My brain won't stop talking to itself

Rosekit lag te rollenbollen in haar hoekje in de nursery. Ze had het mos over zichzelf heen gebouwd en lag daar te wachten tot slaap haar naar dromenland zou brengen. Dit leek maar niet te gebeuren omdat ze maar zat te denken aan haar moeder. Haar moeder was zo lief geweest en nu was ze er niet meer en het was zo erg wennen. Ze werd er helemaal raar van en dat merkte ze zelf ook. Ze was bozer, ondeugender en niet meer zo blij. Rosekit slaakte een zuchtje en kroop toen haar moshol uit. Ze keek om zich heen, controlerend of iedereen lag te slapen, en ja, iedereen lag te slapen. Zo verliet ze de nursery. De maan was bedekt met wolken en het was pikdonker in het kamp. Jammer, nu kon ze niet naar de sterren kijken. Vlak buiten de nursery zat Rosekit nu dus, haar kopje gebogen en oogjes op haar poten gericht.

OOC: Eerste post voor Fernpaw.

Een klauw sloeg zich met geweld in haar schouder, haakte zich in haar vacht en liet niet meer los. Fernpaw probeerde zich wanhopig los te trekken en eindelijk liet de klauw haar even los, maar sloeg daarna weer ongenadig in haar schouder, precies op dezelfde plek. Fernpaw schreeuwde het uit van de pijn en de kater begon haar in haar gezicht uit te lachen. Fernpaw schrok wakker op het moment dat hij zijn klauw naar beneden trok en een bloederige streep achterliet op haar schouder. Ze opende haar groene ogen en richtte een blik op haar kloppende schouder. Ze zag het litteken zelfs hier, in het vage maanlicht. Ze zuchtte, wierp er nog één blik op en begon het te likken zodat het kloppende, jeukende gevoel zou wegtrekken. Een laatste herinneringen aan haar inmiddels dode vader. Erg vond ze het niet echt, maar het feit dat hij dit bij haar had achtergelaten was al erg genoeg. De donkere poes kwam overeind en keek om zich heen of ze iemand had wakker gemaakt. Toen dit niet het geval bleek te zijn, besloot ze om naar buiten te gaan en daar een kijkje te gaan nemen. Met rustige passen liep de poes de Apprentice’s Den uit en begaf zich in het midden van het kamp, haar ogen naar de Silverpelt kijkend waar StarClan was en waar haar vader ergens tussen de Warrior’s zou jagen. Hopelijk was hij verbannen naar het donkere gedeelte van StarClan waar alleen de slechtste katten naartoe zouden gaan. De poes snoof en wilde gaan liggen, maar toen merkte ze een klein bundeltje vacht aan de overkant op, voor de ingang van de Nursery. Haar groene ogen fixerend op de kitten liep de slanke zwarte poes rustig naar haar toe. Toen ze eenmaal bij het poesje stond drukte ze haar neusje even tegen haar flank aan. ‘Kon je ook niet slapen?’ vroeg de poes op zachte toon aan de kitten, haar toon niet beschuldigend, noch kwaad. Ze ging naast de poes zitten. ‘Mooi hè?’ besloot ze vervolgens subtiel over te gaan op een onderwerp, haar staart zwaaiend naar de Silverpelt.