tot stilstand bij de Warrior en keek hem strak aan. ‘Ten eerste heb ik nog nooit echt een mentor gehad omdat deze vrij veel ziek was,’ sprak ze om toch maar even antwoord te geven op wat hij daarnet zei tegen haar. ‘Dus je kunt het niet beter doen dan de vorige mentor, maar je kunt wel de beste worden als mijn eerste mentor.’ Zo voelde het voor haar toch aan dat hij haar eerste mentor was. Ze glimlachte rustig. ‘Voor de rest heb ik nog niet veel geleerd. Ik weet hoe ik een kat kan besluipen zonder dat hij of zij me opmerkt, maar ik weet niks van jachthoudingen. Tot nu toe heb ik enkel een muis kunnen vangen en mijn vechttechnieken heb ik nog niet beoefend.’ Ze trok kort met haar oortjes en keek hem zenuwachtig aan. Zou hij haar nu een kluns vinden?

Fernpaw vertelde meteen de reden waarom ze eigenlijk een nieuwe mentor gekregen had. Haar vorige mentor was ziek geweest en had haar dus niet echt kunnen trainen. Waarschijnlijk had Fernpaw dus trainingen gehad van verschillende katten, waardoor ze niet echt dingen had kunnen leren of oefenen. Dan was t nu maar goed dat ze een vaste mentor had en dus een vast trainingsprogramma kon volgen. "Dus je kunt het niet beter doen dan de vorige mentor, maar je kunt wel de beste worden als mijn eerste mentor." Seversnake was geen lachertje, maar toch krulde zijn lip lichtjes op. "Dat komt zeker goed," zei de kater. Vervolgens vertelde Fernpaw wat ze kon en niet kon. Dat was duidelijk. "Laten we er dan maar voor zorgen dat je vandaag je eerste vogel gaat vangen," stelde Seversnake als doel voor deze dag. "Luister goed en ruik ook goed en vergeet vooral niet goed om je heen te kijken. Welke kant moeten we op gaan?" Vroeg hij aan Fernpaw.

Fernpaw besefte te laat dat ze was vergeten te vermelden dat ze deelgenomen had aan diverse patrols en dat ze het territory dus al kende. Ze hoopte dat Seversnake het niet nodig ging vinden om haar eerst heel het territory te laten zien en haar kennis te laten maken met Fourtrees sinds ze die plaats natuurlijk allang kende omdat ze daar al diverse katten van andere Clans had ontmoet. Natuurlijk ging ze dat laatste niet tegen hem zeggen omdat ze geen idee had of hij het wel goedkeurde dat ze andere katten ontmoette. Ze wist niet eens of hij het zelf ook deed, maar nam aan dat Clankatten elkaar niet eeuwig konden ontwijken. Was het een mogelijkheid dat er vriendschap kon ontstaan tussen Clankatten die zich niet in elkaars Clan bevonden? Zoals zij het had geleerd keurde de Warrior Code het niet bepaald goed, maar toch kon ze er niet omheen dat er katten waren die ze echt oprecht aardig begon te vinden. Panterpaw of Aspenpaw bijvoorbeeld. Natuurlijk hield ze wel een bepaalde afstand van hun, maar toch… Ze gaf een knikje ten teken dat ze het begreep. Ze ging vandaag haar eerste vogel vangen dus. Hij zei verder niks over vechttrainingen en Fernpaw kon het niet helpen dat ze zich een tikkeltje teleurgesteld voelde. Op zijn orders opende ze haar bekje en begon te letten op de bosgeuren en het geluid dat zich om haar heen bevond. Plotseling hoorde ze het ritselen van takken en keek ze naar boven waar nog net vleugels waren te zien die verdwenen. ‘Die kant op,’ sprak ze en ze wees met haar staart naar de kant waar ze dacht dat de vogel heen was verdwenen. Terwijl ze al twijfelachtig begon te lopen keek ze over haar schouder naar Seversnake. ‘Verschilt de manier van besluipen van een vogel echt zo erg met dat van een muis?’

Fernpaw merkte op dat er een vogel in de beurt was en zei dan ook dat ze een bepaalde kant op moesten gaan. Seversnake tikte haar aan met zijn staart en gaf aan dat ze zachter moest praten. "Er zijn zeker een aantal verschillen," fluisterde Seversnake zacht, nauwelijks hoorbaar. "Je moet vooral snel sluipen, een vogel vliegt namelijk zo weg," fluisterde hij. "Je kan ze ook uit de lucht halen, maar dat is voor later," vervolgde hij. "Het sluipen is precies het zelfde als bij de muis, nu is het enkel dat je sneller moet lopen, in plaats van rustig. Je moet je er op voorbereiden dat tijdens je sprong de vogel weg kan vliegen, dus wees gewoon snel," fluisterde hij. "Je hebt de vogel opgemerkt, dus begin maar met sluipen, denk om de windrichting, je schaduw, en waar je je poten neerzet, wees snel en aarzel niet om te springen wanneer je denkt dat je dicht genoeg bent," fluisterde hij vervolgens en liet Fernpaw voor gaan om te kijken hoe ze het aanpakte. Haar houding, bijvoorbeeld. Seversnake was opzoek naar verbeterpunten in elke beweging die Fernpaw maakte.

Fernpaw wierp een verontschuldigende blik naar haar mentor toe toen deze op een subtiele manier aangaf dat ze wat zachter moest praten. Fernpaw hoefde geen expert te zijn om te weten dat hij dat aangaf omdat ze anders de prooi weg zou jagen. Dat het de periode van het jaar was dat er veel prooi in het bos was wilde nog niet zeggen dat er daarom zomaar prooi verspild moest worden, dat wist ze goed genoeg en dus hield ze haar bek toe terwijl ze wachtte op wat Seversnake allemaal zou zeggen. Ze gaf een kort knikje om aan te geven dat ze alles wat hij zei in haar hoofd aan het verwerken was. Ze wist ook dat ze niet te lang over dit moest na blijven denken, want zelfs zonder waarschuwing zou de vogel ook gewoon weg kunnen vliegen. Alsof de vogel het haar echter gemakkelijk wilde maken de eerste keer schoot hij naar beneden en landde hij op de grond, slechts enkele meters van hun af. Fernpaw zag dat hij gefixeerd naar de grond keek en vervolgens begon te pikken. Waarschijnlijk had een wormpje zijn aandacht getrokken of zo. ‘Got it,’ fluisterde ze naar haar mentor terug en rustig begon ze te sluipen. Toen ze merkte dat haar manier van sluipen te traag was versnelde ze een beetje en ze dankte StarClan dat ze daarbij geen geluid maakte. Ze moest dit toch nog eens goed inoefenen voordat ze weer zo’n vogel zou besluipen, hoor. Nu had ze gewoon geluk dat hij zo dichtbij was. Plotseling schoot het kopje van de vogel omhoog en Fernpaw zette zich af. Ze had pech. De vogel begon al weg te vliegen, maar ze haalde uit met haar klauw naar zijn vleugel. De vogel bleef even op de grond hangen en snel beet Fernpaw door zijn nek zodat het slap op de grond lag. Ondanks dat ze de prooi gevangen had, was ze niet erg blij met zichzelf en ze keek naar de grond, Seversnake niet aankijkend omdat ze niet durfde. Zou hij haar pijn doen net zoals haar vader had gedaan?